Unu'e el'don'it'a en Esperant'o de Bookleaf Publishing, 1996. Vid'u http://www.poboxes.com/bookleaf/ Ĉi tiu traduk'o kopi'rajt'a © 1996 Donald Broadribb. Ĉi tiu el'don'o est'as korekt'it'a versi'o, juli'o 2000.
La ilustr'aĵ'o'j kaj aranĝ'o de ĉi tiu el'don'o laŭ'ebl'e plej konform'as al tiu'j de la original'a Angl'a el'don'o de 1917. La liter'tip'o est'as 16 sur 18.7 pkt Elegant Garamond.Al Mi'a'j Leg'ant'o'j Kelk'a'j el mi'a'j jun'a'j leg'ant'o'j produkt'as mir'ind'a'j'n imag'aĵ'o'j'n. Tio plaĉ'as al mi. Imag'o port'is la hom'ar'o'n tra la Mal'lum'a'n Epok'o'n al ĝi'a aktual'a nivel'o de civilizaci'o. Imag'o instig'is Kolumb'o'n trov'i Amerik'o'n.
Imag'o instig'is Franklinon trov'i elektr'o'n. Imag'o don'is al ni la vapor'motor'o'n, la telefon'o'n, la parol'maŝin'o'n kaj la aŭtomobil'o'n, ĉar neces'is rev'i pri ili antaŭ ol real'ig'i ili'n. Do mi kred'as ke re'voj-kiu'j'n oni spert'as dum la tag'o kun mal'ferm'a'j okul'o'j kaj plen'e funkci'ant'a cerb'aparat'o-ver'ŝajn'e konduk'os al pli'bon'ig'o de la mond'o. La imag'o'plen'a infan'o far'iĝ'os la imag'o'plen'a vir'o aŭ vir'in'o kiu plej ver'ŝajn'e kre'os, invent'os, kaj tiel evolu'ig'os civilizaci'o'n. El'star'a eduk'ist'o inform'as mi'n ke fe'rakont'o'j est'as valor'eg'a'j por evolu'ig'i la imag'ad'o'n de infan'o'j. Mi kred'as tio'n.
Inter la leter'o'j kiu'j'n mi ricev'as de infan'o'j est'as mult'a'j kun sugest'o'j pri “kio'n pri'verk'i en la sekv'a Oz-Libr'o”. Kelk'a'j el la propon'at'a'j ide'o'j est'as interes'eg'a'j, ali'a'j est'as tro ekstravaganc'a'j por konsider'o-eĉ en fe'rakont'o. Tamen, ĉiu'j plaĉ'as al mi, kaj mi dev'as agnosk'i ke la ĉef'ide'o en “La Perd'it'a Princ'in'o de Oz”
est'as sugest'it'a al mi de dolĉ'a dek'unu'jar'a knab'in'et'o kiu vizit'is mi'n por parol'i pri la Land'o Oz. Dir'is ŝi: “Mi s’poz'as ke se Ozma iam perd'iĝ'us, aŭ ŝtel'iĝ'us, ĉiu en Oz mult'e bedaŭr'us.”
Jen ĉio, sed tut'e sufiĉ'a baz'o sur kiu'n konstru'i ĉi tiu'n rakont'o'n. Se vi plezur'iĝ'os per la rakont'o, dank'u pro tio la lert'a'n sugest'o'n de mi'a amik'in'et'o. Kaj, parentez'e, ne hezit'u skrib'i al mi vi'a'j'n propr'a'j'n propon'et'o'j'n kaj sugest'o'j'n, tia'j'n kiu'j rezult'as el vi'a'j propr'a'j rev'o'j. Ili nepr'e interes'os mi'n, eĉ se mi ne pov'os util'ig'i ili'n en rakont'o, kaj la simpl'a fakt'o ke vi ja rev'is plezur'ig'os mi'n kaj est'os bon'e por vi. Ĉar, efektiv'e, kar'a leg'ant'o, ĉi tiu'j rakont'o'j pri Oz est'as nur vi'a'j kaj mi'a'j, kaj ni est'as partner'o'j. Dum vi plu vol'os leg'i ili'n mi prov'os verk'i ili'n, kaj mi em'as kred'i ke la sekv'ant'a rakont'os kelk'a'j'n surpriz'a'j'n aventur'o'j'n de la “Stan'a Lign'o'hak'ist'o de Oz” kaj li'a'j kamarad'o'j.
L. F RANK B AUM, Reĝ'a Histori'ist'o de Oz.
“OZCOT”
ĉe HOLLYWOOD en KALIFORNIO, 1917.4
Neni'u el ŝi'a'j reg'at'o'j—eĉ neni'u el ŝi'a'j plej intim'a'j amik'o'j—sci'is kio okaz'is al ŝi.
Doroteo la unu'a trov'is tio'n. Doroteo est'is mal'grand'a knab'in'o el Kansas kiu ven'is al la Land'o Oz por tie loĝ'i kaj ricev'is tre agrabl'a'n ĉambr'ar'o'n en la reĝ'a palac'o de Ozma, simpl'e ĉar Ozma am'is Doroteon kaj vol'is ke ŝi loĝ'u kiel ebl'e plej proksim'e, tiel ke la du knab'in'o'j pov'u mult'e kun'est'i.
Doroteo ne est'is la sol'a knab'in'o el la ekster'a mond'o kiu est'is bon'ven'ig'it'a en Oz'o'n kaj loĝ'is en la reĝ'a palac'o. Ankaŭ est'is ali'a nom'it'a Betinjo Bobin, kies aventur'o'j instig'is ŝi'n serĉ'i rifuĝ'o'n kun Ozma, kaj ankoraŭ ali'a nom'it'a Trot, kiu invit'iĝ'is, kun si'a fidel'a akompan'ant'o, Kap’tan'o Vilĉjo, hejm'iĝ'i en ĉi tiu mir'ind'a fe'land'o. La tri knab'in'o'j ĉiu'j hav'is ĉambr'o'j'n en la palac'o kaj est'is bon'a'j amik'o'j; sed Doroteo est'is la plej intim'a amik'o de ili'a grac'o'plen'a Reg'ant'in'o kaj nur ŝi je kiu ajn hor'o aŭdac'is vizit'i Ozman en ŝi'a'j reĝ'a'j loĝ'o'ĉambr'o'j. Ĉar Doroteo jam loĝ'is en Oz mult'e pli long'e ol la ali'a'j knab'in'o'j kaj far'iĝ'is Princ'in'o de la regn'o.
Betinjo est'is unu jar'o'n pli aĝ'a ol Doroteo kaj Trot est'is unu jar'o'n pli jun'a, tamen la tri knab'in'o'j est'is sufiĉ'e simil'aĝ'a'j por far'iĝ'i intim'a'j kun'lud'ant'o'j kaj bon'e distr'iĝ'i kun'e. Dum la tri'o konversaci'ad'is unu maten'o'n en la ĉambr'o de Doroteo Betinjo propon'is ke ili vetur'u en la Manĝtulan Land'o'n, kiu est'is unu el la kvar grand'a'j part'o'j de la Land'o Oz reg'at'a de Ozma.
“Mi ankoraŭ ne est'is tie,” dir'is Betinjo Bobin, “sed la Bird'o'tim'ig'il'o iam dir'is al mi ke ĝi est'as la plej bel'a land'o en la tut'a Oz.”
“Ankaŭ mi vol'as kun'ir'i,” al'don'is Trot.
“Bon'e,” dir'is Doroteo, “mi pet'os Ozman. Ebl'e ŝi permes'os ke ni kun'pren'u la Seg'ĉeval'o'n kaj la Ruĝ'a'n Ĉar'eg'o'n, tio est'us por ni mult'e pli agrabl'a ol dev'i marŝ'i la tut'a'n voj'o'n. Ĉi tiu Land'o Oz est'as iom grand'a, kiam oni ir'as al ĉiu'j ĝi'a'j bord'o'j.”
Do ŝi ek'star'is kaj ir'is laŭ la koridor'o'j de la bel'eg'a palac'o ĝis ŝi ating'is la reĝ'a'n ĉambr'ar'o'n, kiu plen'ig'is la tut'a'n antaŭ'a'n part'o'n de la du'a etaĝ'o. En mal'grand'a atend'o'ĉambr'o sid'is la serv'ist'in'o de Ozma, Ĵele'a Konfit'aĵ, kiu si'n okup'is per kudr'ad'o.
“Ĉu Ozma jam el'lit'iĝ'is?” demand'is Doroteo.
“Mi ne sci'as, kar'a,” respond'is Ĵele'a. “Mi ne jam aŭd'is ŝi'n ĉi'maten'e. Ŝi eĉ ne vok'is por ke mi pret'ig'u ŝi'a'n ban'o'n aŭ maten'manĝ'o'n, kaj est'as mult'e post la kutim'a temp'o por ili.”
“Strang'e!” kri'et'is la knab'in'et'o.
“Jes,” akord'is la serv'ist'in'o; “sed kompren'ebl'e neni'a damaĝ'o pov'us okaz'i al ŝi. Neni'u pov'as mort'i aŭ est'i mort'ig'it'a en la Land'o Oz kaj Ozma mem est'as potenc'a fe'in'o, kaj ŝi ne hav'as mal'amik'o'j'n, laŭ ni'a sci'o. Tial mi tut'e ne mal'trankvil'as pri ŝi, kvankam konfes'end'as ke ŝi'a silent'o est'as mal'kutim'a.”
“Ebl'e,” dir'is Doroteo, pens'em'e, “ŝi plu dorm'as. Aŭ ebl'e ŝi leg'as, aŭ plan'as i'a'n nov'a'n magi'aĵ'o'n por bon'far'i al si'a popol'o.”
“Ĉio ĉi pov'us est'i ver'a,” respond'is Ĵele'a Konfit'aĵ, “tial mi ne aŭdac'is ĝen'i ni'a'n reĝ'a'n mastr'in'o'n.
Tamen vi est'as privilegi'a, Princ'in'o, kaj mi cert'as ke al Ozma tut'e ne ĝen'us se vi en'ir'us por parol'i kun ŝi.”
“Kompren'ebl'e ne,” dir'is Doroteo, kaj mal'ferm'int'e la pord'o'n de la ekster'a ĉambr'o ŝi en'ir'is. Est'is tut'e kviet'e tie. Ŝi marŝ'is en ali'a'n ĉambr'o'n, kiu est'is la buduar'o de Ozma, kaj post'e, re'puŝ'int'e pez'a'n drapir'aĵ'o'n riĉ'e brod'it'a'n per faden'o'j el pur'a or'o, la knab'in'o en'ir'is la dorm'o'ĉambr'o'n de la fe'in'a Reg'ant'o de Oz. La ebur'a kaj or'a lit'o est'is vak'a; la ĉambr'o est'is vak'a; neni'u spur'o de Ozma est'is trov'ebl'a.
Tre surpriz'it'e, kvankam ankoraŭ sen tim'o ke io okaz'is al si'a amik'in'o, Doroteo re'ir'is tra la buduar'o al la ali'a'j ĉambr'o'j de la ĉambr'ar'o. Ŝi en'ir'is la muzik'o'ĉambr'o'n, la bibliotek'o'n, la labor'ej'o'n, la ban'ĉambr'o'n, la vest'o'ĉambr'o'n kaj eĉ la grand'a'n tron'o'ĉambr'o'n, kiu est'is apud la reĝ'a ĉambr'ar'o, sed en neni'u el tiu'j lok'o'j ŝi pov'is trov'i Ozman.
Do ŝi re'ir'is al la antaŭ'ĉambr'o kie ŝi est'is parol'int'a kun la serv'ist'in'o, Ĵele'a Konfit'aĵ, kaj dir'is: “Ŝi ne est'as en si'a'j ĉambr'o'j nun, do sen'dub'e ŝi el'ir'is.”
“Mi ne kompren'as kiel ŝi pov'us far'i tio'n sen ke mi vid'us ŝi'n,” respond'is Ĵele'a, “krom se ebl'e ŝi mal'vid'ebl'ig'is si'n.”
“Nu, ŝi ne est'as tie,” deklar'is Doroteo.
“Do ni ir'u trov'i si'n,” propon'is la serv'ist'in'o, kiu ŝajn'is iom mal'trankvil'a.
Do ili el'ir'is en la koridor'o'j'n kaj tie Doroteo preskaŭ stumbl'is pro kurioz'a knab'in'o kiu danc'ad'is leĝer'e laŭ'long'e de la koridor'o.
“Halt'u moment'o'n, Ĉifon'er'o'j!” ŝi kri'is. “Ĉu vi jam vid'is Ozman ĉi'maten'e?”
“Mi ne!” respond'is la kurioz'a knab'in'o, danc'ant'e pli proksim'e'n. “Mi perd'is ambaŭ okul'o'j'n dum barakt'ad'o kun la Vuzo, hieraŭ'nokt'e, ĉar la best'o for'grat'is ili'n de mi'a vizaĝ'o per si'a'j kvadrat'a'j pied'o'j.
Do mi met'is la okul'o'j'n en mi'a'n poŝ'o'n kaj ĉi'maten'e Buton-Bril'o konduk'is mi'n al Onkl'in'o Em, kiu sur'kudr'is ili'n de'nov'e. Do mi vid'is tut'e neni'o'n hodiaŭ, escept'e de dum la ĵus'a'j kvin minut'o'j. Do kompren'ebl'e mi ne vid'is Ozman.”
“Nu, bon'e, Ĉifon'er'o'j,” dir'is Doroteo, rigard'ant'e interes'at'e la okul'o'j'n, kiu est'is nur du rond'a'j nigr'a'j buton'o'j kudr'it'a'j sur la vizaĝ'o'n de la knab'in'o.
Ankaŭ ali'a'j aspekt'o'j de Ĉifon'er'o'j ŝajn'us kurioz'a'j al person'o vid'ant'a ŝi'n unu'a'foj'e. Oni kutim'e nom'is ŝi'n “La Miks'ĉifon'a Knab'in'o”, ĉar ŝi'a'j korp'o kaj membr'o'j est'is el gaj'kolor'a miks'ĉifon'a peplom'o tond'it'a laŭ hom'a form'o kaj plen'ig'it'a per katun'o. Ŝi'a kap'o est'is rond'a pilk'o simil'e plen'ig'it'a kaj lig'it'a al ŝi'a'j ŝultr'o'j. Ŝi'a'j har'o'j est'is amas'o da brun'a'j trik'faden'o'j kaj por far'i ŝi'a'n naz'o'n oni tir'is part'o'n de la ŝtof'o por form'i pilk'et'o'n kaj lig'is ĝi'n per ŝnur'o por ten'i ĝi'n ĝust'a'lok'e. Ŝi'a'n buŝ'o'n oni zorg'e far'is tond'ant'e fend'et'o'n en la ĝust'a lok'o kaj vat'ant'e ĝi'n per ruĝ'a silk'o, al'don'ant'e du vic'o'j'n de perl'o'j por ke ili est'u dent'o'j kaj iom da ruĝ'a flanel'o kiel lang'o'n.
Malgraŭ tiu strang'a konsist'o, la Miks'ĉifon'a Knab'in'o magi'e viv'is kaj montr'is si'n unu el la plej gaj'a'j kaj agrabl'a'j el la mult'a'j strang'et'a'j ul'o'j kiu'j loĝ'is en la mir'ig'a Fe'land'o Oz. Efektiv'e, Ĉifon'er'o'j est'is ĝeneral'e am'at'a, kvankam ŝi est'is iom supr'aĵ'em'a kaj ne'konstant'a kaj far'is kaj dir'is mult'o'n kio surpriz'is ŝi'a'j'n amik'o'j'n. Ŝi mal'oft'e est'is kviet'a, ŝi am'is danc'i, trans'turn'iĝ'i kaj trans'kap'iĝ'i, grimp'i arb'o'j'n kaj part'o'pren'i mult'a'j'n ali'a'j'n aktiv'a'j'n sport'o'j'n.
“Mi ir'as serĉ'i Ozman,” koment'is Doroteo, “ĉar ŝi ne est'as en si'a'j ĉambr'o'j kaj mi vol'as far'i al ŝi demand'o'n.”
“Mi akompan'os vi'n,” dir'is Ĉifon'er'o'j, “ĉar mi'a'j okul'o'j bril'as pli ol la vi'a'j kaj pov'as pli for'e'n vid'i.”
“Mi iom dub'as pri tio,” respond'is Doroteo. “Sed akompan'u mi'n se vi vol'as.”
Kun'e ili tra'serĉ'is la grand'a'n palac'o'n kaj eĉ la plej for'a'j'n lim'o'j'n de la palac'a teren'o, kiu est'is tre grand'a, sed neni'e ili trov'i spur'o'n de Ozma. Kiam Doroteo re'ven'is al kie atend'is Betinjo kaj Trot, la vizaĝ'o de la knab'in'et'o est'is iom sobr'a kaj mal'trankvil'a, ĉar neniam antaŭ'e Ozma for'ir'is sen inform'i si'a'j'n amik'o'j'n pri kie'n ŝi ir'as, aŭ sen eskort'o taŭg'a por ŝi'a reĝ'a rang'o.
Tamen ŝi est'is for, kaj neni'u vid'is ŝi'n for'ir'i.
Doroteo renkont'is kaj demand'is al la Bird'o'tim'ig'il'o, Tiktoko, la Vil'ul'o, Buton-Bril'o, Kap’tan'o Vilĉjo, kaj eĉ al la saĝ'a kaj potenc'a Sorĉ'ist'o de Oz, sed neni'u el ili vid'is Ozman post ŝi'a apart'iĝ'o de si'a'j amik'o'j la antaŭ'a'n vesper'o'n kaj ir'o al si'a'j ĉambr'o'j.
“Pas’nokt'e ŝi dir'is neni'o'n pri for'ir'o i'e'n,” koment'is mal'grand'a Trot.
“Ne, kaj jen la plej strang'a part'o,” respond'is Doroteo. “Kutim'e Ozma sci'ig'as al ni kio'n ajn ŝi far'as.”
“Kial ne rigard'i per la Magi'a Bild'o?” propon'is Betinjo Bobin. “Tio inform'os al ni pri kie ŝi est'as, post nur sekund'o.”
“Kompren'ebl'e!” kri'is Doroteo. “Kial mi ne jam el'pens'is tio'n?” kaj tuj la tri knab'in'o'j rapid'is al la buduar'o de Ozma, kie la Magi'a Bild'o ĉiam pend'is.
Tiu Magi'a Bild'o est'is unu el la plej grav'a'j trezor'o'j de la reĝ'in'a Ozma. Est'is grand'a or'a kadr'o, en kies centr'o est'is blu'griz'a kanvas'o sur kiu divers'a'j scen'o'j konstant'e aper'ad'is kaj mal'aper'ad'is. Se oni star'is antaŭ ĝi kaj vol'is vid'i kio'n far'as iu person'o—kie ajn en la mond'o—nur neces'is ke oni esprim'u la dezir'o'n kaj la scen'o en la Magi'a Bild'o ŝanĝ'iĝ'is kaj ek'est'is la scen'o kie est'as tiu person'o kaj montr'is preciz'e kio'n li aŭ ŝi far'as. Do la knab'in'o'j sci'is ke est'os facil'e dezir'i vid'i Ozman, kaj per la bild'o ili rapid'e ek'sci'os kie ŝi est'as.
Doroteo antaŭ'e'n'ir'is al la lok'o kie la bild'o'n kutim'e protekt'is dik'a'j saten'a'j kurten'o'j, kaj dis'apart'ig'is la drapir'aĵ'o'j'n. Far'int'e tio'n ŝi star'is mir'eg'ant'e, dum ŝi'a'j du amik'o'j kri'is pro mal'kontent'iĝ'o.
La Magi'a Bild'o mank'is. Nur vak'a spac'o sur la mur'o mal'antaŭ la kurten'o'j montr'is kie ĝi antaŭ'e pend'is.
Oni opini'is grand'a honor'o permes'o'n serv'i la bon'a'n Sorĉ'ist'in'o'n, kies magi'a art'o uz'iĝ'is nur por bon'far'i al la popol'o de Oz. Glinda est'is la plej valor'a serv'ant'o de Ozma, ĉar ŝi'a sorĉ'o'sci'o est'is mir'ig'a kaj ŝi pov'is efektiv'ig'i preskaŭ ĉio'n, kio'n dezir'is la bel'a knab'in'a Reg'ant'o de Oz.
El ĉiu'j magi'aĵ'o'j ĉirkaŭ Glinda en ŝi'a kastel'o est'is neni'o pli ekster'ordinar'a ol ŝi'a Grand'a Arkiv'o-Libr'o.
Sur la paĝ'o'j de ĉi tiu Arkiv'o-Libr'o konstant'e skrib'iĝ'is—tag'o'n post tag'o kaj hor'o'n post hor'o—ĉiu'j grav'a'j event'o'j kiu'j okaz'is ie en la kon'at'a mond'o, kaj ili skrib'iĝ'is en la libr'o'n preciz'e je la moment'o kiam la event'o'j okaz'is. Ĉiu aventur'o en la Land'o Oz kaj en la grand'a ekster'a mond'o, kaj eĉ en lok'o'j pri kiu'j neniam aŭd'is vi kaj mi, registr'iĝ'is preciz'e en la Grand'a Libr'o, kiu neniam erar'is kaj dir'is nur la ekzakt'a'n ver'o'n. Pro tio neni'o est'is kaŝ'ebl'a for de Glinda la Bon'a, kiu bezon'is nur rigard'i la Grand'a'n Arkiv'o-Libr'o'n por inform'iĝ'i pri ĉio okaz'int'a. Tial, inter ali'a'j kial'o'j, ŝi est'is grand'a Sorĉ'ist'in'o, ĉar la arkiv'o far'is el ŝi person'o'n pli saĝ'a'n ol ĉiu ali'a viv'ant'o.
Tiu mir'ind'a libr'o situ'is sur grand'a or'a tabl'o kiu star'is en la mez'o de la salon'o de Glinda. La krur'o'j de la tabl'o, kiu'j est'is inkrust'it'a'j per mult'e'valor'a'j gem'o'j, est'is firm'e lig'it'a'j al la kahel'it'a plank'o kaj la libr'o mem est'is ĉen'it'a al la tabl'o kaj ŝlos'it'a per ses fortik'a'j or'a'j serur'o'j, kies ŝlos'il'o'j'n Glinda port'is sur ĉen'o lig'it'a ĉirkaŭ ŝi'a propr'a kol'o.
La paĝ'o'j de la Grand'a Libr'o est'is pli grand'a'dimensi'a'j ol tiu'j de Uson'a ĵurnal'o kaj kvankam ili est'is mal'dik'eg'a'j ili est'is tiom'a'j ke ili konsist'ig'is grand'eg'a'n, tre dik'a'n volum'o'n. Pro si'a'j or'a kovr'il'o kaj or'a'j agraf'o'j la libr'o est'is tiom mult'e'pez'a ke tri vir'o'j apenaŭ pov'us lev'i ĝi'n. Tamen ĉi'maten'e, kiam Glinda en'ir'is si'a'n salon'o'n post la maten'manĝ'o, sekv'at'e de ĉiu'j si'a'j serv'ist'in'o'j, la bon'a'n Sorĉ'ist'in'o'n mir'ig'is trov'i ke ŝi'a Grand'a Arkiv'o-Libr'o est'as mister'e mal'aper'int'a.
Antaŭ'e'n'ir'int'e al la tabl'o, ŝi trov'is ke la ĉen'o'j est'is dis'tranĉ'it'a'j per iu akr'a il'o, kaj tio sen'dub'e far'iĝ'is dum ĉiu'j en la kastel'o dorm'ad'is. Glindan tio ŝok'is kaj ĉagren'is. Kiu far'us tia'n fi'a'n aŭdac'a'n ag'o'n? Kaj kiu vol'us for'pren'i de ŝi ŝi'a'n Grand'a'n Arkiv'o-Libr'o'n?
La Sorĉ'ist'in'o pens'medit'ad'is dum iom da temp'o, konsider'ant'e la konsekvenc'o'j'n de la perd'o. Post tio ŝi ir'is al si'a Ĉambr'o de Magi'o por prepar'i sorĉ'o'n kiu inform'os ŝi'n pri kiu ŝtel'is la Arkiv'o-Libr'o'n. Sed, kiam ŝi mal'ŝlos'is si'a'j'n ŝrank'o'j'n kaj mal'ferm'is la pord'o'j'n, ŝi trov'is ke ĉiu'j ŝi'a'j magi'il'o'j kaj rar'a'j kemi'aĵ'o'j est'as for'ŝtel'it'a'j el sur la bret'o'j.
La Sorĉ'ist'in'o est'is nun kaj koler'a kaj alarm'it'a. Ŝi sid'iĝ'is sur seĝ'o'n kaj streb'is el'pens'i kiel tiu ekster'ordinar'a ŝtel'o est'us far'ebl'a. Est'is evident'e ke la ŝtel'ist'o est'is iu tre potenc'a, ĉar neni'u ali'a pov'us efektiv'ig'i tia'n ŝtel'o'n sen ŝi'a sci'o. Sed kiu, en la tut'a Land'o Oz, est'is sufiĉ'e potenc'a kaj lert'a por far'i tia'n fi'ag'o'n? Kaj kiu, est'ant'e kapabl'a, ankaŭ cel'us defi'i la plej saĝ'a'n kaj plej talent'a'n Sorĉ'ist'in'o'n en la tut'a histori'o de la mond'o?
Glinda pri'pens'ad'is tiu'n perpleks'a'n tem'o'n dum plen'a hor'o, kaj je la fin'o de tiu temp'o'period'o ŝi ankoraŭ ne sci'is klar'ig'i ĝi'n. Sed kvankam ŝi'a'j il'o'j kaj kemi'aĵ'o'j est'is for'ŝtel'it'a'j ŝi'a magi'sci'o ja ne est'is ŝtel'it'a, ĉar neni'u ŝtel'ist'o, ne'grav'e kiom lert'a, pov'as ŝtel'i oni'a'n sci'o'n, kaj tial sci'o est'as la plej bon'a kaj plej sekur'a trezor'o akir'ebl'a. Glinda kred'is ke kiam ŝi uz'os sufiĉ'a'n temp'o'n por akumul'i pli da magi'a'j herb'o'j kaj eliksir'o'j kaj por fabrik'i pli da magi'il'o'j ŝi pov'os trov'i kiu est'as la ŝtel'int'o, kaj kio okaz'is al ŝi'a valor'eg'a Arkiv'o-Libr'o.
“Ne'grav'e kiu far'is tio'n,” ŝi dir'is al si'a'j serv'ist'in'o'j, “tiu est'as tre mal'saĝ'a person'o, ĉar iam li sen'dub'e trov'iĝ'os kaj est'os tiam sever'e pun'it'a.”
Ŝi nun far'is list'o'n de ĉio kio'n ŝi bezon'as kaj send'is mesaĝ'ist'o'j'n al ĉiu part'o de Oz kun ordon'o akir'i la bezon'aĵ'o'j'n kaj port'i ili'n al ŝi kiel ebl'e plej baldaŭ. Kaj unu el ŝi'a'j mesaĝ'ist'o'j renkont'is la mal'grand'a'n Sorĉ'ist'o'n de Oz, kiu rajd'as sur la dors'o de la fam'a viv'ant'a Seg'ĉeval'o kaj kroĉ'iĝ'as al ĝi'a kol'o per ambaŭ brak'o'j; ĉar la Seg'ĉeval'o kur'eg'ad'as al la kastel'o de Glinda rapid'e kiel la vent'o, port'ant'e la inform'o'n ke Reĝ'in'a Ozma, Reg'ant'o de la tut'a grand'a Land'o Oz, subit'e mal'aper'is kaj neni'u en la Smerald'a Urb'o sci'as kio okaz'is al ŝi.
“Ankaŭ,” dir'is la Sorĉ'ist'o, dum li star'is antaŭ la surpriz'it'a Sorĉ'ist'in'o, “la Magi'a Bild'o de Ozma mal'aper'is, do ni ne pov'as konsult'i ĝi'n por trov'i kie ŝi est'as. Tial mi ven'is al vi por help'o tuj kiam ni konsci'iĝ'is pri ni'a perd'o. Ni rigard'u en la Grand'a'n Arkiv'o-Libr'o'n.”
“Ve,” respond'is la Sorĉ'ist'in'o mal'ĝoj'e, “ni ne pov'as, ĉar ankaŭ la Grand'a Arkiv'o-Libr'o mal'aper'is!”
En la for'a sud'okcident'a angul'o de la Land'o de la Palp'brum'o'j est'as larĝ'a tabl'o'land'o ating'ebl'a nur per grimp'ad'o de krut'a mont'et'o, ne'grav'e el kiu direkt'o oni proksim'iĝ'as al ĝi. Sur la mont'et'o'flank'o'j ĉirkaŭ tiu tabl'o'land'o tut'e ne est'as voj'et'o'j, nur mult'a'j dorn'arbust'o'j sur kiu'j est'as akr'a'j dorn'o'j kiu'j ne'ebl'ig'as ke la Ozan'o'j loĝ'ant'a'j mal'supr'e supr'e'n'grimp'u por vid'i kio est'as sur la supr'o. Sed supr'e loĝ'as la Jipoj, kaj kvankam la spac'o kiu'n ili okup'as est'as ne tre grand'a la land'et'o aparten'as nur al ili. La Jipoj neniam—ĝis la temp'o kiam komenc'iĝ'as ĉi tiu rakont'o—for'ir'is de si'a larĝ'a tabl'o'land'o por mal'supr'e'n'ir'i en la Land'o'n Oz, nek la Ozan'o'j iam grimp'is al la land'o de la Jipoj.
Loĝ'ant'e tut'e sol'a'j, la Jipoj hav'is kurioz'a'j'n kutim'o'j'n kaj ide'o'j'n propr'a'j'n kaj ne simil'is al iu ali'a popol'o de la Land'o Oz. Ili'a'j dom'o'j est'is dis'met'it'a'j sur la tut'a plat'a surfac'o; ne kiel urb'o, kun'grup'ig'it'a'j, sed met'it'a'j kie ajn vol'is la kapric'o de la posed'ant'o'j, kun kamp'o'j unu'lok'e, arb'o'j ali'lok'e, kaj kurioz'a'j voj'et'o'j kun'lig'ant'a'j la dom'o'j'n.
Tie, dum la maten'o kiam Ozma tiom strang'e mal'aper'is de la Smerald'a Urb'o, Kuknjo la Kuk'et'o'kuir'ist'in'o trov'is ke ŝi'a diamant'ornam'it'a or'a teler'lav'uj'o est'is ŝtel'it'a, kaj ŝi tiom alarm'is pro la perd'o kaj kri'is kaj lament'is tiom laŭt'e ke mult'a'j Jipoj grup'iĝ'is ĉirkaŭ ŝi'a'n dom'o'n por demand'i pri kio okaz'is.
Est'is serioz'a afer'o, ie ajn en la Land'o Oz, akuz'i ke iu ŝtel'is, do kiam la Jipoj aŭd'is Kuknjon la Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o'n deklar'i ke ŝi'a juvel'it'a teler'lav'uj'o est'as ŝtel'it'a ili kaj humil'iĝ'is kaj ĉagren'iĝ'is kaj dev'ig'is Kuknjon akompan'i ili'n al la Ran'ul'o por trov'i kio'n far'i.
Mi supoz'as ke vi neniam antaŭ'e aŭd'is pri la Ran'ul'o, ĉar kiel ĉiu'j ali'a'j loĝ'ant'o'j sur tiu tabl'o'land'o li neniam est'is for de ĝi, nek iu ir'is tie'n por vid'i li'n.
La Ran'ul'o est'is, efektiv'e, id'o de la ordinar'a'j ran'o'j de Oz, kaj kiam li est'is nask'it'a li unu'e loĝ'is en lag'et'o en la Land'o de la Palp'brum'o'j kaj est'is kia'j ĉiu'j ali'a'j ran'o'j. Hav'ant'e aventur'em'a'n natur'o'n, tamen, li baldaŭ salt'et'is el si'a lag'et'o kaj komenc'is vetur'ad'i; sed grand'a bird'o ven'is kaj kapt'is li'n per si'a bek'o kaj komenc'is for'flug'i kun li al si'a nest'o. Est'ant'e alt'e en la aer'o la ran'o sku'is si'n tiom frenez'e ke li liber'iĝ'is kaj fal'is sub'e'n—sub'e'n—sub'e'n en mal'grand'a'n kaŝ'it'a'n lag'et'o'n sur la tabl'o'land'o de la Jipoj. Nu, ŝajn'as ke tiu lag'et'o est'is ne'kon'at'a de la Jipoj ĉar ĝi est'is ĉirkaŭ'at'a de dik'a'j arbust'o'j kaj ne est'is proksim'a al loĝ'ej'o, kaj ĝi montr'iĝ'is sorĉ'it'a lag'et'o, ĉar la ran'o kresk'is tre rapid'e kaj far'iĝ'is tre grand'a, manĝ'ant'e la magi'a'n skoŝon kiu trov'iĝ'as en neni'u ali'a lok'o sur la ter'o, nur en tiu unu'sol'a lag'et'o. Kaj la skoŝo ne nur grand'ig'is la ran'o'n, tiel ke kiam li ek'star'is sur si'a'j mal'antaŭ'a'j krur'o'j li est'is alt'a kiel kiu ajn Jipo en la land'o, sed ĝi ne'kutim'e inteligent'ig'is li'n, tiel ke li baldaŭ sci'is pli ol la Jipoj kaj kapabl'is rezon'i kaj argument'i tre, tre bon'e.
Ne est'us supoz'ebl'e ke ran'o tia'talent'a rest'us en kaŝ'it'a lag'et'o, do li fin'e el'ir'is kaj inter'ir'is la popol'o'n de la tabl'o'land'o, kiu'j mir'eg'is pro li'a aspekt'o kaj trov'is tre impon'a li'a'n erudici'o'n. Ili neniam antaŭ'e vid'is ran'o'n kaj la ran'o neniam antaŭ'e vid'is Jipon, sed ĉar est'is mult'a'j Jipoj kaj nur unu ran'o, la ran'o far'iĝ'is plej grav'a. Li ne plu salt'ad'is, sed star'is rekt'a sur si'a'j mal'antaŭ'a'j krur'o'j kaj vest'is si'n bel'e kaj sid'is sur seĝ'o'j kaj far'is ĉio'n far'at'a'n de hom'o'j; do oni baldaŭ nom'is li'n la Ran'ul'o kaj tiu est'as li'a sol'a nom'o ek'de tiam.
Post plur'a'j jar'o'j la popol'o jam trakt'is la Ran'ul'o'n kiel si'a'n konsil'ist'o'n rilat'e al ĉiu problem'o. Ili prezent'is ĉiu'j'n si'a'j'n problem'o'j'n al li kaj kiam li neni'o'n sci'is li ŝajn'ig'is sci'i, kio ŝajn'e est'is egal'e sukces'a. Efektiv'e, la Jipoj kred'is ke la Ran'ul'o est'as pli saĝ'a ol ver'e li est'is, kaj li las'is ili'n kred'i tio'n, ĉar li tre fier'is pro si'a aŭtoritat'a stat'o.
Ali'a lag'et'o ekzist'is sur la tabl'o'land'o, kiu ne est'is sorĉ'it'a sed en'hav'is bon'a'n klar'a'n akv'o'n kaj situ'is proksim'e al la loĝ'ej'o'j. Tie la popol'o konstru'is por la Ran'ul'o propr'a'n dom'o'n, proksim'e al la rand'o de la lag'et'o, tiel ke li pov'is ban'i si'n aŭ naĝ'i kiam ajn li vol'is. Li kutim'e naĝ'is en la lag'et'o dum la fru'a maten'o, antaŭ ol iu ali'a el'lit'iĝ'is, kaj dum la tag'o li vest'is si'n per si'a'j bel'a'j vest'aĵ'o'j kaj sid'is en si'a dom'o kaj akcept'is la vizit'o'j'n de ĉiu'j Jipoj ven'int'a'j al li por pet'i konsil'o'n.
La kutim'a kostum'o de la Ran'ul'o konsist'is el ĝis'genu'a pantalon'o el flav'a saten'a pluŝ'o, kun ornam'aĵ'o'j el or'a pasament'o kaj juvel'it'a'j genu'buk'o'j; blank'a saten'a veŝt'o kun arĝent'a'j buton'o'j en kiu'j est'is soliter'a'j rubi'o'j; hirund'o'vost'a mantel'o bril'e flav'a; verd'a'j ŝtrump'o'j kaj ruĝ'a'j led'a'j ŝu'o'j supr'e'n'turn'it'a'j ĉe la pied'fingr'ej'o kaj hav'ant'a'j diamant'a'j'n buk'o'j'n. Li sur'port'is, kiam li ekster'e marŝ'ad'is, purpur'a'n silk'a'n ĉapel'o'n kaj li ten'is or'kap'a'n baston'o'n. Sur si'a'j okul'o'j li port'is grand'a'j'n okul'vitr'o'j'n kun or'a'j rand'o'j, ne ĉar li'a'j okul'o'j mal'fort'is sed ĉar la okul'vitr'o'j aspekt'ig'is li'n saĝ'a, kaj tiom disting'it'a kaj bel'a est'is li'a aspekt'o ke ĉiu'j Jipoj mult'e fier'is pro li.
Ne ekzist'is Reĝ'o aŭ Reĝ'in'o en la Land'o de la Jipoj, do la simpl'a'j loĝ'ant'o'j natur'e ek'konsider'is la Ran'ul'o'n si'a estr'o kaj ne nur ili'a konsil'ist'o kiam ajn est'is urĝ'e. Per si'a kor'o la grand'a ran'o sci'is ke li ne est'as pli saĝ'a ol la Jipoj, sed est'is tre rimark'ind'e ke ran'o sci'as tiom kiom hom'o, kaj la Ran'ul'o est'is sufiĉ'e sagac'a por kred'ig'i al la popol'o ke li est'as mult'e pli saĝ'a ol est'as ver'e. Ili neniam suspekt'is ke li est'as fraŭd'ul'o, ili nur aŭskult'is tre respekt'em'e li'a'j'n vort'o'j'n kaj plen'um'is kio'n ajn li konsil'is al ili.
Nun, kiam Kuknjo la Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o tiom alarm'is pro la ŝtel'iĝ'o de ŝi'a diamant'ornam'it'a teler'lav'uj'o, la unu'a pens'o de la popol'o est'is ke ili konduk'u ŝi'n al la Ran'ul'o kaj inform'u li'n pri la perd'o, kred'ant'e ke kompren'ebl'e li pov'os dir'i al ŝi kie trov'i ĝi'n.
Li aŭskult'is la histori'o'n kun si'a'j grand'a'j okul'o'j plen'e mal'ferm'it'a'j mal'antaŭ la okul'vitr'o'j, kaj dir'is per si'a profund'a kvak'a voĉ'o: “Se la teler'lav'uj'o est'as ŝtel'it'a, nepr'e iu pren'is ĝi'n.”
“Sed kiu?” demand'is Kuknjo, mal'kviet'e. “Kiu est'as la ŝtel'int'o?”
“Tiu kiu pren'is la teler'lav'uj'o'n, kompren'ebl'e,”
respond'is la Ran'ul'o, kaj aŭd'int'e tio'n ĉiu'j Jipoj jes'e sku'is la kap'o'n tre serioz'e kaj dir'is unu al la ali'a: “Tut'e ver'e!”
“Sed mi vol'as mi'a'n teler'lav'uj'o'n!” kri'is Kuknjo.
“Neni'u kulp'ig'us vi'n pro tiu dezir'o,” koment'is la Ran'ul'o.
“Do dir'u al mi kie mi trov'os ĝi'n,” ŝi postul'is.
Rigard'o'n tre saĝ'a'n direkt'is la Ran'ul'o al ŝi kaj li lev'is si'n el si'a seĝ'o kaj fier'e promen'is tie'n kaj re'e'n en la ĉambr'o kun la man'o'j sub si'a'j bask'o'j, tre pomp'e kaj impon'e. Nun la unu'a'n foj'o'n tiom mal'facil'a problem'o prezent'iĝ'is al li kaj li vol'is temp'o'n dum kiu pens'i. Mal'volont'eg'e li permes'us ili'n suspekt'i ke li est'as sen'sci'a do li pens'is tre tre fort'e pri kiel respond'i al la vir'in'o sen perfid'i si'n.
“Mi vol'as inform'i vi'n,” dir'is li, “ke antaŭ nun neni'o iam ŝtel'iĝ'is en la Land'o de la Jipoj.”
“Ni jam sci'as tio'n,” respond'is Kuknjo la Kuk'et'o'kuir'ist'in'o, sen'pacienc'e.
“Sekv'e,” plu'dir'is la Ran'ul'o, “ĉi tiu ŝtel'o far'iĝ'as tre grav'a.”
“Nu, kie est'as mi'a teler'lav'uj'o?” demand'is la vir'in'o.
“Ĝi est'as perd'it'a; sed ĝi est'as trov'end'a. Domaĝ'e, ni ne hav'as polic'ist'o'j'n aŭ detektiv'o'j'n por solv'i la mister'o'n, do ni dev'os util'ig'i ali'a'j'n rimed'o'j'n por re'akir'i la perd'it'aĵ'o'n. Kuknjo unu'e verk'u Proklam'o'n kaj najl'u ĝi'n al la pord'o de si'a dom'o, kaj la Proklam'o dir'u ke kiu ŝtel'is la juvel'it'a'n teler'lav'uj'o'n nepr'e re'don'u ĝi'n tuj.”
“Sed ebl'e neni'u re'don'os ĝi'n,” sugest'is Kuknjo.
“Tiu'kaz'e,” dir'is la Ran'ul'o, “tiu fakt'o mem pruv'os ke neni'u ŝtel'is ĝi'n.”
Tio ne kontent'ig'is Kuknjon, sed ŝajn'e la ali'a'j Jipoj fort'e aprob'is la plan'o'n. Ili ĉiu'j konsil'is ke ŝi ag'u kiel dir'is la Ran'ul'o, do ŝi met'is la afiŝ'o'n sur si'a'n pord'o'n kaj atend'is pacienc'e ke iu re'don'u la teler'lav'uj'o'n— kio'n neni'u far'is.
De'nov'e ŝi ir'is, akompan'at'e de grup'o de si'a'j najbar'o'j, al la Ran'ul'o, kiu jam mult'e pri'pens'is la afer'o'n. Dir'is li al Kuknjo: “Mi nun konvink'iĝ'is ke neni'u Jipo pren'is vi'a'n teler'lav'uj'o'n, kaj, ĉar ĝi for'ir'is el la Land'o de la Jipoj, mi konjekt'as ke fremd'ul'o ven'is el la mond'o sub'e de ni, en la nokt'a mal'lum'o kiam ni ĉiu'j dorm'ad'is, kaj for'pren'is vi'a'n trezor'o'n. Neni'u ali'a eksplik'o de ĝi'a mal'aper'o ebl'as. Do, se vi vol'as re'pren'i tiu'n or'a'n, diamant'ornam'it'a'n teler'lav'uj'o'n, vi dev'os en'ir'i la sub'a'n mon'o'n por serĉ'i ĝi'n.”
Tio ja ver'e est'is konstern'a propon'o. Kuknjo kaj ŝi'a'j amik'o'j ir'is al la rand'o de la plat'a tabl'o'land'o kaj rigard'is laŭ la krut'a mont'et'o'flank'o ĝis la sub'a'j eben'aĵ'o'j. Tiom distanc'a est'is la mal'supr'o de la mont'et'o ke neni'o tie est'is klar'e vid'ebl'a kaj ŝajn'is al la Jipoj tre aventur'em'e, ebl'e danĝer'e, ir'i tiom for de la hejm'o en ne'kon'at'a'n land'o'n.
Tamen, Kuknjo mult'eg'e dezir'is si'a'n teler'lav'uj'o'n, do ŝi turn'is si'n al si'a'j amik'o'j kaj demand'is: “Kiu akompan'os mi'n?”
Neni'u respond'is tiu'n demand'o'n, sed post iom'a silent'o unu Jipo dir'is: “Ni sci'as kio est'as ĉi tie, sur la supr'o de ĉi tiu plat'a mont'et'o, kaj ĝi ŝajn'as al ni tre plaĉ'a lok'o; sed kio est'as mal'supr'e, tio'n ni ne sci'as. Ver'ŝajn'e ne est'as egal'e plaĉ'e, do ni prefer'e rest'u kie ni nun est'as.”
“Ebl'e est'as mult'e pli bon'a land'o ol ĉi tie,” sugest'is la Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o.
“Ebl'e, ebl'e,” respond'is ali'a Jipo, “sed kial risk'i?
Kontent'o pro oni'a fat'o est'as ver'a saĝ'ec'o. Ebl'e, en iu ali'a land'o, ekzist'as pli bon'a'j kuk'et'o'j ol tiu'j kiu'j'n vi kuir'as; sed ĉar ni ĉiam manĝ'is vi'a'j'n kuk'et'o'j'n, kaj am'is ili'n—escept'e de kiam ili est'as mal'supr'e brul'ig'it'a'j—ni ne sopir'as pli bon'a'j'n.”
Kuknjo ebl'e konsent'us al tiu argument'o se ŝi ne tiom fervor'us trov'i si'a'n valor'eg'a'n teler'lav'uj'o'n, sed nun ŝi kri'is sen'pacienc'e: “Vi est'as mal'kuraĝ'ul'o'j—ĉiu'j! Se neni'u el vi akcept'os esplor'i kun mi la grand'a'n mond'o'n for de ĉi tiu mal'grand'a mont'et'o, mi nepr'e ir'os sol'a.”
“Tre bon'a decid'o,” deklar'is la Jipoj, mult'e pli trankvil'e. “Vi'a teler'lav'uj'o perd'iĝ'is, ne la ni'a; kaj, se vi pret'as risk'i vi'a'j'n viv'o'n kaj liber'ec'o'n per klopod'o re'akir'i ĝi'n, neni'u rifuz'os al vi tiu'n privilegi'o'n.”
Dum ili tiel konversaci'ad'is la Ran'ul'o proksim'iĝ'is al ili kaj rigard'is la eben'aĵ'o'n per si'a'j grand'a'j okul'o'j kaj ŝajn'is ne'kutim'e pri'pens'em'a. Efektiv'e, la Ran'ul'o pens'is ke li volont'e vid'os pli de la mond'o. Ĉi tie en la Land'o de la Jipoj li far'iĝ'is la plej grav'a ul'o kaj li'a grav'ec'o nun komenc'is ted'i li'n. Est'us agrabl'e ke ali'a'j hom'o'j ced'u al li kaj pet'u li'a'n konsil'o'n kaj li ne pov'is trov'i kaŭz'o'n ke li'a fam'o ne dis'vast'iĝ'u tra la tut'a Oz.
Li sci'is neni'o'n pri la rest'o de la mond'o, sed est'is ver'ŝajn'e ke pli da hom'o'j loĝ'as preter la mont'o kie li nun loĝ'as ol est'as ĉi tie da Jipoj, kaj se li est'os inter ili li pov'os surpriz'i ili'n per si'a saĝ'ec'o kaj dev'ig'i ili'n klin'iĝ'i antaŭ li sam'e kiel la Jipoj. Ali'vort'e, la Ran'ul'o ambici'is far'iĝ'i ankoraŭ pli grav'a, kio ne est'is ebl'a se li ĉiam rest'os sur ĉi tiu mont'o. Li vol'is ke ali'a'j vid'u li'a'j'n bel'eg'a'j'n vest'aĵ'o'j'n kaj aŭskult'u li'a'j'n solen'a'j'n parol'o'j'n, kaj jen kial'o for'ir'i de la Land'o de la Jipoj. Do li dir'is al Kuknjo la Kuk'et'o'kuir'ist'in'o: “Mi akompan'os vi'n, estim'at'a vir'in'o,” kio mult'e plaĉ'is al Kuknjo ĉar ŝi opini'is ke la Ran'ul'o pov'os mult'e help'i ŝi'n dum ŝi'a serĉ'ad'o.
Sed nun, ĉar la potenc'a Ran'ul'o decid'is entrepren'i la vetur'o'n, plur'a'j Jipoj kiu'j est'is jun'a'j kaj kuraĝ'a'j tuj decid'is kun'ir'i; do la sekv'a'n maten'o'n post la maten'manĝ'o la Ran'ul'o kaj Kuknjo la Kuk'et'o'kuir'ist'in'o kaj naŭ el la Jipoj komenc'is glit'i mal'supr'e'n sur la flank'o de la mont'o. La dorn'arbust'o'j kaj kakt'o'j est'is tre pik'em'a'j kaj est'is mal'komfort'e tuŝ'i ili'n, do la Ran'ul'o ordon'is ke la Jipoj ir'u la unu'a'j kaj romp'u pad'o'n, tiel ke kiam li sekv'os ili'n li'a'j bel'a'j vest'aĵ'o'j ne ŝir'iĝ'os. Ankaŭ Kuknjo sur'hav'is si'a'n plej bon'a'n rob'o'n, kaj simil'e tim'is la dorn'o'j'n kaj pik'aĵ'o'j'n, do ŝi ten'is si'n mal'antaŭ la Ran'ul'o.
Ili iom mal'rapid'e ir'ad'is kaj la nokt'o kovr'is ili'n antaŭ ol ili est'is ir'int'a'j nur du'on'o'n de la mont'o'flank'o, do ili trov'is kav'o'n en kiu ili est'os ŝirm'at'a'j ĝis la maten'o. Kukjo kun'port'is korb'o'n plen'a'n de ŝi'a'j fam'a'j kuk'et'o'j, do ili ĉiu'j manĝ'is abund'e.
Dum la du'a tag'o la Jipoj komenc'is vol'i ke ili ne est'u entrepren'int'a'j ĉi tiu'n aventur'o'n. Ili mult'e grumbl'is pro la dev'o for'tranĉ'i la dorn'o'j'n por far'i voj'o'n por la Ran'ul'o kaj la Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o, ĉar ili'a propr'a vest'ar'o sufer'is mult'a'n ŝir'iĝ'o'n, dum Kukjno kaj la Ran'ul'o vetur'is sekur'e kaj komfort'e.
“Se ver'e ven'is iu al ni'a land'o por ŝtel'i vi'a'n diamant'a'n teler'o'lav'uj'o'n,” dir'is unu Jipo al Kuknjo, “cert'e est'is bird'o, ĉar neni'u person'o vir'a aŭ vir'in'a aŭ infan'a pov'us grimp'i tra ĉi tiu'j arbust'o'j kaj re'mal'supr'e'n'ir'i.”
“Kaj se li ja far'us tio'n,” dir'is ali'a Jipo, “la diamant'ornam'it'a or'a teler'lav'uj'o ne kompens'us la mal'facil'aĵ'o'j'n kaj sufer'o'j'n.”
“Rilat'e al mi,” koment'is tri'a Jipo, “mi prefer'us re'ir'i al mi'a hejm'o kaj el'fos'i kaj polur'i pli da diamant'o'j, kaj min'i pli da or'o, kaj far'i por vi nov'a'n teler'lav'uj'o'n, ol grat'iĝ'i de la kap'o ĝis la kalkan'o per ĉi tiu'j arbust'aĉ'o'j. Eĉ nun, se mi'a patr'in'o vid'us mi'n, ŝi ne re'kon'us mi'n kiel si'a'n fil'o'n.”
Kuknjo ne atent'is tiu'j'n murmur'o'j'n, nek la Ran'ul'o.
Kvankam ili'a vetur'o est'is mal'rapid'a la Jipoj facil'ig'is ĝi'n por ili, tiel ke ili ne em'is plend'i kaj ne dezir'is re'tren'ir'i.
Tre proksim'e al la mal'supr'o de la grand'a mont'et'o ili ven'is al grand'a abism'o, kies flank'o'j est'is glat'a'j kiel vitr'o. La abism'o etend'iĝ'is tre for'e'n—ili ne pov'is vid'i ĝi'a'n fin'o'n iu'direkt'e—kaj kvankam ĝi ne est'is tre larĝ'a ĝi est'is mult'e tro larĝ'a por trans'salt'o far'e de la Jipoj. Kaj se ili en'fal'us ver'ŝajn'e ili ebl'e neniam pov'os re'el'ir'i.
“Fin'iĝ'is ni'a vetur'o,” dir'is la Jipoj. “Ni dev'as re'tren'ir'i.”
Kuknjo la Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o komenc'is plor'i.
“Mi neniam re'trov'os mi'a'n bel'a'n teler'o'lav'uj'o'n— kaj mi'a kor'o romp'iĝ'os!” ŝi plor'eg'is.
La Ran'ul'o ir'is al la rand'o de la abism'o kaj per unu okul'o zorg'e mezur'is la distanc'o'n ĝis la ali'a flank'o.
“Ĉar mi est'as ran'o,” dir'is li, “mi pov'as salt'i, kiel ĉiu'j ran'o'j; kaj, ĉar mi est'as tre grand'a kaj fort'a, mi cert'as ke mi pov'os trans'salt'i ĉi tiu'n abism'o'n facil'e.
Sed vi ali'a'j, ĉar vi ne est'as ran'o'j, re'tren'ir'u la voj'o'n laŭ kiu vi ven'is.”
“Ni volont'e far'os tio'n,” kri'is la Jipoj kaj tuj ili turn'is si'n kaj komenc'is grimp'i la krut'a'n mont'o'n, sent'ant'e ke ili spert'is mult'e tro da ĉi tiu mal'kontent'ig'a aventur'o. Kuknjo la Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o tamen ne akompan'is ili'n. Ŝi sid'iĝ'is sur rok'o'n kaj plor'is kaj larm'is kaj est'is tre mizer'a.
“Nu,” dir'is la Ran'ul'o al ŝi, “mi nun adiaŭ'os vi'n.
Se mi trov'os vi'a'n diamant'e ornam'it'a'n or'a'n teler'lav'uj'o'n mi promes'os cert'ig'i ke ĝi sekur'e re'send'iĝ'os al vi.”
“Sed mi prefer'as mem trov'i ĝi'n!” ŝi dir'is. “Atent'u, Ran'ul'o, kial vi ne pov'os port'i mi'n trans la abism'o'n dum vi salt'os? Vi est'as grand'a kaj fort'a, mi est'as mal'grand'a kaj mal'dik'a.”
La Ran'ul'o serioz'e pri'pens'is tiu'n sugest'o'n. Est'is ver'e ke Kuknjo la Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o ne est'as mult'e'pez'a person'o. Ebl'e li pov'os trans'salt'i la abism'o'n port'ant'e ŝi'n sur si'a dors'o.
“Se vi akcept'os risk'i fal'o'n,” dir'is li, “mi prov'os.”
Tuj ŝi ek'lev'is si'n kaj ĉirkaŭ'brak'um'is li'a'n kol'o'n.
Tio est'as, ŝi kapt'is li'n kie dev'us est'i li'a kol'o, ĉar la Ran'ul'o tut'e ne hav'is kol'o'n. Li kaŭr'iĝ'is, laŭ la manier'o de salt'ont'a'j ran'o'j, kaj per si'a'j potenc'a'j mal'antaŭ'a'j krur'o'j li far'is grand'eg'a'n salt'o'n.
Trans la abism'o'n li flug'is, kun la Kuk'et'o'kuir'ist'in'o sur si'a dors'o, kaj li tiom fort'e salt'is—por cert'ig'i ke li ne en'fal'os—ke li flug'is trans mult'a'j'n dorn'arbust'o'j'n kresk'ant'a'j'n sur la ali'a flank'o kaj sur'ter'iĝ'is en vak'a spac'o kiu est'is tiom preter la abism'o ke kiam ili re'tren'rigard'is ili tut'e ne pov'is vid'i ĝi'n.
Kuknjo nun de'ir'is de la dors'o de la Ran'ul'o kaj li re'rekt'ig'is si'n kaj zorg'e for'bros'is la polv'o'n de si'a velur'a mantel'o kaj re'aranĝ'is si'a'n blank'a'n saten'a'n kravat'o'n.
“Mi tut'e ne sci'is ke mi pov'as salt'i tiom for'e'n,” li dir'is, mir'o'plen'e. “Salt'ad'o est'as ankoraŭ pli'a kapabl'o kiu'n mi pov'as al'don'i al la long'a list'o de ag'o'j kiu'j'n mi pov'as far'i.”
“Cert'e vi bon'eg'e ran'salt'as,” dir'is la Kuk'et'o'kuir'ist'in'o, admir'e; “sed, kiel vi dir'is, vi est'as mult'manier'e mir'ig'a. Se ni renkont'os hom'o'j'n ĉi tie mi cert'as ke ili opini'os vi'n la plej grav'a kaj grandioz'a viv'ant'ul'o.”
“Jes,” li respond'is, “ver'ŝajn'e mi mir'ig'os fremd'ul'o'j'n, ĉar ili ĝis nun neniam spert'is la plezur'o'n vid'i mi'n. Ankaŭ ili mir'eg'os pro mi'a grand'a erudici'o.
Kiam ajn mi mal'ferm'as mi'a'n buŝ'o'n, Kuknjo, mi risk'as dir'i i'o'n grav'a'n.”
“Est'as ver'e,” ŝi akord'is, “kaj bon'fortun'e vi'a buŝ'o est'as tre larĝ'a kaj mal'ferm'iĝ'as tre grand'e, ĉar ali'e la saĝ'o ebl'e ne pov'us plen'e el'ir'i.”
“Ebl'e la natur'o far'is ĝi'n grand'a ĝust'e tiu'cel'e,”
dir'is la Ran'ul'o. “Sed ven'u; ni nun plu'ir'u, ĉar mal'fru'iĝ'as kaj ni dev'os trov'i i'a'n ŝirm'ej'o'n antaŭ ol la nokt'o traf'os ni'n.”
Tamen ne ĉiu'j Palp'brum'o'j est'as min'ist'o'j, ĉar kelk'a'j kultiv'as la kamp'o'j'n kaj kresk'ig'as gren'o'n por manĝ'aĵ'o'j, kaj al unu el tiu'j ekstrem'okcident'a'j kultiv'ej'o'j Manĝtulaj unu'e ven'is la Ran'ul'o kaj Kuknjo la Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o post si'a mal'supr'e'n'ir'o de la mont'o de la Jipoj.
“Jad'i!” kri'is Nellary, la edz'in'o Manĝtula, kiam ŝi vid'is la strang'a'n par'o'n proksim'iĝ'i al la dom'o. “Mi vid'is mult'a'j'n strang'a'j'n ul'o'j'n en la Land'o Oz, sed neniu'n pli strang'a'n ol ĉi tiu gigant'a ran'o, kiu vest'as si'n kiel hom'o kaj marŝ'as sur si'a'j mal'antaŭ'a'j krur'o'j.
Ven'u, Viljonĉjo,” ŝi vok'is al si'a edz'o, kiu manĝ'ad'is si'a'n maten'manĝ'o'n, “rigard'u tiu'n mir'ig'a'n fuŝ'far'it'o'n.”
Viljonĉjo la Palp'brum'o ven'is al la pord'o kaj el'rigard'is. Li plu star'is en la pord'ej'o kiam la Ran'ul'o proksim'iĝ'is kaj dir'is per arogant'a kvak'o: “Dir'u al mi, bon'ul'o, ĉu vi vid'is diamant'ornam'it'a'n or'a'n teler'lav'uj'o'n?”
“Ne; nek kupr'o'kovr'it'a'n omar'o'n,” respond'is Viljonĉjo, egal'e arogant'a'voĉ'e.
La Ran'ul'o rigard'is li'n mal'plezur'e kaj dir'is: “Ne est'u sen'respekt'a, ul'o!”
“Ne,” plu'dir'is Kuknjo la Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o, rapid'e, “vi nepr'e est'u ĝentil'a al la grand'a Ran'ul'o, ĉar li est'as la plej saĝ'a person'o en la tut'a mond'o.”
“Laŭ kiu?” demand'is Viljonĉjo.
“Laŭ si mem,” respond'is Kuknjo, kaj la Ran'ul'o kap'jes'is kaj fier'e marŝ'is tie'n kaj re'e'n, sving'ant'e si'a'n or'kap'a'n baston'o'n tre graci'e.
“Ĉu la Bird'o'tim'ig'il'o agnosk'as ke ĉi tiu tro'kresk'int'a ran'o est'as la plej saĝ'a person'o en la mond'o?” demand'is Viljonĉjo.
“Mi ne sci'as kiu est'as la Bird'o'tim'ig'il'o,” respond'is Kuknjo la Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o.
“Nu, li loĝ'as en la Smerald'a Urb'o, kaj laŭ'fam'e li hav'as la plej bon'a'n cerb'o'n en la tut'a Oz. Sci'u ke la Sorĉ'ist'o don'is ĝi'n al li.”
“La mi'a kresk'is en mi'a kap'o,” dir'is la Ran'ul'o pomp'e, “do mi kred'as ke ĝi est'as pli bon'a ol io far'it'a de Sorĉ'ist'o. Tiom saĝ'a mi est'as ke kelk'foj'e mi'a saĝ'o dolor'ig'as mi'a'n kap'o'n. Mi sci'as tiom ke oft'e mi dev'as forges'i iom, ĉar neni'u sol'a ul'o, ne'grav'e kiom grand'a, kapabl'as en'hav'i tiom da saĝ'o.”
“Sen'dub'e est'as tre mal'agrabl'e est'i tut'e plen'a de saĝ'o,” koment'is Viljonĉjo medit'em'e, kaj rigard'ant'e la Ran'ul'o'n dub'em'e. “Bon'fortun'e mi mem sci'as nur mal'mult'o'n.”
“Tamen mi esper'as ke vi sci'as kie est'as mi'a juvel'it'a teler'lav'uj'o,” dir'is la Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o mal'trankvil'e.
“Mi sci'as eĉ ne tio'n,” respond'is la Palp'brum'o.
“Por ni est'as sufiĉ'e mal'facil'e sci'i kie est'as ni'a'j propr'a'j teler'lav'uj'o'j, ni ne bezon'as atent'i la teler'lav'uj'o'j'n de ali'a'j person'o'j.”
Trov'int'e li'n tiom sen'sci'a, la Ran'ul'o propon'is ke ili plu'marŝ'u kaj serĉ'u la teler'lav'uj'o'n de Kuknjo ali'lok'e.
Ŝajn'e Viljonĉjon la Palp'brum'o'n ne mult'e impon'is la grand'a Ran'ul'o, kio'n tiu person'o opini'is egal'e ne'klar'ig'ebl'a kiom ĉagren'a; sed ebl'e ali'a'j en ĉi tiu ne'kon'at'a land'o montr'iĝ'os pli respekt'o'plen'a'j.
“Mi volont'e renkont'us tiu'n Sorĉ'ist'o'n de Oz,”
koment'is Kuknjo, dum ili marŝ'is laŭ'long'e de pad'o.
“Se li pov'is don'i cerb'o'n al Bird'o'tim'ig'il'o do ebl'e li pov'us trov'i mi'a'n teler'lav'uj'o'n.”
“Puf!” muĝ'et'is la Ran'ul'o mal'estim'e; “mi est'as pli potenc'a ol ia Sorĉ'ist'o. De'pend'u de mi. Se vi'a teler'lav'uj'o est'as ie en la mond'o mi nepr'e trov'os ĝi'n.”
“Se ne, mi'a kor'o romp'iĝ'os,” deklar'is la Kuk'et'o'kuir'ist'in'o lament'o'voĉ'e.
Dum kelk'a temp'o la Ran'ul'o plu'marŝ'ad'is silent'e.
Post tio li demand'is: “Kial tiom grav'as al vi teler'lav'uj'o?”
“Ĝi est'as mi'a plej valor'a trezor'o,” respond'is la vir'in'o. “Ĝi aparten'is al mi'a patr'in'o kaj al ĉiu'j mi'a'j pra'patr'in'o'j, ek'de la komenc'o de la temp'o. Ĝi est'as, mi kred'as, la plej mal'nov'a aĵ'o en la tut'a Land'o de la Jipoj—nu, ĝi est'is tia kiam ĝi est'is tie—kaj,” ŝi plu'dir'is, mal'laŭt'ig'ant'e si'a'n voĉ'o'n al respekt'o'plen'a flustr'o, “ĝi hav'as magi'a'n pov'o'n!”
“Kiel?” demand'is la Ran'ul'o, kiu'n ŝajn'e surpriz'is tiu deklar'o.
“Nu, unu'e, kiu ajn posed'is tiu'n teler'lav'uj'o'n est'is bon'a kuir'ist'o. Kiel sci'as vi kaj ĉiu'j Jipoj, neni'u rival'as mi'n rilat'e al la bak'ad'o de bon'a'j kuk'et'o'j. Tamen, la maten'o'n post la ŝtel'iĝ'o de mi'a teler'lav'uj'o, mi far'is ar'o'n da kuk'et'o'j kaj ili brul'iĝ'is en la forn'o! Mi far'is ali'a'n ar'o'n kaj ili est'is tro mal'mol'a'j kaj ne'manĝ'ebl'a'j, tial mi hont'is pro ili kaj en'ter'ig'is ili'n. Eĉ la tri'a kuk'et'ar'o, kiu'n mi kun'port'is en mi'a korb'o, est'is mal'ind'a'j kaj ne pli bon'a'j ol kuk'et'o'j far'it'a'j de vir'in'o kiu ne posed'as mi'a'n diamant'ornam'it'a'n or'a'n teler'lav'uj'o'n. Efektiv'e, mi'a bon'a Ran'ul'o, Kuknjo la Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o neniam de'nov'e pov'os kuir'i bon'a'j'n kuk'et'o'j'n antaŭ ol ŝi re'hav'os si'a'n magi'a'n teler'lav'uj'o'n.”
“Sekv'e,” dir'is la Ran'ul'o ĝem'ant'e, “mi supoz'as ke ni nepr'e dev'os trov'i ĝi'n.”
Ni ne pov'as trov'i eĉ ombr'o'n de Ozma ie en la Smerald'a Urb'o; kaj kie'n ŝi ir'is, tie'n ŝi kun'port'is si'a'n Magi'a'n Bild'o'n.”
Ŝi star'is sur la kort'o de la palac'o kun Betinjo kaj Trot, dum Ĉifon'er'o'j, la Miks'ĉifon'a Knab'in'o, danc'is ĉirkaŭ la grup'o'n, kun si'a har'ar'o flug'ant'a en la vent'o.
“Ebl'e,” dir'is Ĉifon'er'o'j, ankoraŭ danc'ant'e, “iu ŝtel'is Ozman.”
“Ho, neni'u kuraĝ'us far'i tio'n!” kri'et'is mal'grand'a Trot.
“Kaj ankaŭ ŝtel'is la Magi'a'n Bild'o'n, por ke ĝi ne dir'u kie ŝi est'as,” plu'dir'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o.
“Absurd'e,” dir'is Doroteo. “Ĉiu am'as Ozman. Ne ekzist'as person'o en la Land'o Oz kiu ŝtel'us i'o'n posed'at'a'n de ŝi.”
“Ha!” respond'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o. “Vi ne kon'as ĉiu'n person'o'n en la Land'o Oz.”
“Kial ne?”
“Ĝi est'as grand'a land'o,” dir'is Ĉifon'er'o'j. “Ekzist'as fend'et'o'j kaj angul'o'j en ĝi pri kiu'j eĉ Ozma ne sci'as.”
“La Miks'ĉifon'a Knab'in'o parol'as stult'aĵ'o'j'n,”
deklar'is Betinjo.
“Ne; ŝi prav'as pri tio,” respond'is Doroteo pens'em'e.
“Est'as mult'a'j strang'a'j popol'o'j en ĉi tiu fe'land'o kiu'j neniam proksim'iĝ'as al Ozma nek la Smerald'a Urb'o.
Mi mem vid'is kelk'a'j'n el ili, knab'in'o'j; sed kompren'ebl'e mi ne vid'is ĉiu'j'n, kaj pov'us est'i kelk'a'j fi'ul'o'j ankoraŭ en Oz, kvankam mi kred'as ke ĉiu'j fi'sorĉ'ist'in'o'j est'as detru'it'a'j.”
Ĝust'e tiam la Lign'a Seg'ĉeval'o kur'is en la kort'o'n port'ant'e la Sorĉ'ist'o'n de Oz sur si'a dors'o.
“Ĉu vi trov'is Ozman?” kri'is la Sorĉ'ist'o kiam la Seg'ĉeval'o halt'is apud ili.
“Ankoraŭ ne,” dir'is Doroteo. “Ĉu Glinda ne sci'as kie ŝi est'as?”
“Ne. La Arkiv'o-Libr'o de Glinda kaj ĉiu'j ŝi'a'j magi'il'o'j mal'aper'is. Sen'dub'e iu ŝtel'is ili'n.”
“Jad'i!” kri'is Doroteo, alarm'it'e. “Mi neniam aŭd'is pri pli grand'a ŝtel'o. Kiu far'is ĝi'n, Sorĉ'ist'o?”
“Mi tut'e ne sci'as,” li respond'is. “Sed mi ven'is pren'i mi'a'n propr'a'n valiz'o'n kun magi'il'o'j kaj port'i ili'n al Glinda. Ŝi est'as tiom mult'e pli potenc'a ol mi ke ebl'e ŝi pov'os trov'i la ver'o'n per mi'a magi'o pli rapid'e kaj pli bon'e ol mi mem pov'us.”
“Do rapid'u,” dir'is Doroteo, “ĉar ni ĉiu'j ĝis'fund'e mal'trankvil'iĝ'as.”
La Sorĉ'ist'o for'rapid'is al si'a'j ĉambr'o'j sed baldaŭ li re'ven'is kun long'a, mal'feliĉ'a vizaĝ'o.
“Ĝi est'as for!” li dir'is.
“Kio est'as for?” demand'is Ĉifon'er'o'j.
“Mi'a nigr'a valiz'o kun magi'il'o'j. Cert'e iu ŝtel'is ĝi'n!”
Ili rigard'is unu la ali'a'n sen'kompren'e.
“Far'iĝ'as ne'toler'ebl'e,” plu'dir'is la Sorĉ'ist'o. “Ĉiu magi'o aparten'ant'a al Ozma kaj al Glinda kaj al mi est'as ŝtel'it'a.”
“Ĉu vi supoz'as ke ebl'e Ozma mem pren'is ili'n, ial?” demand'is Betinjo.
“Neniel,” deklar'is la Sorĉ'ist'o. “Mi suspekt'as ke iu mal'amik'o ŝtel'is Ozman kaj, tim'ant'e ke ni sekv'os kaj re'kapt'os ŝi'n, for'pren'is ni'a'n tut'a'n magi'o'n.”
“Aĉ'e!” kri'is Doroteo. “Ke iu vol'us damaĝ'i ni'a'n kar'a'n Ozman! Ĉu ni neni'o'n pov'as far'i por trov'i ŝi'n, Sorĉ'ist'o?”
“Mi demand'os al Glinda. Mi dev'as tuj re'ir'i al ŝi kaj inform'i ŝi'n ke ankaŭ mi'a'j magi'il'o'j mal'aper'is. Tio ŝok'os la bon'a'n Sorĉ'ist'in'o'n, mi sci'as.”
Dir'int'e tio'n li re'salt'is sur la dors'o'n de la Seg'ĉeval'o kaj la kurioz'a rajd'best'o, kiu neniam lac'is, for'kur'is plen'rapid'e.
La tri knab'in'o'j mult'eg'e perturb'iĝ'is. Eĉ la Miks'ĉifon'a Knab'in'o est'is pli kviet'a ol kutim'e kaj ŝajn'e kompren'is ke grand'a katastrof'o traf'is ili'n ĉiu'j'n.
Ozma est'is fe'in'o grand'potenc'a kaj ĉiu'j ul'o'j en Oz, kiel ankaŭ la tri mort'i'pov'a'j knab'in'o'j el la ekster'a mond'o, opini'is ŝi'n si'a protekt'ant'o kaj amik'o. Ke ili'a bel'a knab'in'a Reg'ant'o est'is super'fort'it'a de mal'amik'o kaj tren'it'a el si'a glor'a palac'o kapt'it'e est'is tro mal'kompren'ebl'e, unu'e. Tamen kiu ali'a klar'ig'o de la mister'o pov'us ekzist'i?
“Ozma ne for'ir'us volont'e, sen sci'ig'i tio'n al ni,”
deklar'is Doroteo; “kaj ŝi ne ŝtel'us la Grand'a'n Arkiv'o-Libr'o'n de Glinda, nek la magi'o'n de la Sorĉ'ist'o, ĉar ŝi pov'us hav'i ili'n kiam ajn, nur per pet'o. Mi cert'as ke iu fi'ul'o far'is ĉio'n ĉi.”
“Iu en la Land'o Oz?” demand'is Trot.
“Kompren'ebl'e. Neni'u pov'us trans'ir'i la Mort'ig'a'n Dezert'o'n, vi sci'as tio'n, kaj nur Ozulo pov'us sci'i pri la Magi'a Bild'o kaj la Arkiv'o-Libr'o kaj la magi'o de la Sorĉ'ist'o, kaj kie ili est'as, kaj pov'us ŝtel'i ĉio'n antaŭ ol ni pov'us halt'ig'i ili'n. Nepr'e ŝtel'is iu loĝ'ant'o de la Land'o Oz.”
“Sed kiu—kiu—kiu?” demand'is Ĉifon'er'o'j. “Jen la demand'o. Kiu?”
“Se ni sci'us,” respond'is Doroteo, sever'e, “ni ne nur star'us ĉi tio'n far'ant'e neni'o'n.”
Ĝust'e tiam du knab'o'j en'ir'is la kort'o'n kaj proksim'iĝ'is al la grup'o de knab'in'o'j. Unu knab'o est'is vest'it'a per la fantazi'a Manĝtula kostum'o—blu'a'j jak'o kaj kulot'o, blu'a'j led'a'j ŝu'o'j kaj blu'a ĉapel'o kun alt'a pint'o kaj et'a'j arĝent'a'j sonor'il'o'j pend'ant'a'j de la rand'o—kaj tiu est'is Oĵo la Bon'fortun'a, kiu iam ven'is el la Manĝtula Land'o de Oz kaj nun loĝ'is en la Smerald'a Urb'o. La ali'a knab'o est'is Uson'an'o, el Filadelfio, kaj last'a'temp'e trov'is la voj'o'n al Oz akompan'ant'e Trot'o'n kaj Kap’tan'o'n Vilĉjo. Li nom'iĝ'is Buton-Bril'o; nu, ĉiu nom'is li'n tiel kaj kon'is neniu'n ali'a'n nom'o'n por li.
Buton-Bril'o ne est'is tiom grand'a kiom la Manĝtula knab'o, sed li sur'hav'is sam'mod'a'j'n vest'aĵ'o'j'n, kvankam el ali'a'j kolor'o'j. Dum ili ambaŭ ven'is, brak’-en-brak'e, al la knab'in'o'j, Buton-Bril'o koment'is: “Salut'o'n, Doroteo. Oni dir'as ke Ozma perd'iĝ'is.”
“Kiu dir'as?” ŝi demand'is.
“Ĉiu'j diskut'as ĝi'n, en la Urb'o,” li respond'is.
“Kiel oni pov'is inform'iĝ'i pri tio?” Doroteo demand'is.
“Mi sci'as,” dir'is Oĵo. “Ĵele'a Konfit'aĵ inform'is ili'n.
Ŝi demand'as al ĉiu renkont'at'o ĉu vid'iĝ'is Ozma.”
“Domaĝ'e,” koment'is Doroteo, sulk'ant'e la frunt'o'n.
“Kial?” demand'is Buton-Bril'o.
“Est'is sen'util'e mal'feliĉ'ig'i la tut'a'n popol'o'n kiam ni ne est'is cert'a'j ke Ozma ne est'as trov'ebl'a.”
“Pŝa,” dir'is Buton-Bril'o, “perd'iĝ'i est'as facil'e. Mi oft'e perd'iĝ'as.”
“Ver'e,” agnosk'is Trot, kiu sci'is ke la knab'o kutim'as perd'iĝ'i kaj post'e re'trov'i si'n; “sed ne Ozma. Ŝi est'as la Reg'ant'o de ĉi tiu tut'a grand'a fe'land'o kaj ni tim'as ke ŝi perd'iĝ'is ĉar iu for'ŝtel'is ŝi'n.”
“Nur mal'bon'ul'o'j ŝtel'as,” dir'is Oĵo. “Ĉu vi kon'as mal'bon'ul'o'j'n en Oz, Doroteo?”
“Ne,” ŝi respond'is.
“Tamen ili est'as ĉi tie,” kri'is Ĉifon'er'o'j, danc'ant'e al ili kaj post'e ĉirkaŭ'danc'ant'e la grup'o'n. “Ozma ŝtel'iĝ'is; iu en Oz ŝtel'is ŝi'n; nur mal'bon'ul'o'j ŝtel'as; do iu en Oz est'as mal'bon'ul'o!”
Ne ebl'is ne'i tiu'n deklar'o'n. Ĉies vizaĝ'o est'is nun solen'a kaj lament'a.
“Nu est'as cert'e,” dir'is Buton-Bril'o, post iom da temp'o, “ke se Ozma est'as ŝtel'it'a, iu dev'os trov'i ŝi'n kaj pun'i la ŝtel'ist'o'n.”
“Pov'as est'i mult'a'j ŝtel'ist'o'j,” sugest'is Trot serioz'eg'e, “kaj en ĉi tiu fe'land'o ŝajn'e ne ekzist'as soldat'o'j aŭ polic'ist'o'j.”
“Ja ekzist'as unu soldat'o,” dir'is Doroteo. “Li hav'as verd'a'n barb'o'n kaj paf'il'o'n kaj est'as Maĵor-General'o; sed neni'u tim'as aŭ li'a'n paf'il'o'n aŭ li'a'n barb'o'n, ĉar li ’stas tiom mol'kor'a ke li eĉ ne damaĝ'us muŝ'o'n.”
“Nu, soldat'o est'as soldat'o,” dir'is Betinjo, “kaj ebl'e li damaĝ'us fi'a'n ŝtel'ist'o'n kvankam ne muŝ'o'n. Kie li est'as?”
“Li for'ir'is fiŝ'kapt'i antaŭ du monat'o'j kaj ankoraŭ ne re'ven'is,” klar'ig'is Buton-Bril'o.
“Do mi ne opini'as ke li mult'e util'os al ni en ĉi tiu katastrof'o,” ĝem'is mal'grand'a Trot. “Sed ebl'e Ozma, kiu ’stas fe'in'o, pov'os ne'help'it'e eskap'i de la ŝtel'ist'o'j.”
“Ŝi ebl'e pov'us,” agnosk'is Doroteo, medit'em'e, “sed se ŝi kapabl'us far'i tio'n, ver'ŝajn'e ŝi ne las'us si'n kapt'iĝ'i. Do la ŝtel'ist'o'j nepr'e est'as pli potenc'a'j per magi'o ol ni'a Ozma.”
Ne ebl'is ne'i tiu'n argument'o'n kaj, kvankam ili diskut'is la afer'o'n dum la tut'a rest'o de la tag'o, ili ne pov'is decid'i pri kiel Ozma est'is kontraŭ'vol'e ŝtel'it'a aŭ kiu far'is la aĉ'a'n krim'o'n.
Kiam est'is preskaŭ vesper'e la Sorĉ'ist'o re'ven'is, rajd'ant'e mal'rapid'e sur la Seg'ĉeval'o ĉar li sent'is sen'kuraĝ'iĝ'o'n kaj perpleks'iĝ'o'n. Glinda ven'is, post'e, en si'a aer'a ĉar'eg'o tir'at'a de du'dek lakt'e blank'a'j anser'o'j, kaj ankaŭ ŝi aspekt'is mal'trankvil'a kaj mal'feliĉ'a. Pli da amik'o'j de Ozma ven'is al ili kaj tiu'n vesper'o'n ili ĉiu'j long'e diskut'ad'is la afer'o'n.
“Mi opini'as,” dir'is Doroteo, “ke ni tuj el'ir'u serĉ'i ni'a'n kar'a'n Ozman. Ŝajn'as kruel'e ke ni loĝ'as komfort'e en ŝi'a palac'o dum ŝi est'as kapt'it'o je la dispon'o de iu fi'a mal'amik'o.”
“Jes,” akord'is Glinda la Sorĉ'ist'in'o, “iu nepr'e serĉ'u ŝi'n. Mi mem ne pov'os ir'i, ĉar mi dev'os fort'e labor'ad'i por kre'i nov'a'j'n sorĉ'il'o'j'n per kiu'j mi pov'os sav'i ni'a'n bel'a'n Reg'ant'in'o'n. Sed se vi pov'os trov'i ŝi'n, inter'temp'e, kaj sci'ig'os al mi kiu ŝtel'is ŝi'n, tio ebl'ig'os ke mi sav'u ŝi'n mult'e pli rapid'e.”
“Do ni komenc'os morgaŭ maten'e,” decid'is Doroteo. “Betinjo kaj Trot kaj mi ne perd'os unu minut'o'n pli'a'n.”
“Mi ne cert'as ke vi knab'in'o'j est'os bon'a'j detektiv'o'j,” koment'is la Sorĉ'ist'o; “sed mi akompan'os vi'n, por protekt'i vi'n kontraŭ damaĝ'o kaj por konsil'i vi'n. Mi'a tut'a sorĉ'il'ar'o, domaĝ'e, est'as ŝtel'it'a, do mi nun est'as efektiv'e ne pli sorĉ'ist'a ol iu el vi; sed mi streb'os protekt'i vi'n kontraŭ iu'j mal'amik'o'j kiu'j'n vi renkont'os.”
“Kio pov'us mis'okaz'i al ni en Oz?” demand'is Trot.
“Kio mis'okaz'is al Ozma?” respond'is la Sorĉ'ist'o.
“Se ramp'as Fi'potenc'o en ni'a fe'land'o, kiu kapabl'as ŝtel'i ne nur Ozman kaj ŝi'a'n Magi'a'n Bild'o'n, sed ankaŭ la Arkiv'o-Libr'o'n de Glinda kaj ŝi'a'n tut'a'n magi'o'n, kaj mi'a'n nigr'a'n valiz'o'n en kiu est'is ĉiu'j mi'a'j sorĉ'il'o'j, nu tiu Fi'potenc'o ankoraŭ pov'os mult'e damaĝ'i ni'n. Ozma est'as fe'in'o, ankaŭ Glinda, do neni'u potenc'o pov'as mort'ig'i aŭ detru'i ili'n; sed ĉiu'j vi knab'in'o'j est'as mort'o'pov'a'j, ankaŭ Buton-Bril'o kaj mi, do ni dev'as atent'e protekt'i ni'n.”
“Neni'o pov'as mort'ig'i mi'n,” dir'is Oĵo, la Manĝtula knab'o.
“Vi prav'as,” respond'is la Sorĉ'ist'in'o, “kaj mi kred'as ke est'os bon'e ke ni divid'u la serĉ'ist'o'j'n en plur'a'j'n grup'o'j'n, por ke ili pov'u tra'serĉ'i la tut'a'n land'o'n Oz pli rapid'e. Do mi send'os Oĵon kaj Onĉjon Nunkie kaj D-ro'n Pipt en la Manĝtulan Land'o'n, kiu'n ili tre bon'e kon'as; kaj mi send'os la Bird'o'tim'ig'il'o'n kaj la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n en la Kvelulan Land'o'n, ĉar ili est'as sen'tim'a'j kaj kuraĝ'a'j kaj neniam lac'iĝ'as; kaj al la Gilikula Land'o, kie est'as mult'a'j kaŝ'it'a'j danĝer'o'j, mi send'os la Vil'ul'o'n kaj li'a'n frat'o'n, kun Tiktoko kaj Joĉjo Kukurb'o'kap'o.
Doroteo elekt'u propr'a'n grup'o'n kaj ir'u en la Palp'brum'a'n Land'o'n. Vi ĉiu'j demand'u ĉie pri Ozma kaj klopod'u trov'i kie ŝi est'as kaŝ'it'a.”
Ili opini'is ĉi tio'n tre saĝ'a plan'o kaj akcept'is ĝi'n sen'demand'e. Dum la for'est'o de Ozma Glinda la Bon'a est'is la plej grav'a person'o en Oz kaj ĉiu'j ĝoj'is serv'i laŭ ŝi'a direkt'ad'o.
Tuj kiam Glinda for'ir'is de la Smerald'a Urb'o, Tiktoko kaj la Vil'ul'o kaj Joĉjo Kukurb'o'kap'o, kiu'j part'o'pren'is en la konferenc'o, komenc'is si'a'n vetur'o'n en la Land'o'n de la Gilikuloj, kaj unu hor'o'n post'e Oĵo kaj O'ĉj'o Nunkie kun D-ro Pipt vetur'is cel'e al la Land'o de la Manĝtuloj. Kiam ĉiu'j tiu'j serĉ'ist'o'j jam for'ir'is, Doroteo kaj la Sorĉ'ist'o komplet'ig'is si'a'j'n propr'a'j'n prepar'o'j'n.
La Sorĉ'ist'o jung'is la Seg'ĉeval'o'n al la Ruĝ'a Ĉar'eg'o, kiu tre komfort'e sid'ig'is kvar person'o'j'n. Li vol'is ke Doroteo, Betinjo, Trot kaj la Miks'ĉifon'a Knab'in'o vetur'u en la ĉar'eg'o, sed Ĉifon'er'o'j ven'is al ili rajd'ant'e la Vuzon, kaj la Vuzo dir'is ke li dezir'as part'o'pren'i en la serĉ'grup'o. Nu tiu Vuzo est'is tre kurioz'a best'o, li hav'is kvadrat'a'n kap'o'n, kvadrat'a'n korp'o'n, kvadrat'a'j'n krur'o'j'n kaj kvadrat'a'n vost'o'n. Li'a haŭt'o est'is tre dik'a kaj mal'mol'a, simil'ant'e led'o'n, kaj kvankam li'a mov'iĝ'ad'o est'is iom mal'lert'a la best'o pov'is kur'i ne'anticip'it'e rapid'e. Li'a'j kvadrat'a'j okul'o'j est'is mild'a'j kaj mol'esprim'a'j kaj li ne est'is rimark'ind'e mal'saĝ'a. La Vuzo kaj la Miks'ĉifon'a Knab'in'o est'is bon'a'j amik'o'j de la Sorĉ'ist'o konsent'is ke la Vuzo akompan'u ili'n.
Ali'a grand'a best'o nun aper'is kaj pet'is akompan'i.
Tiu est'is efektiv'e la fam'a Mal'kuraĝ'a Leon'o, unu el la plej interes'a'j ul'o'j en la tut'a Oz. Neni'u leon'o vag'ant'a en la ĝangal'o'j aŭ eben'aĵ'o'j pov'us kompar'iĝ'i rilat'e al grand'ec'o aŭ inteligent'o kun tiu Mal'kuraĝ'a Leon'o, kiu—kiel ĉiu'j best'o'j loĝ'ant'a'j en Oz—kapabl'is parol'i, kaj kiu parol'is pli sagac'e kaj saĝ'e ol mult'a'j el la hom'o'j. Li dir'is ke li est'as mal'kuraĝ'a ĉar li ĉiam trem'as kiam li front'as danĝer'o'n, sed li mult'e'foj'e front'is danĝer'o'n kaj neniam rifuz'is batal'i kiam neces'is. Tiu leon'o est'is tre favor'at'a de Ozma kaj ĉiam gard'is ŝi'a'n tron'o'n dum ŝtat'a'j ceremoni'o'j. Li ankaŭ est'is mal'nov'a akompan'ant'o kaj amik'o de la Princ'in'o Doroteo, do la knab'in'o ĝoj'is pro li'a part'o'pren'o en la grup'o.
“Mi tiom nervoz'as pro ni'a kar'a Ozma,” dir'is la Mal'kuraĝ'a Leon'o per si'a profund'a, muĝ'a voĉ'o, “ke mi est'us tre mal'feliĉ'a se mi rest'us ĉi tie dum vi klopod'as trov'i ŝi'n. Sed ne en'danĝer'ig'u mi'n, mi pet'eg'as al vi, ĉar danĝer'o tim'ig'as mi'n sen'lim'e.”
“Ni ne en'ir'os danĝer'o'n se ni pov'os iel evit'i ĝi'n,”
promes'is Doroteo; “sed ni far'os ĉio'n ajn ebl'a'n por trov'i Ozman, kun aŭ sen danĝer'o.”
La al'don'iĝ'o de la Vuzo kaj la Mal'kuraĝ'a Leon'o al la grup'o inspir'is Betinjon Bobin kaj ŝi kur'is al la marmor'a'j stal'o'j mal'antaŭ la palac'o kaj el'konduk'is si'a'n mul'o'n, nom'it'a'n Hanĉjo. Ebl'e neni'u mul'o iam vid'it'a de vi est'is egal'e mal'dik'a kaj ost'ec'a kaj plen'e ordinar'aspekt'a kiel tiu Hanĉjo, sed Betinjo kor'e am'is li'n ĉar li est'is fidel'a kaj fid'ind'a kaj tut'e ne tiom stult'a kiom laŭ'dir'e est'as la plej mult'a'j mul'o'j. Betinjo port'is sel'o'n por Hanĉjo kaj deklar'is ke ŝi rajd'os sur li'a dors'o, kaj tiu'n plan'o'n aprob'is la Sorĉ'ist'o ĉar tio las'is nur kvar grup'an'o'j'n vetur'ont'o'j'n sur la benk'o'j de la Ruĝ'a Ĉar'eg'o—Doroteo kaj Buton-Bril'o kaj Trot kaj li mem.
Mal'jun'a vel'ist'o, kiu hav'is unu lign'a'n krur'o'n, ven'is por adiaŭ'i ili'n kaj propon'is ke ili met'u proviz'o'j'n de manĝ'aĵ'o'j kaj lit'kovr'il'o'j en la Ruĝ'a'n Ĉar'eg'o'n, ĉar ili est'is ne'cert'a'j pri kiom da temp'o ili for'est'os. Tiu vel'ist'o nom'iĝ'is Kap’tan'o Vilĉjo. Li est'is iam'a amik'o kaj kamarad'o de Trot kaj renkont'is mult'a'j'n aventur'o'j'n dum li akompan'is la knab'in'et'o'n. Mi kred'as ke li bedaŭr'is ne akompan'i ŝi'n dum ĉi tiu vetur'o, sed Glinda la Sorĉ'ist'in'o pet'is Kap’tan'o'n Vilĉjon rest'i en la Smerald'a Urb'o kaj estr'i la reĝ'a'n palac'o'n dum ĉiu'j for'est'os, kaj la unu'krur'a vel'ist'o konsent'is far'i tio'n.
Ili ŝarĝ'is la mal'antaŭ'o'n de la Ruĝ'a Ĉar'eg'o per ĉio kio'n, laŭ ili'a supoz'o, ili bezon'os, kaj post tio ili procesi'is marŝ'ant'e el la palac'o tra la Smerald'a'n Urb'o'n al la grand'a'j pord'o'j de la mur'o kiu ĉirkaŭ'is tiu'n bel'a'n ĉef'urb'o'n de la Land'o Oz. Greg'o'j da civit'an'o'j apud'is la strat'o'j'n por rigard'i ili'a'n tra'ir'o'n kaj hura'i ili'n kaj bon'a'n sukces'o'n dezir'i por ili, ĉar ĉiu'j lament'is la perd'iĝ'o'n de Ozma kaj fervor'eg'is ke ŝi re'trov'iĝ'u.
Unu'a est'is la Mal'kuraĝ'a Leon'o; sekv'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o rajd'ant'a la Vuzon; post'e Betinjo Bobin sur si'a mul'o Hanĉjo; kaj fin'e la Seg'ĉeval'o tir'ant'a la Ruĝ'a'n Ĉar'eg'o'n, en kiu sid'is la Sorĉ'ist'o kaj Doroteo kaj Buton-Bril'o kaj Trot. Neni'u bezon'is estr'i la Seg'ĉeval'o'n, do ne est'is rimen'o'j lig'it'a'j al li'a jung'aĵ'o; neces'is nur dir'i al li kiu'direkt'e'n ir'i, ĉu rapid'e aŭ ne'rapid'e, kaj li perfekt'e kompren'is.
Ĉirkaŭ tiu temp'o vil'a mal'grand'a nigr'a hund'o kiu dorm'ad'is en la ĉambr'o de Doroteo en la palac'o vek'iĝ'is kaj trov'is si'n sol'sent'a. Ĉio ŝajn'is tre kviet'a tra la grand'a konstru'aĵ'o kaj al Tot'o—tiel nom'iĝ'is la hund'o—mank'is la son'o de la kutim'a babil'ad'o de la tri knab'in'o'j. Li neniam mult'e atent'is la event'o'j'n ĉirkaŭ'ant'a'j'n li'n kaj, kvankam li kapabl'is parol'i, li mal'oft'e dir'is i'o'n; do la hund'et'o ne sci'is pri la perd'iĝ'o de Ozma nek ke ĉiu for'ir'is serĉ'i ŝi'n. Sed li ŝat'is est'i kun hom'o'j, precip'e kun si'a propr'a mastr'in'o, Doroteo, kaj osced'int'e kaj etend'int'e si'n kaj trov'int'e la pord'o'n de la ĉambr'o part'e mal'ferm'a li trot'is en la koridor'o'n kaj mal'supr'e'n'ir'is la oficial'aspekt'a'n ŝtup'ar'o'n al la hal'o de la palac'o, kie li renkont'is Ĵele'a'n Konfit'aĵ.
“Kie est'as Doroteo?” demand'is Tot'o.
“Ŝi ir'is al la Land'o de la Palp'brum'o'j,” respond'is la serv'ist'in'o.
“Kiam?”
“Antaŭ ne'long'e,” respond'is Ĵele'a.
Tot'o turn'is si'n kaj trot'is en la palac'a'n ĝarden'o'n kaj laŭ la long'a kaleŝ'voj'o ĝis li ating'is la strat'o'j'n de la Smerald'a Urb'o. Tie li paŭz'is por aŭskult'i, kaj aŭd'ant'e la son'o'n de hura'ad'o, li kur'is rapid'e ĝis vid'iĝ'is al li la Ruĝ'a Ĉar'eg'o kaj la Vuzo kaj la Leon'o kaj la Mul'o kaj ĉiu'j ali'a'j. Est'ant'e saĝ'a hund'et'o, li decid'is ne montr'i si'n al Doroteo ĝust'e tiam, tim'ant'e ke ŝi re'send'us li'n hejm'e'n; sed li neniam las'is mal'aper'i de li'a rigard'o la grup'o'n de vetur'ant'o'j, kiu'j ĉiu'j tiom fervor'is antaŭ'e'n'ir'i ke neniam en'ir'is la kap'o'n re'tren'rigard'i.
Kiam ili ating'is la portal'o'n de la urb'a mur'o la Gard'ist'o de la Portal'o el'ven'is por larĝ'e mal'ferm'i la or'a'n portal'o'n kaj las'i ili'n tra'ir'i.
“Ĉu iu fremd'ul'o en'ir'is aŭ el'ir'is la urb'o'n antaŭ'hieraŭ-nokt'e, kiam Ozma ŝtel'iĝ'is?” demand'is Doroteo.
“Ja ne, Princ'in'o,” respond'is la Gard'ist'o de la Portal'o.
“Kompren'ebl'e ke ne,” dir'is la Sorĉ'ist'o. “Ul'o'n sufiĉ'e lert'a'n por ŝtel'i ĉiu'j'n perd'it'aĵ'o'j'n tut'e ne ĝen'us mur'a barier'o ĉi tia. Mi kred'as ke la ŝtel'ist'o nepr'e flug'is tra la aer'o, ĉar ali'e li ne pov'us ŝtel'i de la reĝ'a palac'o de Ozma kaj ankaŭ de la tre for'a kastel'o de Glinda dum unu'sol'a nokt'o. Krom'e, ĉar ne ekzist'as flug'ŝip'o'j en Oz kaj flug'ŝip'o'j el la ekster'a mond'o neniel pov'us en'ir'i ĉi tiu'n land'o'n, mi kred'as ke la ŝtel'ist'o dis'flug'is per magi'a'j art'o'j kiu'j'n kompren'as nek Glinda nek mi.”
Plu'e'n ili ir'is, kaj antaŭ ol la portal'o ferm'iĝ'is mal'antaŭ ili Tot'o sukces'is ankaŭ tra'puŝ'i si'n. La teren'o ĉirkaŭ la Smerald'a Urb'o est'is dens'e loĝ'at'a kaj dum kelk'a temp'o ni'a'j amik'o'j vetur'is sur bon'e pavim'it'a'j voj'o'j kiu'j serpent'um'is tra fekund'a grund'o sur kiu dis'e est'is bel'a'j dom'o'j, ĉiu'j konstru'it'a'j laŭ la kurioz'a Oz'a stil'o. Sed post nur kelk'a'j hor'o'j ili ne plu est'is ĉe la kultiv'at'a'j kamp'o'j kaj en'ir'is la Land'o'n de la Palp'brum'o'j, kiu okup'as kvar'on'o'n de la tut'a teritori'o de la Land'o Oz sed ne est'as egal'e bon'e kon'at'a kiel mult'a'j ali'a'j part'o'j de la fe'land'o de Ozma.
Long'e antaŭ la nokt'iĝ'o la vetur'ant'o'j trans'ir'is la River'o'n Palp'brum'a'n proksim'e al la Tur'o de la Bird'o'tim'ig'il'o (nun vak'a) kaj en'ir'is la Ond'ant'a'n Eben'aĵ'o'n kie loĝ'as mal'mult'a'j person'o'j. De ĉiu renkont'at'o ili pet'is inform'o'n pri Ozma, sed neni'u en tiu distrikt'o vid'is ŝi'n aŭ eĉ sci'is ke ŝi est'as ŝtel'it'a. Kaj je la nokt'iĝ'o ili jam preter'pas'is ĉiu'j'n dom'o'j'n de kultiv'ist'o'j kaj dev'is halt'i kaj pet'i ŝirm'o'n ĉe la kaban'et'o de sol'a ŝaf'paŝt'ist'o. Kiam ili ek'halt'is, Tot'o ne est'is long'e mal'antaŭ ili. La hund'et'o ankaŭ halt'is, kaj ne'rimark'at'e ĉirkaŭ'ir'int'e la grup'o'n li kaŝ'is si'n mal'antaŭ la kaban'et'o.
La paŝt'ist'o est'is afabl'a mal'jun'ul'o kaj tre ĝentil'e trakt'is la vetur'ant'o'j'n. Li dorm'is ekster'dom'e, tiu'n nokt'o'n, prunt'int'e si'a'n kaban'et'o'n al la tri knab'in'o'j, kiu'j lit'um'is sur la plank'o uz'ant'e la lit'kovr'il'o'j'n kiu'j'n ili kun'port'is en la Ruĝ'a Ĉar'eg'o. La Sorĉ'ist'o kaj Buton-Bril'o ankaŭ dorm'is ekster'dom'e, kaj ankaŭ la Mal'kuraĝ'a Leon'o kaj Hanĉjo la Mul'o. Sed Ĉifon'er'o'j kaj la Seg'ĉeval'o tut'e ne dorm'is kaj la Vuzo pov'is rest'i vek'a dum plen'a monat'o, kiam li dezir'is, do tiu'j tri sid'is kiel grup'et'o apart'a kaj konversaci'is dum la tut'a nokt'o.
En la mal'lum'o la Mal'kuraĝ'a Leon'o sent'is vil'a'n ul'et'o'n komfort'iĝ'i apud li, kaj li dir'is dorm'em'e: “El kie vi ven'is, Tot'o?”
“El'hejm'e,” dir'is la hund'o. “Kiam vi rul'iĝ'os, rul'iĝ'u ali'direkt'e'n por ne dis'prem'i mi'n.”
“Ĉu Doroteo sci'as ke vi est'as ĉi tie?” demand'is la Leon'o.
“Mi kred'as ke ne,” konfes'is Tot'o, kaj li plu'dir'is, iom tim'em'e: “Ĉu vi opini'as, amik'o Leon'o, ke ni est'as nun sufiĉ'a'distanc'e de la Smerald'a Urb'o por ke mi risk'u montr'i mi'n? Aŭ ĉu Doroteo re'send'os mi'n ĉar oni ne invit'is mi'n?”
“Nur Doroteo pov'as respond'i tiu'n demand'o'n,”
dir'is la Leon'o. “Rilat'e mi'n, Tot'o, mi opini'as la afer'o'n tut'e ne mi'a afer'o, do vi dev'os ag'i laŭ vi'a propr'a mens'o.”
Nun la grand'eg'a best'o re'en'dorm'iĝ'is kaj Tot'o prem'is si'n pli fort'e al li'a varm'a, dens'fel'a korp'o kaj ankaŭ dorm'is. Li est'is saĝ'a hund'et'o, si'a'manier'e, kaj ne intenc'is mal'trankvil'i kiam est'as io pli ind'a far'ebl'a.
En la maten'o la Sorĉ'ist'o far'is fajr'o'n, kaj super ĝi la knab'in'o'j kuir'is tre bon'a'n maten'manĝ'o'n.
Subit'e Doroteo trov'is Tot'o'n trankvil'e sid'ant'a antaŭ la fajr'o kaj la knab'in'et'o kri'et'is: “Jad'i, Tot'o! El kie vi ven'is?”
“El la lok'o kie vi kruel'eg'e las'is mi'n,” respond'is la hund'o riproĉ'a'ton'e.
“Mi plen'e forges'is vi'n,” konfes'is Doroteo, “kaj se mi ne forges'us, mi ver'ŝajn'e las'us vi'n kun Ĵele'a Konfit'aĵ, ĉar ĉi tiu ne est'as plezur'vojaĝ'o sed tre serioz'a'cel'a. Sed, ĉar vi nun est'as ĉi tie, Tot'o, mi supoz'as ke vi dev'os rest'i kun ni, escept'e se vi prefer'os re'ir'i hejm'e'n. Ni ebl'e renkont'os danĝer'o'n antaŭ la fin'o, Tot'o.”
“Ne grav'as,” dir'is Tot'o, sku'ant'e si'a'n vost'o'n. “Mi mal'sat'as, Doroteo.”
“Maten'manĝ'o baldaŭ ’stos pret'a kaj vi ricev'os vi'a'n porci'o'n,” promes'is li'a mastr'in'et'o, kiu efektiv'e ĝoj'is ke ŝi'a hund'o est'as kun ŝi. Ŝi kaj Tot'o jam kun'vetur'ad'is, kaj ŝi sci'is ke li est'as bon'a kaj fidel'a kamarad'o.
Kiam la manĝ'aĵ'o est'is kuir'it'a kaj dis'don'at'a la knab'in'o'j invit'is la mal'jun'a'n paŝt'ist'o'n ankaŭ part'o'pren'i en la maten'a manĝ'o. Li volont'e konsent'is kaj dum ili manĝ'is li dir'is al ili: “Vi nun baldaŭ tra'ir'os tre danĝer'a'n region'o'n, escept'e se vi turn'os vi'n nord'e'n aŭ sud'e'n por eskap'i de ĝi'a'j danĝer'o'j.”
“Tiu'okaz'e,” dir'is la Mal'kuraĝ'a Leon'o, “ni nepr'e turn'u ni'n, ĉar mi tim'eg'as front'i i'a'j'n ajn danĝer'o'j'n.”
“Kial danĝer'as la region'o antaŭ ni?” demand'is Doroteo.
“Preter ĉi tiu Ond'ant'a Eben'aĵ'o,” klar'ig'is la paŝt'ist'o, “est'as la Karusel'a'j Mont'o'j, tre proksim'a'j unu al la ali'a kaj ili'n ĉirkaŭ'as profund'a'j abism'o'j, tiel ke neni'u pov'as preter'ir'i ili'n. Preter la Karusel'a'j Mont'o'j laŭ'dir'e loĝ'as la Kardomanĝantoj kaj la Herkuoj.”
“Kia'j ili est'as?” demand'is Doroteo.
“Neni'u sci'as, ĉar neniam oni preter'ir'is la Karusel'a'j'n Mont'o'j'n,” est'is la respond'o; “sed laŭ'dir'e la Kardomanĝantoj jung'as drak'o'j'n al si'a'j ĉar'o'j kaj la Herkuojn serv'as gigant'o'j kiu'j'n ili konker'is kaj sklav'ig'is.”
“Kiu dir'as tio'n?” demand'is Betinjo.
“Est'as popular'a fam'o,” deklar'is la paŝt'ist'o. “Ĉiu kred'as ĝi'n.”
“Mi ne kompren'as kiel ili pov'us sci'i,” koment'is mal'grand'a Trot, “se neni'u ir'is tie'n.”
“Ebl'e la bird'o'j trans'flug'ant'a'j tiu'n region'o'n raport'is,” sugest'is Betinjo.
“Se vi eskap'us tiu'j'n danĝer'o'j'n,” plu'dir'is la paŝt'ist'o, “vi ebl'e renkont'us ali'a'j'n, ankoraŭ pli sever'a'j'n, antaŭ ol ating'i la sekv'a'n branĉ'o'n de la Palp'brum'a River'o. Est'as ver'e ke preter tiu river'o est'as bon'eg'a region'o, kie loĝ'as bon'a'j hom'o'j, kaj se vi ating'us ĝi'n est'us neni'a pli'a problem'o. Sed inter ĉi tie kaj la okcident'a branĉ'o de la Palp'brum'a River'o kuŝ'as ĉi'a'j danĝer'o'j, ĉar tiu est'as la ne'kon'at'a teritori'o kie loĝ'as terur'a'j, sen'leĝ'a'j hom'o'j.”
“Ebl'e jes, ebl'e ne,” dir'is la Sorĉ'ist'o. “Ni sci'os kiam ni ating'os ĝi'n.”
“Nu,” persist'is la paŝt'ist'o, “en fe'land'o kiel la ni'a ĉiu ne'trov'it'a region'o ver'ŝajn'e en'hav'as fi'ul'o'j'n. Se ili ne est'us fi'a'j ili trov'us si'n mem, kaj ven'int'e inter ni'n ili akcept'us ke Ozma reg'u ili'n kaj ili far'iĝ'us bon'a'j kaj afabl'a'j, kia'j ĉiu'j Ozuloj kiu'j'n ni kon'as.”
“Tiu argument'o,” deklar'is la mal'grand'a Sorĉ'ist'o, “konvink'as mi'n ke ni'a dev'o est'as rekt'e ir'i al tiu'j ne'kon'at'a'j region'o'j, ne'grav'e kiom danĝer'a'j ili est'as; ĉar nepr'e iu kruel'a kaj fi'a person'o ŝtel'is ni'a'n Ozman, kaj ni sci'as ke est'us stult'e serĉ'i la kulp'ul'o'n inter bon'ul'o'j. Ozma ebl'e ne est'as kaŝ'it'a en la sekret'a'j part'o'j de la Land'o de la Palp'brum'o'j, est'as ver'e, sed ni'a dev'o est'as ir'i al ĉiu lok'o, ne'grav'e kiom danĝer'a, kie ni'a am'at'a Reg'ant'in'o ebl'e est'as kaŝ'it'a.”
“Vi prav'as pri tio,” dir'is Buton-Bril'o aprob'e.
“Danĝer'o'j ne damaĝ'as ni'n; nur ver'a'j event'o'j pov'as damaĝ'i, kaj danĝer'o est'as io kiu ebl'e okaz'os kaj ebl'e ne, kaj kelk'foj'e est'as tut'e ne'atent'ind'a. Mi voĉ'don'as ke ni plu'ir'u kaj risk'u la danĝer'o'j'n.”
Ili ĉiu'j sam'opini'is, do ili pak'is, adiaŭ'is la amik'em'a'n paŝt'ist'o'n, kaj plu'ir'is.
Je la mez'o de la post'maten'o ili unu'e ek'vid'is ar'o'n da mal'alt'a'j mont'o'j. Ili est'is konus'form'a'j, ĉe la mal'supr'o larĝ'a'j kaj ĉe la supr'o pint'a'j. El for la mont'o'j aspekt'is mal'klar'a'j kaj iom mal'grand'a'j—pli simil'a'j al mont'et'o'j ol al mont'o'j—sed kiam la vetur'ant'o'j proksim'iĝ'is ili rimark'is tre ne'kutim'a'n cirkonstanc'o'n: la mont'et'o'j ĉiu'j rapid'e turn'iĝ'ad'is, kelk'a'j unu'direkt'e'n kaj ali'a'j ali'direkt'e'n.
“Mi supoz'as ke tiu'j dev'as est'i la Karusel'a'j Mont'o'j,” dir'is Doroteo.
“Nepr'e,” dir'is la Sorĉ'ist'o.
“Karaselaj, ĉu? Oni pov'us rajd'i ili'n, ver'ŝajn'e,”
koment'is Trot, “sed ili ne aspekt'as tre kar'a'j.”
Est'is plur'a'j vic'o'j de tiu'j mont'o'j, etend'iĝ'ant'a'j kaj dekstr'e'n kaj mal'dekstr'e'n, mult'a'j'n kilo'metr'o'j'n. Kiom da vic'o'j est'is, neni'u pov'is decid'i, sed inter la unu'a vic'o de pint'o'j vid'ebl'is ali'a'j pint'o'j, ĉiu'j sen'paŭz'e ĉirkaŭ'turn'iĝ'ant'a'j unu- aŭ ali'direkt'e'n. Plu vetur'ant'e, ni'a'j amik'o'j atent'e rigard'ad'is tiu'j'n mont'et'o'j'n, ĝis fin'e, proksim'iĝ'int'e, ili trov'is profund'a'n sed mal'larĝ'a'n abism'o'n ĉirkaŭ la rand'o de ĉiu mont'o, kaj la mont'o'j est'is tiom proksim'a'j unu al ali'a ke la ekster'a abism'o est'is sen'breĉ'a kaj barier'is kontraŭ pli'a antaŭ'e'n'ir'o.
Je la bord'o de la abism'o ĉiu'j al'ter'iĝ'is kaj rigard'is fund'e'n. Ne ebl'is sci'i kie est'as la fund'o, se efektiv'e ja ekzist'is fund'o. El kie ili star'is aspekt'is kvazaŭ la mont'o'j est'is fiks'it'a'j en unu grand'a tru'o en la ter'o, ĝust'e sufiĉ'e proksim'a'j por ke ili ne tuŝ'u unu la ali'a'n, kaj ke ĉiu'n mont'o'n sub'ten'is rok'a kolon'o sub ĝi'a baz'o kiu etend'iĝ'is long'e sub'e'n en la nigr'a'n mal'ferm'aĵ'o'n. De la ter'a flank'o aspekt'is ne'ebl'e trans'ir'i la abism'o'n aŭ, sukces'int'e pri tio, firm'e ek'star'i sur iu el la turn'iĝ'ant'a'j mont'o'j.
“Ne ebl'as trans'salt'i tiu'n fend'o'n, ĝi est'as tro larĝ'a,”
koment'is Buton-Bril'o.
“Ebl'e la Leon'o pov'us,” sugest'is Doroteo.
“Kio'n, salt'i de ĉi tie al tiu gir'eg'ant'a mont'et'o?”
kri'is la Leon'o indign'e. “Tut'e ne! Eĉ se mi sur'grund'iĝ'us tie, kaj pov'us mi'n ten'i tie, kiel valor'us?
Preter ĝi est'as ali'a gir'ant'a mont'o, kaj ebl'e ankoraŭ ali'a preter tiu. Mi ne kred'as ke viv'ant'o pov'us salt'i de unu mont'o al ali'a, dum ambaŭ gir'ad'as kvazaŭ turb'o kaj krom'e mal'sam'direkt'e'n.”
“Mi propon'as ke ni re'ir'u,” dir'is la Lign'a Seg'ĉeval'o, osced'ant'e per si'a el'hak'it'a buŝ'o, dum li rigid'e rigard'is per si'a'j tuber'a'j okul'o'j la Karusel'a'j'n Mont'o'j'n.
“Mi akord'as kun vi,” dir'is la Vuzo, sku'ant'e si'a'n kvadrat'a'n kap'o'n.
“Prefer'e ni akcept'int'u la konsil'o'n de la paŝt'ist'o,”
al'don'is Hanĉjo la Mul'o.
La ali'a'j en la grup'o, kvankam ili'n perpleks'is la serioz'a problem'o antaŭ ili, ne permes'is si'n sen'kuraĝ'iĝ'i.
“Se ni sukces'os trans'ir'i ĉi tiu'j'n mont'o'j'n,” dir'is Buton-Bril'o, “ver'ŝajn'e ni plu'ir'os sen'ĝen'e.”
“Est'as ver'e,” akord'is Doroteo. “Do iel ni kompren'ebl'e dev'os trov'i rimed'o'n por preter'ir'i tiu'j'n turb'a'j'n mont'et'o'j'n. Sed kiel?”
“Ke la Ork'o est'u kun ni,” ĝem'is Trot.
“Sed la Ork'o ne ĉe'est'as,” dir'is la Sorĉ'ist'o, “kaj ni dev'as de'pend'i de ni mem por venk'i ĉi tiu'n problem'o'n. Domaĝ'e mi'a tut'e magi'o est'as ŝtel'it'a; per ĝi tut'e cert'e mi pov'us facil'e preter'ir'i la mont'o'j'n.”
“Domaĝ'e,” observ'is la Vuzo, “neni'u el ni hav'as flug'il'o'j'n. Kaj ni est'as en magi'a land'o sen magi'o.”
“Kio est'as ĉirkaŭ vi'a tali'o, Doroteo?” demand'is la Sorĉ'ist'o.
“Tio? Ho, nur la Magi'a Zon'o kiu'n mi iam kapt'is de la Reĝ'o de la Knomoj,” ŝi respond'is.
“Magi'a Zon'o! Nu, bon'eg'e. Mi cert'as ke Magi'a Zon'o port'us vi'n trans la mont'et'o'j'n.”
“Ebl'e ĝi pov'us, se mi sci'us util'ig'i ĝi'n,” dir'is la knab'in'et'o. “Ozma sci'as mult'e de ĝi'a magi'o, sed mi neniam lern'is ĝi'n. Mi sci'as nur ke dum mi port'as ĝi'n neni'o pov'as damaĝ'i mi'n.”
“Prov'u, dezir'u ke ĝi transport'u vi'n, por trov'i ĉu ĝi obe'os vi'n,” propon'is la Sorĉ'ist'o.
“Sed kiel util'us?” demand'is Doroteo. “Se mi trans'ir'us, tio ne help'us vi'n ali'a'j'n, kaj mi ne pov'us ir'i sol'a inter tiu'j'n gigant'o'j'n kaj drak'o'j'n, dum vi rest'us ĉi tie.”
“Ja ver'e,” akord'is la Sorĉ'ist'o, mal'feliĉ'e; kaj post'e, rigard'int'e la tut'a'n grup'o'n, li demand'is: “Kio est'as sur vi'a fingr'o, Trot?”
“Ring'o. La Mar'knab'in'o'j don'is ĝi'n al mi,” ŝi klar'ig'is, “kaj se iam mi spert'os danĝer'o'n kiam mi est'os sur akv'o mi pov'os al'vok'i la Mar'knab'in'o'j'n kaj ili ven'os help'i mi'n. Sed la Mar'knab'in'o'j ne pov'as help'i mi'n sur la ter'o, sci'u, ĉar ili naĝ'as, kaj—kaj— ili ne hav'as krur'o'j'n.”
“Ja ver'e,” respond'is la Sorĉ'ist'o, pli mal'feliĉ'e.
Grand'a, larĝ'etend'iĝ'int'a arb'o star'is apud la rand'o de la abism'o kaj ĉar la sun'o varm'eg'is super ili ili ĉiu'j grup'iĝ'is en la ombr'o de la arb'o por stud'i la problem'o'n: kio'n nun far'i.
“Se ni hav'us long'a'n ŝnur'o'n,” dir'is Betinjo, “ni pov'us lig'i ĝi'n al ĉi tiu arb'o kaj las'i la ali'a'n fin'aĵ'o'n sub'ir'i en la abism'o'n kaj ni pov'us ĉiu'j glit'i mal'supr'e'n per ĝi.”
“Nu, kio'n post'e?” demand'is la Sorĉ'ist'o.
“Post'e, se ni sukces'us supr'e'n'ĵet'i la ŝnur'o'n ĉe la ali'a flank'o,” klar'ig'is la knab'in'o, “ni pov'us ĉiu'j grimp'i per ĝi kaj est'i sur la ali'a flank'o de la abism'o.”
“Est'as tro mult'a'j ‘se’-oj en tiu sugest'o,” koment'is la mal'grand'a Sorĉ'ist'o. “Kaj neces'as memor'i ke ali'flank'e est'as nur turb'ant'a'j mont'o'j, tiel ke ni tut'e ne pov'us lig'i ŝnur'o'n al ili—eĉ se ni hav'us ŝnur'o'n.”
“Tiu ŝnur'propon'o tamen ne est'as mal'bon'a,” dir'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o, kiu danc'ad'is danĝer'e proksim'e al la rand'o de la abism'o.
“Kio'n vi cel'as?” demand'is Doroteo.
La Miks'ĉifon'a Knab'in'o ek'halt'is kaj per si'a'j buton'okul'o'j ĉirkaŭ'rigard'is la grup'o'n.
“Ha, mi sci'as!” ŝi kri'et'is. “Iu mal'jung'u la Seg'ĉeval'o'n; mi'a'j fingr'o'j est'as tro mal'lert'a'j.”
“Ĉu?” demand'is Buton-Bril'o dub'em'e, turn'ant'e si'n al la ali'a'j.
“Nu, Ĉifon'er'o'j hav'as aktiv'a'n cerb'o'n, eĉ kvankam ŝi ja est'as plen'a de koton'o,” asert'is la Sorĉ'ist'o. “Se ŝi'a cerb'o pov'os help'i ni'n pri ĉi tiu problem'o ni nepr'e util'ig'u ĝi'n.”
Do li komenc'is mal'jung'i la Seg'ĉeval'o'n, kaj Buton-Bril'o kaj Doroteo help'is li'n. Kiam ili for'pren'is la jung'aĵ'o'n la Miks'ĉifon'a Knab'in'o dir'is ke ili dis'apart'ig'u ĝi'n kaj kun'buk'u la rimen'o'j'n, unu fin'o'n al la ali'a. Far'int'e tio'n, ili trov'is ke ili hav'as unu tre long'a'n rimen'o'n kiu est'as pli fortik'a ol ia ajn ŝnur'o.
“Ĝi facil'e etend'iĝ'us trans la abism'o'n,” dir'is la Leon'o, kiu kun la ali'a'j best'o'j sid'is sur si'a'j koks'o'j kaj rigard'is la ag'ad'o'n. “Sed mi ne sci'as kiel ebl'us lig'i ĝi'n al unu el tiu'j kap'turn'a'j mont'o'j.”
Ĉifon'er'o'j tut'e ne plan'is i'o'n tia'n per si'a loz'a kap'o.
Ŝi ordon'is ke ili lig'u unu fin'o'n de la rimen'o al fortik'a arb'o'branĉ'o, kaj ŝi indik'is branĉ'o'n kiu etend'iĝ'is al la rand'o mem de la abism'o. Buton-Bril'o far'is tio'n, grimp'ant'e la arb'o'n kaj post'e ramp'ant'e sur la branĉ'o ĝis li est'is preskaŭ super la abism'o. Tie li sukces'is lig'i la rimen'o'n, kiu etend'iĝ'is ĝis la ter'o, kaj post'e li glit'is mal'supr'e'n kaj li'n kapt'is la Sorĉ'ist'o, kiu tim'is ke li fal'os en la abism'o'n.
Ĉifon'er'o'j ĝoj'is. Ŝi pren'is la mal'supr'a'n fin'o'n de la rimen'o, ordon'is al ili ĉiu'j ke ili liber'ig'u la spac'o'n ĉirkaŭ ŝi, re'tren'paŝ'is kiom permes'is la rimen'o, kaj subit'e kur'is abism'e'n. Trans la rand'o'n ŝi sving'is si'n, firm'e ten'ant'e la rimen'o'n ĝis ĝi etend'iĝ'is plej distanc'e'n, las'is la rimen'o'n kaj vel'is graci'e tra la aer'o ĝis sur'ter'iĝ'i sur la mont'o tuj antaŭ ili.
Preskaŭ tuj, dum la grand'a konus'o plu turb'is, ŝi trov'is si'n flug'ant'a kontraŭ la sekv'a'n mont'o'n mal'antaŭ'a'n, kaj tiu si'n nur du'on'e turn'is kiam Ĉifon'er'o'j trov'is si'n flug'ant'a al la sekv'a mont'o mal'antaŭ ĝi. Tiam mal'aper'is ŝi'a miks'ĉifon'a form'o kaj la mir'o'plen'a'j rigard'ant'o'j sub la arb'o demand'is al si kie'n ŝi ir'is.
“Ŝi for'ir'is, kaj ŝi ne pov'as re'ven'i,” dir'is la Vuzo.
“Ho, ŝi salt'eg'is de unu mont'o al ali'a!” kri'et'is la Leon'o.
“Ĉar ili tiom rapid'e turn'iĝ'as,” la Sorĉ'ist'o klar'ig'is.
“Ĉifon'er'o'j trov'is neni'o'n per kiu ten'i si'n do kompren'ebl'e ŝi ĵet'iĝ'is de unu mont'et'o al ali'a. Mi kred'as ke ni neniam re'vid'os la kompat'ind'a'n Miks'ĉifon'a'n Knab'in'o'n.”
“Mi re'vid'os ŝi'n,” deklar'is la Vuzo. “Ĉifon'er'o'j est'as mal'nov'a amik'o mi'a kaj, se ver'e ekzist'as Kardomanĝantoj kaj Gigant'o'j preter tiu'j turb'o'j, ŝi bezon'os protekt'ant'o'n. Do, ĝis!”
Li kapt'is la pend'ant'a'n rimen'o'n firm'e per si'a kvadrat'a buŝ'o kaj sam'kiel Ĉifon'er'o'j li sving'is si'n trans la abism'o'n. Li las'is la rimen'o'n ĝust'a'moment'e kaj fal'is sur la unu'a'n turb'ant'a'n mont'o'n. Post tio li salt'is al la sekv'a mal'antaŭ'a—ne sur'pied'e'n sed “tut'e miks'it'e” laŭ la parol'esprim'o de Trot—kaj post'e li flug'is al ali'a mont'o, kaj mal'aper'is sam'e kiel la Miks'ĉifon'a Knab'in'o.
“Tio ŝajn'e bon'e sukces'as,” koment'is Buton-Bril'o.
“Nun mi prov'os.”
“Atend'u,” urĝ'is la Sorĉ'ist'o. “Antaŭ ol ali'a el ni far'os tiu'n sen'esper'a'n salt'o'n en la preter'o'n, neces'os decid'i ĉu ni ĉiu'j ir'os, aŭ ĉu kelk'a'j el ni post'rest'os.”
“Ĉu vi supoz'as ke damaĝ'is ili'n mult'e, bat'iĝ'i kontraŭ tiu'j'n mont'o'j'n?” demand'is Trot.
“Mi supoz'as ke neni'o damaĝ'us Ĉifon'er'o'j'n aŭ la Vuzon,” dir'is Doroteo, “kaj neni'o pov'as damaĝ'i mi'n, ĉar mi sur'hav'as la Magi'a'n Zon'o'n. Do, ĉar mi fervor'as trov'i Ozman, mi intenc'as ankaŭ mi'n trans'sving'i.”
“Mi risk'os prov'o'n,” decid'is Buton-Bril'o.
“Mi cert'as ke mult'eg'e dolor'ig'os, kaj mi tim'as,”
dir'is la Leon'o, kiu jam trem'ad'is; “sed mi trans'ir'os se Doroteo trans'ir'os.”
“Nu, rest'os Betinjo kaj la Mul'o kaj Trot,” dir'is la Sorĉ'ist'o; ĉar kompren'ebl'e mi ir'os, por pri'zorg'i Doroteon. Ĉu vi du knab'in'o'j kred'as ke vi pov'os trov'i la voj'o'n hejm'e'n?” li demand'is, turn'int'e si'n al Trot kaj Betinjo.
“Mi ne tim'as; nu, ne mult'e,” dir'is Trot. “Aspekt'as risk'e, mi sci'as, sed mi cert'as ke mi pov'os toler'i la spert'o'n se la ali'a'j pov'os.”
“Se ne neces'us post'las'i Hanĉjon,” komenc'is Betinjo, per hezit'em'a voĉ'o; sed la Mul'o inter'romp'is ŝi'n dir'ant'e: “Jes ir'u, se vi vol'as, kaj mi sekv'os vi'n. Mul'o est'as egal'kuraĝ'a kiel leon'o, ĉiam.”
“Pli kuraĝ'a,” dir'is la Leon'o, “ĉar mi est'as mal'kuraĝ'a, amik'o Hanĉjo, kaj vi ne. Sed kompren'ebl'e la Seg'ĉeval'o—”
“Ho, neni'o pov'us damaĝ'i mi'n,” asert'is la Seg'ĉeval'o trankvil'e. “Neniam est'is dub'o pri mi'a ir'o.
Sed mi ne pov'os kun'tren'i la Ruĝ'a'n Ĉar'eg'o'n.”
“Ne, ni dev'os post'las'i la ĉar'eg'o'n,” dir'is la Sorĉ'ist'o; “kaj ankaŭ ni dev'as post'las'i ni'a'j'n manĝ'aĵ'o'j'n kaj lit'kovr'aĵ'o'j'n, mi kred'as. Sed se ni pov'os defi'i tiu'j'n Karusel'a'j'n Mont'o'j'n ne mult'e ĝen'os la ofer'o de kelk'a'j el ni'a'j komfort'o'j.”
“Neni'u sci'as kie ni al'ter'iĝ'os!” rimark'ig'is la Leon'o, per voĉ'o kiu per si'a son'o indik'is ke li baldaŭ plor'os.
“Ni ebl'e tut'e ne al'ter'iĝ'os,” respond'is Hanĉjo; “sed la plej bon'a metod'o trov'i kio okaz'os al ni est'as trans'sving'i ni'n sam'e kiel Ĉifon'er'o'j kaj la Vuzo.”
“Mi plan'as ir'i la plej last'a,” dir'is la Sorĉ'ist'o; “do kiu vol'as ir'i la unu'a?”
“Mi,” decid'is Doroteo.
“Ne, unu'e est'as mi'a vic'o,” dir'is Buton-Bril'o.
“Rigard'u!”
Jam dum li parol'is la knab'o'n kapt'is la rimen'o'n kaj kur'int'e sving'is si'n trans la abism'o'n. For'e'n li rapid'is, ĵet'at'e de mont'et'o al mont'et'o ĝis mal'aper'o.
Ili aŭskult'is atent'e, sed la knab'o neni'a'n son'o'n far'is ĝis post plur'a'j moment'o'j post si'a ek'ir'o, kiam ili aŭd'is mal'laŭt'a'n “Ha-lo-e!” kvazaŭ el tre grand'a distanc'o.
Tamen la son'o kuraĝ'ig'is ili'n, kaj Doroteo ek'pren'is Tot'o'n kaj ten'is li'n firm'e sub unu brak'o dum per la ali'a man'o ŝi kapt'is la rimen'o'n kaj kuraĝ'e sekv'is Buton-Bril'o'n.
Kiam ŝi frap'is la unu'a'n turb'ant'a'n mont'o'n ŝi fal'is sur ĝi'n tre soft'e, sed antaŭ ol hav'i moment'o'n por pens'i ŝi flug'is tra la aer'o kaj kun iom'a ŝok'o al'ter'iĝ'is sur la flank'o'n de la sekv'a mont'o. De'nov'e ŝi flug'is, kaj al'ter'iĝ'is; kaj de'nov'e, kaj ankoraŭ de'nov'e, ĝis post kvin si'n'sekv'a'j frap'o'j ŝi fal'is etend'it'a sur verd'a'n kamp'o'n kaj est'is tiom kvazaŭ'stupor'a kaj sen'sci'a pro si'a bat'o'plen'a vetur'o trans la Karusel'a'j'n Mont'o'j'n ke ŝi kuŝ'is sen'mov'e dum iom da temp'o, por re'ord'ig'i si'a'j'n pens'o'j'n. Tot'o eskap'is de ŝi'a'j brak'o'j ĝust'e kiam ŝi fal'is, kaj li nun sid'is apud ŝi anhel'ant'e pro ekscit'iĝ'o.
Subit'e Doroteo konsci'is ke iu help'as ŝi'n sur'pied'iĝ'i, kaj jen Buton-Bril'o unu'flank'e de ŝi kaj Ĉifon'er'o'j ali'flank'e, ambaŭ laŭ'aspekt'e ne'damaĝ'it'a'j. Du'a rigard'o montr'is al ŝi la Vuzon, kaŭr'ant'a'n sur si'a kvadrat'a mal'antaŭ'o kaj rigard'ant'a'n ŝi'n medit'em'e, dum Tot'o boj'is ĝoj'e trov'ant'e si'a'n mastr'in'o'n ne'damaĝ'it'a post ŝi'a ciklon'ec'a vetur'o.
“Bon'e!” dir'is la Vuzo; “jen pli'a kaj ankaŭ hund'o, ambaŭ tut'e bon'stat'a'j. Sed, Jad'i, Doroteo, vi ja flug'is!
Se vi pov'us vid'i vi'n, vi ver'e mir'eg'us.”
“Oni dir'as ke ‘Temp'o flug'as’,” rid'is Buton-Bril'o, “sed Temp'o neniam pli rapid'is ol vi.”
Ĝust'e tiam, dum Doroteo turn'is si'n por rigard'i la turb'ant'a'j'n mont'o'j'n, ŝi ĝust'a'temp'e vid'is mal'grand'a'n Trot'o'n flug'i de la plej proksim'a mont'et'o kaj fal'i sur la mol'a'n herb'ar'o'n ne metr'o'n for de ŝi'a star'lok'o. Trot est'is tiom konfuz'it'a ke unu'e ŝi ne pov'is star'i, sed ŝi est'is ne'damaĝ'it'a kaj baldaŭ Betinjo ek'flug'is al ili kaj traf'us la ali'a'j'n se ili ne re'tren'paŝ'us sufiĉ'a'temp'e por evit'i ŝi'n.
Post'e, si'n'sekv'e, ven'is la Leon'o, Hanĉjo, kaj la Seg'ĉeval'o, salt'ant'e de mont'o al mont'o kaj fin'e fal'ant'e sen'danĝer'e sur la herb'o'n. Nun post'rest'is nur la Sorĉ'ist'o kaj ili tiom long'e atend'is li'n ke Doroteo komenc'is mal'trankvil'i. Sed subit'e li ek'flug'is de la plej proksim'a mont'o kaj fal'is renvers'it'e apud ili'n. Tiam ili vid'is ke li vind'is du el la lit'kovr'il'o'j ĉirkaŭ si'a'n korp'o'n, por ke la bat'o'j ne damaĝ'u li'n, kaj lig'is la lit'kovr'il'o'j'n per kelk'a'j el la ekstr'a'j rimen'o'j el la jung'il'ar'o de la Seg'ĉeval'o.
“Ĉu ver'e el kaŭĉuk'o?” demand'is Trot.
“Nepr'e,” respond'is la Leon'o. “Se ne, ni ne re'salt'us tiom rapid'e de unu al la ali'a sen damaĝ'o.”
“Est'as nur konjekt'o,” deklar'is la Sorĉ'ist'o, mal'vind'ant'e la lit'kovr'il'o'j'n de si'a korp'o, “ĉar neni'u el ni rest'is sufiĉ'e long'e sur la mont'o'j por trov'i el kio ili konsist'as. Sed kie ni est'as?”
“Ankaŭ tio dev'as est'i konjekt'o,” dir'is Ĉifon'er'o'j.
“La paŝt'ist'o dir'is ke la Kardomanĝantoj loĝ'as ĉi'flank'e de la mont'o kaj gigant'o'j serv'as ili'n.”
“Ho ne,” dir'is Doroteo; “la Herkuoj hav'as gigant'a'j'n sklav'o'j'n, kaj la Kardomanĝantoj jung'as drak'o'j'n al si'a'j ĉar'eg'o'j.”
“Kiel ili pov'us far'i tio'n?” demand'is la Vuzo.
“Drak'o'j hav'as long'a'j'n vost'o'j'n, kaj ili ĝen'us la rad'o'j'n de la ĉar'eg'o'j.”
“Kaj se la Herkuoj konker'is la gigant'o'j'n,” dir'is Trot, “ili dev'as est'i almenaŭ du'obl'e pli grand'a'j ol la gigant'o'j. Ebl'e la Herkuoj ’stas la plej grand'a'j hom'o'j en la mond'o!”
“Ebl'e jes,” konsent'is la Sorĉ'ist'o, per pens'em'a voĉ'ton'o. “Kaj ebl'e la paŝt'ist'o ne sci'is kio'n li dir'as.
Ni plu'vetur'u okcident'e'n kaj mem trov'u kia'j est'as la land'an'o'j.”
La teren'o aspekt'is sufiĉ'e agrabl'a, kaj est'is tut'e kviet'e kaj pac'e kiam ili turn'is si'a'j'n okul'o'j'n de la silent'e turb'ant'a'j mont'o'j. Arb'o'j kaj verd'a'j arbust'o'j kresk'is, kaj tra la dik'a herb'o est'is dis'a'j bril'kolor'a'j flor'o'j. Ĉirkaŭ du kilo'metr'o'j'n for est'is mal'alt'a mont'et'o kiu kaŝ'is de ili la tut'a'n trans'a'n pejzaĝ'o'n, tiel ke ili kompren'is ke ili ne pov'os sci'i mult'o'n pri la land'o antaŭ ol trans'ir'i la mont'et'o'n.
Ĉar la Ruĝ'a Ĉar'eg'o est'is post'las'it'a, neces'is ke ili el'pens'u ali'a'n metod'o'n vetur'i. La Leon'o dir'is al Doroteo ke ŝi rajt'as rajd'i sur li'a dors'o, kiel oft'e antaŭ'e, kaj la Vuzo dir'is ke li facil'e port'os kaj Trot'o'n kaj la Miks'ĉifon'a'n Knab'in'o'n. Betinjo ankoraŭ hav'is si'a'n mul'o'n, Hanĉjo, kaj Buton-Bril'o kaj la Sorĉ'ist'o pov'is sid'i kun'e sur la long'a, mal'dik'a dors'o de la Seg'ĉeval'o, sed ili zorg'is mol'ig'i la sid'o'n per kun'fald'it'a'j lit'kovr'il'o'j antaŭ ol komenc'i. Tiel rajd'ant'e, la aventur'ant'o'j komenc'is ir'i cel'e la mont'et'o'n, kiu'n ili ating'is post ne'long'a vetur'o.
Dum ili supr'e'n'ir'is la plej alt'a'n part'o'n kaj rigard'is preter la mont'et'o'n ili vid'is ke ne tre for est'as urb'o ĉirkaŭ'at'a de mur'o, kaj de ĝi'a'j tur'o'j kaj spajr'o'j flirt'is mult'kolor'a'j standard'o'j. Efektiv'e ĝi ne est'is tre grand'a urb'o, sed ĝi'a'j mur'o'j est'is tre alt'a'j kaj dik'a'j kaj ŝajn'is ke la popol'o loĝ'ant'a tie sen'dub'e tim'as atak'o'n far'e de potenc'a mal'amik'o, ĉar se ne, ili ne ĉirkaŭ'ig'us si'a'n loĝ'ej'ar'o'n per tiom fortik'a barier'o.
Neni'u voj'o konduk'is de la mont'o'j al la urb'o, kaj tio indik'is ke la hom'o'j en ĝi mal'oft'e aŭ neniam vizit'as la turb'ant'a'j'n mont'et'o'j'n; sed ni'a'j amik'o'j trov'is la herb'o'n mol'a kaj agrabl'a por trans'ir'o kaj ĉar la urb'o est'is antaŭ ili, ili ne facil'e perd'us si'a'n direkt'o'sci'o'n. Kiam ili proksim'iĝ'is al la mur'o'j, la vent'et'o port'is al ili'a'j orel'o'j la son'o'n de muzik'o—ne'laŭt'a'n unu'e sed ĝi pli'laŭt'iĝ'is dum ili antaŭ'e'n'ir'is.
“Tio ne aspekt'as tre terur'a lok'o,” koment'is Doroteo.
“Nu, ĝi aspekt'as ne'danĝer'a,” respond'is Trot, sid'ant'e sur la Vuzo, “sed oni ne pov'as ĉiam fid'i aspekt'o'j'n.”
“Mi'a'n aspekt'o'n oni pov'as fid'i,” dir'is Ĉifon'er'o'j.
“Mi aspekt'as miks'ĉifon'a kaj mi est'as miks'ĉifon'a, kaj nur blind'a strig'o pov'us dub'i ke mi est'as la Miks'ĉifon'a Knab'in'o.” Dir'int'e tio'n ŝi salt'is trans'kap'iĝ'e de la Vuzo kaj, al'ter'iĝ'int'e sur si'a'j pied'o'j, ŝi komenc'is vigl'e ĉirkaŭ'danc'ad'i.
“Ĉu strig'o'j iam est'as blind'a'j?” demand'is Trot.
“Ĉiam, en la tag'lum'o,” dir'is Buton-Bril'o. “Sed Ĉifon'er'o'j pov'as vid'i per si'a'j buton'a'j okul'o'j kaj tag'e kaj nokt'e. Strang'e, ĉu ne?”
“Est'as strang'e ke buton'o'j eĉ pov'as vid'i,” respond'is Trot, “sed—jad'i! kie'n ir'is la urb'o?”
“Mi mem intenc'is demand'i tio'n,” dir'is Doroteo.
“Ĝi for'ir'is!”
La best'o'j abrupt'e halt'is, ĉar la urb'o efektiv'e mal'aper'is—eĉ la mur'o'j—kaj antaŭ ili kuŝ'is la vak'a, tut'e eben'a pejzaĝ'o.
“Ve!” kri'et'is la Sorĉ'ist'o. “Est'as iom mal'agrabl'e.
Est'as ĝen'e preskaŭ ating'i iu'n lok'o'n kaj ek'trov'i ke ĝi mank'as.”
“Kie ĝi pov'as est'i?” demand'is Doroteo. “Cert'e ĝi est'is tie antaŭ minut'o.”
“Mi plu aŭd'as la muzik'o'n,” deklar'is Buton-Bril'o, kaj kiam ili ĉiu'j aŭskult'is la muzik'a'j son'o'j est'is klar'e aŭd'ebl'a'j.
“Ho! jen la urb'o—mal'dekstr'e de ni,” vok'is Ĉifon'er'o'j, kaj turn'int'e si'a'j'n okul'o'j'n ili vid'is la mur'o'j'n kaj tur'o'j'n kaj flirt'ant'a'j'n standard'o'j'n tut'e mal'dekstr'e de ili.
“Sen'dub'e ni iel perd'is la voj'o'n,” sugest'is Doroteo.
“Absurd'e,” dir'is la Leon'o. “Mi kaj la ali'a'j best'o'j ĉiu'j marŝ'ad'is rekt'e cel'e la urb'o'n ek'de kiam ni unu'e vid'is ĝi'n.”
“Do kiel—”
“Ne grav'as,” inter'romp'is la Sorĉ'ist'o, “ni est'as egal'e proksim'a'j al ĝi kiel antaŭ'e. Ial ĝi est'as en ali'a direkt'o, jen ĉio; do ni rapid'u ating'i ĝi'n antaŭ ol ĝi re'eskap'os de ni.”
Do ili plu'ir'is, rekt'e urb'e'n, kaj la urb'o aspekt'is nur kelk'a'j'n kilo'metr'o'j'n for; sed kiam ili vetur'is nur kelk'cent metr'o'j'n ĝi subit'e re'mal'aper'is. De'nov'e ili paŭz'is, iom sen'kuraĝ'ig'it'e, sed post moment'o la buton'a'j okul'o'j de Ĉifon'er'o'j re'trov'is la urb'o'n, sed ĉi'foj'e ĝi est'is tuj mal'antaŭ ili, en la direkt'o el kiu ili ven'is.
“Jad'i!” kri'is Doroteo. “Nepr'e tiu urb'o mis'as iel.
Ĉu vi supoz'as ke ĝi est'as sur rad'o'j, Sorĉ'ist'o?”
“Ebl'e ĝi tut'e ne est'as urb'o,” li respond'is, rigard'ant'e ĝi'n kvazaŭ klopod'ant'e kompren'i.
“Kio do ĝi pov'us est'i?”
“Nur iluzi'o.”
“Kio est'as tio?” demand'is Trot.
“Io, kio'n vi kred'as vid'i, sed efektiv'e ne vid'as.”
“Mi ne pov'as kred'i tio'n,” dir'is Buton-Bril'o. “Se ni nur vid'us ĝi'n, ebl'e ni erar'us, sed ĉar ni pov'as vid'i ĝi'n kaj ankaŭ aŭd'i ĝi'n, nepr'e ĝi ekzist'as.”
“Kie?” demand'is Ĉifon'er'o'j.
“Proksim'e al ni, ie,” li insist'is.
“Mi supoz'as ke ni dev'os re'tren'ir'i,” dir'is la Vuzo, ĝem'ant'e.
Do ili turn'is si'n kaj marŝ'is cel'e la mur'o'hav'a'n urb'o'n ĝis ĝi de'nov'e mal'aper'is kaj re'aper'is dekstr'e de ili. Ili tamen konstant'e pli'proksim'iĝ'is al ĝi, do ili turn'is si'n al ĝi kiam ajn ĝi for'kur'is tie'n aŭ ali'e'n laŭ ĉiu direkt'o de la kompas'o. Baldaŭ la Leon'o, kiu est'is ĉe la komenc'o de la procesi'o, abrupt'e halt'is kaj kri'is: “Aj!”
“Kio est'as?” demand'is Doroteo.
“Aj—aj!” ripet'is la Leon'o, kaj li re'tren'salt'is tiom subit'e ke Doroteo preskaŭ fal'is de li'a dors'o.
Sam'temp'e Hanĉjo la Mul'o kri'is “Aj!” preskaŭ egal'e laŭt'e kiel la Leon'o, kaj ankaŭ li re'tren'rapid'is plur'a'j'n paŝ'o'j'n.
“La kard'o'j,” dir'is Betinjo. “Ili pik'as la krur'o'j'n.”
Aŭd'int'e tio'n ili ĉiu'j mal'supr'e'n rigard'is, kaj efektiv'e la ter'o est'is dik'e kovr'it'a de kard'o'j, kiu'j kovr'is la eben'aĵ'o'n de la punkt'o kie ili star'is ĝis la mur'o'j de la mister'a urb'o mem. Tut'e neni'u voj'o tra ili est'is vid'ebl'a; je tiu punkt'o la mol'a herb'o fin'iĝ'is kaj la kard'ar'o komenc'iĝ'is.
“Jen la plej pik'em'a'j kard'o'j kujn iam mi sent'is,”
grumbl'is la Leon'o. “Mi'a'j krur'o'j ankoraŭ dolor'as pro la pik'o'j, kvankam mi salt'is el ili kiom ebl'e plej rapid'e.”
“Jen nov'a mal'facil'aĵ'o,” koment'is la Sorĉ'ist'o, mal'feliĉ'a'ton'e. “La urb'o ne plu ĉirkaŭ'salt'et'as, est'as ver'e; sed kiel ni ating'os ĝi'n, trans tiu ar'o da pik'aĵ'o'j?”
“Ili ne pov'as dolor'ig'i mi'n,” dir'is la dik'haŭt'a Vuzo, antaŭ'e'n'ir'ant'e sen'tim'e kaj tret'ant'e la dorn'o'j'n.
“Nek mi'n,” dir'is la Lign'a Seg'ĉeval'o.
“Sed la Leon'o kaj la Mul'o ne pov'as toler'i la pik'aĵ'o'j'n,” asert'is Doroteo, “kaj ni ne pov'as post'las'i ili'n.”
“Ĉu do ni ĉiu'j dev'os re'tren'ir'i?” demand'is Trot.
“Kompren'ebl'e ne!” respond'is Buton-Bril'o mal'estim'e. “Kiam ajn est'as problem'o, trov'ebl'as solv'o, se oni sufiĉ'e serĉ'as.”
“Ke la Bird'o'tim'ig'il'o est'u ĉi tie,” dir'is Ĉifon'er'o'j, star'ant'e sur si'a kap'o sur la kvadrat'a dors'o de la Vuzo.
“Li'a bon'eg'a cerb'o rapid'e montr'us al ni rimed'o'n venk'i ĉi tiu'n kamp'o'n de kard'o'j.”
“Kial ne taŭg'as vi'a cerb'o?” demand'is la knab'o.
“Ĝi ja taŭg'as,” ŝi dir'is, salt'ant'e en la kard'ar'o'n kaj danc'ant'e inter ili sen sent'i ili'a'j'n akr'a'j'n pint'o'j'n. “Mi pov'us dum du'on'a minut'o dir'i al vi kiel trans'ir'i la kard'o'j'n, se mi vol'us.”
“Dir'u al ni, Ĉifon'er'o'j!” pet'eg'is Doroteo.
“Mi ne vol'as triv'i mi'a'n cerb'o'n per tro'a labor'o,”
respond'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o.
“Ĉu vi ne am'as Ozman? Kaj ĉu vi ne vol'as trov'i ŝi'n?” demand'is Betinjo riproĉ'e.
“Jes, ja mi vol'as,” dir'is Ĉifon'er'o'j, marŝ'ant'e sur si'a'j man'o'j kiel akrobat'o en cirk'o.
“Nu, ni ne pov'os trov'i Ozman se ni ne preter'ir'os la kard'o'j'n,” deklar'is Doroteo.
Ĉifon'er'o'j danc'is ĉirkaŭ ili'n du-tri-foj'e, sen respond'o. Post'e si dir'is: “Ne rigard'u mi'n, stult'ul'o'j, rigard'u la lit'kovr'aĵ'o'j'n.”
La vizaĝ'o de la Sorĉ'ist'o tuj feliĉ'iĝ'is.
“Cert'e!” li kri'is. “Kial ni ne jam pri'pens'is la lit'kovr'aĵ'o'j'n?”
“Ĉar vi ne hav'as magi'a'n cerb'o'n,” rid'is Ĉifon'er'o'j.
“Vi'a spec'o de cerb'o est'as la ordinar'a spec'o kresk'ant'a en vi'a'j kap'o'j kvazaŭ herb'aĉ'o'j en ĝarden'o. Mi bedaŭr'as vi'n, la hom'o'j'n kiu'j dev'as nask'iĝ'i por viv'i.”
Sed la Sorĉ'ist'o ne aŭskult'is ŝi'n. Li rapid'e for'pren'is la lit'kovr'aĵ'o'j'n de la dors'o de la Seg'ĉeval'o kaj etend'is unu el ili sur la kard'o'j'n, tuj apud la herb'ar'o. La dik'a ŝtof'o sen'danĝer'ig'is la pik'aĵ'o'j'n, do la Sorĉ'ist'o marŝ'is sur tiu unu'a kovr'aĵ'o kaj etend'is la du'a'n iom pli proksim'et'e al la fantom'urb'o.
“Tiu'j kovr'aĵ'o'j,” dir'is li, “est'as por ke la Leon'o kaj la Mul'o pov'u marŝ'i. La Seg'ĉeval'o kaj la Vuzo pov'os marŝ'i sur la kard'o'j.”
Do la Leon'o kaj la Mul'o marŝ'is sur la unu'a lit'kovr'il'o kaj halt'is sur la du'a ĝis la Sorĉ'ist'o pren'is la jam trans'marŝ'it'a'n kovr'aĵ'o'n kaj etend'is ĝi'n antaŭ ili'n; ili antaŭ'e'n'ir'is sur tiu'n kaj atend'is dum li pren'is la kovr'aĵ'o'n de mal'antaŭ ili kaj re'etend'is ĝi'n antaŭ ili'n.
“Est'as tre mal'rapid'e,” dir'is la Sorĉ'ist'o, “sed post kelk'a temp'o ni sukces'os ating'i la urb'o'n.”
“Ankoraŭ est'as plen'a kilo'metr'o inter ni kaj la urb'o,” anonc'is Buton-Bril'o.
“Kaj la labor'o est'as mal'facil'eg'a por la Sorĉ'ist'o,”
al'don'is Trot.
“Kial la Leon'o ne rajd'u sur la dors'o de la Vuzo?”
demand'is Doroteo. “Ĝi est'as grand'a, plat'a dors'o, kaj la Vuzo ’stas eg'e fort'a. Ebl'e la Leon'o ne de'fal'us.”
“Prov'u, se vi dezir'as,” dir'is la Vuzo al la Leon'o.
“Mi pov'os tuj'e port'i vi'n al la urb'o kaj re'ven'i por Hanĉjo.”
“Mi—mi tim'as,” dir'is la Mal'kuraĝ'a Leon'o. Li est'is du'obl'e tiom grand'a kiom la Vuzo.
“Prov'u,” pet'eg'is Doroteo.
“Por fal'i inter la kard'o'j'n?” demand'is la Leon'o riproĉ'e. Sed kiam la Vuzo proksim'iĝ'is al li la grand'a best'o ek'salt'is sur ĝi'a'n dors'o'n kaj sukces'is ekvilibr'ig'i si'n tie, kvankam neces'is ke li ten'u si'a'j'n kvar krur'o'j'n tiom proksim'a'j unu al la ali'a ke li ja risk'is de'fal'i. La grand'a pez'o de la gigant'a Leon'o ŝajn'e ne ĝen'is la Vuzon, kiu kri'is al si'a rajd'ant'o: “Ten'u firm'e!” kaj rapid'e for'kur'is sur la kard'ar'o cel'e la urb'o'n.
La ali'a'j star'is sur la kovr'il'o'j kaj mal'trankvil'e rigard'is la strang'a'n vid'aĵ'o'n. Kompren'ebl'e la Leon'o ne pov'is “ten'i firm'e” ĉar neni'o est'is ten'ebl'a, do li balanc'is de-flank’-al-flank'e kvazaŭ ĉiu'moment'e fal'ont'e. Tamen li sukces'is rest'i sur la dors'o de la Vuzo ĝis ili est'is proksim'a'j al la mur'o'j de la urb'o, kaj tie li salt'is sur la ter'o'n. La sekv'a'n moment'o'n la Vuzo re'kur'is kiel ebl'e plej rapid'e.
“Est'as mal'larĝ'a stri'o da ter'o apud la mur'o kie ne est'as kard'o'j,” li inform'is ili'n, kiam li re'ating'is la aventur'ant'o'j'n. “Nu, amik'o Hanĉjo, trov'u ĉu vi rajd'os egal'e bon'e kiel la Leon'o.”
“Port'u la ali'a'j'n unu'e,” propon'is la Mul'o. Do la Seg'ĉeval'o kaj la Vuzo du'foj'e trans'kur'is la kard'o'j'n al la mur'o'j de la urb'o kaj transport'is ĉiu'j'n hom'o'j'n sen'danĝer'e; Doroteo port'is mal'grand'a'n Tot'o'n en si'a'j brak'o'j. La vetur'ant'o'j post'e sid'is kiel grup'o sur mal'grand'a alt'aĵ'o tuj ekster la mur'o, kaj rigard'is la grand'a'j'n blok'o'j'n de griz'a ŝton'o kaj atend'is dum la Vuzo port'is Hanĉjon al ili. La Mul'o est'is tre mal'graci'a kaj li'a'j krur'o'j trem'is tiom ke pli ol unu'foj'e ili supoz'is ke li de'fal'os, sed fin'e li ating'is ili'n sen'danĝer'e kaj la tut'a grup'o nun re'komplet'iĝ'is. Eĉ pli, ili nun ating'is la urb'o'n kiu evit'is ili'n dum tiom long'a temp'o kaj tiel strang'manier'e.
“Sen'dub'e la portal'o est'as ali'flank'e,” dir'is la Sorĉ'ist'o. “Ni sekv'u la kurb'a'n mur'o'n ĝis ni ating'os apertur'o'n en ĝi.”
“Kiu'direkt'e'n?” demand'is Doroteo.
“Ni dev'os laŭ'hazard'e elekt'i,” li respond'is. “Ebl'e ni ir'u mal'dekstr'e'n? Unu direkt'o est'as egal'e bon'a kiel la ali'a.”
Ili vic'ig'is si'n por marŝ'i kaj ĉirkaŭ'ir'is mal'dekstr'e'n la mur'o'n de la urb'o. Ĝi ne est'is grand'a urb'o, kiel mi jam dir'is, sed ĉirkaŭ'ir'o, ekster la alt'a mur'o, neces'ig'is long'a'n promen'o'n, tio'n ili trov'is. Sed ĉirkaŭ ĝi'n ni'a'j aventur'ant'o'j ir'is, sen trov'i spur'o'n de pord'o'j aŭ ali'a mal'ferm'aĵ'o. Kiam ili re'ating'is la alt'aĵ'et'o'n de kiu ili komenc'is, ili al'ter'iĝ'is de la best'o'j kaj re'sid'iĝ'is sur la herb'a alt'aĵ'et'o.
“Tre strang'e, ĉu ne?” demand'is Buton-Bril'o.
“Dev'as ekzist'i ia'spec'a rimed'o por ke la hom'o'j en- kaj el'ir'u,” deklar'is Doroteo. “Ĉu vi s’poz'as ke ili hav'as flug'maŝin'o'j'n, Sorĉ'ist'o?”
“Ne,” li respond'is, “ĉar ili jam flug'ad'us tra la tut'a Land'o Oz, kaj ni sci'as ke tio'n ili ne far'as.
Flug'maŝin'o'j est'as ne'kon'at'a'j ĉi tie. Mi opini'as ke pli ver'ŝajn'e la hom'o'j uz'as ŝtup'ar'et'o'j'n por trans'ir'i la mur'o'j'n.”
“Grand'eg'a grimp'ad'o, trans tiu'n alt'a'n ŝton'a'n mur'o'n,” dir'is Betinjo.
“Ŝton'a, ĉu?” kri'is Ĉifon'er'o'j, kiu de'nov'e ĉirkaŭ'danc'ad'is tre vigl'e, ĉar ŝi neniam lac'is kaj neniam pov'is rest'i kviet'a dum long'a temp'o.
“Cert'e ŝton'a,” respond'is Betinjo mal'estim'e. “Ĉu vi ne pov'as vid'i?”
“Jes,” dir'is Ĉifon'er'o'j, pli'proksim'iĝ'ant'e, “mi pov'as vid'i la mur'o'n, sed mi ne pov'as sent'i ĝi'n.” Kaj post'e, kun etend'it'a'j brak'o'j, ŝi far'is i'o'n tre kurioz'a'n. Ŝi marŝ'is rekt'e en la mur'o'n kaj mal'aper'is.
“Jad'i!” kri'is Doroteo mir'o'plen'e, kaj efektiv'e ĉiu'j mir'eg'is.
“Ven'u!” ŝi kri'is. “Ĝi ne ekzist'as. Tut'e ne ekzist'as mur'o.”
“Kio'n? Neni'u mur'o?” kri'et'is la Sorĉ'ist'o.
“Tut'e neni'u,” dir'is Ĉifon'er'o'j. “Ĝi est'as nur ŝajn'a.
Vi vid'as ĝi'n, sed ĝi ne est'as. Ven'u en la urb'o'n; ni mal'ŝpar'as temp'o'n.”
Dir'int'e tio'n ŝi re'danc'is en la mur'o'n kaj de'nov'e mal'aper'is. Buton-Bril'o, kiu est'is iom aventur'em'a, for'rapid'is sekv'ant'e ŝi'n kaj ankaŭ ne'vid'ebl'iĝ'is. La ali'a'j sekv'is pli zorg'e, etend'ant'e si'a'j'n man'o'j'n por sent'i la mur'o'n kaj trov'ant'e, mir'o'plen'e, ke ili sent'as neni'o'n ĉar neni'o opon'as ili'n. Ili plu'marŝ'is kelk'a'j'n paŝ'o'j'n kaj trov'is si'n en la strat'o'j de tre bel'a urb'o.
Mal'antaŭ si ili de'nov'e vid'is la mur'o'n, sever'a'n kaj for'ten-aspekt'a'n kiel antaŭ'e; sed nun ili sci'is ke ĝi est'as nur iluzi'o, prepar'it'a por ke fremd'ul'o'j ne en'ir'u la urb'o'n.
Sed ili baldaŭ forges'is la mur'o'n, ĉar antaŭ ili est'is mult'a'j kurioz'ul'o'j kiu'j rigard'ad'is ili'n mir'o'plen'e, kvazaŭ ne kompren'ant'e el kie ili ven'is. Ni'a'j amik'o'j forges'is est'i ĝentil'a'j, dum kelk'a temp'o, kaj re'rigard'ad'is firm'e la rigard'ant'o'j'n tre interes'at'e, ĉar tiom rimark'ind'a popol'o neniam antaŭ'e est'is trov'it'a en la tut'a ekster'ordinar'a Land'o Oz.
Ili'a'j kap'o'j est'is karo'form'a'j kaj ili'a'j korp'o'j ker'a'j.
Ili'a har'ar'o est'is nur bulk'et'o ĉe la plej super'a pint'o de ili'a'j karo'form'a'j kap'o'j kaj ili'a'j okul'o'j est'is tre larĝ'a'j kaj rond'a'j kaj ili'a'j naz'o'j kaj buŝ'o'j tre mal'grand'a'j. Ili'a'j vest'o'j est'is strikt'a'j kaj bril'kolor'a'j, bel'e brod'it'a'j laŭ kurioz'a'j desegn'o'j per or'a'j aŭ arĝent'a'j faden'o'j; sed sur si'a'j pied'o'j ili port'is sandal'o'j'n tut'e sen ŝtrump'o'j. La esprim'o de ili'a'j vizaĝ'o'j est'is sufiĉ'e agrabl'a, kvankam ili nun montr'is surpriz'o'n pro la ek'aper'o de fremd'ul'o'j tiom mal'simil'a'j al ili, kaj ni'a'j amik'o'j opini'is ke ili ŝajn'as tut'e ne'danĝer'a'j.
“Bon'vol'u pardon'i,” dir'is la Sorĉ'ist'o, parol'ant'e por si'a grup'o, “ke ni trud'as ni'n al vi sen invit'o, sed ni vetur'as por tre grav'a cel'o kaj trov'as ke neces'as vizit'i vi'a'n urb'o'n. Ĉu vi bon'vol'os dir'i al ni kiel oni nom'as vi'a'n urb'o'n?”
Ili rigard'is unu la ali'a'n mal'cert'esprim'e, ĉiu atend'is ke iu ali'a respond'os. Fin'e mal'alt'ul'o kies ker'form'a korp'o est'is tre larĝ'a respond'is: “Ni neniam bezon'as nom'i ni'a'n urb'o'n. Ĝi est'as ni'a loĝ'ej'o, jen ĉio.”
“Sed kiel ali'a'j person'o'j nom'as vi'a'n urb'o'n?”
demand'is la Sorĉ'ist'o.
“Ni kon'as neniu'j'n ali'a'j'n person'o'j'n, escept'e de vi,”
dir'is la vir'o. Kaj post tio li demand'is: “Ĉu vi nask'iĝ'is kun tiu'j strang'a'j form'o'j, aŭ ĉu iu kruel'a magi'ist'o trans'form'is vi'n el vi'a'j natur'a'j form'o'j?”
“Ili est'as ni'a'j natur'a'j form'o'j,” deklar'is la Sorĉ'ist'o, “kaj efektiv'e ni opini'as ili'n tre bon'a'j form'o'j.”
La grup'o'n de loĝ'ant'o'j konstant'e pli'grand'ig'is ali'a'j person'o'j al'ven'int'a'j. Ĉiu'j evident'e est'is alarm'it'a'j kaj mal'trankvil'a'j pro la al'ven'o de fremd'ul'o'j.
“Ĉu vi hav'as Reĝ'o'n?” demand'is Doroteo, kiu sci'is ke est'as plej bon'e parol'i kun aŭtoritat'ul'o. Sed la vir'o ne'e sku'is si'a'n ker'o'aspekt'a'n kap'o'n.
“Kio est'as Reĝ'o?” li demand'is.
“Ĉu neni'u reg'as vi'n?” demand'is la Sorĉ'ist'o.
“Neni'u,” est'is la respond'o. “Ĉiu el ni reg'as si'n mem; aŭ, almenaŭ, streb'as far'i tio'n. Ne est'as facil'e, kiel vi ver'ŝajn'e sci'as.”
La Sorĉ'ist'o medit'ad'is.
“Se okaz'as disput'o'j inter vi,” dir'is li, post iom da pens'ad'o, “kiu solv'as ili'n?”
“La Alt'a Kok'o-Lorum,” ili respond'is ĥor'e.
“Kaj kiu est'as li?
“La juĝ'ist'o kiu plen'um'ig'as la leĝ'o'j'n,” dir'is la unu'a parol'int'o.
“Do li est'as la ĉef'ul'o ĉi tie?” plu'demand'is la Sorĉ'ist'o.
“Nu, mi ne dir'us tio'n,” respond'is la vir'o, iom konfuz'it'e. “La Alt'a Kok'o-Lorum est'as publik'a serv'ist'o. Tamen, li reprezent'as la leĝ'o'j'n, kiu'j'n ni ĉiu'j dev'as obe'i.”
“Mi kred'as,” dir'is la Sorĉ'ist'o, “ke ni dev'us vid'i vi'a'n Alt'a'n Kok'o-Lorumon kaj parol'i kun li. Ni'a task'o ĉi tie neces'ig'as ke ni konsult'u alt'a'n aŭtoritat'ul'o'n, kaj la Alt'a Kok'o-Lorum ver'ŝajn'e est'as alt'a, ne'grav'e kia ali'a li est'as.”
Ŝajn'is ke la loĝ'ant'o'j opini'is tiu'n argument'o'n bon'e rezon'it'a, ĉar ili aprob'e sku'is si'a'j'n karo'form'a'j'n kap'o'j'n. Do la larĝ'ul'o kiu parol'is por ili dir'is: “Sekv'u mi'n,” kaj, turn'int'e si'n, konduk'is laŭ'long'e de unu el la strat'o'j.
La tut'a grup'o sekv'is li'n, kaj la indiĝen'o'j sekv'is la grup'o'n. La loĝ'ej'o'j kiu'j'n ili preter'ir'is est'is tre bel'e plan'it'a'j kaj aspekt'is komfort'a'j kaj oportun'a'j.
Konduk'int'e ili'n trans plur'a'j'n strat'o'j'n ili'a gvid'ant'o halt'is antaŭ dom'o kiu est'is nek pli bon'a nek mal'pli bon'a ol la ali'a'j. La pord'ej'o hav'is form'o'n taŭg'a'n por la strang'a'form'a'j korp'o'j de la hom'o'j, est'ant'e mal'larĝ'a'j ĉe la supr'o, larĝ'a'j en la mez'o kaj ne'larĝ'a'j mal'supr'e.
La fenestr'o'j est'is tre simil'a'j, tiel ke la dom'o hav'is ver'e ne'kutim'a'n aspekt'o'n. Kiam ili'a gvid'ist'o mal'ferm'is la pord'o'n en la bar'il'o muzik'o'skatol'o kaŝ'it'a en la fost'o komenc'is lud'i, kaj la son'o al'tir'is la atent'o'n de la Alt'a Kok'o-Lorum, kiu aper'is ĉe mal'ferm'a fenestr'o kaj demand'is: “Kio okaz'is nun?”
Sed sam'moment'e li'a'j okul'o'j rimark'is la fremd'ul'o'j'n kaj li rapid'is mal'ferm'i la pord'o'n kaj en'las'i ili'n—kvankam ne la best'o'j'n, kiu'j'n ili post'las'is ekster'e kun la ar'o da indiĝen'o'j nun al'ven'int'a'j. La urb'o est'is mal'grand'a kaj la nombr'o da loĝ'ant'o'j ŝajn'is grand'a, sed ili ne klopod'is en'ir'i la dom'o'n kaj kontent'ig'is si'n per perpleks'a rigard'ad'o al la strang'a'j best'o'j. Tot'o sekv'is Doroteon.
Ni'a'j amik'o'j en'ir'is grand'a'n ĉambr'o'n en la antaŭ'a part'o de la dom'o, kie la Alt'a Kok'o-Lorum pet'is ke ili sid'iĝ'u.
“Mi esper'as ke vi'a cel'o ĉi tie est'as pac'a,” li dir'is, aspekt'ant'e iom dub'a, “ĉar la Tiistoj ne est'as tre bon'a'j batal'ant'o'j kaj mal'aprob'as venk'iĝ'o'n.”
“Ĉu vi'a popol'o nom'iĝ'as Tiistoj?” demand'is Doroteo.
“Jes. Mi kred'is ke vi sci'as tio'n. Kaj ni nom'as ni'a'n urb'o'n Ti.”
“Ho!”
“Ni est'as Tiistoj ĉar ni mang'as tiu'j'n kard'o'j'n, sci'u,” plu'dir'is la Alt'a Kok'o-Lorum.
“Ĉu vi ver'e manĝ'as tiu'j'n dorn'aĵ'o'j'n?” demand'is Buton-Bril'o mir'o'plen'e.
“Kial ne?” respond'is la ali'a. “La akr'a'j pint'o'j de la kard'o'j ne pov'as damaĝ'i ni'n, ĉar ni'a'j intern'o'j est'as lamen'it'a'j per or'o.”
“Lamen'ig'it'a'j per or'o!”
“Jes ja. Ni'a'j gorĝ'o'j kaj stomak'o'j est'as lamen'it'a'j per solid'a or'o, kaj ni trov'as la kard'o'j'n nutr'a'j kaj bon'gust'a'j. Efektiv'e, neni'o ali'a en ni'a land'o taŭg'as kiel manĝ'aĵ'o. Ĉirkaŭ la Urb'o Ti kresk'as ne'nombr'ebl'a'j kard'o'j, kaj ni nur bezon'as el'ir'i kaj kolekt'i ili'n. Se ni vol'us manĝ'i i'o'n ali'a'n ni dev'us plant'i ĝi'n, kaj kultur'i ĝi'n, kaj rikolt'i ĝi'n, kaj tio est'us mult'e ĝen'a kaj ni dev'us labor'i, kaj tiu'n si'n'okup'o'n ni mal'am'as.”
“Sed, bon'vol'u dir'i al mi,” dir'is la Sorĉ'ist'o, “kial vi'a urb'o tiom ĉirkaŭ'salt'as, de unu part'o de la land'o al ali'a?”
“La urb'o ne salt'as; ĝi tut'e ne mov'iĝ'as,” deklar'is la Alt'a Kok'o-Lorum. “Tamen mi agnosk'as ke la land'o ĉirkaŭ ĝi em'as si'n turn'i tie'n kaj ali'e'n; tial ke, se oni star'as sur la eben'aĵ'o rigard'ant'e nord'e'n, oni ver'ŝajn'e ek'trov'as si'n rigard'ant'a okcident'e'n—aŭ orient'e'n—aŭ sud'e'n. Sed kiam oni ating'as la kard'o'kamp'o'j'n oni est'as sur solid'a ter'o.”
“Ha, mi komenc'as kompren'i,” dir'is la Sorĉ'ist'o, jes'ant'e per si'a kap'o. “Sed jen ali'a demand'o: Kial la Tiistoj ne hav'as Reĝ'o'n por reg'i ili'n?”
“Ĉit!” flustr'is la Alt'a Kok'o-Lorum, mal'trankvil'e ĉirkaŭ'rigard'ant'e por cert'ig'i ke neni'u aŭskult'as ili'n.
“En la ver'o mi est'as la Reĝ'o, sed la popol'o ne sci'as tio'n. Ili kred'as reg'i si'n mem, sed efektiv'e mi far'ig'as ĉio'n laŭ mi'a dezir'o. Neni'u ali'a sci'as i'o'n ajn pri la leĝ'o'j, do mi far'as la leĝ'o'j'n laŭ mi'a propr'a bon'trov'o. Se iu opon'as mi'n aŭ dub'as pri iu mi'a far'o, mi dir'as al li ke tio'n ordon'as la leĝ'o, kaj tio fin'as la diskut'o'n. Sed se mi nom'us mi'n Reĝ'o, kaj sur'port'us kron'o'n kaj loĝ'us reĝ'manier'e, la popol'o ne am'us mi'n kaj ebl'e damaĝ'us mi'n. Est'ant'e la Alt'a Kok'o-Lorum de Ti, mi opini'iĝ'as tre agrabl'a person'o.”
“Tio ŝajn'as tre lert'a,” dir'is la Sorĉ'ist'o. “Kaj nun, ĉar vi est'as la ĉef'ul'o en Ti, mi pet'as ke vi dir'u al ni ĉu la Reĝ'in'a Ozma est'as kapt'it'o en vi'a urb'o.”
“Ne,” respond'is la karo'kap'a vir'o, “ni ne hav'as kapt'it'o'j'n. Vi est'as la sol'a'j fremd'ul'o'j ĉi tie, kaj ni neniam antaŭ'e aŭd'is pri la Reĝ'in'a Ozma.”
“Ŝi reg'as la tut'a'n Oz'o'n,” dir'is Doroteo, “do ŝi reg'as vi'a'n urb'o'n kaj vi'n, ĉar vi est'as en la Land'o de la Palp'brum'o'j, kiu est'as part'o de la Land'o Oz.”
“Ebl'e,” respond'is la Alt'a Kok'o-Lorum, “ĉar ni ne stud'as la geografi'o'n kaj neniam demand'is ĉu aŭ ne ni loĝ'as en la Land'o Oz. Kaj Reg'ant'o kiu reg'as ni'n de tre for, kaj est'as tut'e ne'kon'at'a de ni, est'as tre bon'ven'a reg'ist'o. Sed kio okaz'is al vi'a Reĝ'in'a Ozma?”
“Iu ŝtel'is ŝi'n,” dir'is la Sorĉ'ist'o. “Ĉu vi oportun'e hav'as talent'a'n magi'ist'o'n inter vi'a popol'o—special'e lert'a magi'ist'o?”
“Ne, neni'u special'e lert'a. Kompren'ebl'e ni far'as iom da magi'o, sed ĝi est'as tut'e ordinar'a'spec'a. Mi kred'as ke neni'u el ni ĝis nun aspir'is ŝtel'i Reg'ant'o'j'n, nek per magi'o nek ali'manier'e.”
“Sekv'e ni long'e vetur'is por neni'o!” kri'is Trot bedaŭr'o'plen'e.
“Sed ni plu'e'n ir'os,” asert'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o, klin'ant'e si'a'n koton'plen'a'n korp'o'n mal'antaŭ'e'n ĝis ŝi'a trik'faden'a har'ar'o tuŝ'is la pord'o'n kaj post'e marŝ'ant'e sur si'a'j man'o'j kun la pied'o'j en la aer'o.
La Alt'a Kok'o-Lorum rigard'is Ĉifon'er'o'j'n admir'e.
“Vi pov'os plu'e'n ir'i, kompren'ebl'e,” dir'is li, “sed mi konsil'as ke ne. La Herkuoj loĝ'as post ni, preter la kard'o'j kaj la si'n'turn'ant'a'j ter'pec'o'j, kaj ili ne est'as afabl'a'j person'o'j, mi cert'ig'as tio'n al vi.”
“Ĉu ili est'as gigant'o'j?” demand'is Betinjo.
“Pli mal'bon'a'j ol tio,” est'is la respond'o. “Gigant'o'j est'as ili'a'j sklav'o'j kaj ili est'as tiom pli fort'a'j ol gigant'o'j ke la kompat'ind'a'j sklav'o'j ne kuraĝ'as ribel'i, tim'ant'e ke ili dis'ŝir'os ili'n.”
“Kiel vi sci'as tio'n?” demand'is Ĉifon'er'o'j.
“Ĉiu dir'as,” respond'is la Alt'a Kok'o-Lorum.
“Ĉu vi mem vid'is la Herkuojn?” demand'is Doroteo.
“Ne, sed kio'n dir'as ĉiu'j dev'as est'i ver'a; ali'e, kiel util'us ili'a dir'o?”
“Oni dir'is al ni, antaŭ ol ni al'ven'is ĉi tie'n, ke vi'a popol'o jung'as drak'o'j'n al vi'a'j ĉar'o'j,” dir'is la knab'in'et'o.
“Tut'e ver'e,” deklar'is la Alt'a Kok'o-Lorum. “Kaj tio memor'ig'as mi'n ke dec'as ke mi distr'u vi'n, ĉar vi est'as fremd'ul'o'j kaj mi'a'j gast'o'j, per rajd'o ĉirkaŭ ni'a bel'eg'a Urb'o Ti.”
Li tuŝ'is buton'o'n kaj band'o komenc'is lud'i; nu, ili aŭd'is band'muzik'o'n sed ne pov'is decid'i el kie ĝi ven'is.
“Tiu melodi'o est'as ordon'o al mi'a ĉar'ist'o ke li al'ven'ig'u mi'a'n drak'o'ĉar'o'n,” dir'is la Alt'a Kok'o-Lorum. “Kiam ajn mi far'as ordon'o'n ĝi est'as muzik'a, ĉar tio est'as mult'e pli agrabl'a manier'o ordon'i al serv'ist'o'j ol per mal'varm'a'j, sever'a'j vort'o'j.”
“Ĉu tiu vi'a drak'o mord'as?” demand'is Buton-Bril'o.
“Jad'i, ne! Ĉu vi kred'as ke mi risk'us la sekur'ec'o'n de mi'a sen'kulp'a popol'o per uz'o de mord'em'a drak'o por tir'i mi'a'n ĉar'eg'o'n? Mi fier'as dir'ant'e ke mi'a drak'o est'as sen'danĝer'a—se li'a stir'mekanism'o ne romp'iĝ'as—kaj li fabrik'iĝ'is en la fam'a drak'o-fabrik'o en ĉi tiu Urb'o Ti. Jen li ven'as kaj vi pov'os mem ekzamen'i li'n.”
Ili aŭd'is mal'laŭt'a'n muĝ'et'a'n son'o'n kaj akr'a'n knar'a'n kaj, el'ir'int'e antaŭ la dom'o'n, ili ven'is vid'i ĉirkaŭ la angul'o'n ĉar'eg'o'n tir'at'a'n de bel'eg'a juvel'it'a drak'o, kiu mov'ad'as si'a'n kap'o'n dekstr'e'n kaj mal'dekstr'e'n kaj kies okul'o'j bril'eg'as kiel la lamp'o'j de aŭtomobil'o kaj kiu far'as muĝ'a'n son'o'n dum ĝi mal'rapid'e proksim'iĝ'as.
Kiam ĝi halt'is antaŭ la dom'o de la Alt'a Kok'o-Lorum Tot'o boj'is koler'e kontraŭ la stern'it'a best'o, sed eĉ mal'grand'a Trot pov'is vid'i ke la drak'o ne viv'as.
Ĝi'a'j skvam'o'j est'is el or'o kaj ĉiu est'is ornam'it'a per bril'ant'a'j juvel'o'j, kaj ĝi marŝ'is tiom rigid'e kaj regul'e ke ĝi ne pov'us ne est'i maŝin'o. La ĉar'eg'o tren'at'a de ĝi ankaŭ est'is el or'o kaj juvel'o'j, kaj kiam ili en'ir'is ĝi'n ili trov'is ke ne est'as seĝ'o'j. La kutim'o est'is ke ĉiu star'as vetur'ant'e.
La ĉar'ist'o est'is mal'grand'a karo'kap'a ul'o kiu rajd'is sur la kol'o de la drak'o kaj mov'ad'is la stang'et'o'j'n por funkci'ig'i ĝi'n.
“Ĉi tiu,” dir'is la Alt'a Kok'o-Lorum, pomp'e, “est'as mir'ind'a invent'aĵ'o. Ni ĉiu'j mult'e fier'as pri ni'a'j aŭt'o'drak'o'j, kaj mult'a'j ni'a'j riĉ'a'j loĝ'ant'o'j uz'as ili'n.
Start'u ĝi'n, ĉar'ist'o!”
La ĉar'ist'o ne mov'iĝ'is.
“Vi forges'is ordon'i li'n muzik'e,” sugest'is Doroteo.
“Ha, vi plen'e prav'as.” Li tuŝ'is buton'o'n kaj muzik'o'skatol'o en la kap'o de la drak'o komenc'is lud'i melodi'o'n. Tuj la mal'grand'a ĉar'ist'o prem'is stang'et'o'n kaj la drak'o komenc'is mov'iĝ'i—tre mal'rapid'e kaj morn'e ĝem'ant'e dum ĝi tren'is la mal'lert'a'n ĉar'eg'o'n.
Tot'o trot'is inter la rad'o'j. La Seg'ĉeval'o, la Mul'o, la Leon'o kaj la Vuzo sekv'is kaj trov'is neniu'n problem'o'n sufiĉ'e rapid'i; efektiv'e, ili dev'is mal'rapid'i por evit'i bat'i ĝi'n. Dum la rad'o'j turn'iĝ'is ali'a muzik'o'skatol'o kaŝ'it'a ie sub la ĉar'eg'o lud'is vigl'a'n marŝ'muzik'o'n kiu rimark'ind'e kontrast'is kun la mal'rapid'a tren'mov'iĝ'o de la strang'a vetur'il'o kaj Buton-Bril'o decid'is ke la muzik'o kiu'n li aŭd'is kiam ili unu'e vid'is ĉi tiu'n urb'o'n est'is neni'o ali'a ol ĉar'o lac'e ramp'ant'a tra la strat'o'j.
Ĉiu'j vetur'ant'o'j el la Smerald'a Urb'o opini'is tiu'n vetur'o'n la plej sen'interes'a kaj ted'a kiu'n ili ĝis tiam spert'is, sed ŝajn'e la Alt'a Kok'o-Lorum opini'is ĝi'n grandioz'a. Li indik'is la divers'a'j'n konstru'aĵ'o'j'n kaj park'o'j'n kaj font'o'j'n, kvazaŭ konduktor'o de Uson'a “turist'o'vagon'o”, kaj ĉar ili est'is gast'o'j ili dev'is toler'i la tortur'o'n. Sed ili far'iĝ'is iom mal'trankvil'a'j kiam ili'a gast'ig'ant'o dir'is al ili ke li mend'is banked'o'n por ili en la Urb'o'dom'o.
“Kio'n ni manĝ'os?” demand'is Buton-Bril'o suspekt'em'e.
“Kard'o'j'n,” est'is la respond'o; “bon'a'j'n, freŝ'a'j'n kard'o'j'n, kolekt'it'a'j'n hodiaŭ mem.”
Ĉifon'er'o'j rid'is, ĉar ŝi neniam manĝ'is, sed Doroteo dir'is per protest'a voĉ'o: “Ni'a'j intern'o'j ne est'as teg'it'a'j per or'o, sci'u.”
“Ja domaĝ'e!” kri'et'is la Alt'a Kok'o-Lorum; kaj li al'don'is kvazaŭ post'pens'o'n: “Sed ni pov'os bol'ig'i la kard'o'j'n, se vi prefer'os.”
“Eĉ bol'int'e ili ne bon'e gust'us,” dir'is mal'grand'a Trot. “Ĉu vi hav'as neni'o'n ali'a'n manĝ'ebl'a'n?”
La Alt'a Kok'o-Lorum ne'e sku'is si'a'n karo'form'a'n kap'o'n.
“Mi kon'as neniu'n,” li dir'is. “Sed kial ni hav'u i'o'n ali'a'n, ni ja hav'as mult'eg'a'j'n kard'o'j'n? Tamen, se vi ne pov'as manĝ'i kio'n ni manĝ'as, tut'e ne manĝ'u. Tio ne ofend'os ni'n kaj la banked'o est'os egal'e gaj'a kaj plaĉ'a.”
Sci'ant'e ke li'a'j akompan'ant'o'j mal'sat'as la Sorĉ'ist'o dir'is: “Bon'vol'u pardon'i, moŝt'o, ke ni ne part'o'pren'os en la banked'o, kiu est'os sufiĉ'e gaj'a sen ni, eĉ kvankam ĝi cel'as honor'i ni'n. Sed, ĉar Ozma ne est'as en vi'a urb'o, ni dev'as tuj for'ir'i el ĉi tie kaj serĉ'i ŝi'n ali'lok'e.”
“Nepr'e ni dev'as!” akord'is Doroteo, kaj ŝi flustr'is al Betinjo kaj Trot: “Mi prefer'us mort'i pro mal'sat'o ali'lok'e ol en ĉi tiu urb'o, kaj—kiu sci'as?—ebl'e ni trov'os iu'n kiu manĝ'as normal'a'j'n manĝ'aĵ'o'j'n kaj don'os al ni iom.”
Do, kiam la vetur'o fin'iĝ'is, malgraŭ la protest'o'j de la Alt'a Kok'o-Lorum ili insist'is daŭr'ig'i si'a'n vetur'o'n.
“Baldaŭ est'os mal'lum'e,” li obĵet'is.
“Ne ĝen'os ni'n la mal'lum'o,” respond'is la Sorĉ'ist'o.
“Iu vag'ant'a Herku ebl'e atak'os vi'n.”
“Ĉu vi opini'as ke la Herkuoj damaĝ'us ni'n?”
demand'is Doroteo.
“Mi ne sci'as dir'i, ĉar ili ne honor'is mi'n per kon'at'iĝ'o. Sed oni dir'as ke ili est'as tiom fort'a'j ke, se ili pov'us star'i sur ali'a lok'o, ili pov'us lev'i la mond'o'n.”
“Ĉiu'j kun'e?” demand'is Buton-Bril'o mir'o'plen'e.
“Ĉiu individu'o pov'us far'i tio'n,” dir'is la Alt'a Kok'o- Lorum.
“Ĉu vi aŭd'is pri magi'ist'o'j inter ili?” demand'is la Sorĉ'ist'o, kiu sci'is ke nur magi'ist'o pov'us ŝtel'i Ozman tiel kiel ŝi est'is ŝtel'it'a.
“Oni dir'as ke ĝi est'as tre magi'plen'a land'o,”
deklar'is la Alt'a Kok'o-Lorum, “kaj magi'o'n kutim'e far'as magi'ist'o'j. Sed mi neniam aŭd'is ke ili hav'as invent'aĵ'o'n aŭ sorĉ'aĵ'o'n egal'a'n al ni'a'j mir'ind'a'j aŭt'o'drak'o'j.”
Ili dank'is li'n pro li'a ĝentil'ec'o kaj, grimp'int'e sur la dors'o'j'n de si'a'j propr'a'j best'o'j, ili rajd'is al la for'a flank'o de la urb'o kaj rekt'e tra la Mur'o'n de Iluzi'o en la mal'ferm'a'n region'o'n.
“Al mi plaĉ'as ke ni tiom facil'e for'ir'is,” dir'is Betinjo. “Al mi ne plaĉ'is tiu'j strang'a'form'a'j ul'o'j.”
“Nek al mi,” akord'is Doroteo. “Ŝajn'as terur'e est'i intern'e teg'it'a per lamen'o'j el pur'a or'o kaj manĝ'i neni'o'n ali'a'n ol kard'o'j.”
“Tamen ili aspekt'is feliĉ'a'j kaj kontent'a'j,” koment'is la mal'grand'a Sorĉ'ist'o, “kaj kiu kontent'as bezon'as bedaŭr'i neni'o'n kaj dezir'i neni'o'n pli.”
La tri knab'in'o'j kuŝ'iĝ'is sur unu el la lit'kovr'aĵ'o'j— en vic'o—kaj la Sorĉ'ist'o kovr'is ili'n per la ali'a lit'kovr'aĵ'o kvazaŭ en'lit'ig'ant'e ili'n. Buton-Bril'o ramp'is en la ŝirm'o'n de kelk'a'j arbust'o'j kaj ek'dorm'is post mal'pli ol du'on'a minut'o. La Sorĉ'ist'o sid'iĝ'is kun si'a dors'o kontraŭ grand'a ŝton'o kaj rigard'ad'is la stel'o'j'n en la ĉiel'o kaj pens'is serioz'e pri la danĝer'a aventur'o kiu'n ili entrepren'is, demand'ant'e al si ĉu iam ili pov'os re'trov'i si'a'n am'at'a'n Ozman. La best'o'j kuŝ'is en grup'o apart'a, iom for de la ali'a'j.
“Mi perd'is mi'a'n grumbl'o'n!” dir'is Tot'o, kiu est'is tre silent'a kaj serioz'em'a dum tiu tut'a tag'o. “Laŭ vi'a supoz'o, kie'n ĝi ir'is?”
“Se vi pet'int'us mi'n gard'i vi'a'n grumbl'o'n, ebl'e mi pov'us inform'i vi'n,” koment'is la Leon'o dorm'em'e.
“Sed, ver'e, Tot'o, mi supoz'is ke vi mem gard'as ĝi'n.”
“Est'as aĉ'e perd'i si'a'n grumbl'o'n,” dir'is Tot'o, sving'ant'e si'a'n vost'o'n lament'e. “Supoz'u ke vi perd'is vi'a'n muĝ'o'n, Leon'o. Vi sent'us mal'plezur'o'n, ĉu ne?”
“Mi'a muĝ'o,” respond'is la Leon'o, “est'as mi'a plej feroc'a part'o. Mi de'pend'as de ĝi por tiom tim'ig'i mi'a'j'n mal'amik'o'j'n ke ili ne kuraĝ'os batal'i mi'n.”
“Iam,” dir'is la Mul'o, “mi perd'is mi'a'n muĝ'o'n, tiel ke mi ne pov'is al'vok'i Betinjon por sci'ig'i al ŝi ke mi mal'sat'as. Est'is antaŭ ol mi pov'is parol'i, kompren'u, ĉar mi ankoraŭ ne ven'is al la Land'o Oz, kaj mi trov'is ke est'as nepr'e tre mal'komfort'e ne pov'i far'i bru'o'n.”
“Vi sufiĉ'e bru'as nun,” deklar'is Tot'o. “Sed neni'u el vi respond'is mi'a'n demand'o'n: Kie est'as mi'a grumbl'o?”
“Mi tut'e ne sci'as,” dir'is la Vuzo. “Ne interes'as mi'n tia'j afer'o'j, efektiv'e.”
“Vi ronk'eg'as,” asert'is Tot'o.
“Ebl'e,” dir'is la Vuzo. “Oni ne respond'ec'as pri kio'n oni far'as dorm'ant'e. Bon'vol'u vek'i mi'n, iam, dum mi ronk'ad'os, por ke mi aŭd'u la son'o'n. Tiam mi pov'os taks'i ĉu ĝi est'as aĉ'a aŭ plezur'ig'a.”
“Plezur'ig'a ĝi ne est'as, mi cert'ig'as vi'n,” dir'is la Leon'o, osced'ant'e.
“Mi opini'as ĝi'n tut'e ne'neces'a,” deklar'is Hanĉjo la Mul'o.
“Nepr'e vi perd'u tiu'n kutim'o'n,” dir'is la Seg'ĉeval'o.
“Vi neniam aŭd'as mi'n ronk'i, ĉar mi neniam dorm'as.
Mi eĉ ne hen'as, kiel tiu'j dik'a'j viand'a'j ĉeval'o'j. Ke kiu ajn ŝtel'is la grumbl'o'n de Tot'o ankaŭ for'pren'u la muĝ'o'j'n de la Mul'o kaj de la Leon'o kaj la ronk'o'n de la Vuzo!”
“Ĉu vi do opini'as ke iu ŝtel'is mi'a'n grumbl'o'n?”
“Vi neniam antaŭ'e perd'is ĝi'n, ĉu?” demand'is la Seg'ĉeval'o.
“Nur unu'foj'e, kiam mi'a gorĝ'o est'is raŭk'a pro tro'a boj'ad'o kontraŭ la lun'o.”
“Ĉu vi'a gorĝ'o nun est'as raŭk'a?” demand'is la Vuzo.
“Ne,” respond'is la hund'o.
“Mi tut'e ne kompren'as,” dir'is Hanĉjo, “kial hund'o'j boj'as kontraŭ la lun'o. Ili ne pov'as tim'ig'i la lun'o'n, kaj la lun'o ne atent'as la boj'ad'o'n. Do kial hund'o'j far'as tio'n?”
“Ĉu iam vi est'is hund'o?” demand'is Tot'o.
“Tut'e ne,” respond'is Hanĉjo. “Feliĉ'e mi pov'as dir'i ke mi kre'iĝ'is mul'o—la plej bel'a spec'o de best'o—kaj ĉiam rest'is tia.”
La Vuzo sid'iĝ'is sur si'a'j'n kvadrat'a'j'n koks'o'j'n por zorg'e ekzamen'i Hanĉjon.
“Bel'ec'o,” dir'is li, “sen'dub'e est'as subjektiv'a afer'o.
Mi ne dir'as ke vi'a mem'taks'o est'as mal'ĝust'a, amik'o Hanĉjo, aŭ ke vi est'as banal'e tro'fier'a. Sed se vi admir'as grand'a'j'n sku'iĝ'em'a'j'n orel'o'j'n, kaj vost'o'n kia farb'o'bros'o, kaj pied'o'j'n sufiĉ'e grand'a'j'n por elefant'o, kaj long'a'n kol'o'n kaj korp'o'n tiom mal'dik'a'n ke oni pov'as kalkul'i la rip'o'j'n kun unu okul'o ferm'it'a—se tio'n vi opini'as bel'ec'o, Hanĉjo—aŭ vi aŭ mi mult'e erar'as.”
“Vi est'as plen'a de rand'o'j,” mal'estim'e dir'is la Mul'o. “Se mi est'us kvadrat'a kiel vi, mi supoz'as ke vi taks'us mi'n bel'a.”
“La ekster'aĵ'o'n, kar'a Hanĉjo, jes,” respond'is la Vuzo. “Sed por est'i ver'e bel'a oni dev'as est'i bel'a intern'e kaj ekster'e.”
La Mul'o ne pov'is ne'i tiu'n deklar'o'n, do li far'is muĝ'o'n de naŭz'o kaj rul'iĝ'is tiel ke li'a dors'o front'is la Vuzon. Sed la Leon'o, rigard'ant'e la du'o'n trankvil'e per si'a'j grand'a'j flav'a'j okul'o'j, dir'is al la hund'o: “Mi'a kar'a Tot'o, ni'a'j amik'o'j instru'is al ni lecion'o'n pri humil'ec'o. Se la Vuzo kaj la Mul'o efektiv'e est'as bel'a'j, kiel ili ŝajn'e opini'as, sekv'e vi kaj mi est'as nepr'e mal'bel'a'j.”
“Ne laŭ ni'a'j okul'o'j,” protest'is Tot'o, kiu est'is sagac'a hund'et'o. “Vi kaj mi, Leon'o, est'as bon'a'j specimen'o'j de ni'a'j propr'a'j ras'o'j. Mi est'as bel'a hund'o kaj vi est'as bel'a leon'o. Nur kiam oni kompar'as, unu kun la ali'a, ni est'as prav'e taks'ebl'a'j, do mi las'os al la kompat'ind'a mal'jun'a Seg'ĉeval'o decid'i kiu el ni est'as la plej bel'a best'o inter ni. La Seg'ĉeval'o est'as lign'a, do li ne far'os subjektiv'a'n juĝ'o'n sed dir'os la ver'o'n.”
“Cert'e jes,” respond'is la Seg'ĉeval'o, sku'ant'e si'a'j'n orel'o'j'n, kiu'j est'is lign'er'o'j fiks'it'a'j en li'a'n lign'a'n kap'o'n. “Ĉu vi ĉiu'j konsent'as akcept'i mi'a'n juĝ'o'n?”
“Ĉiu'j!” ili deklar'is, ĉiu est'is esper'o'plen'a.
“Do,” dir'is la Seg'ĉeval'o, “mi dev'as atent'ig'i vi'n pri la fakt'o ke vi ĉiu'j est'as viand'ul'o'j, kiu'j lac'iĝ'as se vi ne dorm'as, kaj mal'sat'as se vi ne manĝ'as, kaj soif'as se vi ne trink'as. Tia'j best'o'j est'as ne'evit'ebl'e tre ne'perfekt'a'j, kaj ne'perfekt'ul'o'j ne pov'as est'i bel'a'j. Nu, mi konsist'as el lign'o.”
“Vi cert'e hav'as lign'a'n kap'o'n,” dir'is la Mul'o.
“Jes, kaj lign'a'n korp'o'n kaj lign'a'j'n krur'o'j'n—kiu'j rapid'as kiel la vent'o kaj est'as egal'e sen'lac'a'j. Mi aŭd'is Doroteon dir'i ke ‘bel'ec'o sekv'as bel'ag'ad'o'n’, kaj cert'e mi plen'um'as mi'a'j'n dev'o'j'n bel'e. Tial, se vi vol'as sci'i mi'a'n honest'a'n juĝ'o'n, mi konfes'u ke inter ni ĉiu'j mi est'as la plej bel'a.”
La Mul'o snuf'is kaj la Vuzo rid'is; Tot'o perd'is si'a'n grumbl'o'n do li nur pov'is rigard'i mal'estim'e la Seg'ĉeval'o'n, kiu star'is sen'mov'e. Sed la Leon'o streĉ'is si'n kaj osced'is, dir'ant'e trankvil'e: “Se ni ĉiu'j simil'us la Seg'ĉeval'o'n ni ĉiu'j est'us Seg'ĉeval'o'j, kaj tiel est'us tro mult'a'j Seg'ĉeval'o'j; se ni ĉiu'j simil'us Hanĉjon, ni est'us greg'o de mul'o'j; se Tot'o'n, ni est'us greg'o de hund'o'j; se ni ĉiu'j hav'us la form'o'n de la Vuzo, li ne plu est'is rimark'ind'a pro si'a ne'kutim'a aspekt'o. Fin'e, se vi ĉiu'j simil'us mi'n, mi opini'us vi'n tiom vulgar'a'j ke mi ne vol'us est'i vi'a amik'o. Est'i individu'a'j, mi'a'j amik'o'j, est'i diferenc'a'j de ali'a'j, est'as la sol'a manier'o disting'iĝ'i de la vulgar'ul'ar'o.
Ni ĝoj'u, do, ĉar ni diferenc'as unu de la ali'a form'e kaj spirit'e. Vari'ec'o est'as la spic'o de la viv'o kaj ni est'as sufiĉ'e vari'a'j por ĝu'i la kun'est'o'n unu de la ali'a; do ni kontent'u.”
“Est'as iom da ver'o en tiu parol'o,” koment'is Tot'o, pens'em'e. “Sed kio'n pri mi'a perd'it'a grumbl'o?”
“La grumbl'o grav'as nur al vi,” respond'is la Leon'o, “do la task'o ĝen'iĝ'i pro la perd'o est'as vi'a, ne ni'a. Se vi am'as ni'n, ne trud'u vi'a'j'n problem'o'j'n al ni; est'u mal'feliĉ'a tut'e sol'e.”
“Se unu'sol'a person'o ŝtel'is mi'a'n grumbl'o'n kaj ankaŭ Ozman,” dir'is la hund'et'o, “mi esper'as ke ni tre baldaŭ trov'os li'n kaj pun'os li'a'n laŭ li'a merit'o. Li sen'dub'e est'as la plej kruel'a person'o en la tut'a mond'o, ĉar mal'ebl'ig'i ke hund'o grumbl'u kiu laŭ'natur'e grumbl'as est'as egal'e fi'e, laŭ mi'a opini'o, kiel ŝtel'i la tut'a'n magi'o'n de Oz.”
“Trans la krest'o de la mont'et'o antaŭ ni,” ŝi dir'is, “est'as grand'a ar'o da arb'o'j mult'a'spec'a'j, sur kiu'j ĉi'a'j frukt'o'j kresk'as. Se vi ir'os tie'n vi trov'os ke bel'a maten'manĝ'o atend'as vi'n.”
Tio fervor'ig'is ili'n, do tuj kiam la lit'kovr'aĵ'o'j est'is fald'it'a'j kaj lig'it'a'j per rimen'o'j al la dors'o de la Seg'ĉeval'o ili ĉiu'j pren'is si'a'j'n lok'o'j'n sur la best'o'j kaj komenc'is ir'i al la grand'a grup'o de arb'o'j pri kiu inform'is Ĉifon'er'o'j.
Tuj kiam ili trans'ir'is la supr'o'n de la mont'et'o ili trov'is ke ĝi est'as ver'e grand'eg'a frukt'arb'ar'o, etend'iĝ'ant'a mult'a'j'n kilo'metr'o'j'n dekstr'e'n kaj mal'dekstr'e'n de ili. Ĉar ili'a voj'o konduk'is rekt'e tra la arb'o'j'n ili kiel ebl'e plej rapid'e antaŭ'e'n'ir'is.
Sur la unu'a'j arb'o'j kiu'j'n ili renkont'is kresk'is cidoni'o'j, kiu'j'n ili ne vol'is manĝ'i. Sekv'is vic'o'j de citron'arb'o'j kaj post'e de amar'a'j pom'o'j kaj post ili de limet'o'j kaj limon'o'j. Sed preter tiu'j ili trov'is ar'o'n da arb'o'j kun grand'a'j or'a'j oranĝ'o'j, suk'o'plen'a'j kaj dolĉ'a'j, kaj la frukt'o'j pend'is mal'alt'e sur la branĉ'o'j, tiel ke ili pov'is pluk'i facil'e.
Ili pren'is frukt'o'j'n sen'hezit'e kaj ĉiu'j manĝ'is oranĝ'o'j'n dum ili plu'vetur'is. Post'e, iom pli for, ili ating'is kelk'a'j'n arb'o'j'n kun bel'a'j ruĝ'a'j pom'o'j, per kiu'j ili fest'is ankaŭ, kaj la Sorĉ'ist'o halt'is tie sufiĉ'e long'e por lig'i mult'a'j'n pom'o'j'n en unu fin'o de lit'kovr'aĵ'o.
“Ni ne sci'as kio okaz'os al ni kiam ni for'las'int'os ĉi tiu'n plaĉ'eg'a'n frukt'arb'ar'o'n,” li dir'is, “do mi opini'as ke est'os saĝ'e kun'port'i proviz'o'n de pom'o'j. Ni ne pov'os mal'sat'i dum ni hav'os pom'o'j'n, kompren'u.”
Ĉifon'er'o'j ne rajd'ad'is la Vuzon ĝust'e tiam. Ŝi am'is grimp'i la arb'o'j'n kaj sving'i si'n per la branĉ'o'j de unu arb'o al ali'a. Kelk'a'j'n el la plej bon'a'j frukt'o'j kolekt'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o de la plej alt'a'j branĉ'o'j kaj ŝi ĵet'is ili'n al la ali'a'j.
Subit'e Trot demand'is: “Kie est'as Buton-Bril'o?” kaj kiam la ali'a'j per'okul'e serĉ'is li'n ili trov'is ke la knab'o mal'aper'is.
“Jad'i!” kri'is Doroteo. “Ver'ŝajn'e li de'nov'e perd'iĝ'is, kaj tio signif'as ke ni dev'os atend'i ĉi tie ĝis ni pov'os trov'i li'n.”
“Bon'a atend'ej'o,” sugest'is Betinjo, kiu trov'is prun'arb'o'n kaj manĝ'is kelk'a'j'n ĝi'a'j'n frukt'o'j'n.
“Kiel vi pov'os atend'i ĉi tie kaj sam'temp'e trov'i Buton-Bril'o'n?” demand'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o, pend'ant'e per si'a'j pied'fingr'o'j de branĉ'o tuj super la kap'o'j de la tri mort'i'pov'a'j knab'in'o'j.
“Ebl'e li re'ven'os ĉi tie'n,” respond'is Doroteo.
“Se li prov'os tio'n, li ver'ŝajn'e mis'ir'os,” dir'is Trot.
“Mi mult'foj'e trov'is ke li far'as tio'n. Mis'ir'o kaŭz'as li'a'n perd'iĝ'o'n.”
“Tut'e ver'e,” dir'is la Sorĉ'ist'o. “Do vi ĉiu'j rest'u ĉi tie dum mi serĉ'os la knab'o'n.”
“Sed ebl'e ankaŭ vi perd'iĝ'os,” dir'is Betinjo.
“Mi esper'as ke ne, mi'a kar'a.”
“Las'u mi'n ir'i,” dir'is Ĉifon'er'o'j, fal'ig'ant'e si'n leĝer'e al la ter'o. “Mi ne pov'as perd'iĝ'i, kaj mi pli ver'ŝajn'e trov'os Buton-Bril'o'n ol iu el vi.”
Sen atend'i permes'o'n ŝi for'urĝ'is si'n tra la arb'o'j'n kaj baldaŭ ne plu est'is vid'ebl'a.
“Doroteo,” dir'is Tot'o, kaŭr'iĝ'ant'e apud si'a mal'grand'a mastr'in'o, “mi perd'is mi'a'n grumbl'o'n.”
“Kiel tio okaz'is?” ŝi demand'is.
“Mi ne sci'as,” respond'is Tot'o. “Hieraŭ maten'e la Vuzo preskaŭ tret'is sur mi'n kaj mi klopod'is grumbl'i al li kaj trov'is ke mi neniom pov'as grumbl'i.”
“Ĉu vi pov'as boj'i?” demand'is Doroteo.
“Jes ja!”
“Do ne grav'as la grumbl'o,” dir'is ŝi.
“Sed kio'n mi far'os kiam mi re'ir'os hejm'e'n al la Vitr'a Kat'o kaj la Ruĝ'et'a Kat'id'o?” demand'is la hund'et'o per mal'trankvil'a voĉ'o.
“Ne ĝen'os ili'n ke vi ne pov'as grumbl'i kontraŭ ili'n, mi cert'as,” dir'is Doroteo. “Mi sent'as vi'a'n bedaŭr'o'n, kompren'ebl'e, Tot'o, ĉar ĝust'e kio'n ni ne pov'as far'i ni plej vol'as far'i; sed antaŭ ol re'tren'ir'i ebl'e vi re'trov'os vi'a'n grumbl'o'n.”
“Ĉu vi kred'as ke kiu ŝtel'is Ozman ankaŭ ŝtel'is mi'a'n grumbl'o'n?”
Doroteo rid'et'is.
“Ebl'e, Tot'o.”
“Do li est'as fi'ul'o!” kri'is la hund'et'o.
“Person'o kiu vol'as ŝtel'i Ozman est'as kiel ebl'e plej fi'a,” akord'is Doroteo, “kaj kiam ni memor'as ke ni'a kar'a amik'in'o, la bel'a Reg'ant'in'o de Oz, est'as perd'it'a, ni ne ĝen'u ni'n pri ia grumbl'o.”
Tot'o'n ne tut'e kontent'ig'is tiu koment'o, ĉar ju pli li pens'is pri si'a perd'it'a grumbl'o des pli grav'a far'iĝ'is la mis'fortun'o. Kiam neni'u rigard'is li for'ir'is inter la arb'o'j'n kaj laŭ'ebl'e plej klopod'is grumbl'i—eĉ se nur iom'et'e—sed li ne sukces'is. Li pov'is nur boj'i, kaj boj'o ne pov'as anstataŭ'i grumbl'o'n, do li mal'feliĉ'e re'ir'is al la ali'a'j.
Nu, Buton-Bril'o tut'e ne koncept'is ke li est'as perd'it'a, unu'e. Li nur vag'is de arb'o al arb'o, serĉ'ant'e la plej bon'a'j'n frukt'o'j'n, ĝis li trov'is ke li est'as sol'a en la grand'a frukt'arb'ar'o. Sed li ne mal'trankvil'is pro tio tiu'moment'e kaj vid'int'e kelk'a'j'n abrikot'arb'o'j'n pli for'a'j'n li ir'is al ili; post'e li trov'is kelk'a'j'n ĉeriz'arb'o'j'n; tuj post ili est'is kelk'a'j mandarin'arb'o'j.
“Mi trov'is preskaŭ ĉiu'n spec'o'n de frukt'o'j escept'e de persik'o'j,” li dir'is al si, “do ver'ŝajn'e ankaŭ est'as persik'o'j ĉi tie, se mi pov'os trov'i la arb'o'j'n.”
Li serĉ'is tie kaj tie, ne atent'ant'e si'a'n voj'o'n, ĝis li trov'is ke sur la arb'o'j ĉirkaŭ li kresk'as nur nuks'o'j. Li met'is kelk'a'j'n jugland'o'j'n en si'a'j'n poŝ'o'j'n kaj plu serĉ'is kaj fin'e—ĝust'e inter la nuks'arb'o'j—li trov'is unu'sol'a'n persik'arb'o'n. Ĝi est'is graci'a, bel'a arb'o, sed kvankam ĝi est'is dens'foli'a sur ĝi est'is neniu'j frukt'o'j, kun escept'o de sol'a, grand'a, bel'eg'a persik'o, roz'vang'a kaj vil'et'a kaj plej manĝ'ind'a.
Buton-Bril'o trov'is mal'facil'o'n kiam li streb'is pren'i tiu'n sol'a'n persik'o'n, ĉar ĝi pend'is mult'e tro for; sed li vigl'a'mov'e grimp'is la arb'o'n kaj ramp'is sur la branĉ'o sur kiu ĝi kresk'is kaj post plur'a'j prov'o'j, dum kiu'j li risk'is fal'i, li fin'e sukces'is pluk'i ĝi'n. Post tio li re'ir'is al la ter'o kaj decid'is ke la frukt'o plen'e merit'as la ĝen'o'n. Ĝi est'is al'log'e odor'a kaj kiam li mord'is ĝi'n li trov'is ĝi'n la plej bon'gust'a er'o kiu'n ĝis tiam li gust'um'is.
“Ver'e dec'us ke mi divid'u ĝi'n kun Trot kaj Doroteo kaj Betinjo,” li dir'is, “sed ebl'e est'as mult'a'j ali'a'j en ali'a part'o de la arb'ar'o.”
En si'a kor'o li dub'is tiu'n parol'o'n, ĉar ĉi tiu est'is tut'e sol'a persik'arb'o, kaj ĉiu'j ali'a'j frukt'o'j kresk'is sur mult'a'j kun'a'j arb'o'j; sed tiu unu'sol'a bon'gust'eg'a mord'aĵ'o mal'ebl'ig'is ke li rezist'u manĝ'i la rest'o'n de la persik'o, kaj baldaŭ rest'is nur la kern'o.
Buton-Bril'o pret'is for'ĵet'i tiu'n persik'o'kern'o'n sed li ek'rimark'is ke ĝi konsist'as el pur'a or'o. Kompren'ebl'e tio surpriz'is li'n, sed tiom da afer'o'j en la Land'o Oz est'as surpriz'a'j ke li ne mult'e konsider'is la or'a'n persik'o'kern'o'n. Tamen li met'is ĝi'n en si'a'n poŝ'o'n, por montr'i ĝi'n al la knab'in'o'j, kaj kvin minut'o'j'n post'e li jam tut'e forges'is ĝi'n.
Ĉar nun li konsci'is ke li est'as tre for de si'a'j akompan'int'o'j, kaj sci'ant'e ke tio mal'trankvil'ig'os ili'n kaj prokrast'os ili'a'n vetur'o'n, li komenc'is kri'i kiel ebl'e plej laŭt'e. Li'a voĉ'o ne long'e'n ir'is inter la mult'a'j arb'o'j, kaj kri'int'e dek'du'foj'e kaj ne aŭd'int'e respond'o'n li sid'iĝ'is sur la ter'o kaj dir'is: “Nu, de'nov'e mi perd'iĝ'is. Est'as domaĝ'e, sed mi ne sci'as mal'far'i la perd'o'n.”
Dum li apog'is si'a'n dors'o'n per arb'o li supr'e'n'rigard'is kaj vid'is Blufringon flug'i el la ĉiel'o kaj sur'branĉ'iĝ'i tuj antaŭ li. La bird'o rigard'is kaj rigard'ad'is li'n. Unu'e ĝi rigard'is per unu bril'a okul'o kaj post'e ĝi turn'is si'a'n kap'o'n kaj rigard'is li'n per la ali'a okul'o.
Tiam, iom'et'e flirt'int'e si'a'j'n flug'il'o'j'n, ĝi dir'is: “Ho! Do vi manĝ'is la sorĉ'it'a'n persik'o'n, ĉu?”
“Ĉu sorĉ'it'a'n?”
“Kompren'ebl'e,” respond'is la Blufringo. “La Ŝu'far'ist'o Ugu far'is tio'n.”
“Sed kial? Kaj kiel ĝi sorĉ'iĝ'is? Kaj kio okaz'os al tiu kiu manĝ'as ĝi'n?” demand'is la knab'o.
“Demand'u al la Ŝu'far'ist'o Ugu; li sci'as,” dir'is la bird'o, ord'ig'ant'e si'a'j'n plum'o'j'n per si'a bek'o.
“Kaj kiu est'as la Ŝu'far'ist'o Ugu?”
“La person'o kiu sorĉ'is la persik'o'n, kaj met'is ĝi'n ĉi tie'n—en la ekzakt'a centr'o de la Grand'a Frukt'arb'ar'o—pro ke neni'u trov'u ĝi'n. Ni bird'o'j ne risk'us manĝ'i ĝi'n; ni est'as tro saĝ'a'j. Sed vi est'as Buton-Bril'o el la Smerald'a Urb'o, kaj vi—vi—Vi manĝ'is la sorĉ'it'a'n persik'o'n! Vi dev'os klar'ig'i al la Ŝu'far'ist'o Ugu kial vi far'is tio'n.”
Kaj antaŭ ol la knab'o pov'is pli demand'i, la bird'o for'flug'is kaj las'is li'n sol'a.
Buton-Bril'o'n ne mult'e ĝen'is la trov'o ke la persik'o kiu'n li manĝ'is est'is sorĉ'it'a. Cert'e ĝi tre bon'e gust'is kaj li'a stomak'o tut'e ne dolor'is. Do de'nov'e li komenc'is pri'pens'i la plej bon'a'n metod'o'n re'kun'iĝ'i kun si'a'j amik'o'j.
“Ne'grav'e kiu'direkt'e'n mi ir'os mi ver'ŝajn'e mis'ir'os,”
li dir'is al si, “do prefer'e mi rest'u kie mi est'as kaj las'u ili'n trov'i mi'n—se ili pov'os.”
Blank'a Kunikl'o ven'is salt'et'ant'e tra la frukt'arb'ar'o kaj paŭz'is iom for por rigard'i li'n.
“Ne tim'u,” dir'is Buton-Bril'o; “mi ne damaĝ'os vi'n.”
“Ho, mi ne tim'as pri mi,” respond'is la Blank'a Kunikl'o. “Pri vi mi tim'as.”
“Jes; mi perd'iĝ'is,” dir'is la knab'o.
“Jes ver'e vi perd'iĝ'is,” respond'is la Kunikl'o. “Pro kial vi manĝ'is la sorĉ'it'a'n persik'o'n?”
La knab'o rigard'ad'is la ekscit'it'a'n best'et'o'n pens'em'e.
“Pro du kaŭz'o'j,” li klar'ig'is. “La unu'a est'is ke mi am'as persik'o'j'n, kaj la du'a ke mi ne sci'is ke ĝi est'is sorĉ'it'a.”
“Tio ne sav'os vi'n de la Ŝu'far'ist'o Ugu,” deklar'is la Blank'a Kunikl'o kaj ĝi for'ramp'is antaŭ ol la knab'o pov'is plu demand'i.
“Kunikl'o'j kaj bird'o'j,” li pens'is, “est'as tim'em'a'j kaj ŝajn'e tim'as ĉi tiu'n ŝu'far'ist'o'n—kiu ajn li est'as. Se ekzist'us ali'a persik'o nur du'on'e tiom bon'a kiel tiu, mi manĝ'us ĝi'n malgraŭ dek'du'o da sorĉ'o'j aŭ cent ŝu'far'ist'o'j!”
Ĝust'e tiam Ĉifon'er'o'j ven'is danc'ant'e kaj vid'is li'n sid'ant'a ĉe la pied'o de la arb'o.
“Ho, jen vi!” ŝi dir'is. “Vi ripet'as vi'a'n petol'ad'o'n, ĉu? Ĉu vi ne sci'as ke est'as mal'ĝentil'e perd'iĝ'i kaj atend'ig'i ĉiu'j'n? Ven'u, mi re'konduk'os vi'n al Doroteo kaj la ali'a'j.”
Buton-Bril'o mal'rapid'e lev'is si'n por akompan'i ŝi'n.
“La perd'o ne est'is ver'e grand'a,” li dir'is gaj'e. “Mi for'est'is nur du'on'a'n tag'o'n, do neni'o mis'a far'iĝ'is.”
Doroteo, tamen, kiam la knab'o re'unu'iĝ'is kun la grup'o, fort'e riproĉ'is li'n.
“Kiam ni tiom grav'e ag'as serĉ'ant'e Ozman,” dir'is ŝi, “est'as mis'kondut'e for'vag'i kaj prokrast'ig'i ni'a'n vetur'o'n. Supoz'u ke ŝi est'as kapt'it'o—en kastel'a karcer'o!—ĉu vi vol'as ke ni'a kar'a Ozma rest'u tie pli long'e ol neces'us kun ni'a help'o?”
“Se ŝi est'as en kastel'a karcer'o, kiel vi el'ig'os ŝi'n?”
demand'is la knab'o.
“Ne ĝen'u vi'n pri tio; ni las'os tio'n al la Sorĉ'ist'o; li nepr'e trov'os rimed'o'n.”
La Sorĉ'ist'o dir'is neni'o'n, ĉar li konsci'is ke sen si'a'j magi'il'o'j li ne kapabl'os pli ol kiu ajn ali'a person'o.
Sed ne util'us memor'ig'i la akompan'ant'o'j'n pri tiu fakt'o; ĝi ebl'e sen'kuraĝ'ig'us ili'n.
“Grav'e ĝust'e nun,” li koment'is, “est'as trov'i Ozman; kaj, ĉar ni'a grup'o de'nov'e est'as kun'a, mi propon'as ke ni plu'ir'u.”
Dum ili proksim'iĝ'is al la rand'o de la Grand'a Frukt'arb'ar'o la sun'o mal'lev'iĝ'is kaj ili sci'is ke baldaŭ est'os mal'lum'e. Do ili decid'is kamp'i sub la arb'o'j, ĉar ali'a larĝ'a eben'aĵ'o est'is antaŭ ili. La Sorĉ'ist'o etend'is la lit'kovr'aĵ'o'j'n sur lit'o el mol'a'j foli'o'j kaj baldaŭ ili ĉiu'j, escept'e de Ĉifon'er'o'j kaj la Seg'ĉeval'o, profund'e dorm'is. Tot'o prem'is si'n firm'e al la flank'o de si'a amik'o la Leon'o, kaj la Vuzo tiom laŭt'e ronk'is ke la Miks'ĉifon'a Knab'in'o kovr'is li'a'n kvadrat'a'n kap'o'n per si'a antaŭ'tuk'o por damp'i la bru'o'n.
“Tio aspekt'as kiel ali'a urb'o,” ŝi dir'is du'on'laŭt'e.
“Ali'a urb'o ĝi ja est'as,” deklar'is Ĉifon'er'o'j, kiu ramp'is ne'aŭd'at'e al la flank'o de Trot, ĉar ŝi'a'j koton'plen'a'j pied'o'j tut'e ne bru'is. “La Seg'ĉeval'o kaj mi vetur'is en la mal'lum'o, dum vi ali'a'j ĉiu'j dorm'is, kaj ni trov'is tie pli grand'a'n urb'o'n ol Ti. Ankaŭ ĉirkaŭ ĝi est'as mur'o, sed ĝi hav'as portal'o'n kaj mult'a'j'n voj'o'j'n.”
“Ĉu vi en'ir'is?” demand'is Trot.
“Ne, ĉar la portal'o est'is ŝlos'it'a kaj la mur'o est'is ver'a mur'o. Do ni re'ven'is ĉi tie'n. Ne est'as tre distanc'e al la urb'o. Ni pov'os ating'i ĝi'n post du hor'o'j, post vi'a'j maten'manĝ'o'j.”
Trot re'ir'is kaj, trov'int'e la ali'a'j'n knab'in'o'j'n vek'a'j, ripet'is al ili kio'n dir'is Ĉifon'er'o'j. Do ili rapid'e manĝ'is kelk'a'j'n frukt'o'j'n—est'is mult'a'j prun'arb'o'j en tiu part'o de la frukt'arb'ar'o—kaj post'e ili sur'grimp'is la best'o'j'n kaj ek'ir'is vetur'ont'e al la strang'a urb'o. Hanĉjo la Mul'o maten'manĝ'is herb'o'n kaj la Leon'o for'vag'is kaŝ'e kaj trov'is plaĉ'a'n maten'manĝ'o'n; li neniam dir'is kio ĝi est'is, sed Doroteo esper'is ke la mal'grand'a'j kunikl'o'j kaj la kamp'o'mus'o'j evit'is li'n. Ŝi avert'is Tot'o'n ne ĉas'i bird'o'j'n kaj don'is al la hund'o pom'o'n, kaj li plen'e kontent'is pro ĝi. La Vuzo am'is frukt'o'j'n egal'e kiel ĉiu'n ali'a'n manĝ'aĵ'o'n—escept'e de miel'o, kiu'n li plejamis—kaj la Seg'ĉeval'o tut'e neniam manĝ'is.
Kun escept'o de ili'a mal'trankvil'o pri Ozma, ili ĉiu'j est'is bon'humor'a'j dum ili rapid'is trans la eben'aĵ'o'n.
Tot'o plu mal'kviet'is pro si'a perd'it'a grumbl'o, sed est'ant'e saĝ'a hund'et'o li kaŝ'is tio'n. Post ne'long'e la urb'o proksim'iĝ'is kaj ili pov'is ekzamen'i ĝi'n interes'at'e.
Laŭ si'a ekster'a aspekt'o la lok'o est'is pli impon'a ol Ti, ĝi est'is kvadrat'a urb'o, kun kvadrat'a, kvar'flank'a mur'o ĉirkaŭ'e kaj ĉiu'flank'e est'is kvadrat'a portal'o el polur'it'a kupr'o. La tut'a urb'o aspekt'is solid'a kaj fortik'a; ne est'is flirt'ant'a'j standard'o'j kaj la tur'o'j kiu'j montr'iĝ'is super la urb'a mur'o aspekt'is tut'e ne'ornam'it'a'j.
Pad'o konduk'is de la frukt'arb'ar'o rekt'e al unu el la urb'o'portal'o'j, kio indik'is ke la loĝ'ant'a'j prefer'as frukt'o'j'n ol kard'o'j'n. Ni'a'j amik'o'j sekv'is tiu'n pad'o'n al la portal'o, kiu'n ili trov'is firm'e ferm'it'a. Sed la Sorĉ'ist'o antaŭ'e'n'ir'is kaj bat'is ĝi'n per si'a pugn'o, dir'ant'e laŭt'a'voĉ'e: “Mal'ferm'u!”
Tuj lev'iĝ'is super la grand'a mur'o vic'o de gigant'a'j kap'o'j, kiu'j ĉiu'j mal'supr'e'n'rigard'is ili'n kvazaŭ por trov'i kiu al'trud'as si'n. La dimensi'o de tiu'j kap'o'j est'is mir'ig'a kaj ni'a'j amik'o'j tuj kompren'is ke ili aparten'as al gigant'o'j, kiu'j star'as intern'e de la urb'o. Ĉiu hav'is dens'a'n, vil'a'n har'ar'o'n kaj barb'o'n, kelk'a'j hav'is blank'a'n har'ar'o'n, ali'a'j nigr'a'n aŭ ruĝ'a'n aŭ flav'a'n, kaj la har'ar'o de kelk'a'j komenc'is griz'iĝ'i, do la gigant'o'j est'is ĉia'aĝ'a'j. Kvankam la kap'o'j aspekt'is feroc'a'j, la okul'o'j est'is mild'esprim'a'j, kvazaŭ la ul'o'j est'is jam de long'e sklav'ig'it'a'j, kaj ili'a'j vizaĝ'o'j esprim'is pacienc'o'n anstataŭ feroc'ec'o'n.
“Kio'n oni vol'as?” demand'is unu mal'jun'a gigant'o, per mal'alt'a grumbl'a voĉ'o.
“Ni est'as fremd'ul'o'j kaj ni vol'as en'ir'i la urb'o'n,”
respond'is la Sorĉ'ist'o.
“Ĉu vi ven'as pac'e aŭ milit'e?” demand'is ali'a.
“Pac'e, kompren'ebl'e,” koler'et'e respond'is la Sorĉ'ist'o, kaj li plu dir'is sen'pacienc'e: “Ĉu ni aspekt'as konker'arme'o?”
“Ne,” dir'is la unu'a parol'int'a gigant'o, “vi aspekt'as sen'kulp'a'j vagabond'o'j; sed neniam ebl'as sci'i per aspekt'o. Atend'u tie ĝis ni raport'os al ni'a'j mastr'o'j.
Neni'u rajt'as en'ir'i ĉi tie'n sen la permes'o de Vig, la Carsuprulo.”
“Kiu est'as li?” demand'is Doroteo. Sed la kap'o'j jam mal'supr'e'n'ir'is kaj mal'aper'is mal'antaŭ la mur'o, do ne ven'is respond'o.
Ili long'e atend'is ĝis la portal'o en'rul'iĝ'is kun muĝ'et'a son'o kaj laŭt'a voĉ'o kri'is: “En'ir'u!” Sed ili ne prokrast'is akcept'i la invit'o'n.
Ambaŭ'flank'e de la larĝ'a strat'o kiu konduk'is en la urb'o'n de la portal'o star'is vic'o de grand'eg'a'j gigant'o'j—du'dek'o da ili ĉiu'flank'e kaj ĉiu'j star'is tiom proksim'e unu al ali'a ke ili'a'j kubut'o'j inter'tuŝ'is. Ili sur'port'is uniform'o'j'n blu'a'j'n kaj flav'a'j'n kaj est'is arm'it'a'j per klab'o'j tiom dik'a'j kiel arb'o'trunk'o'j. Ĉiu gigant'o hav'is ĉirkaŭ si'a kol'o larĝ'a'n or'a'n stri'o'n, sur'nit'it'a'n, por indik'i ke li est'as sklav'o.
Dum ni'a'j amik'o'j en'ir'is, rajd'ant'e la Leon'o'n, la Vuzon, la Seg'ĉeval'o'n kaj la Mul'o'n, la gigant'o'j du'on'e turn'is si'n kaj marŝ'is du'op'e ĉiu'flank'e de ili.
Ŝajn'is al Doroteo ke ŝi'a tut'a grup'o nun est'as kapt'it'o'j, ĉar eĉ rajd'ant'e la best'o'j'n ili'a'j kap'o'j apenaŭ est'is tiom alt'a'j kiom la genu'o'j de la marŝ'ant'a'j gigant'o'j. La knab'in'o'j kaj Buton-Bril'o fervor'is sci'iĝ'i kie'n urb'o'n ili en'ir'is, kaj kia'j est'is la hom'o'j kiu'j sklav'ig'us tiu'j'n potenc'ul'o'j'n. Tra la krur'o'j de la gigant'o'j, dum ili marŝ'is, Doroteo pov'is vid'i vic'o'j'n de dom'o'j ĉiu'flank'e de la strat'o kaj ar'o'j'n da hom'o'j star'ant'a'j sur la trotuar'o'j; sed la hom'o'j est'is ordinar'dimensi'a'j kaj rimark'ind'e pri ili est'is nur ke ili est'is eg'e mal'dik'a'j. Inter ili'a'j haŭt'o kaj ost'o'j ŝajn'is est'i mal'mult'a aŭ eĉ neni'a karn'o, kaj ili est'is plej'part'e klin'ŝultr'a'j kaj lac'aspekt'a'j, eĉ la mal'grand'a'j infan'o'j.
Pli kaj pli Doroteo demand'is al si kial kaj kiel la grand'a'j gigant'o'j akcept'is far'iĝ'i sklav'o'j de tiom mal'dik'a'j, mal'vigl'a'j mastr'o'j, sed ne est'is oportun'o demand'i al iu el ili antaŭ ol ili ven'is al grand'a palac'o situ'ant'a en la kor'o de la urb'o. Tie la gigant'o'j star'is en vic'o'j antaŭ la en'ir'ej'o kaj star'is sen'mov'e dum ni'a'j amik'o'j rajd'is en la kort'o'n de la palac'o. Post'e la bar'il'o'j de la kort'mur'o ferm'iĝ'is mal'antaŭ ili kaj antaŭ ili est'is mal'dik'a vir'et'o kiu profund'e klin'is si'n kaj dir'is mal'feliĉ'a'voĉ'e: “Se vi komplez'e de'ir'os de vi'a'j rajd'o'best'o'j, mi'n plezur'ig'os gvid'i vi'n al la Plej Potenc'a Reg'ant'o en la Mond'o, Vig la Carsuprulo.”
“Mi ne kred'as!” dir'is Doroteo, indign'e.
“Kio'n vi ne kred'as?” demand'is la vir'o.
“Mi ne kred'as ke vi'a Carsuprulo pov'us ten'i kompar'o'n kun ni'a Ozma.”
“Li ne ten'us i'o'n ajn por iu ajn,” respond'is la vir'o tre serioz'e, “ĉar li hav'as sklav'o'j'n kiu'j ten'as ĉio'n por li, kaj la Potenc'a Vig est'as tro dign'o'plen'a por far'i i'o'n kio'n ali'a'j pov'as far'i por li. Li eĉ dev'ig'as sklav'o'n tern'i por li, se li mal'varm'um'as. Tamen, se vi kuraĝ'as front'i ni'a'n potenc'a'n reg'ant'o'n, sekv'u mi'n.”
“Ni kuraĝ'as ĉio'n,” dir'is la Sorĉ'ist'o, “do konduk'u.”
Ili tra'ir'is plur'a'j'n marmor'a'j'n koridor'o'j'n kun alt'a'j plafon'o'j, trov'ant'e ĉiu'n koridor'o'n kaj pord'o'n gard'at'a de serv'ist'o'j; sed tiu'j serv'ist'o'j de la palac'o est'is el la popol'o kaj ne gigant'o'j, kaj ili est'is tiom mal'dik'a'j ke ili preskaŭ aspekt'is skelet'o'j. Fin'e ili en'ir'is grand'a'n rond'a'n ĉambr'o'n kun alt'kupol'a plafon'o kie la Carsuprulo sid'is sur tron'o ĉiz'it'a el solid'a blok'o de blank'a marmor'o kaj ornam'it'a per purpur'a'j silk'a'j pend'aĵ'o'j kaj or'a'j kvast'o'j.
La reg'ant'o de tiu'j hom'o'j komb'ad'is si'a'j'n brov'o'j'n kiam ni'a'j amik'o'j en'ir'is li'a'n tron'o'ĉambr'o'n kaj ek'star'is antaŭ li'n, sed li re'met'is la komb'il'o'n en si'a'n poŝ'o'n kaj ekzamen'is la fremd'ul'o'j'n evident'e tre sci'vol'em'e.
Post'e li dir'is: “Jad'i, kia surpriz'o! Vi ver'e ŝok'is mi'n. Ĉar neni'u ekster'ul'o iam ven'is al ni'a Urb'o Herku, kaj mi ne pov'as imag'i kial vi decid'is tio'n far'i.”
“Ni serĉ'as Ozman, la Plej'super'a'n Reg'ant'o'n de la Land'o Oz,” respond'is la Sorĉ'ist'o.
“Ĉu vi vid'as ŝi'n ĉi tie, ie?” demand'is la Carsuprulo.
“Ankoraŭ ne, Moŝt'o; sed ebl'e vi inform'os ni'n pri kie ŝi est'as.”
“Ne; mi'n plen'e okup'as atent'i mi'a'n propr'a'n popol'o'n. Mi trov'as ili'n mal'facil'e pri'trakt'i ĉar ili est'as tiom fort'eg'a'j.”
“Ili ne aspekt'as tre fort'a'j,” dir'is Doroteo. “Ŝajn'as kvazaŭ mild'a vent'o for'blov'us ili'n el la urb'o, se ne mal'help'us tio'n la mur'o.”
“Prav'e—prav'e,” agnosk'is la Carsuprulo. “Ili ver'e aspekt'as tia'j, ĉu ne? Sed neniam fid'u aspekt'o'j'n, kiu'j em'as tromp'i. Ebl'e vi rimark'is ke mi mal'ebl'ig'is ke vi renkont'u iu'n de mi'a popol'o. Mi protekt'is vi'n per mi'a'j gigant'o'j dum vi est'is sur'voj'e de la portal'o'j al mi'a palac'o, tiel ke neni'u Herkuo proksim'iĝ'is al vi.”
“Ĉu tiom danĝer'as vi'a popol'o, do?” demand'is la Sorĉ'ist'o.
“Al fremd'ul'o'j, jes; sed nur ĉar ili est'as tiom amik'em'a'j. Ĉar, se ili man'prem'us kun vi, ili ver'ŝajn'e romp'us vi'a'j'n brak'o'j'n aŭ dis'prem'us vi'a'j'n fingr'o'j'n tiel ke rest'us nur sang'aĵ'o.”
“Kial?” demand'is Buton-Bril'o.
“Ĉar ni est'as la plej fort'a'j hom'o'j en la tut'a mond'o.”
“Pŝa!” kri'et'is la knab'o'n; “vi nur blag'as. Ver'ŝajn'e vi ne sci'as kiom fort'a'j est'as ali'a'j hom'o'j. Nu, iam mi kon'is vir'o'n en Fil’delfio kiu pov'is fleks'i fer'a'j'n stang'o'j'n uz'ant'e nur si'a'j'n man'o'j'n!”
“Sed, jad'i!—ne est'as mal'facil'e fleks'i fer'a'j'n stang'o'j'n,” dir'is Li'a Moŝt'o. “Dir'u al mi, ĉu tiu hom'o pov'us dis'prem'i ŝton'a'n blok'o'n nur per si'a'j man'o'j?”
“Neni'u pov'us far'i tio'n,” deklar'is la knab'o.
“Se mi hav'us ŝton'a'n blok'o'n mi montr'us al vi,”
dir'is la Carsuprulo, ĉirkaŭ'rigard'ant'e en la ĉambr'o.
“Ha, jen mi'a tron'o. La dors'o est'as ja tro alt'a, do mi de'romp'os pec'o'n de tio.”
Li sur'pied'iĝ'is kaj stumbl'et'is ne'cert'a'paŝ'e ĉirkaŭ la tron'o'n. Li pren'is la dors'o'n kaj de'romp'is pec'o'n de marmor'o, preskaŭ du'on'metr'o'n dik'a'n.
“Ĉi tio,” dir'is li, re'ven'ant'e al si'a seĝ'o, “est'as tre solid'a marmor'o kaj mult'e pli mal'mol'a ol ordinar'a ŝton'o. Sed mi pov'as dis'er'ig'i ĝi'n facil'e per mi'a'j fingr'o'j, do jen pruv'o ke mi est'as tre fort'a.”
Eĉ dum li parol'is li komenc'is de'romp'i pec'o'j'n de marmor'o kaj dis'er'ig'i ili'n kvazaŭ pec'et'o'n de ter'o. La Sorĉ'ist'o'n tio tiom mir'ig'is ke li pren'is pec'o'n per si'a'j propr'a'j man'o'j kaj prov'is ĝi'n, kaj trov'is ĝi'n ver'e mal'mol'eg'a.
Ĝust'e tiam unu el la gigant'a'j serv'ist'o'j en'ir'is kaj kri'et'is: “Ho, Moŝt'o, la kur'ist'o brul'ig'is la sup'o'n! Kio'n ni far'u?”
“Kial vi aŭdac'as inter'romp'i mi'n?” demand'is la Carsuprulo, kaj pren'int'e la grand'eg'a'n gigant'o'n firm'e per unu krur'o li lev'is li'n en la aer'o'n kaj ĵet'is li'n kap'antaŭ'e'n tra mal'ferm'a'n fenestr'o'n.
“Nun, dir'u al mi,” li dir'is, turn'ant'e si'n al Buton- Bril'o, “ĉu vi'a vir'o en Filadelfio pov'us dis'er'ig'i marmor'o'n per si'a'j fingr'o'j?”
“Mi kred'as ke ne,” dir'is Buton-Bril'o, mult'e impon'it'a de la fort'o de la mal'dik'a monark'o.
“Kio tiom fort'ig'as vi'n?” demand'is Doroteo.
“Tio'n far'as la zosozo,” li klar'ig'is, “kiu'n mi mem invent'is. Mi kaj mi'a tut'a popol'o manĝ'as zosozon, kaj ĝi don'as al ni enorm'a'n fort'o'n. Ĉu vi dezir'as manĝ'i iom?”
“Dank'o'n, sed ne,” respond'is la knab'in'o. “Mi—mi ne vol'as tiom mal'dik'iĝ'i.”
“Nu, kompren'ebl'e oni ne pov'as hav'i kaj fort'o'n kaj karn'o'n sam'temp'e,” dir'is la Carsuprulo. “Zosozo est'as pur'a energi'o, kaj ĝi est'as la sol'a ekzist'ant'a kombinaĵ'o tiu'spec'a. Mi nepr'e ne permes'us ke ni'a'j gigant'o'j hav'u ĝi'n, sci'u, ĉar ili baldaŭ far'iĝ'us ni'a'j mastr'o'j, est'ant'e pli grand'a'j ol ni; do mi gard'as la tut'o'n ŝlos'it'a'n en mi'a privat'a laboratori'o. Unu'foj'e en la jar'o mi manĝ'ig'as te'kuler'o'n da ĝi al ĉiu el mi'a'j civit'an'o'j— vir'o'j, vir'in'o'j kaj infan'o'j—tiel ke ĉiu el ili est'as preskaŭ tiom fort'a kiel mi. Ĉu ebl'e vi dezir'as doz'o'n, sinjor'o?” li demand'is, turn'int'e si'n al la Sorĉ'ist'o.
“Nu,” dir'is la Sorĉ'ist'o, “se vi bon'vol'os don'i al mi iom da zosozo en botel'o, mi volont'e kun'pren'os ĝi'n dum mi'a'j vetur'o'j. Ĝi pov'us est'i util'a, kelk'foj'e.”
“Cert'e. Mi don'os al vi sufiĉ'e por ses doz'o'j,”
promes'is la Carsuprulo. “Sed ne en'glut'u pli ol unu te'kuler'o'n je unu foj'o. Iam la Ŝu'far'ist'o Ugu glut'is du te'kuler'o'j'n da ĝi, kaj ĝi tiom fort'ig'is li'n ke kiam li apog'is si'n per la urb'a mur'o li kolaps'ig'is ĝi'n kaj ni dev'is re'konstru'i ĝi'n.”
“Kiu est'as la Ŝu'far'ist'o Ugu?” demand'is Buton- Bril'o sci'vol'e, ĉar li nun memor'is ke la bird'o kaj la kunikl'o pretend'is ke la Ŝu'far'ist'o Ugu sorĉ'ig'is la persik'o'n kiu'n li manĝ'is.
“Nu, Ugu est'as potenc'a magi'ist'o, kiu iam loĝ'is ĉi tie. Sed li nun est'as mult'e for,” respond'is la Carsuprulo.
“Kie'n li ir'is?” demand'is la Sorĉ'ist'o rapid'e.
“Laŭ'dir'e li loĝ'as en vimen'aĵ'a kastel'o en la mont'o'j okcident'e de ĉi tie. Kompren'u ke Ugu far'iĝ'is tiom potenc'a magi'ist'o ke li ne dezir'is plu loĝ'i en ni'a urb'o, ĉar li tim'is ke ni lern'os kelk'a'j'n el li'a'j sekret'o'j. Do li ir'is al la mont'o'j kaj konstru'is por si bel'eg'a'n vimen'aĵ'a'n kastel'o'n, kiu est'as tiom fortik'a ke eĉ mi kaj mi'a popol'o ne pov'us dis'bat'i ĝi'n, kaj tie li loĝ'as tut'e sol'a.”
“Jen plaĉ'a inform'o,” deklar'is la Sorĉ'ist'o, “ĉar mi kred'as ke li est'as tiu magi'ist'o kiu'n ni serĉ'as. Sed kial oni nom'as li'n la Ŝu'far'ist'o Ugu?”
“Iam li est'is tre vulgar'a civit'an'o ĉi tie kaj fabrik'is ŝu'o'j'n por viv'ten'i si'n,” respond'is la monark'o de Herku. “Sed li est'as pra'id'o de la plej potenc'a sorĉ'ist'o kiu iam ajn viv'is—en ĉi tiu aŭ ali'a land'o—kaj unu tag'o'n la Ŝu'far'ist'o Ugu trov'is la magi'a'j'n libr'o'j'n kaj recept'o'j'n de si'a fam'a pra'av'o, kiu'j est'is kaŝ'it'a'j en la mansard'o de li'a dom'o. Do li komenc'is stud'i la foli'o'j'n kaj libr'o'j'n kaj ekzerc'ad'i si'n je magi'o, kaj post for'pas'o de temp'o li far'iĝ'is tiom lert'a ke, kiel mi dir'is, li mal'favor'is ni'a'n urb'o'n kaj konstru'is sol'ec'a'n kastel'o'n por si.”
“Ĉu vi kred'as,” demand'is Doroteo tim'em'e, “ke la Ŝu'far'ist'o Ugu est'as tiom fi'a ke li ŝtel'us ni'a'n Ozman de Oz?”
“Kaj la Magi'a'n Bild'o'n?” demand'is Trot.
“Kaj la Grand'a'n Arkiv'o-Libr'o'n de Glinda la Bon'a?” demand'is Betinjo.
“Kaj mi'a'j'n propr'a'j'n magi'il'o'j'n?” demand'is la Sorĉ'ist'o.
“Nu,” respond'is la Carsuprulo, “mi ne dir'as ke Ugu est'as ver'e fi'a, sed li mult'e ambici'as far'iĝ'i la plej potenc'a magi'ist'o en la mond'o, do mi supoz'as ke li ne tiom fier'as ke li rifuz'us ŝtel'i magi'aĵ'o'j'n aparten'ant'a'j'n al iu ali'a—se li pov'us far'i tio'n.”
“Sed kio'n pri Ozma? Kial li vol'us ŝtel'i ŝi'n?”
demand'is Doroteo.
“Ne demand'u al mi, mi'a kar'a. Ugu ne inform'as mi'n pri kial li ag'as, mi cert'ig'as al vi.”
“Do ni dev'os mem ir'i demand'i li'n,” deklar'is la knab'in'et'o.
“Mi ne far'us tio'n, se mi est'us vi,” konsil'is la Carsuprulo, rigard'ant'e la tri knab'in'et'o'j'n kaj post'e la knab'o'n kaj la mal'grand'a'n Sorĉ'ist'o'n kaj fin'e la koton'plen'a'n Miks'ĉifon'a'n Knab'in'o'n. “Se Ugu efektiv'e ŝtel'is vi'a'n Ozman, li ver'ŝajn'e gard'os ŝi'n kiel kapt'it'o'n, malgraŭ vi'a'j minac'o'j aŭ pet'o'j. Kaj, pro si'a mult'a sci'o pri magi'o, li est'as danĝer'a kaj est'us mal'saĝ'e atak'i li'n.
Sekv'e, se vi est'as saĝ'a'j, vi re'ir'os hejm'e'n kaj trov'os nov'a'n Reg'ant'o'n por la Smerald'a Urb'o kaj la Land'o Oz. Sed ebl'e ne la Ŝu'far'ist'o Ugu ŝtel'is vi'a'n Ozman.”
“La sol'a metod'o decid'i pri tio,” respond'is la Sorĉ'ist'o, “est'as ir'i al la kastel'o de Ugu kaj vid'i ĉu Ozma est'as tie. Se jes, ni raport'os tio'n al la grand'a Sorĉ'ist'in'o, Glinda la Bon'a, kaj mi pli-mal'pli cert'as ke ŝi trov'os metod'o'n sav'i de la Ŝu'far'ist'o ni'a'n kar'eg'a'n Reg'ant'in'o'n.”
“Nu, ag'u laŭ'vol'e,” dir'is la Carsuprulo. “Sed se vi ĉiu'j trans'form'iĝ'os en kolibr'o'j'n aŭ raŭp'o'j'n, ne akuz'u ke mi ne avert'is vi'n.”
Ili rest'is dum la rest'o de tiu tag'o en la Urb'o Herku kaj manĝ'is ĉe la reĝ'a tabl'o de la Carsuprulo kaj ricev'is dorm'o'ĉambr'o'j'n en li'a palac'o. La fort'a monark'o tre ĝentil'e trakt'is ili'n kaj don'is al la Sorĉ'ist'o mal'grand'a'n or'a'n botel'et'o'n da zosozo, por util'ig'o se li aŭ iu ali'a de li'a grup'o vol'os akir'i grand'eg'a'n fort'o'n.
La Carsuprulo ne ĉes'is prov'i persvad'i ili'n ne proksim'iĝ'i al la Ŝu'far'ist'o Ugu, sed ili firm'e decid'is pri la entrepren'o kaj la sekv'a'n maten'o'n ili el'kor'e ĝis'is la amik'em'a'n monark'o'n kaj, sur'grimp'int'e si'a'j'n best'o'j'n, ili post'las'is la Herkuojn kaj la Urb'o'n Herku kaj direkt'is si'n al la okcident'a'j mont'o'j.
Nu, tiu'n sam'a'n maten'o'n kiam la vetur'ant'o'j el la Smerald'a Urb'o adiaŭ'is la Carsuprulon de la Urb'o Herku, Kuknjo la Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o kaj la Ran'ul'o vek'iĝ'is en arb'ar'et'o en kiu ili pas'ig'is la nokt'o'n dorm'ant'e sur lit'o'j el foli'o'j. Mult'a'j dom'o'j de kultiv'ist'o'j est'is proksim'a'j, sed ŝajn'e neni'u vol'is bon'ven'ig'i la ŝvel'a'n, arogant'a'n Ran'ul'o'n aŭ la mal'grand'a'n sek'iĝ'int'a'n Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o'n, do ili dorm'is sufiĉ'e komfort'e sub la arb'o'j.
La Ran'ul'o vek'iĝ'is la unu'a, tiu'maten'e, kaj ir'int'e al la arb'o kie Kuknjo dorm'as kaj trov'int'e ke ŝi ankoraŭ est'as kovr'it'a de dorm'o, li decid'is iom promen'et'i kaj serĉ'i maten'manĝ'o'n. Ven'int'e al la rand'o de la arb'ar'et'o, li rimark'is ke kilo'metr'o'n for est'as bel'a flav'a dom'o kiu'n ĉirkaŭ'as flav'a palis'a bar'il'o, do li marŝ'is cel'e tiu'n dom'o'n kaj en'ir'int'e la kort'o'n li trov'is Palp'brum'a'n vir'in'o'n kiu kolekt'ad'is branĉ'o'j'n kiu'j'n ŝi brul'ig'os por kuir'i si'a'n maten'manĝ'o'n.
“Jad'i!” ŝi kri'is vid'ant'e la Ran'ul'o'n, “kial vi est'as ekster vi'a ran'lag'et'o?”
“Mi serĉ'as juvel'it'a'n or'a'n teler'lav'uj'o'n, bon'ul'in'o,”
li respond'is, tre dign'o'plen'e.
“Vi ne trov'os ĝi'n ĉi tie, tamen,” dir'is ŝi. “Ni'a'j teler'lav'uj'o'j est'as el stan'o, kaj ili est'as sufiĉ'e bon'a'j por kiu ajn. Do re'ir'u al vi'a lag'et'o kaj ne ĝen'u mi'n.”
Ŝi parol'is iom mal'afabl'e kaj respekt'o'mank'e, kio mal'plaĉ'is al la Ran'ul'o.
“Permes'u ke mi inform'u vi'n, sinjor'in'o,” li dir'is, “ke kvankam mi est'as ran'o mi est'as la Plej Grav'a kaj Plej Saĝ'a Ran'o en la tut'a mond'o. Mi plu'e dir'u ke mi posed'as pli da saĝ'ec'o ol ĉiu Palp'brum'o—ĉu vir'o ĉu vir'in'o—en ĉi tiu land'o. Kie'n ajn mi ir'as, oni sur'genu'iĝ'as antaŭ mi kaj honor'as la Grand'a'n Ran'ul'o'n! Neni'u ali'a sci'as tiom kiom mi; neni'u ali'a est'as tiom grandioz'a—tiom bel'eg'a!”
“Se vi sci'as tiom,” ŝi respond'is mal'afabl'e, “kial vi ne sci'as trov'i vi'a'n teler'lav'uj'o'n, anstataŭ tra'serĉ'ad'i la land'o'n por trov'i ĝi'n?”
“Baldaŭ,” li respond'is, “mi ir'os al ĝi'a trov'iĝ'ej'o; sed ĝust'e nun mi vetur'as kaj ankoraŭ ne maten'manĝ'is.
Tial mi honor'as vi'n pet'ant'e ke vi don'u al mi manĝ'aĵ'o'n.”
“Ho! La Grand'a Ran'ul'o mal'sat'as kiel vulgar'a vagabond'o, ĉu? Do pren'u tiu'j'n branĉ'o'j'n kaj help'u mi'n pret'ig'i fajr'o'n,” dir'is la vir'in'o mal'estim'e.
“Mi! La Grand'a Ran'ul'o kolekt'u branĉ'o'j'n?” li kri'is ŝok'it'e. “En la Land'o de la Jipoj, kie mi est'as pli honor'at'a kaj potenc'a ol Reĝ'o mem, oni plor'as pro ĝoj'o kiam mi pet'as maten'manĝ'ig'i mi'n.”
“Do ir'u tie'n por vi'a maten'manĝ'o,” deklar'is la vir'in'o.
“Ver'ŝajn'e vi ne kompren'as mi'a'n grav'ec'o'n,” urĝ'is la Ran'ul'o. “Pro mi'a ekster'ordinar'a saĝ'o ne dec'as ke mi far'u per'man'a'n labor'ad'o'n.”
“Mult'e mir'ig'as mi'n,” koment'is la vir'in'o, port'ant'e si'a'j'n branĉ'o'j'n al la dom'o, “ke vi'a saĝ'o ne inform'as vi'n ke vi ne ricev'os maten'manĝ'o'n ĉi tie,” kaj ŝi en'ir'is kaj bat'ferm'is la pord'o'n mal'antaŭ si.
La Ran'ul'o sent'is ke li est'as insult'it'a, do li indign'e kvak'is kaj for'turn'is si'n. Promen'int'e iom'et'e pli li ating'is ne'klar'a'n pad'o'n kiu konduk'is trans kamp'o'n direkt'e al grup'o de bel'a'j arb'o'j, kaj kred'ant'e ke tiu rond'o de ĉiam'verd'ul'o'j nepr'e ĉirkaŭ'as dom'o'n—kie ebl'e oni afabl'e akcept'os li'n—li decid'is sekv'i la pad'o'n.
Kaj post kelk'a temp'o li ating'is la arb'o'j'n, kiu'j est'is dens'e kun'a'j, kaj de'puŝ'int'e kelk'a'j'n branĉ'o'j'n li trov'is ke ne est'as dom'o en la rond'o, est'as anstataŭ'e bel'eg'a lag'et'o de klar'a akv'o.
Nu, la Ran'ul'o, kvankam li est'is grand'a kaj bon'e eduk'it'a kaj imit'is la ag'manier'o'j'n kaj kutim'o'j'n de hom'o'j, tamen est'is ran'o. Dum li rigard'ad'is tiu'n sol'ec'a'n, sen'hom'a'n lag'et'o'n, li'a akv'am'o re'ven'is al li ne'rezist'ebl'e.
“Se mi ne pov'as akir'i maten'manĝ'o'n tamen mi pov'os agrabl'e naĝ'i,” dir'is li, kaj puŝ'int'e si'n tra la arb'o'j'n li ating'is la bord'o'n. Tie li for'met'is si'a'n mult'e'kost'a'n vest'ar'o'n kaj met'is si'a'n bril'a'n purpur'a'n ĉapel'o'n kaj si'a'n or'kap'a'n baston'o'n apud ĝi'n. Post moment'o li ek'salt'is en la akv'o'n kaj plonĝ'is al la plej'fund'o de la lag'et'o.
La akv'o est'is agrabl'e mal'varm'a kaj amik'em'a al li'a dik'a, mal'glat'a haŭt'o, kaj la Ran'ul'o naĝ'is ĉirkaŭ la lag'et'o'n plur'foj'e antaŭ ol halt'i por ripoz'i. Post tio li flos'is sur la surfac'o kaj ekzamen'is la lag'et'o'n tre interes'at'e. La fund'o kaj flank'o'j est'is teg'it'a'j per bril'ant'a'j kahel'o'j blank'e ruĝ'et'a'j; nur unu lok'o en la fund'o, kie la akv'o bobel'is el kaŝ'it'a font'o, est'is liber'a.
Sur la rand'o'j la verd'a herb'o kresk'is al la bord'o de la ruĝ'et'a'j kahel'o'j.
Kaj nun, dum la Ran'ul'o ekzamen'is la lok'o'n, li trov'is ke sur unu flank'o de la lag'et'o, ĝust'e super la akv'o'lim'o, est'is or'a plat'o sur kiu kelk'a'j fort'e gravur'it'a'j vort'o'j vid'ebl'is. Li naĝ'is cel'e tiu'n plat'o'n kaj ating'int'e ĝi'n li leg'is ĉi tio'n: Ĉi tiu est'as La Ver'o-Lag'et'o Kiu naĝ'as en ĉi tiu akv'o dev'os por ĉiam dir'i nur La Ver'o'n Tiu deklar'o ŝok'is la Ran'ul'o'n. Ĝi eĉ mal'trankvil'ig'is li'n, do li salt'is sur la rand'o'n kaj komenc'is rapid'e vest'i si'n.
“Grand'a mis'fortun'o traf'is mi'n,” li dir'is al si, “ĉar ek'de nun mi ne pov'os dir'i ke mi est'as saĝ'a, ĉar tio ne est'as la ver'o. La ver'o est'as ke mi'a fanfaron'it'a saĝ'ec'o est'as nur ŝajn'ig'o, kiu'n mi proklam'is por tromp'i hom'o'j'n kaj dev'ig'i ke ili ced'u al mi. En la ver'o, neni'u viv'ant'o pov'as sci'i mult'e pli ol si'a'j kun'ul'o'j, ĉar unu person'o sci'as unu afer'o'n, kaj ali'a sci'as ali'a'n afer'o'n, tiel ke saĝ'o est'as egal'e distribu'it'a tra la tut'a mond'o. Sed—ve!—kia fat'aĉ'o ating'os mi'n.
Eĉ Kuknjo la Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o baldaŭ trov'os ke mi'a sci'o ne est'as pli grand'a ol la ŝi'a; ĉar naĝ'int'e en la sorĉ'it'a akv'o de la Lag'et'o de Ver'o, mi ne plu pov'os tromp'i ŝi'n aŭ mensog'i.”
Pli humil'a ol ek'de mult'a'j jar'o'j la Ran'ul'o re'ir'is al la arb'ar'et'o kie li post'las'is Kuknjon kaj trov'is la vir'in'o'n nun vek'a kaj lav'ant'a si'a'n vizaĝ'o'n en mal'larĝ'a river'et'o.
“Kie est'is Vi'a Moŝt'o?” ŝi demand'is.
“Mi ir'is al dom'o de kultiv'ist'o por pet'i manĝ'aĵ'o'n,”
dir'is li, “sed la vir'in'o rifuz'is don'i al mi.”
“Fi'e!” ŝi kri'is. “Sed ne grav'as; ekzist'as ali'a'j dom'o'j, kie oni volont'e manĝ'ig'os la Plej Saĝ'a'n Person'o'n en la tut'a Mond'o.”
“Ĉu vi'n?” li demand'is.
“Ne, vi'n.”
La Ran'ul'o sent'is fort'a'n instig'o'n dir'i la ver'o'n, sed li barakt'is kontraŭ ĝi vigl'e. Li'a rezon'ad'o dir'is al li ke tut'e ne neces'as ke Kuknjo sci'u ke li ne est'as saĝ'a, ĉar sci'ant'e tio'n ŝi ebl'e ne plu respekt'us li'n, sed kiam ajn li mal'ferm'is si'a'n buŝ'o'n por parol'i li konsci'is ke li tuj dir'os la ver'o'n do li re'ferm'is ĝi'n kiel ebl'e plej rapid'e. Li prov'is parol'i pri io ali'a, sed la vort'o'j neces'a'j por mal'tromp'i la vir'in'o'n puŝ'is si'n al li'a'j lip'o'j malgraŭ li'a barakt'ad'o. Fin'e, sci'ant'e ke li dev'os aŭ rest'i mut'a aŭ las'i ke la ver'o proklam'iĝ'u, li sen'esper'e ĝem'is mal'laŭt'e kaj dir'is: “Kuknjo, mi ne est'as la Plej Saĝ'a Person'o en la tut'a Mond'o; mi tut'e ne est'as saĝ'a.”
“Sed dev'as est'i ver'e!” ŝi protest'is. “Vi mem inform'is mi'n, eĉ hieraŭ'vesper'e!”
“Do hieraŭ'vesper'e mi ne dir'is al vi la ver'o'n,” li konfes'is, aspekt'ant'e tre hont'a—kiom ebl'as al ran'o.
“Mi bedaŭr'as ke mi mensog'is al vi, bon'a Kuknjo; sed, se vi dev'as sci'i la ver'o'n, la tut'a'n ver'o'n kaj nur la ver'o'n, mi efektiv'e ne est'as tiom saĝ'a kiom vi.”
La Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o'n mult'e ŝok'is aŭd'i tio'n, ĉar ĝi frakas'is unu el ŝi'a'j plej agrabl'a'j iluzi'o'j. Ŝi rigard'is la bel'eg'e vest'it'a'n Ran'ul'o'n mir'o'plen'e.
“Kio instig'is vi'n tiom subit'e mal'mensog'i?” ŝi demand'is.
“Mi naĝ'is en la Ver'o-Lag'et'o,” li dir'is, “kaj kiu naĝ'as en tiu akv'o dev'as por ĉiam dir'i la ver'o'n.”
“Vi stult'is far'ant'e tio'n,” deklar'is la vir'in'o. “Oft'e est'as tre embaras'e dir'i la ver'o'n. Mi ĝoj'as ke mi ne naĝ'is en tiu aĉ'a akv'o!”
La Ran'ul'o rigard'is si'a'n akompan'ant'o'n pens'em'e.
“Kuknjo,” dir'is li, “Mi vol'as ke vi ir'u al la Lag'et'o de Ver'o kaj ban'u vi'n en ĝi'a akv'o. Ĉar, se ni kun'vetur'os kaj renkont'os ne'kon'at'a'j'n aventur'o'j'n, ne est'os just'e ke nur mi dev'os ĉiam dir'i al vi la ver'o'n, dum vi pov'os dir'i al mi kio'n ajn vi vol'as. Se ni ambaŭ spert'os la sorĉ'it'a'n akv'o'n ne est'os ebl'ec'o ke iam ni tromp'os unu la ali'a'n.”
“Ne,” ŝi asert'is, firm'e kap'ne'ant'e, “Mi rifuz'as, Moŝt'o. Ĉar, se mi dir'us al vi la ver'o'n, mi cert'as ke vi ne ŝat'us mi'n. Neni'u Lag'et'o de Ver'o por mi. Mi est'os preciz'e kio mi est'as, honest'a vir'in'o kiu pov'as dir'i kio'n ŝi vol'as sen vund'i ies spirit'o'n.”
Pri tiu decid'o la Ran'ul'o dev'is kontent'i, kvankam li bedaŭr'is ke la Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o rifuz'as akcept'i li'a'n konsil'o'n.
“Ne'mult'a'j bezon'ul'o'j tra'ir'as ĉi tiu'n region'o'n,” ŝi koment'is, “ĉar ĉiu'j Palp'brum'o'j est'as riĉ'a'j kaj am'as rest'i ĉe'hejm'e. Sed ebl'e vi ne est'as Palp'brum'o,” ŝi plu'dir'is.
“Ne,” dir'is Kuknjo, “mi est'as Jipo, kaj mi'a hejm'o est'as sur alt'a mont'o sud'orient'e de vi'a land'o.”
“Kaj la Ran'ul'o—ĉu ankaŭ li est'as Jipo?”
“Mi ne sci'as kio li est'as, sed li est'as tre rimark'ind'a kaj mult'e eduk'it'a ul'o,” respond'is la Kuk'et'o- Kuir'ist'in'o. “Li loĝ'as de mult'a'j jar'o'j inter la Jipoj, kiu'j trov'as li'n tiom saĝ'a kaj inteligent'a ke ili ĉiam konsult'as li'n kiam ili bezon'as konsil'o'n.”
“Kial vi for'las'is vi'a'n hejm'o'n, kaj kie'n vi ir'as?”
dir'is la Palp'brum'a vir'in'o.
Kuknjo parol'is al ŝi pri la diamant'ornam'it'a or'a teler'lav'uj'o kaj ke ĝi est'as mister'e ŝtel'it'a el ŝi'a dom'o, kaj post'e ŝi trov'is ke ŝi ne plu pov'as kuir'i bon'a'j'n kuk'et'o'j'n. Do ŝi decid'is serĉ'i ĝis re'trov'i si'a'n teler'lav'uj'o'n, ĉar Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o kiu ne pov'as kuir'i bon'a'j'n kuk'et'o'j'n ne mult'e valor'as. La Ran'ul'o, kiu vol'as vid'i pli de la mond'o, akompan'as ŝi'n por help'i ŝi'a'n serĉ'o'n. Aŭskult'int'e la rakont'o'n la vir'in'o demand'is: “Do vi tut'e ne sci'as, ankoraŭ, kiu ŝtel'is vi'a'n teler'lav'uj'o'n?”
“Mi sci'as nur ke nepr'e ŝtel'is iu fi'fe'in'o, aŭ magi'ist'o, aŭ iu ali'a potenc'ul'o, ĉar neni'u ali'a pov'us grimp'i la krut'a'n mont'o'n al la Land'o de la Jipoj. Kaj kiu ali'a pov'us for'port'i mi'a'n bel'a'n, magi'a'n teler'lav'uj'o'n sen vid'iĝ'i?”
La vir'in'o pri'pens'is tio'n dum Kukjno kaj la Ran'ul'o manĝ'is. Kiam ili fin'is ŝi dir'is: “Kie'n vi nun ir'os?”
“Ni ankoraŭ ne decid'is,” respond'is la Kuk'et'o- Kuir'ist'in'o.
“Ni'a plan'o,” klar'ig'is la Ran'ul'o, laŭ si'a pomp'a manier'o, “est'as vetur'i de lok'o al lok'o ĝis ni sci'os kie est'as la ŝtel'ist'o, kaj post'e dev'ig'i li'n re'don'i la teler'lav'uj'o'n al ĝi'a laŭ'rajt'a posed'ant'o.”
“La plan'o est'as bon'a,” akord'is la vir'in'o, “sed vi ebl'e bezon'os mult'a'n temp'o'n por sukces'i, ĉar vi'a metod'o est'as iom hazard'a kaj ne'plan'it'a. Sed mi konsil'as ke vi vetur'u orient'e'n.”
“Kial?” demand'is la Ran'ul'o.
“Ĉar se vi ir'us okcident'e'n vi baldaŭ ating'us la dezert'o'n, kaj ankaŭ ĉar en ĉi tiu part'o de la Land'o de la Palp'brum'o'j neni'u ŝtel'as, do vi mal'ŝpar'us vi'a'n temp'o'n ĉi tie. Sed orient'e, trans la river'o, loĝ'as mult'a'j strang'a'j popol'o'j kies honest'ec'o'n mi ne pov'as garanti'i. Se vi vetur'os sufiĉ'e orient'e'n kaj du'a'foj'e trans'ir'os la river'o'n, vi ating'os la Smerald'a'n Urb'o'n, kie est'as mult'a'j magi'o kaj sorĉ'ad'o. La Smerald'a'n Urb'o'n reg'as kar'a knab'in'et'o nom'at'a Ozma, kiu ankaŭ reg'as la Imperi'estr'o'n de la Palp'brum'o'j kaj la tut'a'n Land'o'n Oz. Do, ĉar Ozma est'as fe'in'o, ebl'e ŝi pov'os inform'i vi'n pri preciz'e kiu pren'is vi'a'n valor'a'n teler'lav'uj'o'n. Se, kompren'ebl'e, vi ne trov'os ĝi'n antaŭ ol vi renkont'os ŝi'n.”
“Al mi tio ŝajn'as bon'eg'a konsil'o,” dir'is la Ran'ul'o, kaj Kuknjo akord'is kun li.
“Plej senc'o'plen'e est'us,” plu'dir'is la vir'in'o, “re'ir'i al vi'a hejm'o kaj uz'i ali'a'n teler'lav'uj'o'n, kaj lern'u bak'i kuk'et'o'j'n sam'e kiel ali'a'j person'o'j bak'as kuk'et'o'j'n, sen magi'o. Sed se vi ne pov'os est'i feliĉ'a'j sen la perd'it'a magi'a teler'lav'uj'o, vi ver'ŝajn'e inform'iĝ'os pli detal'e pri ĝi en la Smerald'a Urb'o ol en ĉiu ali'a lok'o en Oz.”
Ili dank'is la bon'ul'in'o'n kaj for'las'int'e ŝi'a'n dom'o'n turn'is si'n orient'e'n kaj tiu'direkt'e marŝ'is de tiam.
Kiam proksim'iĝ'is la vesper'o ili ating'is la okcident'a'n branĉ'o'n de la Palp'brum'a River'o kaj tie, sur la river'bord'o, trov'is pram'ist'o'n kiu loĝ'is tut'e sol'a en mal'grand'a flav'a dom'o.
Tiu pram'ist'o est'is Palp'brum'o kun tre mal'grand'a kap'o kaj tre grand'a korp'o. Li sid'is en si'a pord'ej'o kiam la marŝ'ant'o'j proksim'iĝ'is al li kaj li eĉ ne turn'is si'a'n kap'o'n por rigard'i ili'n.
“Bon'a'n vesper'o'n,” dir'is la Ran'ul'o.
La pram'ist'o tut'e ne respond'is.
“Ni dezir'as iom da vesper'manĝ'o kaj la privilegi'o'n dorm'i en vi'a dom'o ĝis la maten'o,” daŭr'ig'is la Ran'ul'o. “Je la tag'iĝ'o ni vol'os iom da maten'manĝ'o kaj post'e ke vi rem'u ni'n trans la river'o'n.”
La pram'ist'o nek mov'iĝ'is nek parol'is. Li sid'is en si'a pord'ej'o kaj rigard'is rekt'e antaŭ'e'n.
“Mi kred'as ke li est'as surd'a kaj mut'a,” Kuknjo flustr'is al si'a akompan'ant'o. Ŝi star'is tuj antaŭ la pram'ist'o kaj met'int'e si'a'n buŝ'o'n proksim'e al li'a orel'o ŝi kri'is kiel ebl'e plej laŭt'e: “Bon'a'n vesper'o'n!”
La pram'ist'o sulk'ig'is la frunt'o'n.
“Kial vi kri'as al mi, vir'in'o?” li demand'is.
“Ĉu vi aŭd'as kio'n mi dir'as?” ŝi demand'is per si'a ordinar'a voĉ'ton'o.
“Kompren'ebl'e,” respond'is la vir'o.
“Do kial vi ne respond'is al la Ran'ul'o?”
“Ĉar,” dir'is la pram'ist'o, “mi ne kompren'as la ran'a'n lingv'o'n.”
“Li parol'as la sam'a'j'n vort'o'j'n kiel mi kaj sam'manier'e,” deklar'is Kuknjo.
“Ebl'e,” respond'is la pram'ist'o; “sed al mi li'a voĉ'o son'is kiel ran'a kvak'o. Mi sci'as ke en la Land'o Oz best'o'j pov'as parol'i ni'a'n lingv'o'n, kaj sam'e bird'o'j kaj insekt'o'j kaj fiŝ'o'j; sed en mi'a'j orel'o'j ili son'as nur kiel muĝ'o'j kaj pep'o'j kaj kvak'o'j.”
“Kial?” demand'is la Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o surpriz'it'e.
“Iam, antaŭ mult'a'j jar'o'j, mi de'tranĉ'is la vost'o'n de vulp'o ĉar li mok'is mi'n; kaj mi ŝtel'is kelk'a'j'n bird'ov'o'j'n de nest'o por far'i omlet'o'n, kaj mi ankaŭ tir'is fiŝ'o'n el la river'o kaj las'is ĝi'n kuŝ'i sur la bord'o kie ĝi barakt'is spir'i pro mank'o de akv'o ĝis ĝi mort'is.
Mi ne sci'as kial mi far'is tiu'j'n fi'ag'o'j'n, sed tiel mi ag'is. Do la Imperi'estr'o de la Palp'brum'o'j—kiu est'as la Stan'a Lign'o'hak'ist'o kaj hav'as tre tener'a'n stan'a'n kor'o'n—pun'is mi'n per mal'permes'o ke mi komunik'ad'u kun best'o'j, bird'o'j kaj fiŝ'o'j. Mi ne pov'as kompren'i ili'n kiam ili parol'as al mi, kvankam mi sci'as ke ali'a'j kompren'as, kaj la animal'o'j ne pov'as kompren'i kiam mi parol'as al ili. Kiam ajn mi renkont'as unu el ili mi memor'as mi'a'n iam'a'n kruel'ec'o'n, kaj tio mult'e mal'feliĉ'ig'as mi'n.”
“Ver'e,” dir'is Kuknjo, “mi kompat'as vi'n, kvankam la Stan'a Lign'o'hak'ist'o prav'e pun'is vi'n.”
“Pri kio li murmur'aĉ'as?” demand'is la Ran'ul'o.
“Li parol'as al mi, sed vi ne kompren'as li'n,” ŝi respond'is. Kaj ŝi rakont'is al li pri la pun'iĝ'o de la pram'ist'o kaj post'e klar'ig'is al la pram'ist'o ke ili vol'as rest'i kun li dum la nokt'o kaj manĝ'i.
Li don'is al ili frukt'o'j'n kaj pan'o'n, la sol'a spec'o de manĝ'aĵ'o kiu'n li hav'is, kaj li permes'is ke Kuknjo dorm'u en ĉambr'o en la dom'et'o. Sed la Ran'ul'o'n li rifuz'is permes'i en'ir'i la dom'o'n, dir'ant'e ke la apud'est'o de la ran'o fort'e mal'feliĉ'ig'as li'n. Eĉ ne unu foj'o'n li akcept'is rigard'i rekt'e la Ran'ul'o'n, nek eĉ li'a'direkt'e'n, tim'ant'e ke li plor'os se li far'os tio'n; do la grand'a ran'o dorm'is sur la river'bord'o, kie li pov'is aŭd'i ran'et'o'j'n kvak'ad'i en la river'o tra la tut'a nokt'o. Sed tio ne sen'dorm'ig'is li'n; ĝi nur lul'is li'n en dorm'o'n, ĉar li kompren'is kiom pli super'a al ili li est'as.
Ĝust'e kiam la sun'o lev'iĝ'is dum la nov'a tag'o la pram'ist'o rem'is la du vetur'ant'o'j'n trans la river'o'n— sid'ant'e dors’-al-Ran'ul'e dum la tut'a trans'ir'o—kaj post'e Kuknjo dank'is li'n kaj adiaŭ'is li'n kaj la pram'ist'o re'rem'is hejm'e'n.
Ĉi'flank'e de la river'o tut'e ne est'is pad'o'j, do est'is evident'e ke ili jam ating'is part'o'n de la land'o mal'mult'e vizit'at'a'n de vetur'ant'o'j. Marĉ'o est'is sud'e, sabl'o'mont'et'o'j nord'e kaj vepr'o konduk'ant'a al arb'ar'o orient'e. Do est'is efektiv'e plej facil'e ir'i orient'e'n kaj tiu'n direkt'o'n ili decid'is marŝ'i.
Nu, la Ran'ul'o, kvankam li port'is verd'a'j'n art'led'a'j'n ŝu'o'j'n kun rubi'a'j buton'o'j, hav'is tre grand'a'j'n kaj plat'a'j'n pied'o'j'n, kaj kiam li tret'ad'is tra la vepr'o li'a pez'eg'o sub'prem'is la vepr'o'n kaj far'is voj'et'o'n per kiu Kuknjo pov'is sekv'i li'n. Tial ili baldaŭ ating'is la arb'ar'o'n, kie la alt'a'j arb'o'j est'is tre mal'dens'a'j sed tiom foli'plen'a'j ke ili ombr'is ĉiu'n sub'a'n spac'o'n per si'a'j branĉ'o'j.
“Ĉi tie ne est'as arbust'o'j,” dir'is Kuknjo, tre plaĉ'it'a, “do ni nun pov'os pli rapid'e kaj pli komfort'e marŝ'i.”
Ili ĉirkaŭ'rigard'is surpriz'it'e, unu'e ili vid'is tut'e neniu'n. Post'e el mal'antaŭ arb'o paŝ'is brun'a vil'a urs'o, kies kap'o ating'is preskaŭ la alt'ec'o'n de la zon'o de Kuknjo—kaj Kuknjo est'is mal'grand'a vir'in'o. La urs'o est'is dik'a kaj ne nur vil'a; li'a korp'o est'is eĉ puf'ec'a, kaj li'a'j krur'o'j kaj brak'o'j aspekt'is artik'ig'it'a'j ĉe la genu'o'j kaj kubut'o'j kaj lig'it'a'j al li'a korp'o per pingl'o'j aŭ nit'o'j. Li'a'j orel'o'j est'is rond'form'a'j kaj el'star'is iom komik'e, kaj li'a'j rond'a'j nigr'a'j okul'o'j est'is bril'a'j kiel bid'o'j. Sur si'a ŝultr'o la mal'grand'a brun'a urs'o port'is paf'il'o'n kiu hav'is stan'a'n tub'o'n. En unu fin'o de la tub'o est'is kork'o, kaj ŝnur'o konekt'is la kork'o'n al la ten'il'o de la paf'il'o.
Kaj la Ran'ul'o kaj Kuknjo rigard'ad'is tiu'n kurioz'a'n urs'o'n, silent'e star'ant'e dum kelk'a temp'o. Sed fin'e la Ran'ul'o venk'is si'a'n surpriz'iĝ'o'n kaj koment'is: “Ŝajn'as al mi ke vi est'as rembur'it'a per seg'er'o'j kaj dev'us ne est'i viv'a.”
“Tio pruv'as ke vi mal'mult'o'n sci'as,” respond'is la mal'grand'a Brun'a Urs'o per grinc'a voĉ'o. “Mi est'as rembur'it'a per tre bon'kvalit'a'j krisp'a'j har'o'j kaj mi'a haŭt'o est'as la plej bon'a pluŝ'o ĝis nun far'it'a. Kaj ke mi viv'as, jen mi'a afer'o kaj tut'e ne koncern'as vi'n— kvankam ĝi don'as al mi la privilegi'o'n dir'i ke vi est'as mi'a'j kapt'it'o'j.”
“Kapt'it'o'j! Kial vi dir'as tia'j'n absurd'aĵ'o'j'n?”
demand'is la Ran'ul'o koler'e. “Ĉu vi kred'as ke ni tim'as lud'il'a'n urs'o'n kun lud'il'a paf'il'o?”
“Dec'us tim'i,” est'is la firm'a respond'o, “ĉar mi est'as nur la sentinel'o gard'ant'a la voj'o'n al la Centr'o de Urs'o'j, kiu est'as urb'o en kiu est'as cent'o'j da mi'a'ras'ul'o'j, kiu'n reg'as tre potenc'a sorĉ'ist'o nom'at'a la Lavend'a Urs'o. Li dev'us est'i purpur'a, kompren'u, ĉar li est'as Reĝ'o, sed li est'as nur pal'lavend'a, kio, kompren'ebl'e, est'as parenc'a al reĝ'purpur'o. Do, se vi ne ven'os kun mi pac'e, kiel mi'a'j kapt'it'o'j, mi paf'os kaj ven'ig'os per tio cent urs'o'j'n—ĉia'dimensi'a'j'n kaj ĉia'kolor'a'j'n—por kapt'i vi'n.”
“Kial vi vol'as kapt'i ni'n?” demand'is la Ran'ul'o, kiu mir'o'plen'e aŭskult'is tiu'n parol'o'n.
“Nu, efektiv'e mi ne vol'as,” respond'is la mal'grand'a Brun'a Urs'o, “sed mi dev'as, ĉar vi nun trud'as vi'n al la region'o aparten'ant'a al Li'a Moŝt'o la Reĝ'o de la Centr'o de Urs'o'j. Ankaŭ konfes'end'as ke est'as iom tro kviet'e en ni'a urb'o ĝust'e nun, kaj la ekscit'o kaŭz'at'a de vi'a kapt'iĝ'o kaj post'e per vi'a juĝ'iĝ'o kaj ekzekut'iĝ'o mult'e distr'os ni'n.”
“Ni defi'as vi'n!” dir'is la Ran'ul'o.
“Ho, ne; ne defi'u,” pet'eg'is Kuknjo, parol'ant'e al si'a akompan'ant'o. “Li dir'as ke li'a Reĝ'o est'as sorĉ'ist'o, do ebl'e li aŭ iu el li'a'j urs'o'j entrepren'is ŝtel'i mi'a'n juvel'it'a'n teler'lav'uj'o'n. Ni ir'u al la Urb'o de la Urs'o'j kaj trov'u ĉu mi'a teler'lav'uj'o est'as tie.”
“Mi nun dev'as registr'i ankoraŭ pli'a'n akuz'o'n kontraŭ vi,” koment'is la mal'grand'a Brun'a Urs'o, evident'e feliĉ'a. “Vi ĵus akuz'is ke ni ŝtel'as, kaj tio est'as fi'a dir'aĵ'o kaj mi est'as tut'e cert'a ke ni'a nobl'a Reĝ'o ordon'os ke vi ekzekut'iĝ'u.”
“Sed kiel li pov'os ekzekut'i ni'n?” demand'is la Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o.
“Mi tut'e ne sci'as. Sed ni'a Reĝ'o est'as mir'ind'a invent'ist'o kaj tut'e sen'dub'e li trov'os ĝust'a'n metod'o'n detru'i vi'n. Do, dir'u al mi, ĉu vi barakt'os, aŭ ĉu vi pac'e renkont'os vi'a'n fatal'o'n?”
Est'is tiom rid'ig'e ke Kuknjo laŭt'e rid'is kaj eĉ la larĝ'a buŝ'o de la Ran'ul'o iom'et'e rid'et'is. Neni'u el ili eĉ tim'et'is ir'i al la Urb'o de la Urs'o'j kaj ŝajn'is al ambaŭ ke ebl'e ili trov'os la mank'ant'a'n teler'lav'uj'o'n.
Do la Ran'ul'o dir'is: “Konduk'u ni'n, mal'grand'a Urs'o, kaj ni sekv'os vi'n sen barakt'o.”
“Tre senc'o'plen'e; tre senc'o'plen'e, jes ja!” deklar'is la Brun'a Urs'o. “Do an-taŭ-en marŝ'u!” kaj far'ant'e tiu'n komand'o'n li turn'is si'n kaj komenc'is anas'paŝ'i laŭ pad'o kiu konduk'is inter la arb'o'j'n.
Kuknjo kaj la Ran'ul'o, dum ili sekv'is si'a'n konduk'ant'o'n, apenaŭ ne rid'is pro li'a rigid'a, mal'lert'a marŝ'manier'o kaj, kvankam li rapid'e mov'is si'a'j'n rembur'it'a'j'n krur'o'j'n, li'a'j paŝ'o'j est'is tiom mal'long'a'j ke ili dev'is tre mal'rapid'i por ne bat'iĝ'i kontraŭ li'n. Sed post iom da temp'o ili ating'is grand'a'n, rond'a'n spac'o'n en la centr'o de la arb'ar'o, kie mank'is stump'o'j kaj vepr'o. La ter'o est'is kovr'it'a de mol'a griz'a musk'o, tre plezur'ig'e sur'tret'ebl'a. Ĉiu'j arb'o'j ĉirkaŭ'ant'a'j tiu'n spac'o'n aspekt'is kav'a'j kaj hav'is rond'a'j'n tru'o'j'n en si'a'j trunk'o'j, iom super la ter'o, sed escept'e de tio neni'o en la lok'o est'is ne'kutim'a kaj neni'o, laŭ la opini'o de la kapt'it'o'j, indik'is loĝ'ej'o'j'n. Sed la mal'grand'a Brun'a Urs'o dir'is per fier'a kaj impon'a voĉ'o (kvankam ĝi ankoraŭ grinc'is): “Ĉi tiu est'as la mir'ind'a fam'e kon'at'a urb'o Centr'o de Urs'o'j!”
“Sed jen neniu'j dom'o'j; tut'e neniu'j urs'o'j loĝ'as ĉi tie!” kri'et'is Kuknjo.
“Ho, ĉu ver'e?” respond'is ili'a kapt'int'o kaj lev'int'e si'a'n paf'il'o'n li prem'is la el'las'il'o'n. La kork'o flug'is el la stan'a tub'o far'ant'e laŭt'a'n “pop!” kaj tuj el ĉiu tru'o en ĉiu arb'o vid'ebl'a el la sen'arb'a spac'o ek'aper'is la kap'o de urs'o. Ili hav'is mult'a'j'n kolor'o'j'n kaj est'is mult'dimensi'a'j, sed ĉiu'j est'is far'it'a'j sam'manier'e kiel la urs'o kiu renkont'is kaj kapt'is ili'n.
Unu'e ĥor'o de grumbl'o'j aŭd'iĝ'is kaj post'e akr'a voĉ'o kri'is: “Kio okaz'is, Kaporal'o Anas'paŝ?”
“Kapt'it'o'j, Vi'a Moŝt'o!” respond'is la Brun'a Urs'o.
“En'trud'iĝ'int'o'j en ni'a'n region'o'n kiu'j kalumni'as ni'a'n bon'a'n nom'o'n!”
“Ha, tio est'as grav'a,” respond'is la voĉ'o.
El la kav'a'j arb'o'j si'n fal'ig'is plen'a regiment'o da rembur'it'a'j urs'o'j, kelk'a'j port'is stan'a'j'n glav'o'j'n, kelk'a'j pop'paf'il'o'j'n kaj ali'a'j long'a'j'n lanc'o'j'n sur kies ten'il'o'j gaj'kolor'a'j ruband'o'j est'is lig'it'a'j. Cent'o'j da ili, en'tut'e, kaj ili rapid'e cirkl'um'is la Ran'ul'o'n kaj la Kuk'et'o- Kuir'ist'in'o'n sed ten'is si'n iom for kaj las'is grand'a'n liber'a'n spac'o'n en kiu la kapt'it'o'j pov'is star'i.
Baldaŭ tiu cirkl'o en'las'is nov'ul'o'n kaj en la centr'o'n de la cirkl'o pomp'e marŝ'is grand'eg'a lud'il'urs'o kun bel'eg'a lavend'a kolor'o. Li marŝ'is sur si'a'j mal'antaŭ'a'j krur'o'j, kiel ankaŭ ĉiu'j ali'a'j, kaj sur si'a kap'o li port'is stan'a'n kron'o'n ĉirkaŭ'it'a'n de diamant'o'j kaj ametist'o'j, kaj per unu man'o li port'is mal'long'a'n sceptr'o'n el ia bril'ant'a metal'o kiu aspekt'is arĝent'a sed est'is ali'spec'a.
“Li'a Moŝt'o la Reĝ'o!” kri'is Kaporal'o Anas'paŝ, kaj ĉiu'j urs'o riverenc'is. Kelk'a'j klin'is si'n tiom ke ili perd'is si'a'n ekvilibr'o'n kaj fal'is sur la ter'o'n, sed ili baldaŭ re'ĝust'ig'is si'n kaj la Lavend'a Reĝ'o kaŭr'iĝ'is sur si'a'j koks'o'j antaŭ la kapt'it'o'j kaj firm'e rigard'ad'is ili'n per si'a'j bril'a'j pal'ruĝ'a'j okul'o'j.
dir'is la grand'a Lavend'a Urs'o, kiam li zorg'e ekzamen'is la fremd'ul'o'j'n.
“Mi bedaŭr'as aŭd'i vi'n nom'i kompat'ind'a'n Kuknjon la Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o'n Monstr'o,” riproĉ'is la Ran'ul'o.
“Ŝi est'as la Person'o,” asert'is la Reĝ'o. “Se mi ne erar'as, la Monstr'o est'as vi.”
La Ran'ul'o silent'is, ĉar li ne pov'is ver'e ne'i tio'n.
“Kial vi aŭdac'is trud'i vi'n en mi'a'n arb'ar'o'n?”
koler'e demand'is la Reĝ'o de la Urs'o'j.
“Ni ne sci'is ke ĝi est'as vi'a arb'ar'o,” dir'is Kuknjo, “kaj ni long'e marŝ'as orient'e'n, al kie est'as la Smerald'a Urb'o.”
“Ha, est'as tre distanc'e al la Smerald'a Urb'o,”
koment'is la Reĝ'o. “Efektiv'e, est'as tiom distanc'e ke neni'u urs'o inter ni iam est'is tie. Sed kiu cel'o dev'ig'as vi'n marŝ'i tiom for'e'n?”
“Iu ŝtel'is mi'a'n diamant'ornam'it'a'n teler'lav'uj'o'n,”
klar'ig'is Kuknjo; “kaj, ĉar mi ne pov'as est'i feliĉ'a sen ĝi, mi decid'is serĉ'i tra la tut'a mond'o ĝis mi re'trov'os ĝi'n. La Ran'ul'o, kiu est'as tre erudici'a kaj mir'ind'e saĝ'a, akompan'as mi'n por help'i mi'n. Li est'as ver'e komplez'a, ĉu ne?”
La Reĝ'o rigard'is la Ran'ul'o'n.
“Kiel vi est'as mir'ind'e saĝ'a?” li demand'is.
“Mi ne est'as,” est'is la honest'a respond'o. “La Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o, kaj kelk'a'j ali'a'j en la Land'o de la Jipoj, kred'as ke ĉar mi est'as grand'a ran'o kaj parol'as kaj ag'as kiel hom'o, sekv'e mi dev'as est'i tre saĝ'a. Mi lern'is pli ol kutim'e sci'as ran'o, est'as ver'e, sed mi ankoraŭ ne est'as tiom saĝ'a kiom mi esper'ebl'e est'os iam en la est'ont'ec'o.”
La Reĝ'o kap'jes'is, kaj kiam li far'is tio'n io grinc'is en li'a brust'o.
“Ĉu Vi'a Moŝt'o parol'is?” demand'is Kuknjo.
“Ne ĝust'e tiam,” respond'is la Lavend'a Urs'o, kiu ŝajn'is iom embaras'it'a. “Mi est'as tiel konstru'it'a, sci'u, ke kiam io puŝ'as mi'a'n brust'o'n, kiel akcident'e ĵus puŝ'is ĝi'n mi'a menton'o, mi far'as tiu'n stult'a'n bru'et'o'n.
En ĉi tiu urb'o ne dec'as rimark'i ĝi'n. Sed mi ŝat'as vi'a'n Ran'ul'o'n. Li est'as honest'a kaj ver'em'a, kio ne valid'as pri mult'a'j ali'a'j ul'o'j. Rilat'e vi'a'n bedaŭr'at'a'n iam'a'n teler'lav'uj'o'n, mi montr'os ĝi'n al vi.”
Dir'int'e tio'n li sku'is tri'foj'e la metal'a'n sceptr'o'n kiu'n li ten'is en si'a man'o kaj tuj aper'is sur la ter'o, mez'e inter la Reĝ'o kaj Kuknjo, grand'a rond'a lav'uj'o el bat'it'a or'o. Ĉirkaŭ la supr'a rand'o est'is vic'o de mal'grand'a'j diamant'o'j; ĉirkaŭ la centr'o de la uj'o est'is ali'a vic'o de pli grand'a'j diamant'o'j, kaj ĉe la mal'supr'o est'is vic'o de grand'eg'a'j bril'ant'a'j diamant'o'j. Efektiv'e, ili ĉiu'j bril'is grandioz'e kaj la uj'o est'is tiom grand'a kaj larĝ'a ke mult'a'j diamant'o'j neces'is por ĉirkaŭ'i ĝi'n tri'foj'e.
Kuknjo rigard'is tiom fort'e ke ŝi'a'j okul'o'j preskaŭ salt'is el ŝi'a kap'o.
“O-o-o-o!” ŝi kri'is, fort'e en'spirant'e pro ĝoj'o.
“Ĉu jen vi'a teler'lav'uj'o?” demand'is la Reĝ'o.
“Jes—jes!” kri'is la Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o, kaj rapid'int'e antaŭ'e'n ŝi sur'genu'iĝ'is kaj ĵet'is si'a'j'n brak'o'j'n ĉirkaŭ la valor'eg'a'n lav'uj'o'n. Sed ŝi'a'j brak'o'j tuŝ'is unu la ali'a'n tut'e sen renkont'i i'o'n solid'a'n. Kuknjo klopod'is pren'i la rand'o'n, sed trov'is neni'o'n ten'ebl'a'n. La uj'o cert'e est'as tie, ŝi pens'is, ĉar ŝi pov'is klar'e vid'i ĝi'n; sed ĝi ne est'is solid'a; ŝi tut'e ne pov'is sent'i ĝi'n. Ĝem'ant'e pro surpriz'o kaj sen'esper'iĝ'o ŝi lev'is si'a'n kap'o'n por rigard'i la Reĝ'o'n de la Urs'o'j, kiu rigard'is ŝi'a'n ag'ad'o'n tre interes'at'e. Ŝi re'turn'is si'n al la uj'o, sed trov'is ke jam ĝi tut'e mal'aper'is.
“Kompat'ind'a!” murmur'is la Reĝ'o, kompat'e. “Dum moment'o vi sen'dub'e kred'is ke vi ver'e re'akir'is vi'a'n teler'lav'uj'o'n. Sed vi vid'is nur ĝi'a'n bild'o'n, kiu'n mi aper'ig'is per magi'o. Ver'e ĝi ja est'as bel'a teler'lav'uj'o, kvankam iom grand'a kaj mal'facil'e manipul'ebl'a. Mi esper'as ke iam vi trov'os ĝi'n.”
Kuknjo profund'e ĉagren'iĝ'is. Ŝi komenc'is plor'i, viŝ'ant'e si'a'j'n okul'o'j'n per si'a antaŭ'tuk'o. La Reĝ'o turn'is si'n al la amas'o da lud'il'urs'o'j ĉirkaŭ si kaj demand'is: “Ĉu iu el vi jam antaŭ'e vid'is tiu'n or'a'n teler'lav'uj'o'n?”
“Ne,” ili respond'is ĥor'e.
La Reĝ'o ŝajn'e medit'is. Baldaŭ li demand'is: “Kie est'as la Mal'grand'a Pal'ruĝ'a Urs'o?”
“Hejm'e, Vi'a Moŝt'o,” est'is la respond'o.
“Ven'ig'u li'n,” ordon'is la Reĝ'o.
Plur'a'j el la urs'o'j anas'paŝ'is al unu el la arb'o'j kaj tir'is el ĝi'a tru'o tre mal'grand'a'n pal'ruĝ'a'n urs'o'n, mal'pli grand'a'n ol iu el la ali'a'j. Grand'a blank'a urs'o port'is la pal'ruĝ'a'n en si'a'j brak'o'j kaj met'is ĝi'n apud la Reĝ'o'n, aranĝ'ant'e la artik'o'j'n de ĝi'a'j krur'o'j tiel ke ĝi star'is rekt'e.
Tiu Pal'ruĝ'a Urs'o ŝajn'is sen'viv'a ĝis la Reĝ'o turn'is krank'o'n kiu trov'iĝ'is en ĝi'a flank'o. La ul'et'o turn'is si'a'n kap'o'n rigid'e de flank'o al flank'o kaj dir'is per mal'grand'a akr'a voĉ'o: “Hur'a por la Reĝ'o de la Centr'o de Urs'o'j!”
“Tre bon'e,” dir'is la grand'a Lavend'a Urs'o; “li ŝajn'as bon'e funkci'i hodiaŭ. Dir'u al mi, Ruz'a Ruĝ'et'ul'o, kio okaz'is al la juvel'it'a teler'lav'uj'o de ĉi tiu vir'in'o?”
“U—u—u,” dir'is la Pal'ruĝ'a Urs'o, kaj ek'ĉes'is parol'i.
La Reĝ'o re'turn'is la krank'o'n.
“U-g-u la Ŝu'far'ist'o hav'as ĝi'n,” dir'is la Pal'ruĝ'a Urs'o.
“Kiu est'as Ugu la Ŝu'far'ist'o?” demand'is la Reĝ'o, de'nov'e turn'ant'e la krank'o'n.
“Magi'ist'o kiu loĝ'as sur mont'o en vimen'aĵ'a kastel'o,” est'is la respond'o.
“Kie est'as tiu mont'o?” est'is la sekv'a demand'o.
“Du'dek tri kilo'metr'o'j'n nord'orient'e de la Centr'o de la Urs'o'j.”
“Kaj ĉu la teler'lav'uj'o ankoraŭ est'as en la kastel'o de Ugu la Ŝu'far'ist'o?” demand'is la Reĝ'o.
“Jes.”
La Reĝ'o turn'is si'n al Kuknjo.
“Vi pov'as fid'i tiu'n inform'o'n,” dir'is li. “La Pal'ruĝ'a Urs'o pov'as dir'i al ni kio'n ajn ni vol'as sci'i, kaj li'a'j vort'o'j est'as ĉiam vort'o'j de ver'o.”
“Ĉu li viv'as?” demand'is la Ran'ul'o, kiu'n tre interes'is la Pal'ruĝ'a Urs'o.
“Io anim'ig'as li'n—kiam oni turn'as li'a'n krank'o'n,”
respond'is la Reĝ'o. “Mi ne sci'as ĉu viv'o ĉu io ali'a, nek kiel la Mal'grand'a Pal'ruĝ'a Urs'o pov'as korekt'e respond'i ĉiu'n demand'o'n kiu'n oni far'as al li. Ni trov'is li'a'n talent'o'n antaŭ long'e kaj kiam ni vol'as sci'i i'o'n— tio mal'oft'e okaz'as—ni demand'as la Pal'ruĝ'a'n Urs'o'n.
Tut'e ne est'as dub'o, sinjor'in'o: la Magi'ist'o Ugu hav'as vi'a'n teler'lav'uj'o'n, kaj se vi kuraĝ'os ir'i al li vi ebl'e pov'os re'akir'i ĝi'n. Sed pri tio mi ne cert'as.”
“Ĉu la Pal'ruĝ'a Urs'o ne pov'as inform'i?” demand'is Kuknjo mal'trankvil'e.
“Li ne pov'as, ĉar ankoraŭ ne okaz'is. Li pov'as inform'i pri ĉio jam okaz'int'a, sed neni'o okaz'ont'a. Ne demand'u al mi kial, ĉar mi ne sci'as.”
“Nu,” dir'is la Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o, post iom da pens'o, “mi intenc'as malgraŭ'e ir'i al tiu magi'ist'o, kaj dir'i al li ke mi vol'as mi'a'n teler'lav'uj'o'n. Volont'e mi sci'us kiel aspekt'as tiu Ŝu'far'ist'o Ugu.”
“Do mi montr'os li'n al vi,” promes'is la Reĝ'o. “Sed ne tim'u; memor'u ke ne est'os la ver'a Ugu, nur li'a bild'o.”
Dir'int'e tio'n li de'nov'e sku'is si'a'n metal'a'n sceptr'o'n kaj en la cirkl'o ek'aper'is mal'dik'a vir'et'o, tre mal'jun'a kaj mal'dik'a, kiu sid'is sur vimen'aĵ'a seĝ'et'o antaŭ vimen'aĵ'a tabl'o. Sur la tabl'o kuŝ'is Grand'a Libr'o kun or'a'j buk'o'j. La Libr'o est'is mal'ferm'it'a kaj la vir'o leg'ad'is en ĝi. Li sur'port'is grand'a'j'n okul'vitr'o'j'n, kiu'j est'is lig'it'a'j antaŭ li'a'j'n okul'o'j'n per ruband'o kiu ĉirkaŭ'ir'is li'a'n kap'o'n kaj est'is bant'e lig'it'a mal'antaŭ'e.
Li'a har'ar'o est'is tre mal'dens'a kaj blank'a; li'a haŭt'o, kiu kroĉ'iĝ'is al li'a'j ost'o'j, est'is brun'a kaj plen'a de sulk'et'o'j; li hav'is grand'a'n dik'a'n naz'o'n kaj mal'grand'a'j'n okul'o'j'n tre proksim'a'j'n unu al la ali'a.
Neniel est'is la Ŝu'far'ist'o Ugu plezur'ig'a vid'aĵ'o.
Dum li'a bild'o aper'is antaŭ ili, ĉiu'j silent'is kaj atent'is ĝis Kaporal'o Anas'paŝ, la Brun'a Urs'o, nervoz'iĝ'is kaj prem'is la el'las'il'o'n de si'a paf'il'o. Tuj la kork'o flug'is el la stan'a tub'o kun laŭt'a “pop!” kiu salt'et'ig'is ĉiu'j'n.
Kaj, je tiu son'o, la bild'o de la magi'ist'o mal'aper'is.
“Do! jen la ŝtel'ist'o, ĉu?” dir'is Kuknjo, per koler'a voĉ'o. “Li hont'u pro si'a ŝtel'o de la diamant'a teler'lav'uj'o de mal'riĉ'a vir'in'o! Sed mi intenc'as front'i li'n en li'a vimen'aĵ'a kastel'o kaj dev'ig'i li'n re'don'i al mi mi'a'n propr'aĵ'o'n.”
“Al mi,” dir'is la Reĝ'o de la Urs'o'j, medit'em'e, “li aspekt'is danĝer'a person'o. Mi esper'as ke li ne est'os tiom mal'ĝentil'a ke li rifuz'os ĝi'n al vi.”
La Ran'ul'o'n mult'e mal'kviet'ig'is la bild'o de la Ŝu'far'ist'o Ugu, kaj la insist'o de Kuknjo ir'i al la magi'ist'o plen'ig'is ŝi'a'n akompan'ant'o'n per dub'o'j. Sed li ne vol'is romp'i si'a'n promes'o'n help'i la Kuk'et'o- Kuir'ist'in'o'n kaj fort'e ĝem'int'e pro rezignaci'o li demand'is al la Reĝ'o: “Ĉu Vi'a Moŝt'o prunt'os al ni ĉi tiu'n Pal'ruĝ'a'n Urs'o'n kiu respond'as demand'o'j'n, por ke ni kun'pren'u li'n dum ni'a vetur'o? Li est'os tre util'a al ni kaj ni promes'os re'port'i li'n sekur'a'n al vi.”
La Reĝ'o ne tuj respond'is; li ŝajn'is konsider'ad'i.
“Bon'vol'u permes'i ke ni kun'pren'u la Pal'ruĝ'a'n Urs'o'n,” pet'eg'is Kuknjo. “Mi cert'as ke li est'os tre util'a al ni.”
“La Pal'ruĝ'a Urs'o,” dir'is la Reĝ'o, “est'as la plej bon'a magi'aĵ'o kiu'n mi posed'as, kaj neni'u simil'a ekzist'as en la mond'o. Mi ne dezir'as ke li for'ir'u el mi'a vid'pov'o; nek mi vol'as mal'akcept'i vi'a'n pet'o'n; do mi kred'as ke mi akompan'os vi'n dum vi'a vetur'o kaj kun'port'os mi'a'n Pal'ruĝ'a'n Urs'o'n. Li kapabl'as marŝ'i, se oni turn'as la krank'o'n ĉe li'a ali'a flank'o, sed tiom mal'rapid'e kaj mal'lert'e ke li mal'rapid'ig'us vi'n. Sed se mi kun'ir'os mi pov'os port'i li'n en mi'a'j brak'o'j, do mi est'os an'o de vi'a grup'o. Kiam ajn vi pret'as komenc'i, sci'ig'u tio'n al mi.”
“Sed—Vi'a Moŝt'o!” kri'is Kaporal'o Anas'paŝ protest'e, “mi esper'as ke vi ne intenc'as las'i for'ir'i ĉi tiu'j'n kapt'it'o'j'n sen pun'o.”
“Pri kia krim'o vi akuz'as ili'n?” demand'is la Reĝ'o.
“Nu, ili en'trud'iĝ'is en vi'a'n region'o'n, jen unu,”
dir'is la Brun'a Urs'o.
“Ni ne sci'is ke ĝi est'as privat'a posed'aĵ'o, Vi'a Moŝt'o,” dir'is la Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o.
“Kaj ili demand'is ĉu iu el ni ŝtel'is la teler'lav'uj'o'n!”
plu'dir'is Kaporal'o Anas'paŝ indign'e. “Tio signif'as nom'i ni'n ŝtel'ist'o'j kaj rab'ist'o'j, kaj bandit'o'j kaj gangster'o'j, ĉu ne?”
“Ĉiu person'o rajt'as far'i demand'o'j'n,” dir'is la Ran'ul'o.
“Sed la Kaporal'o tut'e prav'as,” deklar'is la Lavend'a Urs'o. “Mi kondamn'as vi'n ambaŭ al mort'o, la ekzekut'o okaz'os dek jar'o'j'n post ĉi tiu hor'o.”
“Sed ni loĝ'as en la Land'o Oz, kie neni'u mort'as,”
Kuknjo memor'ig'is li'n.
“Tut'e ver'e,” dir'is la Reĝ'o. “Mi nur formal'e kondamn'as vi'n al mort'o. La verdikt'o son'as tim'ig'a, kaj post dek jar'o'j ni jam ne plu memor'os ĝi'n. Ĉu vi pret'as komenc'i la vetur'o'n al la vimen'aĵ'a kastel'o de Ugu la Ŝu'far'ist'o?”
“Ni plen'e pret'as, Vi'a Moŝt'o.”
“Sed kiu reg'os anstataŭ vi, dum vi est'os for?”
demand'is grand'a Flav'a Urs'o.
“Mi mem reg'os dum mi for'est'os,” est'is la respond'o. “Ne nepr'as ke Reĝ'o rest'u hejm'e por ĉiam, kaj se li em'as vetur'i, kiu'n tio koncern'as krom li'n?
Mi pet'as nur ke vi urs'o'j kondut'u bon'e dum mi for'est'os. Se iu el vi mis'kondut'os, mi send'os li'n al iu knab'in'o aŭ knab'o en Uson'o kiel lud'il'o'n.”
Tiu terur'a minac'o solen'aspekt'ig'is ĉiu'j'n lud'il'urs'o'j'n. Ili cert'ig'is al la Reĝ'o, per ĥor'o de muĝ'o'j, ke ili bon'e kondut'os. Do la grand'a Lavend'a Urs'o pren'is la mal'grand'a'n Pal'ruĝ'a'n Urs'o'n kaj zorg'e komfort'ig'int'e ĝi'n sub unu brak'o li dir'is “Adiaŭ ĝis mi'a re'ven'o!” kaj anas'paŝ'is laŭ'long'e de la pad'o kiu konduk'is tra la arb'ar'o. La Ran'ul'o kaj Kuknjo la Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o ankaŭ adiaŭ'is la urs'o'j'n kaj post'e sekv'is la Reĝ'o'n, kio mult'e bedaŭr'ig'is la mal'grand'a'n Brun'a'n Urs'o'n, kiu prem'is la el'las'il'o'n de si'a paf'il'o kaj pop'ig'is la kork'o'n adiaŭ'e.
Ĉifon'er'o'j la unu'a re'vigl'iĝ'is post si'a surpriz'iĝ'o kaj salt'int'e supr'e'n ŝi trans'kap'en'iĝ'is kaj sur'ter'iĝ'is sid'ant'a kaj front'ant'a la grand'a'n Ran'ul'o'n, kiu mal'rapid'e antaŭ'e'n'ir'is kaj sid'iĝ'is kontraŭ ŝi.
“Bon'ven'o'n, Fremd'ul'o!” kri'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o, far'ant'e laŭt'a'n rid'o'n. “Vi est'as nepr'e la plej komik'a ul'o kiu'n mi vid'is dum ĉiu'j mi'a'j vetur'o'j.”
“Ĉu vi supoz'as ke mi pov'as est'i pli rid'ig'a ol vi?”
demand'is la Ran'ul'o, rigard'ant'e ŝi'n mir'o'plen'e.
“Mi ne rid'ig'as mi'n mem, sci'u,” respond'is Ĉifon'er'o'j. “Kvankam mi volont'e far'us tio'n. Kaj ebl'e vi tiom kutim'iĝ'is al vi'a propr'a absurd'a form'o ke vi ne rid'as kiam ajn vi vid'as vi'n spegul'at'a en lag'et'o aŭ spegul'o.”
“Ne,” dir'is la Ran'ul'o serioz'e, “mi ne rid'as. Iam mi fier'is pro mi'a grand'ec'o kaj vant'is pro mi'a'j kultur'o kaj erudici'o, sed ek'de mi naĝ'is en la Ver'o-Lag'et'o mi kelk'foj'e opini'as ke est'as ne just'e ke mi est'as diferenc'a de ĉiu'j ali'a'j ran'o'j.”
“Just'e aŭ ne,” dir'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o, “est'i diferenc'a signif'as est'i disting'it'a. Nu, mi'a'kaz'e, mi est'as preciz'a sam'a kiel ĉiu'j ali'a'j Miks'ĉifon'a'j Knab'in'o'j ĉar mi est'as la sol'a ekzist'ant'a. Sed dir'u al mi, el kie vi ven'is?”
“La Land'o de la Jipoj,” dir'is li.
“Ĉi tio est'as en la Land'o Oz?”
“Kompren'ebl'e,” respond'is la Ran'ul'o.
“Kaj ĉu vi sci'is ke vi'a Reg'ant'in'o, Ozma de Oz, est'as ŝtel'it'a?”
“Mi ne konsci'is ke mi hav'as Reg'ant'in'o'n, do kompren'ebl'e mi ne pov'is sci'i ke ŝi est'as ŝtel'it'a.”
“Nu, vi hav'as. Ĉiu'j'n en Oz,” klar'ig'is Ĉifon'er'o'j, “reg'as Ozma, ĉu aŭ ne ili konsci'as pri tio. Kaj ŝi est'as ŝtel'it'a. Ĉu vi ne koler'as? Ĉu vi ne indign'as? Vi'a Reg'ant'in'o, kiu'n vi sen'sci'e hav'is, est'as ver'e ŝtel'it'a!”
“Strang'e,” koment'is la Ran'ul'o pens'em'e. “Ŝtel'ad'o est'as preskaŭ ne'kon'at'a en Oz, sed tiu Ozma est'as for'pren'it'a kaj la teler'lav'uj'o de amik'in'o mi'a ankaŭ est'as ŝtel'it'a. Kun ŝi mi jam long'e marŝ'is de la Land'o de la Jipoj por re'hav'ig'i ĝi'n.”
“Mi ne koncept'as kun'lig'o'n inter Reĝ'a Reg'ant'o de Oz kaj teler'lav'uj'o!” deklar'is Ĉifon'er'o'j.
“Ambaŭ est'as ŝtel'it'a'j, ĉu ne?”
“Ver'e. Sed kial vi'a amik'in'o ne lav'as si'a'j'n teler'o'j'n en ali'a uj'o?” demand'is Ĉifon'er'o'j.
“Kial vi ne uz'as ali'a'n Reĝ'a'n Reg'ant'o'n? Mi supoz'as ke vi prefer'as la perd'it'a'n, kaj mi'a amik'in'o vol'as si'a'n propr'a'n teler'lav'uj'o'n, kiu est'as el or'o kaj diamant'ornam'it'a kaj hav'as magi'a'n potenc'o'n.”
“Magi'a'n, ĉu?” kri'is Ĉifon'er'o'j. “Do ja ekzist'as lig'o inter la du ŝtel'o'j, ĉar ŝajn'e la tut'a magi'o en la Land'o Oz est'as sam'temp'e ŝtel'it'a, ĉu en la Smerald'a Urb'o ĉu en la kastel'o de Glinda ĉu en la Land'o de la Jipoj.
Ŝajn'as tre strang'e kaj mister'e, ĉu ne?”
“Iam ŝajn'is al ni tiel,” agnosk'is la Ran'ul'o, “sed nun ni trov'is kiu pren'is ni'a'n teler'lav'uj'o'n. La Ŝu'far'ist'o Ugu.”
“Ugu? Jad'i! Ĝust'e tiu sam'a magi'ist'o ŝtel'is Ozman, ni kred'as. Ni jam ju'n est'as sur'voj'e al la kastel'o de tiu Ŝu'far'ist'o.”
“Ankaŭ ni,” dir'is la Ran'ul'o.
“Do sekv'u mi'n, rapid'e! kaj mi kon'ig'u vi'n al Doroteo kaj la ali'a'j knab'in'o'j kaj al la Sorĉ'ist'o de Oz kaj la ali'a'j.”
Ŝi ek'star'is kaj pren'is la manik'o'n de li'a jak'o, kaj tren'is li'n de la mont'et'o'supr'o kaj mal'supr'e'n laŭ la flank'o kontraŭ'a al tiu per kiu li ven'is. Kaj ĉe la pied'o de la mont'et'o la Ran'ul'o mir'o'plen'e trov'is la tri knab'in'o'j'n kaj la Sorĉ'ist'o'n kaj Buton-Bril'o'n, mal'dik'a'n Mul'o'n, kvadrat'a'n Vuzon kaj Mal'kuraĝ'a'n Leon'o'n. Mal'grand'a nigr'a hund'o al'kur'is kaj flar'ad'is la Ran'ul'o'n, sed ne pov'is grumbl'i je li.
“Mi trov'is ali'a'n rab'it'a'n grup'o'n,” kri'is Ĉifon'er'o'j dum ŝi re'unu'iĝ'is kun ili. “Jen ili'a estr'o kaj ili ĉiu'j ir'as al la kastel'o de Ugu por batal'i la fi'a'n Ŝu'far'ist'o'n!”
Ili rigard'is la Ran'ul'o'n tre sci'vol'em'e kaj interes'at'e kaj, trov'int'e ke ĉiu'j okul'o'j atent'as li'n, la nov'e'ven'int'o aranĝ'is si'a'n kravat'o'n kaj glat'ig'is si'a'n bel'a'n veŝt'o'n kaj sving'is si'a'n or'kap'a'n baston'o'n kiel ver'a dand'o. La grand'a'j vitr'o'j sur li'a'j okul'o'j tut'e ŝanĝ'is la ran'ec'a'n aspekt'o'n de li'a vizaĝ'o kaj don'is al li erudici'a'n kaj impon'a'n aspekt'o'n. Malgraŭ si'a kutim'iĝ'o al strang'a'j ul'o'j en la Land'o Oz, Doroteo mir'eg'is vid'ant'e la Ran'ul'o'n. Ankaŭ ĉiu'j ŝi'a'j akompan'ant'o'j. Tot'o vol'is grumbl'i je li, sed li ne pov'is, kaj li ne kuraĝ'is boj'i.
La Seg'ĉeval'o snuf'is iom mal'respekt'e, sed la Leon'o flustr'is al la lign'a rajd'best'o: “Toler'u ĉi tiu'n strang'ul'o'n, mi'a amik'o, kaj memor'u ke li ne est'as pli ekster'ordinar'a ol vi. Efektiv'e, est'as pli natur'e ke ran'o est'as grand'a ol ke Seg'ĉeval'o est'as viv'a.”
Demand'it'e, la Ran'ul'o rakont'is al ili la tut'a'n histori'o'n de la perd'iĝ'o de la mult'e'valor'a teler'lav'uj'o de Kuknjo kaj ili'a'j aventur'o'j dum ili serĉ'is ĝi'n. Kiam li rakont'is pri la Lavend'a Reĝ'o de la Urs'o'j kaj la mal'grand'a Pal'ruĝ'a Urs'o kiu pov'as inform'i pri kio'n ajn oni vol'as sci'i, li'a'j aŭskult'ant'o'j fervor'is vid'i tia'j'n interes'a'j'n best'o'j'n.
“Est'os plej bon'e,” dir'is la Sorĉ'ist'o, “ke ni unu'ig'u ni'a'j'n du grup'o'j'n kaj kun'e spert'u ni'a'n fortun'o'n, ĉar ni ĉiu'j hav'as sam'a'n cel'o'n kaj kiel unu grup'o ni pov'os pli facil'e defi'i tiu'n ŝu'far'ist'a'n magi'ist'o'n ol apart'a'j. Ni ag'u kun'e.”
“Mi konsult'os mi'a'j'n amik'o'j'n pri tio,” respond'is la Ran'ul'o, kaj li trans'grimp'is la mont'et'o'n por trov'i Kuknjon kaj la lud'il'urs'o'j'n. La Miks'ĉifon'a Knab'in'o akompan'is li'n kaj kiam ili ating'is la Kuk'et'o- Kuir'ist'in'o'n kaj la Lavend'a'n Urs'o'n kaj la Pal'ruĝ'a'n Urs'o'n est'is mal'facil'e sci'i kiu el la grup'o est'is plej surpriz'it'a.
“Jad'i!” kri'is Kuknjo, parol'ant'e al la Miks'ĉifon'a Knab'in'o. “Kiel vi viv'iĝ'is?”
Ĉifon'er'o'j fiks'e rigard'is la urs'o'j'n.
“Jad'i!” ŝi eĥ'is; “vi est'as rembur'it'a'j per koton'o kiel mi, tamen vi aspekt'as viv'a'j. Tio hont'ig'as mi'n, ĉar mi fier'e kred'is mi'n la sol'a viv'ant'a koton'plen'a person'o en Oz.”
“Ebl'e vi prav'is,” respond'is la Lavend'a Urs'o, “ĉar mi est'as plen'a de ekstr'a'kvalit'a'j bukl'a'j har'o'j, ankaŭ la Mal'grand'a Pal'ruĝ'a Urs'o.”
“Vi mult'e trankvil'ig'is mi'n,” deklar'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o, parol'ant'e nun pli feliĉ'e. “La Bird'o'tim'ig'il'o est'as plen'ig'it'a per pajl'o, kaj vi per har'o'j, do mi rest'as la Original'a kaj Unik'a Koton'rembur'it'a!”
“Mi esper'as est'i tro ĝentil'a por kritik'i koton'o'n kompar'e kun bukl'a'j har'o'j,” dir'is la Reĝ'o, “precip'e ĉar vi ŝajn'as kontent'a pro ĝi.”
La Ran'ul'o parol'is pri si'a intervju'o kun la grup'o el la Smerald'a Urb'o kaj al'don'is ke la Sorĉ'ist'o de Oz invit'is la urs'o'j'n kaj Kuknjon kaj li'n mem akompan'i ili'n al la kastel'o de la Ŝu'far'ist'o Ugu. Tio mult'e plaĉ'is al Kuknjo, sed la Reĝ'o de la Urs'o'j aspekt'is mal'cert'a.
Li met'is la Mal'grand'a'n Pal'ruĝ'a'n Urs'o'n sur si'a'n genu'o'n kaj turn'is la krank'o'n en ĝi'a flank'o kaj demand'is: “Ĉu est'os sen'danĝer'e amik'iĝ'i kun tiu'j person'o'j el la Smerald'a Urb'o?”
Kaj la Pal'ruĝ'a Urs'o tuj respond'is: “Jes por vi kaj jes por mi; Sed ebl'e ne por ĉiu'j ĉi.”
“Tiu ‘ebl'e’ ne ĝen'u ni'n,” dir'is la Reĝ'o; “do ni kun'iĝ'u kun la ali'a'j kaj propon'u al ili ni'a'n protekt'o'n.”
Eĉ la Lavend'a'n Urs'o'n tamen mir'ig'is kiam trans'grimp'int'e la mont'et'o'n li trov'is ali'flank'e la grup'o'n de kurioz'a'j best'o'j kaj la hom'o'j'n el la Smerald'a Urb'o.
Ili el'kor'e bon'ven'ig'is la urs'o'j'n kaj Kuknjon, kvankam Buton-Bril'o est'is ver'e koler'et'a kiam ili ne permes'is ke li lud'u per la Mal'grand'a Pal'ruĝ'a Urs'o. La tri knab'in'o'j mult'e admir'is la lud'il'a'j'n urs'o'j'n, precip'e la pal'ruĝ'a'n, kiu'n ili vol'eg'is ten'i en'brak'e.
“Kompren'u,” klar'ig'is la Lavend'a Reĝ'o, kiam li mal'permes'is al ili tiu'n privilegi'o'n, “ke li est'as mult'e'valor'a urs'o, ĉar li'a magi'o est'as korekt'a gvid'ant'o ĉiu'okaz'e, precip'e kiam oni'n traf'as problem'o'j. La Pal'ruĝ'a Urs'o inform'is ni'n ke la Ŝu'far'ist'o Ugu ŝtel'is la teler'lav'uj'o'n de la Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o.”
“Kaj la magi'o de la Reĝ'o est'as egal'e mir'ind'a,”
al'don'is Kuknjo, “ĉar ĝi montr'is al ni la Magi'ist'o'n mem.”
“Kia li aspekt'is?” demand'is Doroteo.
“Fi'a!”
“Li sid'is ĉe tabl'o kaj ekzamen'is gigant'a'n Libr'o'n kiu hav'is tri or'a'j'n buk'o'j'n,” koment'is la Reĝ'o.
“Ho, sen'dub'e tio est'is la Grand'a Arkiv'o-Libr'o de Glinda!” kri'is Doroteo. “Se jes, tio pruv'as ke la Ŝu'far'ist'o Ugu ŝtel'is Ozman, kaj ankaŭ la tut'a'n magi'o'n de la Smerald'a Urb'o.”
“Kaj mi'a'n teler'lav'uj'o'n,” dir'is Kuknjo. Kaj la Sorĉ'ist'o al'don'is: “Tio ankaŭ pruv'as ke li observ'as ni'a'j'n aventur'o'j'n per la Arkiv'o-Libr'o, kaj sekv'e li sci'as ke ni serĉ'as li'n kaj ke ni intenc'as trov'i li'n kaj sav'i Ozman ne'grav'e kiel li minac'os ni'n.”
“Se ni pov'os,” al'don'is la Vuzo, sed ĉiu sulk'ig'is la frunt'o'n al li.
La deklar'o de la Sorĉ'ist'o est'is tiom ver'a ke la vizaĝ'o'j ĉirkaŭ li est'is tre serioz'aspekt'a'j ĝis la Miks'ĉifon'a Knab'in'o ek'rid'eg'is.
“Ĉu ne est'us bel'eg'a ŝerc'o se li kapt'us ankaŭ ni'n?”
ŝi dir'is.
“Nur frenez'a Miks'ĉifon'a Knab'in'o opini'us tio'n ŝerc'o,” grumbl'is Buton-Bril'o. Kaj post tio la Lavend'a Reĝ'o de la Urs'o'j demand'is: “Ĉu vi dezir'as vid'i tiu'n magi'a'n ŝu'far'ist'o'n?”
“Ĉu li ne konsci'us tio'n?” Doroteo demand'is.
“Mi kred'as ke ne.”
La Reĝ'o sku'is si'a'n metal'a'n sceptr'o'n kaj antaŭ ili ek'aper'is ĉambr'o en la vimen'aĵ'a kastel'o de Ugu. Sur la mur'o de la ĉambr'o pend'is la Magi'a Bild'o de Ozma, kaj sid'ant'a antaŭ ĝi est'is la Magi'ist'o. Ili pov'is vid'i la Bild'o'n tiel facil'e kiel li, ĉar ĝi front'is ili'n, kaj en la Bild'o est'is la mont'et'o'flank'o kie ili nun sid'as, kaj ĉiu'j ili'a'j form'o'j est'is re'produkt'at'a'j miniatur'e. Kaj, iom ne'kred'ebl'e, en la scen'o de la Bild'o est'is la scen'o kiu'n ili nun rigard'as, tiel ke ili sci'is ke la Magi'ist'o ĉi'moment'e mem rigard'as ili'n per la Bild'o, kaj ke li ankaŭ vid'as si'n kaj la ĉambr'o'n en kiu li est'as vid'iĝ'i al la hom'o'j sur la flank'o de la mont'et'o. Sekv'e li tut'e bon'e sci'is ke ili rigard'as li'n rigard'i ili'n.
Por pruv'i tio'n, Ugu salt'is de si'a seĝ'o kaj turn'is si'n al ili, kun sulk'ig'it'a frunt'o; sed nun li ne pov'is vid'i la vetur'ant'o'j'n kiu'j serĉ'as li'n, kvankam ili ankoraŭ pov'is vid'i li'n. Li'a'j ag'o'j est'is efektiv'e tiel klar'a'j ke aspekt'is kvazaŭ li est'as ver'e antaŭ ili.
“Est'as nur fantom'o,” dir'is la Reĝ'o de la Urs'o'j. “Ĝi tut'e ne est'as real'a, sed ĝi montr'as al ni Ugun preciz'e kia li aspekt'as kaj dir'as al ni preciz'e kio'n li far'as.”
“Sed mi tut'e ne trov'as spur'o'n de mi'a perd'it'a grumbl'o,” dir'is Tot, kvazaŭ al si.
Tiu'moment'e la vid'aĵ'o fad'is kaj ili pov'is vid'i nur la herb'o'n kaj la arb'o'j'n kaj la arbust'o'j'n ĉirkaŭ ili.
Ne pov'as est'i dub'o ke la Ŝu'far'ist'o est'as potenc'a Magi'ist'o, kaj li'a pov'o est'as cent'obl'e pli'grand'ig'it'a per li'a akir'o de la Grand'a Arkiv'o-Libr'o, la Magi'a Bild'o, ĉiu'j sorĉ'o'recept'o'j de Glinda kaj mi'a propr'a nigr'a valiz'o—kiu est'is plen'a de sorĉ'il'o'j. La vir'o kiu pov'is rab'i de ni tiu'j'n afer'o'j'n, la vir'o kiu reg'as ili'a'n potenc'ar'o'n, est'as vir'o kiu ebl'e est'os iom mal'facil'e konker'ebl'a; sekv'e ni bon'e antaŭ'plan'u ni'a'j'n ag'o'j'n antaŭ ol tro proksim'iĝ'i al li'a kastel'o.”
“Mi ne vid'is Ozman en la Magi'a Bild'o,” dir'is Trot.
“Kio'n do Ugu far'is je ŝi?”
“Ĉu la Mal'grand'a Pal'ruĝ'a Urs'o pov'us inform'i ni'n pri kio'n li far'is je Ozma?” demand'is Buton- Bril'o.
“Cert'e,” respond'is la Lavend'a Urs'o; “mi demand'os al li.”
Do li turn'is la krank'o'n en la flank'o de la Mal'grand'a Pal'ruĝ'a Urs'o kaj demand'is: “Ĉu la Ŝu'far'ist'o Ugu ŝtel'is Ozman de Oz?”
“Jes,” respond'is la Mal'grand'a Pal'ruĝ'a Urs'o.
“Do kio'n li far'is je ŝi?” demand'is la Reĝ'o.
“Ferm'is ŝi'n en sen'lum'ej'o'n,” respond'is la Mal'grand'a Pal'ruĝ'a Urs'o.
“Ho, nepr'e est'is sub'ter'a karcer'o!” kri'is Doroteo, horor'o'plen'e. “Est'as fi'e!”
“Nu, ni dev'os el'ig'i ŝi'n,” dir'is la Sorĉ'ist'o. “Ni ven'is tiu'cel'e kaj kompren'ebl'e ni dev'as sav'i Ozman. Sed— kiel?”
Ĉiu rigard'is al iu ali'a serĉ'ant'e respond'o'n kaj ĉiu'j kap'ne'is serioz'e kaj mal'feliĉ'e. Escept'e de Ĉifon'er'o'j, kiu ĉirkaŭ'danc'is ili'n gaj'e.
“Vi tim'as,” dir'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o, “ĉar tiom da afer'o'j pov'as damaĝ'i vi'a'j'n viand'a'j'n korp'o'j'n. Kial ne ced'i kaj re'ir'i hejm'e'n? Kiel vi pov'as batal'i potenc'a'n magi'ist'o'n kiam vi hav'as neni'a'n batal'il'o'n?”
Doroteo rigard'is ŝi'n pens'em'e: “Ĉifon'er'o'j,” dir'is ŝi, “vi sci'as ke Ugu tut'e ne pov'us damaĝ'i vi'n, ne'grav'e kio'n li far'us; nek li pov'us damaĝ'i mi'n, ĉar mi sur'hav'as la Magi'a'n Zon'o'n de la Reĝ'o de la Knomoj. S’poz'u ke ni ambaŭ antaŭ'e'n'ir'us, kaj la ali'a'j rest'us ĉi tie atend'ant'e ni'n?”
“Ne, ne!” dir'is la Sorĉ'ist'o firm'e. “Tio tut'e ne taŭg'us. Ozma est'as pli potenc'a ol iu el vi, tamen ŝi ne pov'is venk'i la fi'a'n Ugun, kiu ferm'is ŝi'n en sub'ter'a'n karcer'o'n. Ni dev'os ir'i kiel unu grand'a grup'o al la Ŝu'far'ist'o, ĉar nur per unu'ec'o ekzist'as fort'o.”
“Bon'eg'a konsil'o,” dir'is la Lavend'a Urs'o, aprob'e.
“Sed kio'n ni pov'os far'i, kiam ni ating'os Ugun?”
demand'is la Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o mal'kviet'e.
“Ne anticip'u tuj'a'n respond'o'n al tiu grav'a demand'o,” respond'is la Sorĉ'ist'o, “ĉar ni dev'os unu'e plan'i ni'a'n ag'ad'o'n. Ugu sci'as, kompren'ebl'e, ke ni serĉ'as li'n, ĉar li vid'is ni'a'n al'ir'o'n per la Magi'a Bild'o, kaj li leg'is pri ĉiu'j ni'a'j ag'o'j ĝis nun per la Grand'a Arkiv'o-Libr'o. Sekv'e ni ne pov'as anticip'i surpriz'e kapt'i li'n.”
“Ĉu ebl'e Ugu akcept'us rezon'ad'o'n?” demand'is Betinjo. “Se ni klar'ig'us al li kiom fi'e li ag'is, ĉu ebl'e li permes'us ke kompat'ind'a Ozma est'u liber'a?”
“Kaj re'don'us al mi mi'a'n teler'lav'uj'o'n?” al'don'is la Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o fervor'e.
“Jes, jes; ebl'e li dir'os ke li bedaŭr'as kaj sur'genu'iĝ'os kaj pet'os pardon'o'n!” kri'is Ĉifon'er'o'j, trans'kap'e'n salt'ant'e por montr'i si'a'n mal'respekt'o'n al la sugest'o. “Kiam la Ŝu'far'ist'o Ugu far'os tio'n, bon'vol'u frap'i sur la antaŭ'a'n pord'o'n kaj sci'ig'u al mi.”
La Sorĉ'ist'o ĝem'is kaj frot'is si'a'n kalv'a'n kap'o'n, perpleks'a.
“Mi tut'e cert'as ke Ugu ne est'os ĝentil'a al ni,” dir'is li, “do ni dev'os konker'i tiu'n kruel'a'n magi'ist'o'n per'fort'e, eĉ kvankam ni mal'ŝat'as mal'ĝentil'i al iu ajn.
Sed ankoraŭ neni'u el vi sugest'is kiel far'i tio'n. Ĉu ebl'e la Mal'grand'a Pal'ruĝ'a Urs'o pov'as inform'i ni'n?”
li demand'is, turn'int'e si'n al la Reĝ'o de la Urs'o'j?
“Ne, ĉar tio est'as ankoraŭ okaz'ont'a,” respond'is la Lavend'a Urs'o. “Li pov'as dir'i al ni nur kio jam okaz'is.”
De'nov'e ili est'is serioz'a'j kaj pens'em'a'j. Sed post kelk'a temp'o Betinjo dir'is per hezit'em'a voĉ'o: “Hanĉjo est'as potenc'a batal'ist'o; ebl'e li pov'us konker'i la magi'ist'o'n.”
La Mul'o turn'is si'a'n kap'o'n por rigard'i riproĉ'e si'a'n mal'nov'a'n amik'o'n, la jun'a'n knab'in'o'n.
“Kiu pov'as batal'i kontraŭ magi'o?” li demand'is.
“La Mal'kuraĝ'a Leon'o pov'us,” dir'is Doroteo.
La Leon'o, kiu kuŝ'is kun la antaŭ'a'j krur'o'j apart'ig'it'a'j, kaj la menton'o sur la pied'o'j, lev'is si'a'n vil'a'n kap'o'n.
“Mi pov'as batal'i kiam mi ne tim'as,” dir'is li trankvil'e; “sed eĉ menci'o pri batal'o trem'ig'as mi'n.”
“La magi'o de Ugu ne pov'us damaĝ'i la Seg'ĉeval'o'n,” sugest'is mal'grand'a Trot.
“Kaj la Seg'ĉeval'o ne pov'us damaĝ'i la Magi'ist'o'n,”
deklar'is tiu lign'a best'o.
“Rilat'e al mi,” dir'is Tot'o, “mi est'as sen'kapabl'a, ĉar mi perd'is mi'a'n grumbl'o'n.”
“Do,” dir'is Kuknjo la Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o, “ni dev'os de'pend'i de la Ran'ul'o. Li'a mir'ind'a saĝ'ec'o cert'e inform'os li'n pri kiel konker'i la fi'a'n Magi'ist'o'n kaj re'don'i al mi mi'a'n teler'lav'uj'o'n.”
Ĉiu'j nun turn'is si'a'j'n okul'o'j'n demand'em'e al la Ran'ul'o. Trov'int'e si'n la centr'o de observ'iĝ'o, li sving'is si'a'n or'kap'a'n baston'o'n, ĝust'e lok'ig'is si'a'j'n grand'a'j'n okul'vitr'o'j'n kaj ŝvel'ig'int'e si'a'n brust'o'n, ĝem'is kaj dir'is per modest'a voĉ'ton'o: “Respekt'o al la ver'o dev'ig'as mi'n konfes'i ke Kuknjo erar'as pri mi'a super'a saĝ'ec'o. Mi ne est'as tre saĝ'a.
Nek mi hav'is praktik'a'n spert'o'n pri konker'i magi'ist'o'j'n. Sed ni konsider'u ĉi tiu'n kaz'o'n. Kio est'as Ugu, kaj kio est'as magi'ist'o? Ugu est'as renegat'a ŝu'far'ist'o kaj magi'ist'o est'as ordinar'a hom'o kiu, lern'int'e far'i magi'a'j'n ag'o'j'n, opini'as si'n super'a al si'a'j kun'ul'o'j. Ĉi'kaz'e, la Ŝu'far'ist'o est'is sufiĉ'e mis'kondut'a por ŝtel'i mult'a'j'n magi'il'o'j'n kaj aĵ'o'j'n ne aparten'ant'a'j'n al li, kaj est'as pli fi'e ŝtel'i ol est'i magi'ist'o. Tamen, malgraŭ ĉiu'j art'o'j kiu'j'n li reg'as, Ugu rest'as hom'o, kaj cert'e ekzist'as metod'o'j konker'i hom'o'n. Kiel, vi dir'as, kiel? Permes'u ke mi dir'u ke mi ne sci'as. Laŭ mi'a taks'o ni ne pov'os decid'i kiel plej bon'e ag'i antaŭ ol ating'i la kastel'o'n de Ugu. Do ni ir'u al ĝi kaj rigard'u ĝi'n. Post tio ni ebl'e trov'os ide'o'n kiu gvid'os ni'n al venk'o.”
“Ebl'e tio ne est'as saĝ'a parol'o, sed ĝi son'as bon'e,”
dir'is Doroteo aprob'e. “La Ŝu'far'ist'o Ugu est'as ne nur ordinar'a hom'o, sed fi'a hom'o, kruel'a hom'o kaj merit'as venk'iĝ'o'n. Ni neniom kompat'u li'n ĝis Ozma liber'iĝ'os. Do ni ir'u al li'a kastel'o, kiel dir'is la Ran'ul'o, kaj vid'u kiel aspekt'as tiu lok'o.”
Neni'u kontraŭ'is tiu'n plan'o'n do ĝi akcept'iĝ'is. Ili ĉes'is kamp'i kaj est'is pret'a'j re'komenc'i la marŝ'o'n al la kastel'o de Ugu kiam ili trov'is ke Buton-Bril'o de'nov'e perd'iĝ'is. La knab'in'o'j kaj la Sorĉ'ist'o kri'is li'a'n nom'o'n kaj la Leon'o muĝ'is kaj la Azen'o muĝ'is kaj la Ran'ul'o kvak'is kaj la Grand'a Lavend'a Urs'o grumbl'eg'is (kio envi'ig'is Tot'o'n, kiu ne pov'is grumbl'i sed li kiel ebl'e plej laŭt'e boj'is) tamen neni'u el ili pov'is aŭd'ig'i si'n al Buton-Bril'o. Do, van'e serĉ'int'e la knab'o'n dum plen'a hor'o, ili far'is procesi'o'n kaj plu'marŝ'is direkt'e al la vimen'aĵ'a kastel'o de la Ŝu'far'ist'o Ugu.
“Buton-Bril'o konstant'e perd'iĝ'as,” dir'is Doroteo.
“Kaj se li ne est'us konstant'e re'trov'at'a, mi ver'ŝajn'e mal'trankvil'us. Ebl'e li antaŭ'e'n'ir'is ni'n, kaj ebl'e li re'ir'is; sed, kie ajn li est'as, ni trov'os li'n iam kaj ie, mi preskaŭ cert'as.”
Kiam li loĝ'is en si'a ŝu'far'ist'a butik'o en la Urb'o Herku li est'is mal'kontent'a, ĉar oni ne alt'e respekt'as ŝu'far'ist'o'n kaj Ugu sci'is ke li'a'j pra'patr'o'j est'is fam'a'j magi'ist'o'j dum mult'a'j pas'int'a'j jar'cent'o'j kaj sekv'e li'a famili'o est'as super'a al la ordinar'a soci'nivel'o. Eĉ li'a patr'o magi'ad'is, kiam Ugu est'is knab'o; sed li'a patr'o for'vag'is de Herku kaj neniam re'ven'is. Do, kiam Ugu plen'kresk'is, li dev'is meti'e far'i ŝu'o'j'n, sci'ant'e neniom el la magi'o de si'a'j pra'patr'o'j. Sed unu tag'o'n, tra'serĉ'ant'e la mansard'o'n de si'a dom'o, li trov'is la libr'o'j'n de magi'a'j recept'o'j kaj mult'a'j'n magi'il'o'j'n kiu est'is antaŭ'e uz'at'a'j de li'a famili'o. De tiu tag'o li ĉes'is far'i ŝu'o'j'n kaj komenc'is stud'i magi'o'n. Fin'e li aspir'is far'iĝ'i la plej potenc'a magi'ist'o en Oz, kaj dum tag'o'j kaj semajn'o'j kaj monat'o'j li medit'is plan'o'n sen'potenc'ig'i ĉiu'j'n ali'a'j'n sorĉ'ist'o'j'n kaj magi'ist'o'j'n, ankaŭ la fe'kapabl'ul'o'j'n, kiu'j opon'as li'n.
Per la libr'o'j de la pra'patr'o'j li inform'iĝ'is pri la sekv'ant'a'j fakt'o'j: (1) Ke Ozma de Oz est'as la fe'reg'ant'in'o de la Smerald'a Urb'o kaj la Land'o Oz, kaj ke ne ebl'as detru'i ŝi'n per ia ajn magi'o. Ankaŭ, per si'a Magi'a Bild'o ŝi pov'us rimark'i ĉiu'n person'o'n proksim'iĝ'ant'a'n al ŝi'a reĝ'a palac'o kun la cel'o konker'i ĝi'n.
(2) Ke Glinda la Bon'a est'as la plej potenc'a Sorĉ'ist'in'o en Oz, ke inter ŝi'a'j magi'a'j posed'aĵ'o'j est'as la Grand'a Arkiv'o-Libr'o, kiu inform'as ŝi'n pri ĉio okaz'ant'a ĉie en la mond'o. Tiu Arkiv'o-Libr'o est'as tre danĝer'a al la plan'o'j de Ugu kaj Glinda serv'as Ozman kaj uz'us si'a'n sorĉ'a'n art'o'n por protekt'i la knab'in'a'n Reg'ant'o'n.
(3) Ke al la Sorĉ'ist'o de Oz, kiu loĝ'as en la palac'o de Ozma, Glinda instru'is mult'a'n potenc'a'n magi'o'n kaj ke li hav'as valiz'o'n da magi'il'o'j per kiu'j li ebl'e pov'us konker'i la Ŝu'far'ist'o'n.
(4) Ke ekzist'as en Oz—en la Land'o de la Jipoj— juvel'it'a teler'lav'uj'o el or'o, tiu teler'lav'uj'o posed'as ekster'ordinar'a'j'n magi'a'j'n pov'o'j'n. Per magi'a vort'o, kiu'n Ugu lern'is el la libr'o, la teler'lav'uj'o far'iĝ'us sufiĉ'e grand'a por ke hom'o sid'u en ĝi. Post'e, kiam li pren'us ambaŭ or'a'j'n ten'il'o'j'n, la teler'lav'uj'o transport'us li'n tuj al kiu ajn lok'o inter la bord'o'j de la Land'o Oz, laŭ li'a vol'o.
Neni'u viv'ant'o, escept'e de Ugu, sci'is pri la pov'o'j de tiu Magi'a Teler'lav'uj'o; do, post long'a stud'ad'o, la ŝu'far'ist'o decid'is ke se li pov'us akir'i la teler'lav'uj'o'n li pov'us, per ĝi, rab'i de Ozma kaj Glinda kaj la Sorĉ'ist'o de Oz ili'a'n tut'a'n magi'o'n, tiel ke li far'iĝ'us la plej potenc'a person'o en la tut'a land'o.
Li'a unu'a ag'o est'is for'ir'i de la Urb'o Herku kaj konstru'i por si la Vimen'aĵ'a'n Kastel'o'n en la mont'et'o'j.
Tie'n li al'port'is si'a'j'n libr'o'j'n kaj magi'il'o'j'n kaj tie dum tut'a jar'o li diligent'e praktik'ad'is ĉiu'j'n magi'a'j'n art'o'j'n kiu'j'n li lern'is de si'a'j pra'patr'o'j. Fin'e de tiu temp'o li pov'is far'i mult'a'j'n mir'ind'aĵ'o'j'n.
Post'e, kiam ĉiu'j prepar'o'j est'is fin'it'a'j, li komenc'is marŝ'i al la Land'o de la Jipoj kaj grimp'int'e la krut'a'n mont'o'n dum'nokt'e li en'ir'is la dom'o'n de Kuknjo la Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o kaj ŝtel'is ŝi'a'n diamant'ornam'it'a'n or'a'n teler'lav'uj'o'n dum la Jipoj dorm'ad'is. Port'int'e si'a'n valor'aĵ'o'n ekster'e'n, li met'is la uj'o'n sur la ter'o'n kaj dir'is la neces'a'n magi'a'n vort'o'n. Tuj la teler'lav'uj'o far'iĝ'is grand'a kiel vest'lav'uj'o kaj Ugu sid'ig'is si'n en ĝi kaj pren'is la du ten'il'o'j'n. Post'e li vol'is est'i en la grand'a salon'o de Glinda la Bon'a.
Li ek'est'is tie tuj'e. Unu'e li pren'is la Grand'a'n Arkiv'o-Libr'o'n kaj met'is ĝi'n en la teler'lav'uj'o'n. Post'e li ir'is al la laboratori'o de Glinda kaj pren'is ĉiu'j'n ŝi'a'j'n mal'oft'a'j'n kemi'aĵ'o'j'n kaj ŝi'a'j'n sorĉ'il'o'j'n, kaj met'is ankaŭ ili'n en la teler'lav'uj'o'n, kiu'n li sufiĉ'e grand'ig'is por ke ĝi pov'u en'ten'i ĉio'n. Post tio li sid'ig'is si'n inter la ŝtel'it'a'j trezor'o'j kaj vol'is est'i en la ĉambr'o en la palac'o de Ozma kiu'n okup'as la Sorĉ'ist'o kaj kie ĉi tiu gard'as si'a'n valiz'o'n da magi'il'o'j. Tiu'n valiz'o'n Ugu al'don'is al si'a rab'aĵ'ar'o kaj post'e vol'is est'i en la ĉambr'o'j de Ozma.
Tie li unu'e pren'is la Magi'a'n Bild'o'n de la mur'o kaj post'e kapt'is ĉiu'j'n ali'a'j'n magi'aĵ'o'j'n posed'at'a'j'n de Ozma. Met'int'e tiu'j'n en la teler'lav'uj'o'n li pret'is mem en'grimp'i kiam li supr'e'n'rigard'is kaj vid'is Ozman star'ant'a apud li. Ŝi'a fe'instinkt'o avert'is ŝi'n ke danĝer'o minac'as ŝi'n, do la bel'a knab'in'a Reg'ant'o lev'is si'n de si'a kuŝ'ej'o kaj el'ir'int'e si'a'n lit'o'ĉambr'o'n ŝi tuj front'is la ŝtel'ist'o'n.
Ugu dev'is rapid'e pens'i, ĉar li konsci'is ke se li permes'us ke Ozma vek'u la loĝ'ant'o'j'n de si'a palac'o ĉiu'j li'a'j plan'o'j kaj li'a'j aktual'a'j sukces'o'j ver'ŝajn'e neni'iĝ'us. Do li ĵet'is tuk'o'n sur la kap'o'n de la knab'in'o, tiel ke ŝi ne pov'is kri'i, kaj puŝ'is ŝi'n en la teler'lav'uj'o'n kaj firm'e lig'is ŝi'n, tiel ke ŝi ne pov'is mov'i si'n. Post tio li en'grimp'is apud ŝi'n kaj vol'is est'i en si'a propr'a vimen'aĵ'a kastel'o. La Magi'a Teler'lav'uj'o tuj est'is tie kun si'a tut'a en'hav'o, kaj Ugu kun'frot'is si'a'j'n man'o'j'n triumf'e kiam li kompren'is ke li nun posed'as ĉiu'n grav'a'n magi'o'n en la Land'o Oz kaj pov'as dev'ig'i ĉiu'j'n loĝ'ant'o'j'n de tiu fe'land'o obe'i li'n.
Tiom rapid'e li'a vetur'o plen'um'iĝ'is ke antaŭ la tag'iĝ'o la rab'ist'a magi'ist'o ŝlos'is Ozman en ĉambr'o'n, tiel ke ŝi est'is kapt'it'o, kaj mal'pak'is kaj ord'ig'is ĉiu'j'n ŝtel'aĵ'o'j'n. La sekv'a'n tag'o'n li met'is la Arkiv'o-Libr'o'n sur si'a'n tabl'o'n kaj pend'ig'is la Magi'a'n Bild'o'n sur si'a mur'o kaj met'is en ŝrank'o'n kaj tir'kest'o'j'n ĉiu'j'n ŝtel'it'a'j'n eliksir'o'j'n kaj magi'a'j'n kemi'aĵ'o'j'n. La magi'a'j'n instrument'o'j'n li polur'is kaj aranĝ'is, kaj tio est'is fascin'a ag'ad'o kaj mult'e feliĉ'ig'is li'n. Nur Ozma ĝen'is li'n. Vic'e la kapt'it'a Reg'ant'in'o plor'is kaj riproĉ'is la Ŝu'far'ist'o'n, arogant'e minac'ant'e terur'e pun'i li'n pro li'a'j fi'ag'o'j. Ugu komenc'is iom'et'e tim'i si'a'n fe'kapt'it'o'n, kvankam li kred'is est'i for'ŝtel'int'a de ŝi ĉiu'n magi'a'n pov'o'n; do li far'is sorĉ'o'n kiu tuj en'ferm'is ŝi'n kaj met'is ŝi'n kie li ne plu vid'is kaj aŭd'is ŝi'n. Post tio, okup'at'e de mult'a'j ali'a'j afer'o'j, li baldaŭ ek'forges'is ŝi'n.
Sed nun, rigard'ant'e la Magi'a'n Bild'o'n kaj leg'ant'e la Grand'a'n Arkiv'o-Libr'o'n, la Ŝu'far'ist'o sci'iĝ'is ke li'a fi'ec'o ne rest'os ne'opon'at'a. Du grav'a'j ekspedici'o'j entrepren'as trov'i li'n kaj dev'ig'i li'n re'don'i si'a'j'n ŝtel'it'a'j'n posed'aĵ'o'j'n. Unu est'as la grup'o estr'at'a de la Sorĉ'ist'o kaj Doroteo, kaj la ali'a konsist'as el Kuknjo kaj la Ran'ul'o. Ankaŭ ali'a'j serĉ'as, sed ne ĝust'a'lok'e.
Tiu'j du grup'o'j, tamen, marŝ'as direkt'e al la vimen'aĵ'a kastel'o do Ugu komenc'is plan'i kiel plej bon'e renkont'i ili'n kaj venk'i ili'a'n streb'o'n konker'i li'n.
“Ebl'e,” dir'is Tot'o, dum la best'o'j kuŝ'ad'is en grup'o por la nokt'o, “tiu Ŝu'far'ist'o kiu ŝtel'is mi'a'n grumbl'o'n kaj kiu ŝtel'is Ozman, ankaŭ ŝtel'is Buton-Bril'o'n.”
“Kiel vi sci'as ke la Ŝu'far'ist'o ŝtel'is vi'a'n grumbl'o'n?”
demand'is la Vuzo.
“Li ŝtel'is preskaŭ ĉio'n ali'a'n valor'a'n en Oz, ĉu ne?” respond'is la hund'o.
“Li ŝtel'is kio'n ajn li vol'as, ebl'e,” akord'is la Leon'o; “sed kial li aŭ iu ali'a vol'us vi'a'n grumbl'o'n?”
“Nu,” dir'is la hund'o, mal'rapid'e sving'ant'e la vost'o'n, “laŭ mi'a memor'o ĝi est'is mir'ind'a grumbl'o, mol'a kaj mal'laŭt'a kaj—kaj—”
“Kun ĉifon'a'j rand'o'j,” dir'is la Seg'ĉeval'o.
“Do,” plu'dir'is Tot'o, “se tiu magi'ist'o ne hav'is propr'a'n grumbl'o'n, li ebl'e vol'is la mi'a'n kaj ŝtel'is ĝi'n.”
“Kaj, se tiel, li baldaŭ vol'us ne hav'i ĝi'n,” koment'is la Mul'o. “Ankaŭ, se li ŝtel'is Buton-Bril'o'n li bedaŭr'os.”
“Ĉu do vi ne am'as Buton-Bril'o'n?” demand'is la Leon'o surpriz'it'e.
“Ne tem'as pri am'i li'n,” respond'is la Mul'o. “Tem'as pri atent'i li'n kaj pri'zorg'i li'n. Knab'o kiu kaŭz'as tiom da mal'trankvil'o al si'a'j amik'o'j ne est'as hav'ind'a. Mi neniam perd'iĝ'as.”
“Se vi perd'iĝ'us,” dir'is Tot'o, “neni'u mal'trankvil'iĝ'us. Mi opini'as ke Buton-Bril'o est'as tre bon'fortun'a knab'o, ĉar li ĉiam re'trov'iĝ'as.”
“Atent'u,” dir'is la Leon'o, “tiu babil'ad'o rest'ig'as ni'n vek'a'j kaj morgaŭ ver'ŝajn'e est'os ag'o'plen'a tag'o.
Dorm'u kaj forges'u vi'a'j'n kverel'o'j'n.”
“Amik'o Leon'o,” koler'et'e respond'is la hund'o, “se mi'a grumbl'o ne est'us perd'it'a vi aŭd'us ĝi'n nun. Mi tiom rajt'as parol'i kiom vi dorm'i.”
La Leon'o ĝem'is.
“Mi mult'e prefer'us perd'o'n de vi'a voĉ'o sam'temp'e kun vi'a grumbl'o,” dir'is li, “vi est'us pli agrabl'a kun'ul'o.”
Sed ili kviet'iĝ'is post tio, kaj baldaŭ la tut'a grup'eg'o est'is profund'e en'dorm'a.
La sekv'a'n maten'o'n ili fru'e komenc'is sed apenaŭ fin'is hor'o'n da marŝ'ad'o kiam, grimp'int'e ne'krut'a'n alt'et'aĵ'o'n, ili vid'is iom for mal'alt'a'n mont'o'n, sur kies supr'o star'is la vimen'aĵ'a kastel'o de Ugu. Ĝi est'as iom grand'a konstru'aĵ'o kaj iom bel'a ĉar la flank'o'j, tegment'o'j kaj kupol'o'j est'is el vimen'aĵ'o fajn'e plekt'it'a, kia'j est'as alt'kvalit'a'j korb'o'j.
“Ĉu vi kred'as ĝi'n fortik'a?” demand'is Doroteo pri'pens'em'e, dum ŝi observ'ad'is la kurioz'a'n kastel'o'n.
“Mi supoz'as ke jes, ĉar magi'ist'o konstru'is ĝi'n,”
respond'is la Sorĉ'ist'o. “Se magi'o protekt'as ĝi'n, eĉ paper'a kastel'o pov'as est'i egal'e fortik'a kiel ŝton'a. Tiu Ugu nepr'e est'as ide'plen'a person'o, ĉar li ag'as mal'simil'e al ali'a'j hom'o'j.”
“Jes; neni'u ali'a ŝtel'us ni'a'n kar'a'n Ozman,” ĝem'is mal'grand'a Trot.
“Ĉu vi kred'as ke Ozma est'as tie?” demand'is Betinjo, indik'ant'e la kastel'o'n per kap'mov'o.
“Kie ali'e ŝi pov'us est'i?” demand'is Ĉifon'er'o'j.
“Ni demand'u al la Pal'ruĝ'a Urs'o,” propon'is Doroteo.
Tio akcept'iĝ'is kiel bon'a ide'o, do ili halt'ig'is la procesi'o'n kaj la Reĝ'o de la Urs'o'j ten'is la mal'grand'a'n Pal'ruĝ'a'n Urs'o'n sur si'a'j genu'o'j kaj turn'is la krank'o'n en ĝi'a flank'o kaj demand'is: “Kie est'as Ozma de Oz?”
Kaj la mal'grand'a Pal'ruĝ'a Urs'o respond'is: “Ŝi est'as en tru'o en la ter'o, kilo'metr'o'n for, mal'dekstr'e de vi.”
“Jad'i!” kri'is Doroteo. “Do ŝi tut'e ne est'as en la kastel'o de Ugu.”
“Bon'ŝanc'e ni demand'is tio'n,” dir'is la Sorĉ'ist'o; “ĉar se ni pov'os trov'i Ozman kaj sav'i ŝi'n, ne neces'os ke ni batal'u tiu'n fi'a'n danĝer'a'n magi'ist'o'n.”
“Ĉu?” dir'is Kuknjo. “Kio'n pri mi'a teler'lav'uj'o?”
La Sorĉ'ist'o aspekt'is perpleks'a pro ŝi'a riproĉ'a ton'o, do ŝi plu'dir'is: “Ĉu vi ul'o'j el la Smerald'a Urb'o ne promes'is ke ni help'os unu la ali'a'n, kaj ke vi help'os mi'n re'akir'i mi'a'n teler'lav'uj'o'n se mi help'os vi'n re'akir'i vi'a'n Ozman? Kaj ĉu mi ne port'is al vi la mal'grand'a'n Pal'ruĝ'a'n Urs'o'n, kiu inform'is vi'n kie Ozma est'as kaŝ'it'a?”
“Ŝi prav'as,” dir'is Doroteo al la Sorĉ'ist'o. “Ni dev'as plen'um'i ni'a'n inter'konsent'o'n.”
“Nu, unu'e, ni ir'u sav'i Ozman,” propon'is la Sorĉ'ist'o. “Post'e ni'a am'at'a Reg'ant'in'o ebl'e pov'os konsil'i ni'n kiel konker'i la Ŝu'far'ist'o'n Ugu.”
Do ili turn'is si'n mal'dekstr'e'n kaj marŝ'is kilo'metr'o'n ĝis ating'i mal'grand'a'n sed profund'a'n tru'o'n en la ter'o.
Ĉiu'j tuj kur'is al la rand'o por rigard'i en la tru'o'n, sed anstataŭ trov'i tie Princ'in'o'n Ozman de Oz, ili vid'is nur Buton-Bril'o'n, kiu kuŝ'is dorm'ant'e sur la fund'o.
Ili'a'j kri'o'j baldaŭ vek'is la knab'o'n, kiu sid'iĝ'is kaj frot'is si'a'j'n okul'o'j'n. Kiam li re'kon'is si'a'j'n amik'o'j'n li rid'et'is dolĉ'e, dir'ant'e: “Re'trovit'a!”
“Kie est'as Ozma?” demand'is Doroteo mal'trankvil'e.
“Mi ne sci'as,” respond'is Buton-Bril'o de la fund'o de la tru'o. “Mi perd'iĝ'is hieraŭ, kiel ebl'e vi memor'as, kaj en la nokt'o, dum mi ĉirkaŭ'vag'ad'is en la lun'lum'o, prov'ant'e trov'i la voj'o'n por re'trov'i vi'n, mi subit'e fal'is en ĉi tiu'n tru'o'n.”
“Kaj ĉu Ozma ne est'is en ĝi jam?”
“En'est'is neni'u krom mi, kaj mi bedaŭr'is ke ĝi ne est'as tut'e mal'plen'a. La flank'o'j est'as tiom krut'a'j ke mi ne pov'as el'grimp'i, do neni'o est'is far'ebl'a krom dorm'i ĝis iu trov'os mi'n. Dank'o'n pro vi'a al'ven'o. Se vi bon'vol'os en'pend'ig'i ŝnur'eg'o'n mi mal'plen'ig'os ĉi tiu'n tru'o'n rapid'eg'e.”
“Ja strang'e!” dir'is Doroteo, mult'e bedaŭr'ig'it'e.
“Evident'e la Pal'ruĝ'a Urs'o ne dir'is al ni la ver'o'n.”
“Li neniam erar'as,” deklar'is la Lavend'a Reĝ'o de la Urs'o'j, per ton'o kiu montr'is ke oni ofend'is li'n. Kaj tiam li de'nov'e turn'is la krank'o'n de la mal'grand'a Pal'ruĝ'a Urs'o kaj demand'is: “Ĉu ĉi tiu est'as la tru'o en kiu est'as Ozma de Oz?”
“Jes,” respond'is la Pal'ruĝ'a Urs'o.
“Tio cert'ig'as pri la ver'o,” dir'is la Reĝ'o, tre sen'dub'e. “Vi'a Ozma est'as en ĉi tiu tru'o en la ter'o.”
“Ne stult'e parol'u,” respond'is Doroteo sen'pacienc'e.
“Eĉ vi'a'j bid'a'j okul'o'j pov'as vid'i ke krom Buton-Bril'o neni'u est'as en la tru'o.”
“Ebl'e Buton-Bril'o est'as Ozma,” sugest'is la Reĝ'o.
“Kaj ebl'e ne! Ozma est'as knab'in'o, kaj Buton-Bril'o est'as knab'o.”
“Vi'a Pal'ruĝ'a Urs'o nepr'e mis'funkci'as,” dir'is la Sorĉ'ist'o; “ĉar almenaŭ ĉi'foj'e li'a mekanism'o kaŭz'is li'n dir'i mal'ver'aĵ'o'n.”
La Reĝ'o de la Urs'o'j tiom koler'is pro tiu koment'o ke li for'turn'is si'n, ten'ant'e la Pal'ruĝ'a'n Urs'o'n per si'a'j man'o'j, kaj li plen'e rifuz'is plu diskut'i la afer'o'n.
“Iu'kaz'e,” dir'is la Ran'ul'o, “la Pal'ruĝ'a Urs'o konduk'is ni'n al vi'a knab'amik'o kaj tiel ebl'ig'is ke vi sav'u li'n.”
Ĉifon'er'o'j klin'is sur tiom super la tru'o'n, klopod'ant'e trov'i Ozman en ĝi, ke subit'e ŝi mal'ekvilibr'iĝ'is kaj en'fal'is kap'antaŭ'e'n. Ŝi fal'is sur Buton-Bril'o'n kaj fal'ig'is li'n, sed li'n ne vund'is ŝi'a mol'a rembur'it'a korp'o kaj li nur rid'is pro la akcident'o. La Sorĉ'ist'o kun'buk'is kelk'a'j'n rimen'o'j'n kaj en'pend'ig'is unu fin'o'n en la tru'o'n, kaj baldaŭ kaj Ĉifon'er'o'j kaj la knab'o supr'e'n'grimp'is kaj star'is sekur'e apud la ali'a'j.
De'nov'e ili serĉ'is Ozman, sed la tru'o nun est'is tut'e vak'a. Ĝi est'is rond'a tru'o, tiel ke de la supr'o ili pov'is klar'e vid'i ĉiu'n part'o'n de ĝi. Antaŭ ol ili for'ir'is de la lok'o Doroteo ir'is al la Reĝ'o de la Urs'o'j kaj dir'is: “Mi bedaŭr'as ke ni ne pov'is kred'i kio'n dir'is la mal'grand'a Pal'ruĝ'a Urs'o, ĉar ni ne vol'as mis'sent'ig'i vi'n per ni'a'j dub'o'j. Dev'as est'i ia erar'o, ie, kaj ver'ŝajn'e ni ne kompren'as preciz'e kio'n cel'as dir'i la mal'grand'a Pal'ruĝ'a Urs'o. Ĉu vi bon'vol'os far'i al li unu pli'a'n demand'o'n?”
La Lavend'a Reĝ'o de la Urs'o'j est'is bon'humor'a urs'o, se oni konsider'as kiel li est'is fabrik'it'a kaj rembur'it'a kaj artik'ig'it'a, do li akcept'is la pardon'pet'o'n de Doroteo kaj turn'is la krank'o'n kaj permes'is ke la knab'in'et'o mem demand'u li'a'n et'a'n Pal'ruĝ'a'n Urs'o'n.
“Ĉu Ozma ver'e est'as en ĉi tiu tru'o?” demand'is Doroteo.
“Ne,” dir'is la mal'grand'a Pal'ruĝ'a Urs'o.
Tio surpriz'is ĉiu'j'n. Eĉ la Reĝ'o de la Urs'o'j nun est'is perpleks'a pro la si'n'kontraŭ'a'j deklar'o'j de li'a orakol'o.
“Kie do ŝi ja est'as?” demand'is la Reĝ'o.
“Ĉi tie, inter vi,” respond'is la mal'grand'a Pal'ruĝ'a Urs'o.
“Nu,” dir'is Doroteo, “tio cert'e ced'ig'as mi'n!
Ver'ŝajn'e la mal'grand'a Pal'ruĝ'a Urs'o frenez'iĝ'is.”
“Ebl'e,” vok'is Ĉifon'er'o'j, kiu rapid'e trans'kap'e'n'ig'ad'is si'n kvazaŭ rad'o'n ĉirkaŭ la tut'a'n perpleks'a'n grup'o'n, “Ozma est'as ne'vid'ebl'a.”
“Kompren'ebl'e!” kri'is Betinjo. “Tio klar'ig'us la afer'o'n!”
“Nu, mi rimark'is ke oni pov'as parol'i eĉ kiam ne'vid'ebl'a,” dir'is la Sorĉ'ist'o. Li ĉirkaŭ'rigard'is tre zorg'e kaj dir'is per solen'a voĉ'o: “Ozma, ĉu vi est'as ĉi tie?”
Neni'a respond'o okaz'is. Doroteo ankaŭ demand'is, krom'e Buton-Bril'o kaj Trot kaj Betinjo; sed neni'u ricev'is i'a'n ajn respond'o'n.
“Est'as strang'e—strang'eg'e!” murmur'is Kuknjo la Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o. “Mi cert'is ke la mal'grand'a Pal'ruĝ'a Urs'o ĉiam dir'as la ver'o'n.”
“Mi ankoraŭ kred'as li'n honest'a,” dir'is la Ran'ul'o, kaj tiu tribut'o tiom plaĉ'is al la Reĝ'o de la Urs'o'j ke li dank'rigard'is ĉi'last'a'j'n parol'int'o'j'n, sed ankoraŭ amar'e rigard'is la ali'a'j'n.
“Krom'e,” koment'is la Sorĉ'ist'o, “Ozma ne pov'us est'i ne'vid'ebl'a, ĉar ŝi est'as fe'in'o kaj fe'in'o'j ne pov'as kontraŭ'vol'e far'iĝ'i ne'vid'ebl'a'j. Kompren'ebl'e ŝi ebl'e est'as en'karcer'ig'it'a de la magi'ist'o, aŭ eĉ sorĉ'it'a, aŭ trans'form'it'a, malgraŭ si'a'j fe'pov'o'j; sed Ugu ne pov'us mal'vid'ebl'ig'i ŝi'n per ia magi'o si'a.”
“Ĉu ebl'e ŝi trans'form'iĝ'is en Buton-Bril'o'n?” dir'is Doroteo nervoz'e. Ŝi rigard'is la knab'o'n firm'e kaj demand'is: “Ĉu vi est'as Ozma? Dir'u al mi la ver'o'n!”
Buton-Bril'o rid'is.
“Vi fuŝ'pens'as, Doroteo,” li respond'is. “Neni'o sorĉ'as mi'n. Se mi est'us Ozma, ĉu vi supoz'as ke mi fal'us en tiu'n tru'o'n?”
“Iu'okaz'e,” dir'is la Sorĉ'ist'o, “Ozma neniam vol'us tromp'i si'a'j'n amik'o'j'n, aŭ mal'ebl'ig'i ke ili re'kon'u ŝi'n, ne'grav'e kia'form'a ŝi est'us. La enigm'o rest'as enigm'o, do ni plu'ir'u al la vimen'aĵ'a kastel'o kaj demand'u al la magi'ist'o mem. Ĉar li ŝtel'is ni'a'n Ozman, Ugu dev'os dir'i al ni kie trov'i ŝi'n.”
Malgraŭ'e ili plu ir'ad'is kaj preskaŭ ating'is la alt'aĵ'et'o'n kiam ili subit'e observ'is ke ĝi'n ĉirkaŭ'as flam'ant'a rond'o. Unu'e la flam'o'j apenaŭ lev'is si'n super la ter'o'n, sed baldaŭ ili pli kaj pli alt'iĝ'is ĝis cirkl'o de flam'ant'a'j fajr'o'lang'o'j ĉirkaŭ'is la mont'et'o'n sur kiu star'is la vimen'aĵ'a kastel'o, pli alt'a'j ol iu el ili'a'j kap'o'j. Kiam ili proksim'iĝ'is al la flam'o'j la varm'eg'o est'is tiom intens'a ke ĝi re'for'puŝ'is ili'n.
“Tio neniel taŭg'os por mi!” kri'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o. “Mi tre facil'e ek'brul'as.”
“Nek por mi,” grumbl'is la Seg'ĉeval'o, trot'ant'e mal'antaŭ ili'n.
“Ankaŭ mi'n fort'e obĵet'ig'as fajr'o,” dir'is la Reĝ'o de la Urs'o'j, sekv'ant'e la Seg'ĉeval'o'n al sekur'a distanc'o kaj prem'ant'e la mal'grand'a'n Pal'ruĝ'a'n Urs'o'n al si per si'a'j man'o'j.
“Mi supoz'as ke la mal'saĝ'a Ŝu'far'ist'o imag'as ke tiu incendi'o halt'ig'os ni'n,” koment'is la Sorĉ'ist'o, mal'respekt'e rid'et'ant'e pro Ugu. “Sed mi pov'as inform'i vi'n ke tem'as pri simpl'a magi'a truk'o kiu'n la rab'ist'o ŝtel'is de Glinda la Bon'a, kaj bon'fortun'e mi sci'as kiel detru'i tiu'j'n flam'o'j'n, kiel ankaŭ produkt'i ili'n. Ĉu iu el vi bon'vol'os don'i al mi alumet'o'n?”
Nu est'u cert'a ke la knab'in'o'j ne kun'port'is alumet'o'j'n, nek la Ran'ul'o nek Kuknjo nek iu el la best'o'j. Sed Buton-Bril'o, serĉ'int'e zorg'e tra si'a'j poŝ'o'j, en kiu'j est'is mult'a'j util'aĵ'o'j kaj sen'util'aĵ'o'j, fin'e el'pren'is alumet'o'n kaj trans'don'is ĝi'n al la Sorĉ'ist'o, kiu lig'is ĝi'n al la fin'o de branĉ'o kiu'n li tord'is de mal'grand'a arb'o kresk'ant'a proksim'e de ili. Tiam la mal'grand'a Sorĉ'ist'o zorg'e flam'ig'is la alumet'o'n kaj antaŭ'e'n'kur'int'e ĵet'is ĝi'n en la plej proksim'a'n flam'o'n.
Tuj la fajr'a cirkl'o komenc'is esting'iĝ'i kaj baldaŭ tut'e mal'aper'is, las'ant'e la voj'o'n vak'a por ke ili pov'u antaŭ'e'n'marŝ'i.
“Tio rid'ig'is!” rid'is Buton-Bril'o.
“Jes,” akord'is la Sorĉ'ist'o, “ŝajn'as strang'e ke mal'grand'a alumet'o pov'as detru'i tiom grand'a'n fajr'a'n cirkl'o'n, sed kiam Glinda invent'is tiu'n truk'o'n ŝi kred'is ke neni'u ek'pens'us ke alumet'o est'as esting'il'o por fajr'o. Mi supoz'as ke eĉ Ugu ne sci'as kiel ni sukces'is esting'i la flam'o'j'n de li'a barier'o, ĉar nur Glinda kaj mi sci'as la sekret'o'n. La Magi'o-Libr'o de Glinda, kiu'n Ugu ŝtel'is, preskrib'as kiel far'i la flam'o'j'n, sed ne kiel esting'i ili'n.”
Nun ili de'nov'e aranĝ'is si'n por marŝ'i kaj komenc'is antaŭ'e'n'ir'i laŭ la mont'a dekliv'o; sed ili ne mult'e ir'is antaŭ ol ŝtal'a mur'o lev'iĝ'is antaŭ ili. Ĝi'a surfac'o est'is dens'e kovr'it'a de akr'a'j, bril'ant'a'j pint'o'j kia'j de ponard'o'j. La mur'o tut'e ĉirkaŭ'is la vimen'aĵ'a'n kastel'o'n kaj ĝi'a'j akr'a'j pint'o'j mal'ebl'ig'is ke iu grimp'u ĝi'n. Eĉ la Miks'ĉifon'a'n Knab'in'o'n ebl'e dis'ŝir'us la pint'o'j se ŝi kuraĝ'us prov'i grimp'i.
“Ha!” kri'et'is la Sorĉ'ist'o gaj'e, “nun Ugu uz'as unu el mi'a'j propr'a'j truk'o'j kontraŭ mi. Sed ĉi tiu est'as pli serioz'a ol la Barier'o de Fajr'o, ĉar la sol'a manier'o detru'i la mur'o'n est'as ali'flank'iĝ'i de ĝi.”
“Kiel tio ebl'os?” demand'is Doroteo.
La Sorĉ'ist'o rigard'ad'is pens'em'e si'a'n grup'et'o'n kaj li'a vizaĝ'o mal'kviet'iĝ'is.
“Ĝi est'as ver'e alt'a mur'o,” li mal'feliĉ'e koment'is.
“Mi preskaŭ cert'as ke la Mal'kuraĝ'a Leon'o ne pov'us trans'salt'i ĝi'n.”
“Mi plen'e cert'as pri tio!” dir'is la Leon'o trem'ant'e pro tim'o. “Se mi mal'saĝ'e vol'us salt'i mi'n kapt'us tiu'j aĉ'a'j pint'o'j.”
“Mi kred'as ke mi sukces'us, sinjor'o,” dir'is la Ran'ul'o, riverenc'ant'e al la Sorĉ'ist'o. “Neces'as salt'i kontraŭ'dekliv'e'n kaj ne nur alt'e'n, sed mi'a'j amik'o'j en la Land'o de la Jipoj opini'as mi'n bon'a salt'ist'o kaj mi kred'as ke bon'a fort'a salt'o port'os mi ali'flank'e'n.”
“Mi cert'as pri tio,” akord'is la Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o.
“Salt'ad'o, sci'u, est'as ran'ec'a lert'o,” daŭr'ig'is la Ran'ul'o, modest'e, “sed bon'vol'u dir'i al mi kio'n mi far'u kiam mi est'os ali'flank'e de la mur'o.”
“Vi est'as kuraĝ'ul'o,” dir'is la Sorĉ'ist'o, admir'e. “Ĉu iu hav'as pingl'o'n?”
Betinjo hav'is pingl'o'n kaj don'is ĝi'n al li.
“Nur neces'as,” dir'is la Sorĉ'ist'o al la Ran'ul'o, don'ant'e al li la pingl'o'n, “puŝ'i ĉi tio'n en la ali'a'n flank'o'n de la mur'o.”
“Sed la mur'o est'as el ŝtal'o!” kri'et'is la grand'a ran'o.
“Mi sci'as; almenaŭ, ĝi aspekt'as ŝtal'a; sed far'u kio'n mi dir'as. Puŝ'u la pingl'o'n en la mur'o'n kaj ĝi mal'aper'os.”
La Ran'ul'o for'met'is si'a'n bel'a'n jak'o'n kaj zorg'e fald'is ĝi'n kaj met'is ĝi'n sur la herb'o'n. Post'e li de'pren'is si'a'n ĉapel'o'n kaj met'is ĝi'n, kun la or'kap'a baston'o, apud la jak'o'n. Post'e li re'tren'paŝ'is iom'et'e kaj rapid'e far'is tri fort'a'j'n salt'o'j'n si'n'sekv'a'j'n. La unu'a'j du salt'o'j port'is li'n al la mur'o kaj la tri'a salt'o port'is li'n facil'e trans ĝi'n, kio mir'ig'is ĉiu'j'n rigard'ant'o'j'n. Kelk'a'n temp'o'n li mal'aper'is el ili'a vid'pov'o, sed kiam li obe'is la ordon'o'n de la Sorĉ'ist'o kaj puŝ'is la pingl'o'n en la mur'o'n, la grand'a barier'o mal'aper'is kaj montr'is al ili la form'o'n de la Ran'ul'o, kiu nun ir'is al kie kuŝ'as li'a jak'o kaj re'sur'met'is ĝi'n.
“Ni mult'e dank'as vi'n,” dir'is la mult'e ĝoj'ig'it'a Sorĉ'ist'o. “Tiu est'is la plej grandioz'a salt'o kiu'n mi iam vid'is kaj ĝi sav'is ni'n de venk'iĝ'o far'e de ni'a mal'amik'o. Nun ni rapid'u al la kastel'o antaŭ ol la Ŝu'far'ist'o Ugu el'pens'os ali'a'n metod'o'n halt'ig'i ni'n.”
“Ŝajn'e ĝis nun ni surpriz'is li'n,” deklar'is Doroteo.
“Jes ja. Tiu ul'o sci'as mult'a'n magi'o'n—ĉiu'j'n ni'a'j'n magi'ag'o'j'n kaj plur'a'j'n propr'a'j'n,” respond'is la Sorĉ'ist'o. “Do, se li est'as eĉ nur du'on'e tiom lert'a kiom li dev'us est'i, li ankoraŭ mult'e ĝen'os ni'n.”
Apenaŭ li dir'is tiu'j'n vort'o'j'n kiam el la portal'o'j de la vimen'aĵ'a kastel'o marŝ'is regiment'o de soldat'o'j, vest'it'a'j per gaj'a'j uniform'o'j kaj ĉiu'j port'ant'a'j long'a'j'n, pint'a'j'n lanc'o'j'n kaj akr'a'j'n batal'hak'il'o'j'n.
Tiu'j soldat'o'j est'is knab'in'o'j, kaj la uniform'o'j est'is mal'long'a'j jup'o'j el flav'a kaj nigr'a saten'o, or'a'j ŝu'o'j, ruband'o'j el or'o sur la frunt'o'j kaj kol'ĉen'o'j el bril'ant'a'j juvel'o'j. Ili'a'j jak'o'j est'is skarlat'a'j, brod'it'a'j per arĝent'a'j ŝnur'o'j. Est'is cent'o'j da tiu'j soldat'in'o'j, kaj ili est'is pli tim'ig'a'j ol bel'a'j, ĉar ili est'is fort'a'j kaj feroc'aspekt'a'j. Ili form'is cirkl'o'n tut'e ĉirkaŭ la kastel'o kaj front'is antaŭ'e'n, ten'ant'e si'a'j'n lanc'o'j'n direkt'e al la invad'int'o'j kaj si'a'j'n batal'hak'il'o'j'n sur la ŝultr'o'j, bat'pret'a'j.
Kompren'ebl'e ni'a'j amik'o'j tuj halt'is, ĉar ili ne anticip'is tiu'n tim'ig'a'n soldat'ar'o'n. La Sorĉ'ist'o aspekt'is perpleks'a kaj li'a'j akompan'ant'o'j inter'ŝanĝ'is rigard'o'j'n de sen'kuraĝ'iĝ'o.
“Mi tut'e ne koncept'is ke Ugu hav'as tia'n arme'o'n,”
dir'is Doroteo. “La kastel'o ne aspekt'as sufiĉ'e grand'a por ke ili ĉiu'j en'est'u.”
“Tiom grand'a ĝi ne est'as,” deklar'is la Sorĉ'ist'o.
“Sed ĉiu'j marŝ'is el ĝi.”
“Laŭ'aspekt'e; sed mi tut'e ne kred'as ke ĝi est'as real'a arme'o. Se la Ŝu'far'ist'o Ugu hav'us tiom da kun'loĝ'ant'o'j, mi cert'as ke la Carsuprulo de Herku menci'us tio'n al ni.”
“Ili est'as nur knab'in'o'j!” rid'is Ĉifon'er'o'j.
“Knab'in'o'j est'as la plej feroc'a'j soldat'o'j,” deklar'is la Ran'ul'o. “Ili est'as pli kuraĝ'a'j ol vir'o'j kaj ili hav'as pli fort'a'j'n nerv'o'j'n. Ver'ŝajn'e tial la magi'ist'o uz'as ili'n kiel soldat'o'j'n kaj send'is ili'n por opon'i ni'n.”
Neni'u disput'is tiu'n deklar'o'n, ĉar ĉiu fort'e rigard'is la vic'o'n de soldat'o'j, kiu'j nun, defi'e pozici'ig'int'e si'n, rest'is sen'mov'e.
“Jen magi'aĵ'o nov'a por mi,” agnosk'is la Sorĉ'ist'o, post iom da temp'o. “Mi ne kred'as la arme'o'n real'a, tamen la lanc'o'j ebl'e est'as sufiĉ'e akr'a'j por pik'i ni'n, do ni nepr'e zorg'u. Ni uz'u iom da temp'o por pri'pens'i kiel renkont'i tiu'n problem'o'n.”
Dum ili pri'pens'ad'is Ĉifon'er'o'j danc'is pli proksim'e'n al la vic'o de soldat'in'o'j. Ŝi'a'j buton'okul'o'j kelk'foj'e vid'is pli ol la natur'a'j okul'o'j de ŝi'a'j kamarad'o'j, do, rigard'int'e atent'e la arme'o'n de la magi'ist'o, ŝi kuraĝ'e antaŭ'e'n'ir'is kaj danc'is rekt'e tra la minac'ant'a'n vic'o'n! Ali'flank'e ŝi sku'is si'a'j'n rembur'it'a'j'n brak'o'j'n kaj kri'is: “Ven'u, amik'o'j. La lanc'o'j ne pov'as damaĝ'i vi'n.”
“Ha!” dir'is la Sorĉ'ist'o, gaj'e, “vid'iluzi'o, sam'e kiel mi kred'is. Ni ĉiu'j sekv'u la Miks'ĉifon'a'n Knab'in'o'n.”
La tri knab'in'et'o'j iom nervoz'is kiam ili prov'is defi'i la lanc'o'j'n kaj batal'hak'il'o'j'n, sed post la sen'damaĝ'a tra'ir'o de la ali'a'j ili kuraĝ'is tra'ir'i. Kaj, kiam ĉiu'j jam tra'ir'is la vic'o'j'n de la knab'in'a arme'o, la arme'o mem magi'e mal'aper'is.
Tut'dum'e ni'a'j amik'o'j pli grimp'ad'is la mont'et'o'n kaj pli'proksim'iĝ'is al la vimen'aĵ'a kastel'o. Nun, plu antaŭ'e'n'ir'ant'e, ili atend'is ke io ali'a opon'os ili'n, sed, mir'ig'e, neni'o okaz'is kaj baldaŭ ili ating'is la vimen'aĵ'a'n portal'o'n, kiu est'is vast'e mal'ferm'a, kaj kuraĝ'e en'ir'is la loĝ'ej'o'n de la Ŝu'far'ist'o Ugu.
Ili trov'is ke ili en'ir'is kvadrat'a'n kort'o'n de kiu en'ir'ej'o konduk'is en la ĉef'a'n konstru'aĵ'o'n de la kastel'o. Ankoraŭ neni'u person'o renkont'is ili'n, kvankam bril'kolor'a pav'o, star'ant'a sur la mur'o, gak'is rid'ant'e kaj dir'is per si'a akr'a, alt'a'ton'a voĉ'o: “Povr'a'j stult'ul'o'j! Povr'a'j stult'ul'o'j!”
“Mi esper'as ke la pav'o erar'as,” koment'is la Ran'ul'o, sed neni'u ali'a atent'is la bird'o'n. Ili'n iom impon'is la silent'o kaj sol'ec'o de la lok'o.
Kiam ili en'ir'is la pord'o'j'n de la kastel'o'j, kiu'j est'is invit'e mal'ferm'a'j, ankaŭ ili ferm'iĝ'is post ili kaj grand'eg'a'j klink'o'j ek'glit'is. La best'o'j ĉiu'j akompan'is la grup'o'n en la kastel'o'n, ĉar ili sent'is ke est'us danĝer'e apart'iĝ'i. Ili dev'is sekv'i zigzag'a'n koridor'o'n, turn'ant'e si'n tie'n kaj ali'e'n, ĝis fin'e ili en'ir'is grand'a'n centr'a'n hal'o'n, cirkl'o'form'a'n kaj kun alt'a kupol'o de kiu pend'is enorm'a lustr'o.
La Sorĉ'ist'o est'is plej antaŭ'a, sekv'is Doroteo, Betinjo kaj Trot; Tot'o konstant'e sekv'is la kalkan'o'j'n de si'a mal'grand'a mastr'in'o. Post ili est'is la Leon'o, la Vuzo kaj la Seg'ĉeval'o; post'e Kuknjo la Kuk'et'o- Kuir'ist'in'o kaj Buton-Bril'o; post'e la Lavend'a Urs'o port'ant'a la Pal'ruĝ'a'n Urs'o'n, kaj fin'e la Ran'ul'o kaj la Miks'ĉifon'a Knab'in'o, kaj Hanĉjo la Mul'o est'is plej'last'a. Do la Sorĉ'ist'o la unu'a vid'is la grand'a'n kupol'it'a'n hal'o'n, sed la ali'a'j rapid'e sekv'is kaj mir'o'plen'e grup'iĝ'is tuj intern'e de la en'ir'ej'o.
Sur alt'a podi'o ĉe unu flank'o est'is pez'a tabl'o sur kiu kuŝ'is la Grand'a Arkiv'o-Libr'o de Glinda; sed la podi'o est'is lig'it'a al la podi'o kaj la Libr'o est'is firm'e ĉen'it'a al la tabl'o—ĝust'e kiel kiam ĝi est'is gard'at'a en la palac'o de Glinda. Sur la mur'o super la tabl'o pend'is la Magi'a Bild'o de Ozma.
Sur ar'o da bret'o'j ali'flank'e de la hal'o star'is ĉiu'j kemi'aĵ'o'j kaj magi'esenc'o'j kaj ĉiu'j magi'il'o'j ŝtel'it'a'j for'de Glinda kaj Ozma kaj la Sorĉ'ist'o, kun vitr'a'j pord'o'j kiu'j kovr'is la bret'o'j'n tiel ke neni'u pov'u akir'i ili'n.
Kaj en for'a angul'o sid'is la Ŝu'far'ist'o Ugu, li'a'j pied'o'j est'is pigr'e etend'it'a'j, li'a'j mal'dik'a'j man'o'j est'is kun'met'it'a'j mal'antaŭ li'a kap'o. Li trankvil'e klin'is si'n mal'antaŭ'e'n kaj fum'ad'is long'a'n pip'o'n. Ĉirkaŭ la magi'ist'o est'is ia kaĝ'o, laŭ'aspekt'e konsist'ant'a el or'a'j stang'o'j kun grand'a'j spac'o'j inter ili, kaj ĉe li'a'j pied'o'j—ankaŭ intern'e de la kaĝ'o—ripoz'is la long'e serĉ'it'a diamant'ornam'it'a teler'lav'uj'o de Kuknjo la Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o.
Princ'in'o Ozma est'is tut'e ne vid'ebl'a.
“Nu, nu,” dir'is Ugu, kiam la invad'int'o'j jam star'is silent'e dum moment'o, ĉirkaŭ'rigard'ant'e, “ĉi tiu vizit'o est'as atend'it'a plezur'o, mi cert'ig'as al vi. Mi sci'is ke vi ven'as kaj mi sci'as kial vi est'as ĉi tie. Vi ne est'as bon'ven'a'j, ĉar mi ne pov'as profit'e uz'i iu'n el vi, sed ĉar vi insist'e ven'is mi esper'as ke vi kiel ebl'e plej mal'long'ig'os ĉi tiu'n post'tag'mez'a'n vizit'o'n. Ne neces'os mult'a temp'o por fin'i vi'a'n trakt'ad'o'n kun mi. Vi pet'os de mi Ozman, kaj mi respond'os ke vi trov'u ŝi'n—se vi pov'os.”
“Sinjor'o,” respond'is la Sorĉ'ist'o, riproĉ'ton'e, “vi est'as tre fi'a kaj kruel'a person'o. Mi supoz'as ke vi imag'as ke ĉar vi ŝtel'is la teler'lav'uj'o'n de ĉi tiu kompat'ind'a vir'in'o kaj la plej bon'a'n magi'o'n en Oz, ke vi est'as pli potenc'a ol ni kaj pov'os triumf'i kontraŭ ni.”
“Jes,” dir'is la Ŝu'far'ist'o Ugu, mal'rapid'e plen'ig'ant'e si'a'n pip'o'n per freŝ'a tabak'o el arĝent'a bovl'o kiu star'is apud li, “preciz'e tio'n mi imag'as.
Tut'e ne util'os al vi postul'i de mi la knab'in'o'n kiu antaŭ'e est'is la Reg'ant'o de Oz, ĉar mi ne dir'os al vi kie mi kaŝ'is ŝi'n—kaj vi ne pov'us diven'i eĉ dum mil jar'o'j. Nek mi re'don'os al vi iu'n magi'o'n kiu'n mi kapt'is. Mi ne tiom stult'as. Sed memor'u ĉi tio'n: mi mem intenc'as est'i de nun la Reg'ant'o de Oz, do mi konsil'as ke vi zorg'u dec'e parol'i al vi'a est'ont'a Monark'o.”
“Ozma rest'as la Reg'ant'o de Oz, ne grav'e kie vi kaŝ'is ŝi'n,” deklar'is la Sorĉ'ist'o. “Kaj en'mens'ig'u ĉi tio'n, mizer'a Ŝu'far'ist'o: Ni intenc'as trov'i kaj sav'i ŝi'n, kiam ebl'e, sed ni'a unu'a dev'o kaj plezur'o est'os konker'i vi'n kaj post'e pun'i vi'n pro vi'a'j fi'ag'o'j.”
“Bon'e; konker'u,” dir'is Ugu. “Mi ver'e volont'e vid'os kiel vi far'os tio'n.”
Nu, kvankam la mal'grand'a Sorĉ'ist'o parol'is tiom aŭdac'e, li tiu'moment'e tut'e ne sci'is kiel ili pov'us konker'i la magi'ist'o'n. Tiu'maten'e li don'is al la Ran'ul'o, pro li'a pet'o, doz'o'n da zosozo el si'a botel'o, kaj la Ran'ul'o promes'is eventual'e fort'e batal'i; sed la Sorĉ'ist'o sci'is ke fort'o sol'a ne pov'os venk'i kontraŭ magi'a'j art'o'j. Tamen la lud'il'a Reĝ'o de la Urs'o'j jam montr'is ke li hav'as ver'e respekt'ind'a'n magi'o'n, kaj la Sorĉ'ist'o iom de'pend'is de tio. Sed io est'is tuj far'end'a, kaj la Sorĉ'ist'o ne sci'is kio'n.
Dum li pri'pens'ad'is tiu'n perpleks'ig'a'n demand'o'n kaj la ali'a'j star'is rigard'ant'e li'n, si'a'n estr'o'n, io kurioz'a okaz'is. La plank'o de la grand'a rond'a hal'o, sur kiu ili star'ad'is, subit'e komenc'is klin'iĝ'i. Anstataŭ rest'i plat'a kaj sen'klin'a ĝi far'iĝ'is dekliv'a, kaj la dekliv'ec'o pli kaj pli grand'iĝ'is ĝis neni'u el la grup'o pov'is plu star'i sur ĝi. Baldaŭ ili ĉiu'j glit'is al la mur'o, kiu nun est'is sub ili, kaj tiam evident'iĝ'is ke la tut'a vast'a ĉambr'o mal'rapid'e invers'iĝ'as! Nur la Ŝu'far'ist'o Ugu, en'pozici'ig'it'a de la stang'o'j de la or'a kaĝ'o, rest'is en si'a antaŭ'a lok'o, kaj la fi'magi'ist'o laŭ'aspekt'e ĝu'eg'is la surpriz'o'n de li'a'j viktim'o'j.
Unu'e, ĉiu'j glit'is al la mur'o mal'antaŭ ili, sed dum la ĉambr'o plu invers'iĝ'is ili post'e glit'is sur la mur'o kaj trov'is si'n sur la fund'o de la grand'a kupol'o, bat'iĝ'ant'e kontraŭ la grand'a'n lustr'o'n kiu, kiel ĉio ali'a, nun est'is invers'it'a.
La turn'iĝ'ad'o nun ĉes'is kaj la ĉambr'o fiks'iĝ'is.
Supr'e'n rigard'ant'e ili vid'is Ugun pend'ant'a en si'a kaĝ'o ĉe la plej'supr'o, kiu iam est'is la plank'o.
“Ha,” dir'is li, rid'et'ant'e al ili, “por konker'i oni dev'as ag'i, kaj kiu ag'as rapid'e nepr'e venk'as. Ĉi tiu est'as tre bon'a karcer'o, el kiu mi cert'as ke vi ne eskap'os. Bon'vol'u distr'i vi'n kiel ajn vi vol'as, sed mi dev'as pet'i vi'n pardon'i mi'a for'ir'o'n, ĉar mi hav'as task'o'j'n far'end'a'j'n en ali'a part'o de mi'a kastel'o.”
Dir'int'e tio'n, li mal'ferm'is luk'o'n en la plank'o de si'a kaĝ'o (kiu nun est'is super li'a kap'o) kaj tra'grimp'is kaj mal'aper'is el ili'a vid'pov'o. La diamant'a teler'lav'uj'o rest'is en la kaĝ'o, sed la stang'o'j mal'ebl'ig'is ke ĝi fal'u sur ili'a'j'n kap'o'j'n.
“Nu, ver'e!” dir'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o, pren'ant'e unu el la stang'o'j de la lustr'o kaj sving'ant'e si'n de ĝi, “jen unu punkt'o por la Ŝu'far'ist'o, ĉar li tre lert'e kapt'is ni'n.”
“Bon'vol'u ne star'i sur mi'a pied'o,” dir'is la Leon'o al la Seg'ĉeval'o.
“Kaj komplez'e, Sinjor'o Mul'o,” koment'is la Vuzo, “for'pren'u vi'a'n vost'o'n de mi'a mal'dekstr'a okul'o.”
“Est'as iom tro da ul'o'j ĉi tie,” klar'ig'is Doroteo, “ĉar la kupol'o rond'as kaj ni ĉiu'j glit'is en ĝi'a'n mez'o'n. Sed ni kiel ebl'e plej silent'u ĝis ni pov'os el'pens'i kio'n far'i.”
“Ve, ve!” lament'is Kuknjo; “mi vol'eg'as mi'a'n plej'kar'a'n teler'lav'uj'o'n,” kaj ŝi sopir'e etend'is si'a'j'n brak'o'j'n ĝi'a'direkt'e'n.
“Volont'e mi hav'us la magi'o'n kiu est'as sur la tie'a'j bret'o'j,” ĝem'is la Sorĉ'ist'o.
“Ĉu vi s’poz'as ke ni pov'us ating'i ĝi'n?” demand'is Trot mal'trankvil'e.
“Neces'us flug'i,” rid'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o.
Sed la Sorĉ'ist'o serioz'e konsider'is la propon'o'n, ankaŭ la Ran'ul'o. Ili pri'diskut'is ĝi'n kaj baldaŭ plan'is prov'o'n ating'i la bret'o'j'n kie est'as la magi'il'o'j. Unu'e la Ran'ul'o kuŝ'is sur la rond'a kupol'o kaj apog'is si'a'n pied'o'n per la trunk'et'o de la lustr'o; la Sorĉ'ist'o grimp'is trans li'n kaj kuŝ'is sur la kupol'o kun la pied'o'j sur la ŝultr'o'j de la Ran'ul'o; sekv'is la Kuk'et'o- Kuir'ist'in'o; post tio Buton-Bril'o grimp'is al la ŝultr'o'j de la vir'in'o; sekv'e Doroteo grimp'is, kaj Betinjo kaj Trot, kaj fin'e la Miks'ĉifon'a Knab'in'o, kaj ili'a sum'a long'o alt'etend'iĝ'is laŭ la mur'o de la kupol'o sed ne sufiĉ'e por ke Ĉifon'er'o'j tuŝ'u la bret'o'j'n.
“Atend'u minut'o'n, ebl'e mi pov'os ating'i la magi'o'n,”
vok'is la Reĝ'o de la Urs'o'j, kaj li komenc'is grimp'ad'i la korp'o'j'n de la ali'a'j. Sed kiam li ating'is la Kuk'et'o- Kuir'ist'in'o'n li'a'j mol'a'j pied'o'j tikl'is ŝi'a'n flank'o'n tiel ke ŝi tord'e mov'et'is si'n kaj renvers'is la tut'a'n vic'o'n.
Sub'e'n ili fal'is, fal'ant'e amas'e kontraŭ la best'o'j'n, kaj kvankam neni'u damaĝ'iĝ'is est'is konfuz'eg'o kaj la Ran'ul'o, kiu est'is ĉe la mal'supr'o, preskaŭ koler'eg'is antaŭ ol pov'i re'sur'pied'iĝ'i.
Kuknjo absolut'e rifuz'is prov'i la “piramid'a'n truk'o'n”, kiel ŝi nom'is ĝi'n, kaj ĉar la Sorĉ'ist'o nun konvink'iĝ'is ke ili ne pov'os ating'i la magi'il'o'j'n tiu'manier'e la prov'o'n ili nul'ig'is.
“Sed io est'as far'end'a,” dir'is la Sorĉ'ist'o, do li turn'is si'n al la Lavend'a Urs'o kaj demand'is: “Ĉu la magi'o de Vi'a Moŝt'o pov'us help'i ni'n eskap'i de ĉi tie?”
“Mi'a magi'a pov'o est'as lim'ig'it'a,” est'is la respond'o.
“Kiam mi rembur'iĝ'is la fe'o'j apud'e star'is kaj kaŝ'e met'is iom da magi'o en la plen'ig'aĵ'o'n. Sekv'e mi pov'as far'i la magi'o'n kiu est'as intern'e de mi, sed neni'o'n ali'a'n. Tamen vi est'as sorĉ'ist'o, kaj sorĉ'ist'o dev'us kapabl'i i'o'n ajn far'i.”
“Vi'a Moŝt'o forges'as ke mi'a'j magi'il'o'j est'as ŝtel'it'a'j,” dir'is la Sorĉ'ist'o mal'feliĉ'e, “kaj sorĉ'ist'o sen il'o'j est'as sen'pov'a kiel ĉarpent'ist'o sen martel'o aŭ seg'il'o.”
“Ne ced'u,” pet'eg'is Buton-Bril'o, “ĉar se ni ne eskap'os de ĉi tiu strang'a karcer'o ni ĉiu'j mort'os pro mal'sat'o.”
“Ne mi!” rid'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o, nun star'ant'e sur la supr'o de la lustr'o, sur la lok'o kiu dev'us est'i ĝi'a mal'supr'o.
“Ne menci'u tia'j'n terur'aĵ'o'j'n,” dir'is Trot, trem'ant'e.
“Ni ven'is ĉi tie'n por kapt'i la Ŝu'far'ist'o'n, ĉu ne?”
“Jes, kaj por sav'i Ozman,” dir'is Betinjo.
“Kaj jen ni, mem kapt'it'a'j, kaj mi'a am'at'a teler'lav'uj'o pend'as tie supr'e, klar'e vid'ebl'a!” plor'eg'is la Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o, viŝ'ant'e si'a'j'n okul'o'j'n per la vost'o de la jak'o de la Ran'ul'o.
“Ĉit!” vok'is la Leon'o, per bas'a profund'a muĝ'o, “Las'u la Sorĉ'ist'o'n iom pens'i.”
“Li hav'as mult'a'n temp'o'n,” dir'is Ĉifon'er'o'j. “La cerb'o'n de la Bird'o'tim'ig'il'o li bezon'as.”
Fin'fin'e mal'grand'a Doroteo sav'is ili'n, kaj ŝi'a kapabl'o sav'i ili'n preskaŭ tiom surpriz'is la knab'in'o'n kiom ŝi'a'j'n amik'o'j'n. Doroteo jam sekret'e prov'ad'is la pov'o'j'n de si'a Magi'a Zon'o, kiu'n ŝi iam kapt'is de la Reĝ'o de la Knomoj, kaj eksperiment'ad'is per ĝi divers'manier'e, ek'de kiam ŝi komenc'is ĉi tiu'n event'o'plen'a'n vetur'o'n. Divers'foj'e ŝi kaŝ'e for'ir'is de la ali'a'j membr'o'j de la grup'o kaj sol'a prov'is trov'i kio'n pov'as kaj kio'n ne pov'as far'i la Magi'a Zon'o. Mult'o'n ĝi ne kapabl'is far'i, ŝi trov'is, sed ŝi sci'iĝ'is pri kelk'a'j kapabl'o'j de la Zon'o kaj eĉ ŝi'a'j amik'in'o'j tut'e ne suspekt'is ke ŝi sci'as.
Unu'e, ŝi memor'is ke kiam la Reĝ'o de la Knomoj posed'is ĝi'n la Magi'a Zon'o pov'is far'i trans'form'o'j'n, kaj per el'fund'a pri'pens'ad'o ŝi fin'e memor'is la manier'o'n per kiu'j tiu'j trans'form'o'j okaz'is. Pli bon'a, tamen, est'is la trov'o ke la Magi'a Zon'o akcept'as plen'um'i unu dezir'o'n de la port'ant'o ĉiu'tag'e. Ŝi nur bezon'is ferm'i si'a'n dekstr'a'n okul'o'n kaj mov'et'i mal'dekstr'a'n pied'fingr'o'n kaj long'e en'spir'i kaj esprim'i si'a'n dezir'o'n. Hieraŭ ŝi sekret'e dezir'is skatol'o'n da karamel'bombon'o'j kaj tuj ŝi trov'is la skatol'o'n proksim'a. Hodiaŭ ŝi ankoraŭ ne uz'is si'a'n ĉiu'tag'a'n dezir'o'n, kred'ant'e ke ebl'e ĝi est'os urĝ'e bezon'at'a, kaj nun ven'is la moment'o kiam ŝi dev'os uz'i la dezir'o'n por ke ŝi kun si'a'j amik'o'j eskap'u el la karcer'o en kiu'n Ugu ferm'is ili'n.
Do, sen inform'i iu'n ajn pri kio'n ŝi intenc'as far'i— ĉar ŝi jam uz'is la dezir'o'n nur unu'foj'e kaj ne est'is cert'a pri kiom kapabl'a est'as la Magi'a Zon'o—Doroteo ferm'is si'a'n dekstr'a'n okul'o'n kaj mov'et'is si'a'n mal'dekstr'a'n grand'a'n pied'fingr'o'n kaj en'spir'is profund'e kaj plej'fort'e dezir'is. La sekv'a'n moment'o'n la ĉambr'o komenc'is re'rivolu'i, mal'rapid'e sam'e kiel antaŭ'e, kaj iom post iom ili ĉiu'j glit'is al la flank'a mur'o kaj laŭ'long'e de la mur'o al la plank'o—ĉiu'j escept'e de Ĉifon'er'o'j, kiu tiom surpriz'iĝ'is ke ŝi plu kroĉ'iĝ'is al la lustr'o. Kiam la grand'a hal'o re'est'is en si'a ĝust'a pozici'o kaj la ali'a'j star'is firm'e sur ĝi'a plank'o, ili supr'e'n'rigard'is al la kupol'o kaj vid'is la Miks'ĉifon'a'n Knab'in'o'n pend'ant'a de la lustr'o.
“Jad'i!” kri'is Doroteo. “Kiel vi pov'os sub'e'n'ir'i?”
“Ĉu la ĉambr'o plu rivolu'os?” demand'is Ĉifon'er'o'j.
“Mi esper'as ke ne. Mi kred'as ke tio jam ĉes'is,”
dir'is Princ'in'o Doroteo.
“Do flank'e'n'paŝ'u por ke vi ne damaĝ'iĝ'u!” kri'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o, kaj tuj kiam ili obe'is tiu'n pet'o'n ŝi mal'kroĉ'is si'n de la lustr'o kaj fal'is kalkan'o'j'n-super'kap'e kaj tord'ant'e kaj turn'ant'e si'n tre ekscit'e. Plump!
ŝi fal'is sur la kahel'it'a'n plank'o'n kaj ili kur'is al ŝi kaj rul'is ŝi'n kaj per'frap'e re'ĝust'ig'is ŝi'a'n form'o'n.
“Kiu el vi aŭdac'is defi'i mi'a'n magi'o'n?” li kri'is per terur'a voĉ'o.
“Mi,” respond'is Doroteo trankvil'e.
“Do mi detru'os vi'n, ĉar vi est'as nur ter'ul'in'o kaj ne fe'in'o,” li dir'is kaj li komenc'is murmur'i kelk'a'j'n magi'a'j'n vort'o'j'n.
Doroteo nun kompren'is ke neces'as trakt'i Ugun kiel mal'amik'o'n, do ŝi antaŭ'e'n'paŝ'is direkt'e al la angul'o kie li sid'is, dir'ant'e dum si'a ir'o: “Mi ne tim'as vi'n, S-ro Ŝu'far'ist'o, kaj mi kred'as ke baldaŭ vi bedaŭr'os est'i tiom fi'a person'o. Vi ne pov'as detru'i mi'n kaj mi ne detru'os vi'n, sed mi pun'os vi'n pro vi'a fi'ag'ad'o.”
Ugu rid'eg'is tre mal'plaĉ'e, kaj sku'is si'a'n man'o'n.
Doroteo est'is du'on'e trans la ĉambr'o kiam subit'e vitr'a mur'o lev'iĝ'is antaŭ ŝi kaj halt'ig'is ŝi'n. Tra la vitr'o ŝi pov'is vid'i la magi'ist'o'n rikan'i kontraŭ ŝi ĉar ŝi est'is mal'fort'a knab'in'et'o, kaj tio provok'is ŝi'n. Kvankam la vitr'a mur'o dev'ig'is ŝi'n halt'i ŝi tuj prem'is ambaŭ man'o'j'n al si'a Magi'a Zon'o kaj kri'is laŭt'a'voĉ'e: “Ŝu'far'ist'o Ugu, per la magi'a'j virt'o'j de la Magi'a Zon'o, mi ordon'as ke vi far'iĝ'u kolomb'o!”
La magi'ist'o tuj konsci'is ke li sorĉ'iĝ'as, ĉar li pov'is sent'i si'a'n form'o'n ŝanĝ'iĝ'i. Li barakt'is sen'esper'e kontraŭ la sorĉ'o, murmur'ant'e magi'a'j'n vort'o'j'n kaj far'ant'e magi'a'j'n gest'o'j'n per si'a'j man'o'j. Kaj unu'manier'e li sukces'is defi'i la cel'o'n de Doroteo, ĉar kvankam li'a form'o baldaŭ far'iĝ'is tiu de griz'a kolomb'o, la kolomb'o est'is enorm'a—eĉ pli grand'a ol Ugu la hom'o—kaj tio'n li sukces'is okaz'ig'i antaŭ ol li'a'j magi'a'j pov'o'j plen'e for'las'is li'n.
Kaj la kolomb'o ne est'is mild'humor'a, mal'simil'e al normal'a'j kolomb'o'j, ĉar Ugu koler'eg'is pro la sukces'o de la knab'in'et'o. Li'a'j libr'o'j ja dir'is al li neni'o'n pri la Magi'a Zon'o de la Reĝ'o de la Knomoj, ĉar la Land'o de la Knomoj est'is ekster la Land'o Oz. Li sci'is, tamen, ke li ver'ŝajn'e konker'iĝ'os se li ne feroc'e flug'os, do li etend'is si'a'j'n flug'il'o'j'n kaj lev'iĝ'is en la aer'o'n kaj flug'is rekt'e al Doroteo. La Vitr'a Mur'o mal'aper'is tuj kiam Ugu trans'form'iĝ'is.
Doroteo intenc'is ordon'i ke la Zon'o trans'form'u la magi'ist'o'n en Kolomb'o'n de Pac'o, sed pro si'a ekscit'iĝ'o ŝi forges'is dir'i pli ol “kolomb'o”, kaj nun Ugu tut'e ne est'is Kolomb'o de Pac'o sed, anstataŭ'e, spit'em'a Kolomb'o de Milit'o. Li'a dimensi'o mult'e danĝer'ig'is li'a'j'n akr'a'n bek'o'n kaj ung'o'j'n, sed Doroteo ne tim'is kiam li ven'is rapid'e flug'ant'e al ŝi kun si'a'j ung'o'j etend'it'a'j kaj si'a glav'form'a bek'o mal'ferm'a. Ŝi sci'is ke la Magi'a Zon'o protekt'os si'a'n sur'port'ant'o'n.
Sed la Ran'ul'o ne sci'is tiu'n fakt'o'n kaj alarm'iĝ'is pro la ŝajn'a danĝer'o al la knab'in'et'o. Do li ek'salt'is kaj salt'is rekt'e sur la dors'o'n de la grand'a kolomb'o.
Tiam komenc'iĝ'is fervor'eg'a lukt'ad'o. La kolomb'o est'is tiom fort'a kiom est'is Ugu, kaj dimensi'e ĝi est'is mult'e pli grand'a ol la Ran'ul'o. Sed la Ran'ul'o jam antaŭ'e manĝ'is la zosozon kaj ĝi fort'ig'is li'n tiom kiom la Kolomb'o Ugu. Je la unu'a salt'o li puŝ'is la kolomb'o'n al la plank'o, sed la gigant'a bird'o liber'iĝ'is kaj komenc'is mord'i kaj ung'i la Ran'ul'o'n, sub'bat'ant'e li'n kiam ajn li klopod'is lev'iĝ'i. La dik'a, mal'delikat'a haŭt'o de la grand'a ran'o ne est'is facil'e damaĝ'ebl'a, sed Doroteo tim'is por si'a ĉampion'o kaj de'nov'e uz'ant'e la trans'form'a'n potenc'o'n de la Magi'a Zon'o ŝi mal'grand'ig'is la kolomb'o'n, ĝis ĝi est'is ne pli grand'a ol kanaria bird'o.
Ugu ne perd'is si'a'n sci'o'n pri magi'o kiam li perd'is si'a'n hom'a'n form'o'n, kaj li nun kompren'is ke est'as sen'esper'e opon'i la potenc'o'n de la Magi'a Zon'o kaj sci'is ke li'a sol'a esper'o eskap'i de'pend'as de tuj'a ag'ad'o.
Do li rapid'e flug'is en la or'a'n juvel'it'a'n teler'lav'uj'o'n kiu'n li ŝtel'is de Kuknjo la Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o kaj, ĉar bird'o'j pov'as parol'i egal'e bon'e kiel best'o'j aŭ hom'o'j en la Fe'land'o Oz, li murmur'is la magi'a'n vort'o'n neces'a'n kaj dezir'is si'n en la Land'o de la Kveluloj— kiu est'is kiom ebl'e plej for de la vimen'aĵ'a kastel'o, laŭ li'a kred'o.
Ni'a'j amik'o'j kompren'ebl'e ne sci'is kio'n Ugu far'os.
Ili vid'is la teler'lav'uj'o'n trem'i dum moment'o kaj ek'mal'aper'i, la kolomb'o mal'aper'is kun ĝi, kaj kvankam dum kelk'a'j minut'o'j ili atend'is anticip'ant'e la re'ven'o'n de la magi'ist'o, Ugu ne re'ven'is.
“Ŝajn'as al mi,” dir'is la Sorĉ'ist'o gaj'a'voĉ'e, “ke ni konker'is la fi'magi'ist'o'n pli rapid'e ol ni anticip'is.”
“Ne dir'u ‘ni’—Doroteo far'is!” kri'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o, trans'kap'iĝ'ant'e tri'foj'e si'n'sekv'e kaj post'e marŝ'ant'e sur si'a'j man'o'j. “Hur'a por Doroteo!”
“Mi kred'is ke vi dir'is ke vi ne sci'as uz'i la magi'o'n de la Zon'o de la Reĝ'o de la Knomoj,” dir'is la Sorĉ'ist'o al Doroteo.
“Mi ne sci'is, tiu'temp'e,” ŝi respond'is, “sed post'e mi memor'is kiel la Reĝ'o de la Knomoj iam uz'is la Magi'a'n Zon'o'n por sorĉ'i hom'o'j'n kaj trans'form'i ili'n en ornam'aĵ'o'j'n kaj ĉi'a'j'n aĵ'o'j'n; do mi prov'is kelk'a'j'n sorĉ'o'j'n sekret'e kaj post kelk'a temp'o mi trans'form'is la Seg'ĉeval'o'n en ter'pom'o'prem'il'o'n kaj de'nov'e en Seg'ĉeval'o'n, kaj la Mal'kuraĝ'a'n Leon'o'n en kat'o'n kaj de'nov'e en Mal'kuraĝ'a'n Leon'o'n, kaj tiam mi sci'is ke la sorĉ'o funkci'as ĝust'e.”
“Kiam vi far'is tiu'j'n sorĉ'o'j'n?” demand'is la Sorĉ'ist'o, mult'e surpriz'it'e.
“Unu nokt'o'n kiam ĉiu'j ali'a'j est'is dorm'ant'a'j escept'e de Ĉifon'er'o'j, kaj ŝi for'ir'is ĉas'ad'i lun'bril'er'o'j'n.”
“Nu,” koment'is la Sorĉ'ist'o, “vi'a trov'o cert'e help'eg'is ni'n, kaj ni dev'as ĉiu'j dank'i ankaŭ la Ran'ul'o'n, ĉar li tiom bon'e batal'is. La kolomb'a form'o hav'is la fi'karakter'o'n de Ugu en si, kaj tio danĝer'ig'is la monstr'a'n bird'o'n.”
La Ran'ul'o aspekt'is mal'feliĉ'a ĉar la ung'o'j de la bird'o ŝir'is li'a'j'n bel'a'j'n vest'o'j'n, sed li riverenc'is tre dign'e pro tiu mult'emerit'it'a laŭd'o. Kukjno, tamen, kaŭr'is sur la plank'o kaj plor'ad'is amar'e.
“Mi'a valor'eg'a teler'lav'uj'o est'as for!” ŝi plor'is. “For, tuj kiam mi re'trov'is ĝi'n!”
“Ne grav'as,” dir'is Trot, vol'ant'e lul'i ŝi'n, “cert'e ĝi est'as ie, do ni cert'e trov'os ĝi'n iam.”
“Jes ja,” al'don'is Betinjo; “nun ĉar ni hav'as la Magi'a'n Bild'o'n de Ozma ni pov'os inform'i vi'n pri preciz'e kie'n ir'is la Kolomb'o kun vi'a teler'lav'uj'o.”
Ili ĉiu'j proksim'iĝ'is al la Magi'a Bild'o, kaj Doroteo vol'is ke ĝi montr'u la sorĉ'it'a'n form'o'n de la Ŝu'far'ist'o Ugu, kie ajn ĝi est'as. Tuj aper'is en la kadr'o de la Bild'o scen'o en la mal'proksim'a Land'o de la Kveluloj, kie la Kolomb'o star'is mal'gaj'e sur la branĉ'o de arb'o kaj la juvel'it'a teler'lav'uj'o kuŝ'is sur la ter'o tuj sub la branĉ'o.
“Sed kie est'as tiu lok'o—kiom distanc'a aŭ proksim'a?” demand'is Kuknjo mal'trankvil'e.
“La Arkiv'o-Libr'o inform'os ni'n,” respond'is la Sorĉ'ist'o. Do ili serĉ'is en la Grand'a Arkiv'o-Libr'o kaj leg'is ĉi tio'n: “La Magi'ist'o Ugu, trans'form'it'a en kolomb'o'n de Princ'in'o Doroteo de Oz, uz'is la magi'o'n de la or'a teler'lav'uj'o por port'i li'n tuj al la nord'orient'a angul'o de la Land'o de la Kveluloj.”
“Tut'e bon'e,” dir'is Doroteo. “Ne mal'trankvil'u, Kuknjo, ĉar la Bird'o'tim'ig'il'o kaj la Stan'a Lign'o'hak'ist'o est'as en tiu part'o de la land'o, serĉ'ant'e Ozman, kaj ili nepr'e trov'os vi'a'n teler'lav'uj'o'n.”
“Jad'i!” kri'is Buton-Bril'o, “ ni tut'e forges'is Ozman.
Ni trov'u kie la magi'ist'o kaŝ'is ŝi'n.”
Retro'e'n al la Magi'a Bild'o ili marŝ'is, sed kiam ili vol'is vid'i Ozman, kie ajn ŝi est'as kaŝ'it'a, nur rond'a nigr'a makul'o aper'is en la centr'o de la kanvas'o.
“Mi ne kompren'as kiel tio pov'as est'i Ozma!” dir'is Doroteo, tre perpleks'it'e.
“Tamen, ŝajn'e jen kiom pov'as inform'i la Magi'a Bild'o,” dir'is la Sorĉ'ist'o, egal'e surpriz'it'e. “Se tem'as pri sorĉ'o, aspekt'as ke la magi'ist'o trans'form'is Ozman en er'o'n de gudr'o.”
“Ebl'e ni demand'u la mal'grand'a'n Pal'ruĝ'a'n Urs'o'n pri Ozma,” sugest'is Trot.
“Pŝa!” dir'is Buton-Bril'o, “li neni'o'n sci'as.”
“Li neniam erar'as,” deklar'is la Reĝ'o.
“Li erar'is antaŭ'e, cert'e,” dir'is Betinjo. “Sed ebl'e li ne erar'os de'nov'e.”
“Li ne hav'os oportun'o'n,” grumbl'is la Reĝ'o de la Urs'o'j.
“Ni aŭd'u kio'n li dir'os,” dir'is Doroteo. “Ne mal'util'os demand'i al la Pal'ruĝ'a Urs'o kie est'as Ozma.”
“Mi rifuz'as permes'i ke vi demand'u al li,” deklar'is la Reĝ'o per mal'plezur'a voĉ'o. “Mi ne intenc'as las'i ke mi'a mal'grand'a Pal'ruĝ'a Urs'o de'nov'e insult'iĝ'u per vi'a'j mal'saĝ'a'j dub'o'j. Li neniam erar'as.”
“Ĉu li ne dir'is ke Ozma est'as en tiu tru'o en la ter'o?” demand'is Betinjo.
“Jes; kaj mi cert'as ke ŝi est'is tie,” respond'is la Lavend'a Urs'o.
Ĉifon'er'o'j rid'is mok'e kaj la ali'a'j vid'is ke ne util'as disput'i kun la obstin'a Reĝ'o de la Urs'o'j, kiu evident'e plen'e fid'as si'a'n Pal'ruĝ'a'n Urs'o'n. La Sorĉ'ist'o, kiu sci'as ke kutim'e oni pov'as plen'e fid'i magi'il'o'j'n, kaj ke la mal'grand'a Pal'ruĝ'a Urs'o pov'is respond'i demand'o'j'n per ia rimark'ind'a magi'a kapabl'o, kred'is ke est'as saĝ'e pardon'pet'i al la Lavend'a Urs'o pro la mal'kred'o de li'a'j amik'o'j, kaj sam'temp'e li urĝ'is la Reĝ'o'n konsent'i demand'i la Pal'ruĝ'a'n Urs'o'n de'nov'e. Kuknjo kaj la Ran'ul'o ankaŭ pet'eg'is la grand'a'n Urs'o'n, kiu fin'e akcept'is, kvankam iom mal'graci'e, de'nov'e prov'i la saĝ'o'n de la mal'grand'a Urs'o. Do li sid'ig'is la mal'grand'a'n sur si'a'n genu'o'n kaj turn'is la krank'o'n kaj la Sorĉ'ist'o mem far'is la demand'o'n per tre respekt'o'plen'a voĉ'ton'o.
“Kie est'as Ozma?” est'is li'a unu'a demand'o.
“Ĉi tie, en ĉi tiu ĉambr'o,” respond'is la mal'grand'a Pal'ruĝ'a Urs'o.
Ĉiu'j ĉirkaŭ'rigard'is la ĉambr'o'n, sed kompren'ebl'e ili ne vid'is ŝi'n.
“En kiu part'o de ĉi tiu ĉambr'o ŝi est'as?” est'is la sekv'a demand'o de la Sorĉ'ist'o.
“En poŝ'o de Buton-Bril'o,” dir'is la mal'grand'a Pal'ruĝ'a Urs'o.
Tiu respond'o surpriz'eg'is ĉiu'j'n, vi pov'as cert'i pri tio, kaj kvankam la tri knab'in'o'j rid'et'is kaj Ĉifon'er'o'j kri'is “Hur'a!” mok'e, la Sorĉ'ist'o ŝajn'e kontempl'ad'is la afer'o'n tre pens'o'plen'e.
“En kiu el la poŝ'o'j de Buton-Bril'o est'as Ozma?”
li baldaŭ demand'is.
“En la mal'dekstr'a poŝ'o de la jak'o,” dir'is la mal'grand'a Pal'ruĝ'a Urs'o.
“La Pal'ruĝ'a frenez'iĝ'is!” kri'is Buton-Bril'o, rigard'ant'e fort'e la mal'grand'a'n urs'o'n sur la genu'o de la grand'a urs'o.
“Mi ne cert'as pri tio,” deklar'is la Sorĉ'ist'o. “Se montr'iĝ'os ke Ozma ver'e est'as en vi'a poŝ'o, sekv'e la mal'grand'a Pal'ruĝ'a Urs'o parol'is ver'o'n kiam li dir'is ke Ozma est'as en tiu tru'o en la ter'o. Ĉar tiu'temp'e ankaŭ vi est'is en la tru'o, kaj kiam ni jam el'tir'is vi'n el ĝi la mal'grand'a Pal'ruĝ'a Urs'o dir'is ke Ozma ne est'as en la tru'o.”
“Li neniam erar'as,” asert'is la Reĝ'o de la Urs'o'j, firm'e.
“Mal'plen'ig'u tiu'n poŝ'o'n, Buton-Bril'o, kaj ni vid'u kio est'as en ĝi,” pet'is Doroteo.
Do Buton-Bril'o met'is la en'hav'o'n de la mal'dekstr'a poŝ'o de si'a jak'o sur la tabl'o'n. Montr'iĝ'is ke est'as supr'o de turb'o, iom da ŝnur'o, mal'grand'a kaŭĉuk'a pilk'o kaj or'a kern'o de persik'o.
“Kio est'as tio?” demand'is la Sorĉ'ist'o, pren'ant'e la kern'o'n de la persik'o kaj zorg'e ekzamen'ant'e ĝi'n.
“Ho,” dir'is la knab'o. “Mi gard'is tio'n por montr'i ĝi'n al la knab'in'o'j, kaj post'e mi forges'is ĝi'n. Ĝi est'is en sol'a persik'o kiu'n mi trov'is en la frukt'arb'ar'o antaŭ long'e, kaj kiu'n mi manĝ'is dum mi est'is perd'it'a. Ĝi aspekt'as or'a, kaj mi neniam antaŭ'e vid'is tia'n kern'o'n de persik'o.”
“Nek mi,” dir'is la Sorĉ'ist'o, “kaj tio suspekt'ig'as.”
Ĉiu'j klin'is si'a'n kap'o'n super la or'a'n kern'o'n de persik'o. La Sorĉ'ist'o plur'foj'e turn'is ĝi'n kaj post'e el'pren'is si'a'n poŝ'tranĉ'il'o'n kaj dis'apart'ig'is la kern'o'n.
Kiam la du part'o'j dis'fal'is pal'ruĝ'a, nub'ec'a nebul'o flu'is el la or'a kern'o de persik'o, preskaŭ plen'ig'ant'e la grand'a'n ĉambr'o'n, kaj el la nebul'o form'o ek'aper'is kaj star'iĝ'is apud ili. Tiam, dum la nebul'o fad'is, dolĉ'a voĉ'o dir'is: “Dank'o'n, amik'o'j!” kaj antaŭ ili star'is ili'a bel'a knab'in'a Reg'ant'o, Ozma de Oz.
Ĝoj'e kri'ant'e Doroteo rapid'is antaŭ'e'n kaj ĉirkaŭ'brak'um'is ŝi'n. Ĉifon'er'o'j gaj'e trans'kap'en'iĝ'is mult'e'foj'e tra la tut'a ĉambr'o. Buton-Bril'o fajf'is pro mir'eg'o. La Ran'ul'o de'pren'is si'a'n alt'a'n ĉapel'o'n kaj riverenc'is antaŭ la bel'a knab'in'o kiu liber'iĝ'is el si'a sorĉ'it'ec'o tiel surpriz'e.
Dum kelk'a temp'o neni'u son'o aŭd'iĝ'is krom la mal'laŭt'a murmur'ad'o de ĝoj'eg'o kiu ven'is de la mir'eg'ant'a grup'o, sed baldaŭ la grumbl'o de la grand'a Lavend'a Urs'o pli'laŭt'iĝ'is kaj li dir'is per triumf'a ton'o: “Li neniam erar'as!”
dir'is Tot'o, star'ant'e antaŭ si'a amik'o la Leon'o kaj sving'ant'e si'a'n vost'o'n, “mi fin'e re'trov'is mi'a'n grumbl'o'n!
Mi cert'as nun ke la kruel'a magi'ist'o ŝtel'is ĝi'n.”
“Ni aŭd'u vi'a'n grumbl'o'n,” pet'is la Leon'o.
“Gr-r-r-r-r-r!” dir'is Tot'o.
“Tre bon'e,” deklar'is la grand'a best'o. “Ĝi ne est'as tiom laŭt'a aŭ bas'a kiom la grumbl'o de la grand'a Lavend'a Urs'o, sed ĝi est'as tre respekt'ind'a grumbl'o por mal'grand'a hund'o. Kie vi trov'is ĝi'n, Tot'o?”
“Mi flar'ad'is en la tie'a angul'o,” dir'is Tot'o, “kaj subit'e mus'o el'kur'is—kaj mi grumbl'is!”
La ali'a'j okup'ad'is si'n per gratul'ad'o al Ozma, kiu est'is tre feliĉ'a pro si'a liber'iĝ'o el en'karcer'iĝ'o en la or'a kern'o de la persik'o, kie'n met'is ŝi'n la magi'ist'o kred'ant'e ke oni neniam trov'os nek liber'ig'os ŝi'n.
“Kaj ne'kred'ebl'e,” kri'is Doroteo, “Buton-Bril'o port'ad'is vi'n en si'a poŝ'o kaj ni tut'e ne sci'is!”
“La mal'grand'a Pal'ruĝ'a Urs'o dir'is,” dir'is la Reĝ'o de la Urs'o'j, “sed vi rifuz'is kred'i li'n.”
“Ne grav'as, kar'ul'o'j,” dir'is Ozma graci'e; “fin'o bon'a, ĉio bon'a, kaj vi ne pov'us sci'i ke mi est'as en la kern'o de la persik'o. Efektiv'e, mi tim'is ke mi rest'os kapt'it'a mult'e pli long'e, ĉar Ugu est'as aŭdac'a kaj lert'a magi'ist'o kaj li kaŝ'is mi'n tre sekur'e.”
“Vi est'is en bon'eg'a persik'o,” dir'is Buton-Bril'o, “mi neniam manĝ'is pli bon'a'n.”
“La magi'ist'o tre mal'saĝ'e far'is la persik'o'n tiom al'log'a,” koment'is la Sorĉ'ist'o; “sed Ozma sen'dub'e bel'ig'us kia'n ajn trans'form'iĝ'o'n.”
“Kiel vi sukces'is konker'i la Ŝu'far'ist'o'n Ugu?”
demand'is la knab'in'a Reg'ant'o de Oz.
Doroteo komenc'is rakont'i la histori'o'n kaj Trot help'is ŝi'n, kaj Buton-Bril'o vol'is si'a'manier'e rakont'i ĝi'n, kaj la Sorĉ'ist'o vol'is klar'ig'i al Ozma, kaj Betinjo dev'is memor'ig'i al ili grav'aĵ'o'j'n kiu'j'n ili forges'is menci'i, kaj tut'kun'e est'is tia bru'ad'o ke est'is mir'ig'e ke Ozma pov'is i'o'n ajn kompren'i. Sed ŝi aŭskult'is pacienc'e, rid'et'ant'e per si'a bel'a vizaĝ'o pro ili'a fervor'o, kaj baldaŭ ŝi inform'iĝ'is pri ĉiu'j detal'o'j de ili'a'j aventur'o'j.
Ozma dank'is la Ran'ul'o'n tre sincer'e pro li'a help'o kaj ŝi konsil'is ke Kuknjo la Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o sek'ig'u si'a'j'n larm'ant'a'j'n okul'o'j'n ĉar ŝi promes'is konduk'i ŝi'n al la Smerald'a Urb'o kaj cert'ig'i ke ŝi'a am'at'a teler'lav'uj'o re'don'iĝ'os al ŝi. Tiam la bel'a Reg'ant'in'o pren'is ĉen'o'n de smerald'o'j de ĉirkaŭ si'a propr'a kol'o kaj met'is ĝi'n ĉirkaŭ la kol'o'n de la mal'grand'a Pal'ruĝ'a Urs'o.
“Vi'a'j saĝ'a'j respond'o'j al la demand'o'j de mi'a'j amik'o'j,” dir'is ŝi, “help'is ili'n sav'i mi'n. Tial mi mult'eg'e dank'as vi'n kaj vi'a'n nobl'a'n Reĝ'o'n.”
La bid'okul'o'j de la mal'grand'a Pal'ruĝ'a Urs'o rigard'is sen'respond'e al tiu laŭd'o ĝis la Grand'a Lavend'a Urs'o turn'is la krank'o'n en ĝi'a flank'o, kaj tiam ĝi dir'is per si'a grinc'a voĉ'o: “Mi dank'as Vi'a'n Moŝt'o'n.”
“Rilat'e al mi,” respond'is la Reĝ'o de la Urs'o'j, “mi kompren'as ke vi ver'e merit'is sav'iĝ'o'n, Fraŭl'in'o Ozma, do al mi mult'e plaĉ'as ke ni pov'is serv'i vi'n.
Per mi'a Magi'a Sceptr'o mi kre'ad'is bild'o'j'n de vi'a Smerald'a Urb'o kaj vi'a Reĝ'a Palac'o, kaj mi agnosk'u ke ili est'as pli al'log'aspekt'a'j ol ĉiu'j lok'o'j kiu'j'n iam mi vid'is—kaj mi ne escept'as la Centr'o'n de la Urs'o'j.”
“Mi volont'e gast'ig'os vi'n en mi'a palac'o,” respond'is Ozma dolĉ'e, “kaj vi est'os bon'ven'a se vi re'ir'os kun mi kaj long'e vizit'os mi'n, se vi'a'j urs'a'j reg'at'o'j pov'os toler'i vi'a'n mank'o'n en vi'a propr'a regn'o.”
“Rilat'e tio'n,” respond'is la Reĝ'o, “mi'a regn'o mal'mult'e mal'trankvil'ig'as mi'n, kaj mi oft'e trov'as ĝi'n iom banal'a kaj sen'interes'a. Sekv'e mi tut'e ne em'as rapid'e re'ir'i al ĝi kaj mi volont'e akcept'as vi'a'n afabl'a'n invit'o'n. Kaporal'o Anas'paŝ fid'ind'e pri'zorg'os mi'a'j'n urs'o'j'n dum mi'a for'est'o.”
“Kaj vi kun'port'os la mal'grand'a'n Pal'ruĝ'a'n Urs'o'n?” demand'is Doroteo fervor'e.
“Kompren'ebl'e, mi'a kar'a; mi ne volont'e for'est'us de li.”
Ili rest'is tri tag'o'j'n en la vimen'aĵ'a kastel'o, zorg'e pak'ant'e ĉiu'j'n magi'il'o'j'n kiu'j'n ŝtel'is Ugu kaj ankaŭ pren'ant'e kio'n ajn magi'a'n la ŝu'far'ist'o hered'is de si'a'j pra'patr'o'j.
“Ĉar,” dir'is Ozma, “mi mal'permes'is al mi'a'j reg'at'o'j escept'ant'e Glindan la Bon'a'n kaj la Sorĉ'ist'o'n de Oz uz'i magi'a'j'n art'o'j'n, ĉar oni ne pov'as fid'i ke ili far'os bon'o'n kaj ne mal'bon'o'n. Tial Ugu nepr'e neniam de'nov'e pov'u far'i i'a'n ajn magi'o'n.”
“Nu,” koment'is Doroteo feliĉ'e, “kolomb'o ja ne pov'as far'i mult'a'n magi'o'n, kaj mi rest'ig'os la form'o'n de kolomb'o por Ugu ĝis li pent'os kaj far'iĝ'os bon'a kaj honest'a ŝu'far'ist'o.”
Kiam ĉio est'is pak'it'a kaj met'it'a sur la dors'o'j'n de la best'o'j, ili komenc'is marŝ'i al la river'o, uz'ant'e pli rekt'a'n voj'o'n ol tiu per kiu Kuknjo kaj la Ran'ul'o ven'is. Tiel ili evit'is la Urb'o'j'n Ti kaj Herku kaj la Centr'o'n de Urs'o'j kaj post plezur'ig'a vetur'o ating'is la River'o'n de la Palp'brum'o'j kaj trov'is gaj'a'n pram'ist'o'n kiu hav'is bel'a'n grand'a'n boat'o'n kaj volont'e port'is la tut'a'n grup'o'n sur'akv'e al lok'o tre proksim'a al la Smerald'a Urb'o.
La river'o mult'e kurb'iĝ'is kaj hav'is mult'a'j'n branĉ'o'j'n kaj la vetur'o ne fin'iĝ'is post nur unu tag'o, sed fin'e la boat'o flos'is en bel'a'n lag'o'n kiu est'is nur mal'mult'e for de la hejm'o de Ozma. Tie la gaj'a pram'ist'o ricev'is rekompenc'o'n pro si'a labor'ad'o kaj tiam la tut'a grup'o grandioz'procesi'e komenc'is marŝ'i al la Smerald'a Urb'o.
Inform'o ke la Reĝ'in'a Ozma est'as trov'it'a dis'vast'iĝ'is rapid'e tra la najbar'ej'o kaj ambaŭ flank'o'j'n de la voj'o baldaŭ okup'is lojal'a'j reg'at'o'j de la bel'a kaj am'at'a Reg'ant'in'o. Tial la orel'o'j de Ozma aŭd'is mal'mult'o'n krom hura'o'j'n kaj ŝi'a'j okul'o'j vid'is mal'mult'o'n ali'a'n ol sku'at'a'j'n poŝ'tuk'o'j'n kaj standard'o'j'n dum la tut'a triumf'a marŝ'ad'o de la lag'o al la portal'o'j de la urb'o.
Kaj tie ŝi renkont'is ankoraŭ pli grand'a'n hom'amas'o'n, ĉar ĉiu'j loĝ'ant'o'j de la Smerald'a Urb'o el'ven'is por bon'ven'ig'i ŝi'a'n re'ven'o'n kaj plur'a'j band'o'j lud'is gaj'a'n muzik'o'n kaj ĉiu'j'n dom'o'j'n oni ornam'is per flag'o'j kaj standard'o'j kaj neniam antaŭ'e la popol'o tiom ĝoj'is kaj feliĉ'is kiom nun'moment'e kiam ili bon'ven'ig'is al ŝi'a hejm'o si'a'n knab'in'a'n Reg'ant'in'o'n.
Ĉar ŝi est'is perd'it'a kaj nun est'is re'trovit'a, kaj cert'e tio prav'e kaŭz'is ĝoj'o'n.
Glinda est'is en la reĝ'a palac'o por renkont'i la re'ven'ant'a'n grup'o'n kaj la bon'a Sorĉ'ist'in'o ver'e ĝoj'is re'hav'i si'a'n Grand'a'n Arkiv'o-Libr'o'n, kiel ankaŭ la tut'a'n valor'eg'a'n kolekt'o'n de magi'il'o'j kaj eliksir'o'j kaj kemi'aĵ'o'j ŝtel'it'a'j el ŝi'a kastel'o. Kap’tan'o Vilĉjo kaj la Sorĉ'ist'o tuj pend'ig'is la Magi'a'n Bild'o'n sur la mur'o'n de la buduar'o de Ozma kaj la Sorĉ'ist'o est'is tiom gaj'humor'a ke li far'is plur'a'j'n truk'o'j'n per la il'o'j en si'a nigr'a valiz'o por amuz'i si'a'j'n akompan'ant'o'j'n kaj pruv'i ke de'nov'e li est'as potenc'a sorĉ'ist'o.
Dum plen'a semajn'o okaz'is festen'ad'o kaj ĝoj'ad'o kaj ĉi'a'j ĝoj'a'j fest'o'j ĉe la palac'o, honor'ant'e la sekur'a'n re'ven'o'n de Ozma. La Lavend'a'n Urs'o'n kaj la mal'grand'a'n Pal'ruĝ'a'n Urs'o'n oni mult'e atent'is kaj honor'is, kio mult'e plezur'ig'is la Reĝ'o'n de la Urs'o'j.
La Ran'ul'o rapid'e far'iĝ'is favor'at'o en la Smerald'a Urb'o kaj la Vil'ul'o kaj Tiktoko kaj Joĉjo Kukurb'o'kap'o, kiu'j jam re'ven'is de si'a serĉ'ad'o, tre ĝentil'is al la grand'a ran'o kaj cert'ig'is ke li sent'as si'n ĉe'hejm'e.
Eĉ la Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o, ĉar ŝi est'is fremd'a kaj gast'o de Ozma, ricev'is tiom da honor'ad'o kiel se ŝi est'us reĝ'in'o.
“Tut'egal'e, Vi'a Moŝt'o,” dir'is Kuknjo al Ozma, tag'o'n post tag'o'n, ted'e ripet'ant'e, “mi esper'as ke vi baldaŭ trov'os mi'a'n juvel'it'a'n teler'lav'uj'o'n, ĉar neniam mi est'os tut'e feliĉ'a sen ĝi.”
Post kelk'a temp'o la Bird'o'tim'ig'il'o kaj la Stan'a Lign'o'hak'ist'o ven'is kaj sid'iĝ'is sub la arb'o, tut'e ne atent'ant'e la murmur'ad'o'n de la griz'a kolomb'o.
La Stan'a Lign'o'hak'ist'o pren'is mal'grand'a'n ole'uj'o'n el si'a stan'a poŝ'o kaj zorg'e ole'is si'a'j'n stan'a'j'n artik'o'j'n per ĝi. Dum li tiel okup'is si'n la Bird'o'tim'ig'il'o koment'is: “Mi mult'e pli bon'e fart'as, kar'a kamarad'o, de kiam ni trov'is tiu'n amas'o'n da bon'a pur'a pajl'o kaj vi re'plen'ig'is mi'n per ĝi.”
“Kaj mi mult'e pli bon'e fart'as nun kiam mi'a'j artik'o'j est'as ole'it'a'j,” respond'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, ĝem'ant'e pro plezur'o. “Vi kaj mi, amik'o Bird'o'tim'ig'il'o, est'as mult'e pli facil'e pri'zorg'ebl'a'j ol tiu'j mal'lert'a'j viand'ul'o'j, kiu'j uz'as du'on'o'n de si'a temp'o vest'ant'e si'n per bel'a'j vest'o'j kaj kiu'j dev'as loĝ'i en bel'a'j loĝ'ej'o'j por est'i kontent'a'j kaj feliĉ'a'j. Vi kaj mi ne manĝ'as, do ni ne bezon'as la ĝen'a'n task'o'n manĝ'i tri'foj'e en ĉiu tag'o.
Nek ni mal'ŝpar'as du'on'o'n de ni'a'j viv'o'j per dorm'o, kondiĉ'o kiu dev'ig'as la viand'ul'o'j'n sen'konsci'iĝ'i kaj far'iĝ'i sen'pens'a'j kaj sen'help'a'j kiel lign'a'j ŝtip'o'j.”
“Vi prav'as,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o, puŝ'ant'e kelk'a'j'n pajl'er'o'j'n en si'a'n brust'o'n per si'a'j vat'it'a'j fingr'o'j. “Oft'e mi kompat'as la viand'ul'o'j'n, el kiu'j mult'a'j est'as mi'a'j amik'o'j. Eĉ la best'o'j est'as pli feliĉ'a'j ol ili, ĉar ili bezon'as mal'pli por kontent'iĝ'i. Kaj la bird'o'j est'as la plej bon'oportun'a'j, ĉar ili pov'as flug'i rapid'e kie'n ili vol'as kaj trov'i hejm'o'n kie ajn ili vol'as sid'iĝ'i; ili'a manĝ'aĵ'o konsist'as el sem'o'j kaj grajn'o'j kiu'j'n ili kolekt'as de la kamp'o'j kaj ili'a trink'aĵ'o est'as iom da akv'o el iu flu'ant'a river'et'o. Se mi ne pov'us est'i Bird'o'tim'ig'il'o—aŭ Stan'a Lign'o'hak'ist'o—mi prefer'us viv'i kiel bird'o.”
La griz'a kolomb'o zorg'e aŭskult'ad'is tiu'n parol'o'n kaj ŝajn'e ĝi komfort'ig'is ĝi'n, ĉar ĝi ĉit'is si'a'n plend'ad'o'n. Kaj ĝust'e tiam la Stan'a Lign'o'hak'ist'o trov'is la teler'lav'uj'o'n de Kuknjo, kiu est'is sur la ter'o tut'e proksim'e al li.
“Jen iom bon'aspekt'a uj'o,” li dir'is, pren'ant'e ĝi'n per si'a'j stan'a'j man'o'j por ekzamen'i ĝi'n, “sed mi prefer'as ne posed'i ĝi'n. Kiu far'is ĝi'n el or'o kaj kovr'is ĝi'n per diamant'o'j ne pli'util'ig'is ĝi'n, nek mi opini'as ĝi'n egal'e bel'a kiel la bril'ant'a'j stan'a'j teler'lav'uj'o'j kiu'j'n oni kutim'e vid'as. Neni'u flav'o pov'as est'i egal'e bel'a kiel la arĝent'a bril'o de stan'o,” kaj li turn'is si'n por rigard'i si'a'j'n stan'a'j'n krur'o'j'n kaj korp'o'n aprob'e.
“Mi ne pov'as plen'e akord'i kun vi pri tio,”
respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Mi'a pajl'a rembur'aĵ'o est'as pal'flav'a, kaj ĝi est'as ne nur bel'aspekt'a sed krom'e ĝi krak'et'ad'as plej plaĉ'e kiam mi mov'iĝ'as.”
“Ni konsent'u ke ĉiu'j kolor'o'j est'as bon'a'j en si'a'j taŭg'a'j lok'o'j,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, kiu est'is mol'kor'a kaj tial ne kverel'is; “sed cert'e vi akord'as kun mi ke flav'a teler'lav'uj'o est'as ne'natur'a. Kio'n ni far'u je ĉi tiu, kiu'n ni ĵus trov'is?”
“Ni re'port'u ĝi'n al la Smerald'a Urb'o,” propon'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Kelk'a'j el ni'a'j amik'o'j ebl'e vol'os uz'i ĝi'n kiel pied'ban'uj'o'n, kaj se ili uz'os ĝi'n tiel ĝi'a'j or'a kolor'o kaj bril'ant'a'j ornam'aĵ'o'j ne mal'ebl'ig'os ĝi'a'n util'ec'o'n.”
Do ili for'ir'is kaj kun'pren'is la juvel'it'a'n teler'lav'uj'o'n. Kaj vag'int'e tra la land'o dum unu aŭ du pli'a'j tag'o'j, ili inform'iĝ'is ke Ozma est'as trov'it'a. Tial ili tuj re'ir'is al la Smerald'a Urb'o kaj donac'is la teler'lav'uj'o'n al Princ'in'o Ozma kiel indik'o'n de ili'a ĝoj'o ĉar ŝi re'don'iĝ'is al ili.
Ozma tuj trans'don'is la diamant'ornam'it'a'n or'a'n teler'lav'uj'o'n al Kuknjo la Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o, kiu tiom ĝoj'is pro re'gajn'i si'a'n perd'it'a'n trezor'o'n ke ŝi ĉirkaŭ'danc'ad'is pro ĝoj'o kaj post'e ek'ĉirkaŭ'brak'um'is la kol'o'n de Ozma per si'a'j mal'dik'a'j brak'o'j kaj dank'e kis'is ŝi'n. La task'o de Kuknjo nun est'is sukces'e plen'um'it'a, sed ŝi tiom ĝu'is la Smerald'a'n Urb'o'n ke ŝi ŝajn'e ne fervor'is rapid'e re'ir'i al la Land'o de la Jipoj.
Plur'a'j'n semajn'o'j'n post la re'don'iĝ'o de la teler'lav'uj'o al la Kuk'et'o-Kuir'ist'in'o, dum Doroteo sid'is en la reĝ'a'j ĝarden'o'j apud Trot kaj Betinjo, griz'a kolomb'o ven'is flug'ant'e kaj sur'ter'iĝ'is ĉe la pied'o'j de la knab'in'o.
“Mi est'as la Ŝu'far'ist'o Ugu,” dir'is la kolomb'o per mal'sever'a, lament'a voĉ'o, “kaj mi ven'is pet'i vi'a'n pardon'o'n pro la grand'a mal'bon'o kiu'n mi far'is kiam mi ŝtel'is Ozman kaj la magi'o'n kiu aparten'is al ŝi kaj al ali'a'j.”
“Ĉu, do, vi bedaŭr'as?” demand'is Doroteo, sever'e rigard'ant'e la bird'o'n.
“Mi mult'e bedaŭr'as,” deklar'is Ugu. “Mi pri'pens'ad'is mi'a'j'n mis'far'o'j'n dum'long'e, ĉar kolomb'o'j hav'as mal'mult'o'n por far'i krom pens'ad'i, kaj mi'n mir'ig'as ke mi est'is tiom fi'a person'o kiu tiom mal'mult'e atent'is la rajt'o'j'n de ali'ul'o'j. Mi est'as nun konvink'it'a ke eĉ se mi est'us sukces'int'a far'ig'i mi'n reg'ant'o de la tut'a Oz mi ne est'us feliĉ'a, ĉar mult'a'j tag'o'j da trankvil'a pri'pens'ad'o montr'is al mi ke nur kio'n oni akir'as honest'e pov'as kontent'ig'i.”
“Mi supoz'as ke tio est'as ver'a,” dir'is Trot.
“Iu'kaz'e,” dir'is Betinjo, “la fi'ul'o ŝajn'as ver'e bedaŭr'i, kaj se li nun far'iĝ'is bon'a kaj honest'a hom'o ni dev'as pardon'i li'n.”
“Nu, mi ne pov'os re'far'iĝ'i bon'a hom'o,” dir'is Ugu, “ĉar la trans'form'iĝ'o kiu'n mi spert'is ĉiam rest'ig'os mi'n kolomb'o. Sed, per la komplez'a pardon'o far'e de mi'a'j iam'a'j mal'amik'o'j, mi esper'as far'iĝ'i tre bon'a kolomb'o, alt'e respekt'at'a.”
“Atend'u ĉi tie dum mi kur'os pren'i mi'a'n Magi'a'n Zon'o'n,” dir'is Doroteo, “kaj mi re'trans'form'os vi'n en vi'a'n kutim'a'n form'o'n tuj'e.”
“Ne—ne far'u tio'n!” pet'eg'is la kolomb'o, ekscit'it'e sku'ant'e si'a'j'n flug'il'o'j'n. “Mi vol'as nur vi'a'n pardon'o'n; mi ne vol'as re'far'iĝ'i hom'o. Kiel la Ŝu'far'ist'o Ugu mi est'is mal'dik'a kaj mal'jun'a kaj mal'bel'a; kiel kolomb'o mi est'as ver'e bel'aspekt'a. Kiel hom'o mi est'is ambici'a kaj kruel'a, sed kiel kolomb'o mi pov'as est'i kontent'a kaj feliĉ'a per mi'a simpl'a viv'o. Mi nun am'as liber'a'n sen'de'pend'a'n viv'ad'o'n kia'n hav'as bird'o, kaj mi prefer'as ne re'ŝanĝ'iĝ'i.”
“Kiel vi vol'as, Ugu,” dir'is Doroteo, re'sid'iĝ'ant'e.
“Ebl'e vi prav'as, ĉar vi cert'e est'as pli bon'a kolomb'o ol hom'o, kaj se vi iam mal'pent'os kaj re'vol'os est'i fi'a, vi ne pov'os mult'e damaĝ'i est'ant'e griz'a kolomb'o.”
“Do vi pardon'as mi'n malgraŭ la mult'a ĝen'o kiu'n mi kaŭz'is al vi?” li demand'is tre serioz'e.
“Kompren'ebl'e; kiu pent'as nepr'e dev'as est'i pardon'at'a.”
“Dank'o'n,” dir'is la griz'a kolomb'o, kaj de'nov'e for'flug'is.